Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι μετά από τόσους μήνες θα το έκανα. Θα της έλεγα την αλήθεια για την πραγματική μου ταυτότητα. Τα κατάλευκα πουπουλένια φτερά στην πλάτη μου αποτελούσαν την απόδειξη των λεγομένων μου. Πιθανότατα θα ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή ολόκληρης της ζωής μου, αν δεν ερχόταν και εκείνος στο πάρτι μασκέ του πανεπιστημίου. Ο Λούσιεν. ‘Ηταν πλάσμα από άλλο κόσμο, όπως ακριβώς εγώ και περίπου οι μισοί από τους συμφοιτητές μας. Μα, σήμερα, την ημέρα των αποκριών ήταν η μοναδική μας ευκαιρία να δείξουμε στους ανθρώπους ποιοι πραγματικά είμαστε χωρίς να τους τρομάξουμε. Και επίσης η μοναδική μέρα που οι βρικόλακες είχαν τη δυνατότητα να απαγάγουν ανθρώπους στο δικό τους κόσμο. Ανθρώπους σαν την Έβελιν. Είχα μείνει άναυδος όταν δέχτηκε να τη συνοδεύσω στο χορό. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως θα αντιδρούσε, όταν θα της αποκάλυπτα ότι είμαι ο φύλακας άγγελός της. Ο Λούσιεν θα έκανε τα πάντα για να την κλέψει. Δε θα το επέτρεπα αυτό. Αν την δάγκωνε στο λαιμό, θα γινόταν βρικόλακας και θα παγιδευόταν για πάντα στο σκοτεινό κόσμο του. Και ήταν δική μου δουλειά να τον σταματήσω.
Η βραδιά ήταν όμορφη. Τα ζευγάρια είχαν αρχίσει κιόλας να χορεύουν, ενώ πολλοί από τους συμφοιτητές μας είχαν πιει τουλάχιστον δύο ποτήρια αλκοολούχα ποτά. Η Έβελιν κατέφτασε την ώρα που είχαμε συμφωνήσει.Το μπλε της φόρεμα της τόνιζε τα μάτια, αφήνοντας ακάλυπτους τους ώμους της. Μου χαμογέλασε καθώς πλησίασε και εγώ σαν σωστός τζέντλεμαν της έκανα ένα κοπλιμέντο και της ζήτησα να χορέψουμε. Δέχτηκε δίχως δεύτερη σκέψη. Κατά ειρωνεία της τύχης, είχε και εκείνη φτερά στην πλάτη της, μόνο που τα δικά της δεν ήταν αληθινά.
<< Ένας άγγελος και μία νεράϊδα, μα πόσο ταιριαστό ζευγάρι! >>
Σχεδόν άκουσα τις λέξεις μέσα στο κεφάλι μου. Όταν κοίταξα πάνω από τον ώμο μου είδα τον Λούσιεν που μας κοίταξε βλοσυρά, υψώνοντας το γεμάτο υγρό ποτήρι του. Ειλικρινά, δεν ήθελα να μάθω τι έπινε. Μα, όταν η Έβελιν τον αντίκρισε με άφησε μόνο στη μέση της πίστας τρέχοντας σχεδόν προς το μέρος του. Δυστυχώς για εμένα ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους της και ο εν δυνάμει απαγωγέας της.
Ο Τάρεν με έσωσε από την άβολη θέση στην οποία βρέθηκα, ενώ πρόσεξε ότι ο Λούσιεν είχε περικυκλωθεί από πολλές, όμορφες κοπέλες.
<< Τι στο καλό έχει αυτός ο τύπος; Μέλι; >>
Η δήλωση του Τάρεν με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ό,τι και να γινόταν απόψε, δεν έπρεπε να αφήσω την Έβελιν στιγμή από τα μάτια μου. Ούτε για ένα λεπτό. Στη σκέψη αυτή άγγιξα φευγαλέα το σπαθί που είχα περασμένο στη θήκη στο γοφό μου.
<< Τι σκοπεύεις να κάνεις, Σαμ; >> με ρώτησε ο κολλητός μου, ενώ έπινα κρασί με το βλέμμα κολλημένο στην προστατευόμενή μου.
<< Θα κρατήσω την Έβελιν μακριά του. Μετά τα μεσάνυχτα, οι κυνόδοντες του όπως ακριβώς και τα φτερά μου θα γίνουν αόρατα στα ανθρώπινα μάτια και η ζωή μας θα γίνει και πάλι φυσιολογική >>, μονολόγησα σαν να το έλεγα στον εαυτό μου παρά σε εκείνον.
<< Και πως θα τον σταματήσεις, αν της επιτεθεί; Δεν μπορείς να τον σκοτώσεις, το θυμάσαι αυτό; >>
Ήταν αλήθεια. Αν τον σκότωνα θα μεταμορφωνόμουν αυτόματα σε πέτρα, εξαιτίας της κατάρας που βάραινε τους βρυκόλακες, αλλά ταυτόχρονα τους προστάτευε από τους εχθρούς τους. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να συμβεί.
Αφού η Έβελιν κατευθύνθηκε και πάλι προς εμένα, ο Τάρεν στράφηκε προς τα ποτά, κουνώντας με νόημα το κεφάλι. Τα μυτερά του αυτιά δεν έμοιαζαν τόσο παράταιρα όσο τα πελώρια φτερά μου.
Οδήγησα την Έβελιν στον πίσω κήπο, όπου μπορούσαμε να έχουμε την ιδιωτικότητά μας. Κάθισε στο παγκάκι και εγώ τη μιμήθηκα, αλλά δεν σταμάτησα να κουνιέμαι. Αφού μου έκανε μια φιλοφρόνηση για τα φτερά μου, πήρα τα χέρια της στα δικά μου. Την κοίταξα στα μάτια. Θα ορκιζόμουν ότι μου έδινε θάρρος να συνεχίσω. Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη, ο Λούσιεν εμφανίστηκε από το πουθενά πέφτοντας με δύναμη πάνω μου. Η Έβελιν έβγαλε μια κραυγή καθώς πετάχτηκε από τη θέση της. Ο βρικόλακας με πέταξε στο συντριβάνι, προτού προλάβω να αντιδράσω. Σε δευτερόλεπτα βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από το λαιμό της προστατευόμενής μου. Πέταξα το σπαθί με στόχο την καρδιά του. Το έπιασε στον αέρα και το εκσφενδόνισε κατά πάνω μου. Το απέφυγα υψώνοντας το βλέμμα μου. Με περίμενε.
Η Έβελιν ήταν πεσμένη λίγα μέτρα μακριά μου, ενώ ο Λούσιεν έδειχνε να απολαβάνει τους μορφασμούς που έκανα προσπαθώντας να τη φτάσω. Σηκώθηκα με χίλια ζόρια, κρατώντας με δύναμη το ξίφος μου. Άνοιξα διάπλατα τα φτερά μου και ανυψώθηκα στον ουρανό. Ο Λούσιεν μπορεί να ήταν γρήγορος και πανούργος, μα δεν πετούσε. Επιτέθηκα με στόχο το στέρνο του. Και αστόχησα.
Μου επιτέθηκε ξανά και εγώ τον απέφυγα τρυπώντας την πλάτη του με το ξίφος μου. Ούρλιαξε από τον πόνο, αλλά δεν υποχώρησε. Αν ήθελε την Έβελιν, έπρεπε να περάσει πρώτα από εμένα. Μου έκοψε μερικά πούπουλα καθώς τον απέφυγα και προσγειώθηκα πάνω στο άγαλμα του συντριβανιού.
<< Παραδώσου Λούσιεν αλλιώς σου υπόσχομαι ότι θα επιστρέψεις στον υγρό τάφο σου >>.
Γρύλισε καθώς μου επιτέθηκε ξανά. Κατάφερα να τον ακινητοποιήσω στο έδαφος όταν άκουσα μια γυναικεία φωνή.
Η Έβελιν είχε σηκωθεί και ερχόταν προς το μέρος μας. Τα μπλε φτερά της είχαν σχιστεί, η επιδερμίδα της φαινόταν χλωμή. Ίσα που στεκόταν όρθια.
<< Όχι!>> ούρλιαξα και έτρεξα να την πιάσω πριν σωριαζόταν στο έδαφος.
Ο Λούσιεν έξυσε το λαιμό του χαμογελώντας ειρωνικά. << Είναι δική μου. Άργησες, Σάμιουελ >>.
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η Έβελιν έμοιαζε με κούκλα στην αγκαλιά μου. Μια πανέμορφη, νεκρή όμως κούκλα. Ακούμπησα το μέτωπό μου στο δικό της. Τα δάκρυά μου κύλησαν στο πρόσωπό της. Ήταν τόσο αδύναμη. Η μεταμόρφωσή της δεν θα αργούσε να ολοκληρωθεί. Και τότε το άκουσα. Το μεγάλο ρολόι χτύπησε δώδεκα φορές. Άφησα το σώμα της στο απαλό γρασίδι. Σκούπισα τα μάτια μου και σηκώθηκα να αντιμετωπίσω τον εχθρό μου. Δεν είχαμε τελειώσει ακόμα.
Του όρμησα με όλη μου τη δύναμη και το μόνο που κατάφερα ήταν να τον κάνω να χάσει για λίγο την ισορροπία του.
<< Είσαι αξιολύπητος. Ντροπιάζεις τους αγγέλους και την αποστολή που σου ανατέθηκε >>.
Του όρμησα ξανά και αυτή τη φορά κατάφερα να τον τραυματίσω στον ώμο. Αλλά δεν μου έφτανε αυτό. Για πρώτη φορά ήθελα να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Μόλις τον στρίμωξα στο συντριβάνι, σήκωσα το σπαθί μου απειλώντας τη ζωή του. Δεν φοβόταν. Ήξερε πως δεν θα πραγματοποιούσα την απειλή μου. Αλλά αυτό ήταν πριν μετατρέψει την Έβελιν σε μία του είδους του. Η κοφτερή λεπίδα του ξίφους άγγιξε το στήθος του. Έβγαλε ένα ουρλιαχτό πόνου. Ζεστό αίμα πλημμύρισε το μαύρο πουκάμισό του. Αυτό δεν ήταν λογικό. Δεν τον είχα σκοτώσει εγώ. Και τότε είδα το βέλος που τον είχε διαπεράσει.
Πάνω από τον ώμο μου, πρόσεξα τον Τάρεν να κρατάει ακόμα το τόξο του, έτοιμος να τον χτυπήσει ακόμα μια φορά. Ο Λούσιεν έπεσε στο έδαφος. Ο Τάρεν με πλησίασε, κρύβοντας το βέλος που κρατούσε στη φαρέτρα του.
<< Έπρεπε να το κάνω >>, ψιθύρισε. Έμεινα παγωμένος στη θέση μου. Τα άκρα του άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η πέτρα κάλυψε τόσο γρήγορα το σώμα του που μετά βίας άκουσα την τελευταία του λέξη: <<Συγγνώμη>>.
Άγγιξα το πέτρινο άγαλαμα, που πριν λίγο ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Έπεσα στα γόνατα. Πρώτα η Έβελιν και τώρα εκείνος. Δεν μου άξιζε να είμαι φύλακας άγγελος, αν δεν μπορούσα να προστατέψω κανέναν. Άνοιξα τα φτερά μου, όταν ένα χέρι γράπωσε το μπράτσο μου.
<< Σαμ. Που πηγαίνεις; >>.
<< Έβελιν; >> ψέλλισα σαν να φοβόμουν ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας μου.
<< Εδώ είμαι >>.
Το ζεστό της άγγιγμα με ξύπνησε απότομα.
<< Είσαι…ζωντανή >>.
Την έκλεισα στην αγκαλιά μου και εκείνη με έσφιξε τόσο που νόμισα ότι θα με έπνιγε. Έπειτα με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
<< Ένιωθα ναρκωμένη, αλλά καταλάβαινα τι συνέβαινε >>.
<< Τότε ξέρεις τι είμαι >>.
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και με αγκάλιασε ξανά.
<< Σ’ ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες >>.
<< Δεν κάνει τίποτα >>, της ψιθύρισα φιλώντας το μέτωπό της.
Το σώμα του Λούσιεν είχε χαθεί σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και τότε κατάλαβα. Ο Τάρεν αντάλλαξε τη ζωή του με τη δική της. Ήμουν βέβαιος ότι θα υπήρχε τρόπος να τον επαναφέρω πίσω στη ζωή, όσο χρόνο κι αν μου έπαιρνε.
<< Στο υπόσχομαι φίλε μου >>, ορκίστηκα στο σιωπηλό άγαλμα. Η Έβελιν κράτησε σφιχτά το χέρι μου. Με εκείνη σύμμαχο στο πλευρό μου όλα ήταν δυνατά.
