Κάποιος, κάποτε υποστήριξε πως είναι ανόητο να πιστεύει κανείς σε μεθυσμένα μηνύματα. Πολλοί στήριξαν την άποψη αυτή, εγώ την αρνούμαι. Ο μεθυσμένος δεν είναι ψεύτικος, είναι πέρα για πέρα αληθινός. Οι πράξεις του και τα λόγια του δεν είναι ούτε τρέλες, ούτε ανοησίες. Είναι η κρυμμένη του αλήθεια που ξεκλειδώθηκε απ’ το αλκοόλ.
Πρόσφατα, κάποιος μου είπε ότι μεθάς πάνω στις μεγάλες σου χαρές και στεναχώριες. Αυτό σημαίνει, ότι κάποιος έχει την ανάγκη να μεθύσει τις στιγμές που τα όρια του δεν μπορούν να τον συγκρατήσουν, δεν τα θέλει. Θέλει να «σπάσει» τα δεσμά και ν’ αφεθεί, να εκτονωθεί, και μαζί του να εκτονώσει αυτό το ακατανίκητο συναίσθημα που νιώθει. Επιθυμεί να αφεθεί άνευ όρων και να βγάλει το προσωπείο του που τόσο καλά έχει φορέσει ώστε να προστατευτεί. Σ’ αυτό το σημείο, «ένας γκουρού του έρωτα» θα έλεγε ότι ο μεθυσμένος δρα εξαιτίας του αλκοόλ. Αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο που το αλκοόλ δεν είναι η αιτία, είναι η αφορμή του για να δράσει. Ο σεβντάς του δεν προκλήθηκε απ’ αυτό.
Και τώρα, τίθεται σε όλους αυτούς τους «πολύξερους» το εξής ερώτημα: έχεις φτάσει ποτέ στα πατώματα ή στα ουράνια εξαιτίας μια κατάστασης; Σε όλους κάποια στιγμή έτυχε να μην αντέχουμε άλλο να κουβαλήσουμε το φορτίο μας και εκεί μετά τις 12, με τη γνωστή παρέα στο στέκι, να τα πιούμε και να πούμε μια κουβέντα παραπάνω. Να πάρουμε μια αγκαλιά, να ρίξουμε κι ένα κλάμα για να βάλουμε και το κερασάκι στην τούρτα. Κι αν θέλαμε να χτυπήσουμε στόχο και να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο κι αν το αλκοόλ κατάφερε να βοηθήσει να εξωτερικεύσουμε αυτά που νιώθαμε, παίρνουμε τηλέφωνο κι εκεί που πρέπει για να τα πούμε. Τόλμησες! Από πότε η τόλμη είναι κακή και το θάρρος βλαβερό; Μπορεί το αλκοόλ να είναι βλαβερό για τον υπόλοιπο οργανισμό σε μεγάλες ποσότητες, αλλά εκείνη τη στιγμή, στο μυαλό γίνεται ένα ξεκαθάρισμα. Λίγο η τεταμένη ατμόσφαιρα, λίγο τα τραγούδια που ίσως δημιουργούν αναμνήσεις και συνειρμούς, καταλήγει η «δουλειά» που έχεις κάνει να τα κρύψεις όλα αυτά που σκέφτεσαι τώρα, να πηγαίνει περίπατο.
Μην τρέξεις τώρα να μου πεις ότι «δεν ήξερε τι έλεγε» κι άλλα τέτοια. Ήξερε, απλώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να φτάσει να τα πει ή να τα κάνει. Αυτό είναι το λάθος στην υπόθεση. Περιμένουμε το οινόπνευμα να μιλήσει για μας. Κι αν το καλοσκεφτείς, τα μεγαλύτερα ψέματα ειπώθηκαν με μια κούπα καφέ στο χέρι, με το μυαλό έτοιμο να σκεφτεί και να πλάσει σενάρια. Αντίθετα, το κρασοπότηρο θυμάται, νοσταλγεί και ξεσπά.
