Το Νέο Μεξικανικό Σινεμά – ή αλλιώς Nueve Cine Mexicano είναι ένα κίνημα στο μεξικανικό κινηματογράφο που αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ήταν ένα «νέο ξεκίνημα» για τον μεξικανικό κινηματογράφο, του οποίου η χρυσή εποχή είχε τελειώσει τη δεκαετία του 1960, μετά από τριάντα χρόνια έντονης και συνεχόμενης παραγωγής ταινιών. Κύριες θεματικές αυτού του κινήματος ήταν οι κοινωνικές και πολιτικές διακρίσεις που διαχώριζαν το μεξικανικό λαό, καθώς επίσης και το πώς μπορεί να αλλάξει η κυρίαρχη – στερεοτυπική – αντίληψη για το Μεξικό από την υπόλοιπη υφήλιο σε μία πιο αντιπροσωπευτική εικόνα.
Κύριοι εκφραστές αυτού του κινήματος ήταν το «χρυσό τρίο» των Αλφόνσο Κουαρόν, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και Αλεχάντρο Ινιαρίτου, οι οποίοι, γνωστοί και ως “Three Amigos”, είναι παγκοσμίως γνωστοί, με τις ταινίες τους να κατακτούν βραβεία σε όλο τον κόσμο – και όχι άδικα. Χαρακτηριστική είναι η επιλογή τους να προσλαμβάνουν μεξικανούς ηθοποιούς και κινηματογραφιστές ακόμα και όταν η παραγωγή των ταινιών τους γίνεται στο Χόλιγουντ.
Εδώ θα δούμε μια μικρή λίστα με τις γνωστότερες ταινίες του κινήματος, οι οποίες ανέδειξαν την κινηματογραφική ποικιλία των μεξικανικών παραγωγών:
Y Tu Mamá También (2001)
Σε αυτή την ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν παρακολουθούμε ένα road trip στους δρόμους του Μεξικού, με πρωταγωνιστές δύο έφηβους φίλους και μια γυναίκα που έχουν γνωρίσει λίγες μέρες πριν. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, εμποτισμένη με ιστορικά στοιχεία για την πολιτική ένταση που επικρατούσε στο Μεξικό αλλά και κοινωνικά σχόλια. Ο Julio και ο Tenoch γνωρίζουν τη Luisa, τη γυναίκα του ξαδέρφου του Tenoch σε ένα γάμο και την πείθουν να τους ακολουθήσει σε ένα ταξίδι για την πιο μαγευτική παραλία της χώρας, την Boca del Cielo. Παραλείπουν, όμως, να την ενημερώσουν ότι αυτή η μαγευτική παραλία… δεν υπάρχει! Το Νέο Μεξικανικό Σινεμά μπορεί να συνοψιστεί σε αυτή την ταινία, καθώς συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του κινήματος και χτυπάει τη στερεοτυπική εικόνα του Μεξικού, δίνοντας έμφαση στις ιστορικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούν, εκτός από την κύρια ιστορία.
Amores perros (2000)
Από τις προσωπικές μου αγαπημένες, η ταινία ανήκει στην «τριλογία του θανάτου» του Ινιαρίτου, μαζί με το 21 Grams και το Babel. Είναι μία σπονδυλωτή ταινία με τρεις ιστορίες που λαμβάνουν χώρα την ίδια χρονική περίοδο στην Πόλη του Μεξικού. Στην πρώτη, ένας νεαρός που ζει σε μια φτωχογειτονιά στις παρυφές της πόλης προσπαθεί να πείσει την κοπέλα του αδερφού του να το σκάσουν μαζί και προκειμένου να μαζέψει λεφτά για να το καταφέρει βάζει τον πολυαγαπημένο του σκύλο να λάβει μέρος σε κυνομαχίες. Στη δεύτερη ιστορία, ένα μοντέλο βρίσκεται σε ένα τροχαίο και σπάει το πόδι της, με αποτέλεσμα να πρέπει να μείνει μόνη με το σκύλο της στο σπίτι του εραστή της, ο οποίος άφησε την οικογένειά του για εκείνη. Στην τρίτη ιστορία, ένας συνταξιοδοτημένος μισθοφόρος αναλαμβάνει μια τελευταία δουλειά, ενώ παράλληλα φροντίζει τα αδέσποτα της γειτονιάς του και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την κόρη του, την οποία έχει να τη δει από μικρή.
Post Tenebras Lux (2012)
Η συγκεκριμένη ταινία δίχασε αρκετά τους κριτικούς, λόγω του υπερβατικού στοιχείου που συνδυάζει με το ρεαλισμό της υπόλοιπης ιστορίας, η οποία έχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία. Σε αυτήν, η τετραμελής οικογένεια του Juan αποφασίζει να μετακομίσει από την πόλη στην εξοχή, για να ζήσει πιο απλά και λιτά. Η αλλαγή, όμως, του περιβάλλοντος, σε συνδυασμό με τη λανθασμένη πρώτη εντύπωση της ζωής στην ύπαιθρο οδηγεί σε πολλές συγκρούσεις το ζευγάρι. Ο σκηνοθέτης, Carlos Reygadas, εμφανώς επηρεασμένος από το παλαιότερο κίνημα του Ιταλικού Νεορεαλισμού χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς για να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες της ταινίας. Σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά ειδικά εφέ, η ονειρική – εφιαλτική φωτογραφία κάνει το Νέο Μεξικανικό Σινεμά να αποκτήσει ακόμα μια ταινία – διαμάντι στον «κατάλογό» του.
El Crimen del Padre Amaro (2002)
Στην τελευταία ταινία αυτής της λίστας, σκηνοθετημένη από τον Carlos Carrera, παρακολουθούμε την ιστορία ενός καθολικού ιερέα που ξεκινάει τα ιερατικά του καθήκοντα σε μία μικρή πόλη του Μεξικού και αποπλανεί μια έφηβη που διδάσκει κατηχητικό στα παιδιά της ενορίας του. Όπως ήταν λογικό, η Καθολική Εκκλησία δεν πήρε με καθόλου καλό μάτι τη συγκεκριμένη δημιουργία του Carrera και προσπάθησε να την μποϊκοτάρει. Παρ’όλα αυτά, η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και έσπασε τα ρεκόρ των εισπράξεων στο Μεξικό. Αποτελεί σταθμό για το Νέο Μεξικανικό Σινεμά, με πολλούς να την αναφέρουν ως μία εκ των σπουδαιότερων μεξικανικών παραγωγών.
