Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για την αγάπη άραγε;
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί σε σταθμούς λεωφορείων, σε λιμάνια, σε αεροπλάνα;
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί από την αντίθετη μεριά, μέσα σε αυτά τα λεωφορεία, μέσα σε αυτά τα πλοία και τα αεροπλάνα;
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί στο ταξίδι του αποχωρισμού, όταν την βλέπεις για τελευταία φορά, όταν την μυρίζεις και όταν την φιλάς εκείνη τη τελευταία φορά, πόσα;
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για την αγάπη άραγε;
Από την άλλη βέβαια, πόσα χαμόγελα έχουν δημιουργήσει δύο άτομα…
Η μαγεία ξεκινάει όταν την κοιτάς να σε κοιτάει με ένα σακίδιο στην πλάτη έξω από το καράβι, να προσπαθεί να σε πάρει τηλέφωνο να σου υπενθυμίσει πόσο σε αγαπάει, αλλά εσύ το έχεις κλειστό, δεν έχεις μπαταρία.
Την κοιτάς να σε κοιτάει, λοιπόν, την κοιτάς να προχωράει προς το μέρος σου, την κοιτάς να σε σφίγγει πάνω της, την κοιτάς να σε φιλάει. Την αγκαλιάζεις και εσύ. Την φιλάς και εσύ.
Η μαγεία θα συνεχιστεί με το να σου κρατάει το χέρι και να σου δείχνει τον δρόμο, θα συνεχιστεί με τα πειράγματα γεμάτα αγάπη και τα φιλιά γεμάτα έρωτα. Θα συνεχιστεί…
Πάντα στο μυαλό σου θα υπάρχει η απόσταση, αλλά και ότι την νικάς καθημερινά. Την νικάς, όμως;
3 μέρες είναι αρκετές για να το διαπιστώσεις; Μάλλον ναι.
Ωστόσο, δεν χρειάζονται 3 μέρες για να καταλάβεις τι νιώθεις, δεν χρειάστηκαν καν πολλοί μήνες για να καταλάβεις ότι θα έδινες την καρδιά σου ευχαρίστως σε αυτή, αν και το έχεις κάνει ήδη.
Οι 3 μέρες είναι δικές σας, χωρίς αμφιβολίες, απορίες και άγχος. Είναι δικές σας. Τόσο καιρό είχατε, δεν το βρίσκεις σωστό;
3 μέρες είναι δικές σας, να τις κάνετε ό,τι θέλετε. Να γυρίσετε το νησί ή να μείνετε σε ένα κρεβάτι, να φτιάξετε αναμνήσεις ή να αναπολείτε αυτές που ζήσατε. Πόσα χαμόγελα έχουν δημιουργήσει δύο άτομα…
Αυτές οι μέρες, όσες και αν ήταν, ακόμα και να μην τελείωναν ποτέ, θα περνούσαν γρήγορα. Πολύ γρήγορα για την ακρίβεια. Είναι πολύ ζοφερό να αφήσεις ένα κρεβάτι που πλάστηκε για εσάς, μόνο για εσάς, για να πας σε ένα άλλο, χωρίς αυτή. Είναι ζοφερό και άδικο.
Ποιος θα σε χαϊδεύει τώρα; Ποιος θα σε κοιτάει με πάθος στα μάτια όλη την ώρα και ποιος θα σε αγκαλιάζει μέχρι το επόμενο πρωί;
Δεν φεύγει από πάνω σου, γαντζώνεται, όπως τότε που κοιμόταν στην αγκαλιά σου στο δρόμο για Ηράκλειο, ή όπως τότε που σε φιλούσε λες και ήταν η τελευταία φορά. Ήταν;
Ψελλίζει κάτι στίχους, τους έχεις μάθει απ’ έξω τόσο καιρό, τους ψελλίζεις και εσύ. Βρες μου κάτι πιο υπέροχο.
« Ίσως για λόγους ταξικούς, και όχι μόνο,
τρελό μωράκι του ουρανού, για σένα λιώνω»
Μια τελευταία βόλτα, μια τελευταία βόλτα σε μια πόλη που δεν σου άρεσε στην αρχή αλλά μετά την λάτρεψες, μια τελευταία βόλτα σε μια πόλη που τη ζηλεύεις περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, μια τελευταία βόλτα δίπλα σε άτομα που θα την βλέπουν κάθε μέρα. Τους ζηλεύεις και αυτούς. Γιατί να την βλέπουν αυτοί, έστω και στιγμιαία, ενώ εσύ όχι; Σου είπα, ζοφερό και άδικο.
Και φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού, η στιγμή που θα την αφήσεις πίσω, η στιγμή που θα σε δει να φεύγεις. Θα την ξαναδείς;
Δεν σε αφήνει από πάνω της, δεν την αφήνεις από τα χείλη σου. Κλαις, κλαίει, πολύ όμορφη σκηνή. Για να κλαίτε, αξίζει και αφού αξίζει θα είστε μαζί. Θα είστε μαζί για να αποδεικνύετε πως η απόσταση δεν υπάρχει, πως το Αιγαίο είναι ένα βήμα, πως η αγάπη είναι αγάπη ακόμα και από το τηλέφωνο. Είναι δύσκολο, αλλά για τα δύσκολα είστε.
Ένα τελευταίο φιλί, ω γιατί να τελειώσει, ένα τελευταίο «σε αγαπώ», δύο ζευγάρια μάτια που δεν μπορούν χωρίς το άλλο, ακόμα μια αγκαλιά.
Την βλέπεις να φεύγει, μένεις εκεί για λίγο, έφυγε. Σκληρό, ε;
Θα είστε μαζί ακόμα και όταν δεν είστε μαζί. Στο υπόσχομαι.
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για την αγάπη άραγε;
