Κάποια πράγματα μάθαμε να τα εκτιμούμε περισσότερο από άλλα. Είτε αυτά αποτελούν υλικά αγαθά, είτε πρόσωπα. Τι γίνεται όμως με τις στιγμές; Κάποιες μικρές, εκ πρώτης όψεως, στιγμές που ούτε καν μπαίνουμε στη διαδικασία να απολαύσουμε όπως τους αρμόζει, πόσο μάλλον να τις χαρακτηρίσουμε ως «αξέχαστες».
Με ένα σύντομο άλμα στο παρελθόν, πρώτες από τέτοιους είδους ανακαλώ τις δροσερές και καλοκαιρινές στιγμές που –σχεδόν- σίγουρα όλοι κάποτε ζήσαμε. Τα Αυγουστιάτικα εκείνα βράδια στην παραλία με μόνο συνοδευτικό ήχο, τον ήχο των αλλεπάλληλων κυμάτων που σκάνε στην ακτή όπως οι σκέψεις που διαδέχονται η μία την άλλη στο ερωτοχτυπημένο μας μυαλό. Όλα αυτά συνοδευόμενα από κρύες μπύρες και τις πλάνες συγχορδίες μιας κιθάρας.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που όλοι ξεχνάμε θυμούς και κακίες. Κάθε συναίσθημα αντιπάθειας φαντάζει μικρό μπροστά στο μεγαλείο μιας φιλικής αγκαλιάς γύρω από μια μεγάλη φωτιά τραγουδώντας το Dust in the wind.
Πέραν όμως των φιλικών δεσμών που δημιουργούν τέτοιου είδους εμπειρίες, υπάρχουν και οι ξακουστοί καλοκαιρινοί έρωτες! Κάθεσαι στην άμμο όταν παρατηρείς δυο μάτια καρφωμένα πάνω σου. Κοιτάς, κοιτάει… τίποτα άλλο δε χρειάζεται! Η βραδιά ξεκίνησε χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι.
Νιώθεις το στομάχι σου να καίει (και σίγουρα δε φταίνε οι άφθονες μπύρες!). Όσο κι αν γελούσες πριν πέντε λεπτά στην ιδέα πως ενώ αναπολείς το παρελθόν και να αγναντεύεις την αντανάκλαση του φεγγαριού στη θάλασσα, θα σηκωνόσουν να κάνεις τ’ οτιδήποτε, τρέχεις βολίδα στον κολλητό σου να τους πεις τη «φάση που παίχτηκε».
Αφού, λοιπόν, έφαγες όλη την παραλία να τον βρεις, διηγείσαι με κάθε λεπτομέρεια –τονίζοντας βέβαια το σαγηνευτικό σου βλέμμα- το τι και πως. Φυσικά το δούλεμα είναι «κακό» αναπόφευκτο, μα εσύ δεν πτοείσαι με τίποτα! Έχοντας πια καταστρώσει το σχέδιο «καμάκι», επιστρέφεις στη θέση σου παίρνοντας όρκο πως είσαι φτυστός ο Ρίτσαρντ Γκίρ στο Pretty Woman.
Αχ αυτός ο κόμπος στο στομάχι! Παίρνεις διακριτικά ένα ξύλο και σκαλίζεις –άσκοπα- τη φωτιά. Μπορεί να μην υπάρχει λόγος, μα για εκείνη είναι η τέλεια αφορμή να σε κοιτάξει! Όταν λοιπόν το κάνει, σηκώνεις αργά το βλέμμα σου και συναντάς το δικό της. Χαμογελάτε διακριτικά ταυτοχρόνως, ενώ ξανακοιτάς τη φωτιά πανηγυρίζοντας θριαμβευτικά από μέσα σου για τη ματιά που μόλις έλαβες.
Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι τυχαίο! Παρ’ όλα αυτά νιώθεις μια στιγμιαία απογοήτευση να κυριεύει τον νου σου. Σωρηδόν περνούν οι σκέψεις απ’ το μυαλό αναλύοντας κάθε σημάδι που μπορεί να υποδηλώνει μια πιθανή αποτυχία! Πιάνεις τον εαυτό σου έτοιμο να υποχωρήσει μπροστά στον τρόμο της απόρριψης, επισκιάζοντας την ολοφάνερη πραγματικότητα… σε θέλει!
Τέτοιες στιγμές είναι που όλοι χρειαζόμαστε τον «μέντορα» μας. Αυτή, λοιπόν, τη θέση έρχεται να καταλάβει ο χρόνος. Είναι όμως μόνο ο χρόνος που συμβάλει στην εκπλήρωση του εκάστοτε σκοπού; Όχι βέβαια! Μπορεί να μην αποτελώ κάποιου είδους «Μαθουσάλα», μα έζησα αρκετά και του λόγου μου έτσι ώστε να ξέρω πως το σύμπαν είναι πανταχού παρόν. Της μοίρας τα γραπτά είναι αναπόφευκτα! Κανένας παράγοντας δεν είναι ικανός να σου στερήσει αυτό που είσαι προορισμένος να κάνεις, και σίγουρα όχι κάποιος δισταγμός.
Τότε, λοιπόν, χαμένος στις σκέψεις σου ο χρόνος περνά σε κλάσματα, ώσπου βρίσκεσαι κάτω από ένα βλέμμα. Όχι όμως το οποιοδήποτε βλέμμα! Σε κοιτούν δυο μάτια αφιερωμένα στην όψη σου. Δυο μάτια ικανά να εξαλείψουν κάθε δεύτερη σκέψη.
Ύστερα από προσπάθειες καταφέρνεις να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου σε τέσσερα, ανούσια, γράμματα… «Γειά», λες, απομονώνοντας κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Τα δικά σου μάτια τώρα είναι «καρφωμένα» πάνω της. Παρατηρείς, επεξεργάζεσαι και καταλήγεις να θαυμάζεις αυτό που τόσο άδικα νόμιζες πως είδες προηγουμένως. Τα πάντα ολόγυρα εκτυλίσσονται φυσικά όπως και πριν ένα λεπτό, μα εσύ είσαι πλέον εγκλωβισμένος στη δύνη της προσοχής ενός μόνο ατόμου.
Η μια κουβέντα φέρνει την άλλη και καταλήγετε να περπατάτε ξυπόλητοι στην άμμο συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Προσπαθείς να διαμορφώσεις τη συζήτηση, με μόνο αποτέλεσμα να χάνεσαι στα λόγια της, παρασυρόμενος από λέξεις.
Έφτασε πια το απόγειο της νύχτας! Βρίσκεστε στην άκρη των γαλήνιων κυμάτων κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Με το φεγγάρι ανάμεσα στα λάγνα βλέμματα σας, θυμίζει σκηνή από την πιο ρομαντική ταινία της δεκαετίας του 90’. Τότε είναι που πάλι ο χρόνος κάνει αισθητή την παρουσία του, αφού σ’ ένα στιγμιαίο πετάρισμα των ματιών της βρίσκεις την ευκαιρία να δώσεις εκείνο το πολυπόθητο φιλί, ικανό να προκαλέσει ολόκληρη σχάση «συναισθηματικών αντιδραστήρων»!
Ξαφνικά το κλίμα άλλαξε! Είναι ολοφάνερο πως και οι δυο χαλαρώσατε και είστε, πλέον, έτοιμοι να απολαύσετε το υπόλοιπο της στοργικής και τόσο ειδυλλιακής νύχτας –και όχι μόνο-.
Αφού, λοιπόν, έγινε ό,τι έγινε, καταφτάνετε πίσω στην παραλία έχοντας βλέμμα σοβαρό να μην καταλάβει κανείς τίποτα! Θαρρείς και όλοι νομίζουν ότι δυο χιλιόμετρα μακριά πίσω απ’ τους βράχους χτίζονται τα καλύτερα κάστρα στην άμμο. Με τη σειρά τους οι υπόλοιποι προσπαθούν να μη σας βομβαρδίσουν με ερωτήσεις, πράγμα που φυσικά αποτυγχάνει! Έχει επισήμως αρχίσει η περίοδος που τα ονόματα σας φαντάζουν παρελθόν και είστε αναγκασμένοι να γυρνάτε στο «πιτσουνάκια».
Στιγμές σαν αυτές είναι στιγμές που όλοι μας ανεξαιρέτως, άλλοι φανερά κι άλλοι ενδόμυχα, επιθυμούμε να ζήσουμε. Τα συναισθήματα που προκαλούν τέτοιου είδους γεγονότα θεωρούνται, κατ’ εμέ τουλάχιστον, ανεπανάληπτα! Περνάμε ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο τίποτα δεν είναι σίγουρο. Παίρνουμε το ρίσκο να βαδίσουμε προς το άγνωστο, πράγμα για το οποίο νιώθουμε κάθε είδους «κακό» συναίσθημα κάνοντας μας όμως την ίδια ώρα να νιώθουμε τη μεγαλύτερη χαρά!
Αυτές τις αναμνήσεις, δυστυχώς, βάζουμε σ’ ένα νοητό κουτί, ξεχασμένες παρά μόνο αν κάποιος ή κάτι μας «αναγκάσει» να τις ανακαλέσουμε. Άλλες στιγμές ξεκάθαρης χαράς και λύπης παίρνουν πρωτεύουσα θέση στο μυαλό μας, τις οποίες βεβαίως συχνά αναπολούμε και συζητούμε με άλλα άτομα. Ποιος δεν έχει να λέει για την πολυπόθητη μέρα του γάμου του ή τη μέρα που αποφοίτησε απ’ το πανεπιστήμιο;
Αν λοιπόν έχουμε ανάγκη να «αξιολογούμε» τις εμπειρίες με βαθμό σημαντικότητας, καλό θα ήταν τουλάχιστον να μπορούμε να τις εκτιμούμε ισάξια. Στο κάτω-κάτω ας μην ξεχνάμε ότι οι «απλές» στιγμές, τέτοιες όπως στην παραλία, αποτέλεσαν βασικό θεμέλιο στη διαμόρφωση των αξιομνημόνευτων, άλλων, στιγμών που ο καθένας μας έχει να αφηγείται…
