Έτος: 2530.
Πολλά χρόνια στο μέλλον, η ανθρωπότητα έχει πλέον φτάσει στο απόγειο της τεχνολογίας της.
Φύση και άνθρωπος συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία, δημιουργώντας μια ονειρική κατάσταση, όπου ο καθένας θα ευχόταν να ζήσει από κοντά. Ο πόλεμος, η πείνα και η φτώχεια είναι πλέον ένας μακρινός εφιάλτης που ανήκει στο ξεχασμένο παρελθόν. Όλα τα έθνη ζουν σε απόλυτη αρμονία απαλλαγμένοι από όλα αυτά που τους χωρίζουν και επικεντρώνοντας την σκέψη τους σε όλα αυτά που τους ενώνουν. Οι ουρανοί έχουν κατακτηθεί από άκρη σε άκρη. Τα ταξίδια σε άλλους πλανήτες είναι πλέον καθημερινότητα. Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και ήρεμοι στις ζωές τους, ελεύθεροι να επιλέξουν άφοβα τους δρόμους που θα οδηγήσουν στα όνειρά τους. Ο θάνατος είναι και αυτός παρελθόν.
Ο θάνατος πλέον, έχει ξεμείνει και αυτός στο μακρινό παρελθόν μαζί με τα Αποκαλυπτικά του αδέλφια. Η ανθρωπότητα έχει απαλλαγεί από αυτόν, με τους ανθρώπους να φτάνουν μια ορισμένη ηλικία και μετά απλά να σταματούν να γερνούν, σπάζοντας το φράγμα του χρόνου και της ηλικίας. Γυναίκες και άνδρες που στην ματιά φαίνονται να είναι μόλις είκοσι ή τριάντα χρόνων, είναι αιώνες μεγαλύτεροι. Η αθανασία είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Και όλα αυτά χάρις σε μια και μοναδική ύπαρξη, η οποία κατάφερε να κάνει τους ανθρώπους αθάνατους. Αυτή η ύπαρξη δεν είναι γνωστή πάρα μόνο σε μερικούς επίλεκτους επιστήμονες που την μελετούν, παρατηρούν και την συντηρούν, χρησιμοποιώντας την καθημερινά για να φτιάξουν το Ελιξίριο της Ζωής και να το παρέχουν στις τεράστιες αγορές. Βαθιά μέσα στα δάση της Αυστρίας, σε μια σπηλιά στα απότομα και επικίνδυνα βουνά όπου κανένας δεν τολμά να επισκεφτεί, βρίσκεται το συγκεκριμένο εργαστήριο. Οι λιγοστοί επιστήμονες που κατοικούν εκεί, πρέπει να διασχίζουν δαιδαλώδεις διαδρόμους που φωτίζονται λίγο από το τεχνητό φως για να φτάσουν τελικά στην Κεντρική Αίθουσα, η οποία βρίσκεται βαθιά μέσα στο έδαφος του αφιλόξενου βουνού και που κρατά κλεισμένη μέσα την ύπαρξη.
‘Γι’αυτό τον λόγο κύριε Ράιλι, θα πρέπει να ξέρετε ότι οι άψογοι βαθμοί σας δεν θα σας ωφελήσουν εδώ μέσα. Θα πρέπει να μου αποδείξετε ότι είστε σε θέση να ανταπεξέλθετε στις απαιτήσεις.’ Ένας μεσήλικας άνδρας με παλιομοδίτικα γυαλιά και αυστηρό βλέμμα λέει, υψώνοντας την μύτη του υπεροπτικά.
Φορούσε την κλασσική ενδυμασία των επιστημόνων μέσα στο εργαστήριο, με την άσπρη πόδια του γιατρού να φτάνει μέχρι τα γόνατά του, θροΐζοντας απαλά στο κάθε του βήμα. Τα γαλάζια του μάτια δεν πρόδιδαν ούτε ένα συναίσθημα, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν ίδια με κάποιο άτομο που έχει κάτι βρομερό μονίμως κολλημένο κάτω από την μύτη του. Πίσω του, ένας εμφανέστατα νεαρός ειδικευόμενος παλεύει να συμβαδίσει μαζί του, κρατώντας ένα τεράστιο φάκελο που ξεχειλίζει από χαρτιά.
‘Σας διαβεβαιώνω, Δόκτωρ Φέργκους, πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας.’ Ο νεαρός πασχίζει με τα λόγια του μπροστά στον τρομακτικό άνδρα ‘Οι καθηγητές μου σας έχουν ήδη-‘
‘Ναι, ναι, γνωρίζω για τις συστάσεις σου. Όμως εδώ μέσα θα χρειαστείς κάτι πολύ παραπάνω από απλά λόγια.’ του πετά παγερά ο Δόκτωρ Φέργκους, στρίβοντας απότομα προς τα δεξιά και σταματώντας όταν φτάνει επιτέλους μπροστά από μια τεράστια μεταλλική πόρτα.
Ακουμπώντας το χέρι του πάνω στο πόμολο, τα αυστηρά του μάτια καρφώνονται στα γκριζωπά μάτια του ειδικευόμενου ‘Ότι δεις πέρα από αυτή την πόρτα είναι άκρως απόρρητο. Δεν θα μπορείς ποτέ να το αποκαλύψεις σε κανένα χωρίς να διακινδυνεύσεις τόσο την ζωή σου όσο και των άλλων. Είμαι κατανοητός;’
Ο ειδικευόμενος ξεροκαταπίνει φανερά πριν γνέψει ‘Μάλιστα κύριε.’
‘Ας προχωρήσουμε λοιπόν.’
Ανοίγοντας την πόρτα, οι δυο άνδρες περνούν γρήγορα στο εσωτερικό, με τον Δόκτωρ Φέργκους να κλείνει βιαστικά πίσω τους την πόρτα. Όσο για τον ειδικευόμενο, όπως ήταν αναμενόμενο για όλους τους επιστήμονες που δούλευαν στο εργαστήριο, είχε παγώσει στην θέση του∙ με τα μάτια του να γεμίζουν έκπληξη, το στόμα του απομένει μισάνοιχτο.
Το δωμάτιο στο οποίο στέκονταν ήταν αρκετά ευρύχωρο και εντελώς κυκλικό, με διάφορα μηχανήματα να κοσμούν τον κάθε τοίχο. Διάφορες ενδείξεις εμφανίζονταν φευγαλέα στις οθόνες τους, ενώ ένα γραφείο υπήρχε ακριβώς μπροστά από την πόρτα, με μια καρέκλα για την άνεση του επιστήμονα που ήταν στο δωμάτιο. Όμως, παρά την τεχνολογία που υπήρχε στο σκοτεινό εσωτερικό, τίποτα δεν έφτανε να περιγράψει αυτό που υπήρχε ακριβώς στο κέντρο του δωματίου. Γι’ αυτό τον λόγο, η έκπληξη του ειδικευόμενου δεν ήταν κάτι το παράλογο.
Στο κέντρο ακριβώς του τεράστιου χώρου, δέσποζε μια γυάλινη δεξαμενή που έφτανε από την οροφή μέχρι το πάτωμα. Το γαλάζιο νερό που περιείχε δημιουργούσε μερικές φυσαλίδες κάπου κάπου, οι οποίες φωτίζονταν από το φως που υπήρχε χαμηλά στην δεξαμενή, αγκαλιάζοντας την μαγευτική σιλουέτα που κοιμόταν γαλήνια μέσα στο καθαρό νερό. Η γυναίκα που βρισκόταν μέσα στην δεξαμενή έμοιαζε να επιπλέει απαλά και με τα μάτια της κλειστά, ήταν ίσως η πιο εντυπωσιακή γυναίκα που είχε δει ποτέ κανείς. Τα μακριά της μαλλιά έφταναν μέχρι το ύψος της μέσης της, ενώ ταίριαζαν τέλεια με το αγνό λευκό της επιδερμίδας της. Απόλυτα γυμνή και με διάφορους σωλήνες ενωμένους με τις φλέβες των χεριών της, φαινόταν τόσο γαλήνια και επιβλητική, που κατάφερνε να κλέψει την ανάσα οποιουδήποτε την κοιτούσε. Θα έλεγε κανείς ότι η ομορφιά της μπορούσε εύκολα να συναγωνιστεί το ίδιο δέος που προκαλεί ένα καιρικό φαινόμενο∙ έντονο και μεγαλειώδες, προκαλεί ίσα κομμάτια φόβου και χαράς μέσα στις καρδιές των θεατών.
‘Ράιλι να σου γνωρίσω το πείραμα #696 ή αλλιώς, την Παγωμένη Γυναίκα.’ Ακούστηκε η απόμακρη φωνή του Δρ. Φέργκους ‘Η γυναίκα που βλέπεις μας προσφέρει το μόνο συστατικό για το Ελιξίριο της Ζωής, που δεν είναι άλλο από το ίδιο της το αίμα.’
‘Μα, πως είναι αυτό δυνατόν;’ ο ειδικευόμενος τραβά για πρώτη φορά το βλέμμα του από την κοπέλα.
‘Δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι μια σταγόνα από το αίμα της και ο χρόνος γήρανσης σταματά. Οι επιστήμονες που την ανακάλυψαν μερικούς αιώνες πριν δεν μπορούσαν ούτε εκείνοι να το εξηγήσουν. Η δουλειά σου θα είναι κάθε μία ώρα –χωρίς να παραβλέψεις κάποια φορά- να αντλείς αίμα. Έγινα κατανοητός;’
‘Μάλιστα κύριε.’
‘Φρόντισε να μην της συμβεί τίποτα. Θα σε θεωρήσω απόλυτα υπεύθυνο.’ Απειλεί ο Δόκτωρ και βλέποντας τον ειδικευόμενο να γνέφει καταφατικά, φεύγει τελικά από το δωμάτιο, αφήνοντας τον νεαρό μόνο του με το κοιμώμενο πείραμα.
Δεν ήταν και κάποια δύσκολη δουλειά αυτή που του ανέθεσαν. Με την γυναίκα να κοιμάται ειρηνικά μέσα στο νερό, ο ειδικευόμενος δεν είχε και πάρα πολλά πράγματα να κάνει για να περάσει η ώρα. Πήρε λίγο αίμα με την βοήθεια των μηχανημάτων, κοίταξε τις ενδείξεις, αλλά τελικά κατέληξε να γέρνει πίσω στην καρέκλα με τα βλέφαρα του να βαραίνουν όλο ένα και περισσότερο. Δεν θα πείραζε να κοιμηθεί λίγο έτσι; Μόνο μερικά λεπτά δεν θα έβλαπταν κανένα, άλλωστε, τι θα μπορούσε να συμβεί; Έτσι, πριν καν το καταλάβει, είχε ήδη αποκοιμηθεί βαθιά, ξεχνώντας τα καθήκοντα του.
Μόνο και μόνο για να ξυπνήσει από τον διαπεραστικό ήχο του συναγερμού.
Ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του, έκπληκτος και φοβισμένος, ξυπνά σε ένα δωμάτιο που είναι πλέον κατακόκκινο από το φως του συναγερμού. Από μακριά ακούγονται φωνές, όμως ο ίδιος είναι πολύ απασχολημένος με αυτό που βλέπει μπροστά του για να νοιαστεί.
Ο τρόμος τρέχει άφθονος στις φλέβες του και η ανάσα του σταματά εντελώς, όταν κοιτά την κοπέλα και συνειδητοποιεί ότι δεν κοιμάται πια. Αντίθετα, μάτια κατάμαυρα, χωρίς ίριδα και ασπράδι καρφώνονται κατευθείαν στην ψυχή του∙ το δεξί της χέρι είχε ακουμπήσει απαλά το γυαλί, το οποίο σιγά σιγά είχε αρχίσει να ραγίζει. Κάποιος ούρλιαξε και ο ειδικευόμενος χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει ότι η κραυγή αγωνίας έβγαινε από τον ίδιο, καθώς η εφιαλτική πια γυναίκα μπροστά του χαμογελούσε το πιο σαρδόνιο και παρανοϊκό χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του.
Εκείνη την στιγμή, οι πόρτες του εργαστηρίου ανοίγουν διάπλατα και μέσα εισβάλουν τόσο οι άνδρες ασφαλείας, όσο και επιστήμονες. Κάποιος αρπάζει τον ειδικευόμενο από το γιακά και πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, δυο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Κάποιος τον σπρώχνει έξω από το δωμάτιο. Η γυάλινη δεξαμενή σπάει σε χιλιάδες κομμάτια και η γυναίκα κάνει ένα βήμα μπροστά μέσα στο σκορπισμένο νερό.
Ο ειδικευόμενος δεν σταματά ούτε λεπτό. Με την καρδιά του να χτυπά δυνατά, αρχίζει να τρέχει με όλη του την δύναμη προς την έξοδο. Πυροβολισμοί και κραυγές αντιλαλούν στους διαδρόμους. Επιστήμονες πέφτουν νεκροί γύρω του χωρίς κάποια εμφανή σημάδια, πέρα από το μαύρισμα των ματιών τους. Τα ουρλιαχτά του ανακατεύονται με τις κραυγές αγωνίας των υπολοίπων, μέχρι που φτάνει στην πολυπόθητη έξοδο, η οποία λάμπει από το φως και εμφυσά μια άγρια χαρά την καρδιά του.
Η οποία όμως εξαφανίζεται όταν η Παγωμένη Γυναίκα εμφανίζεται από το πουθενά μπροστά στην έξοδο.
Τα βήματα του σταματούν αμέσως.
Τα πόδια του δεν μπορούν να τον συγκρατήσουν και τελικά γονατίζει ανάμεσα στα πτώματα που κοσμούν τον διάδρομο, μην μπορώντας να πάρει τα μάτια του από την γυναίκα που τον κοιτά ήρεμα. Σε αντίθεση, εκείνος έχει δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του, δάκρυα απελπισίας και τρόμου.
‘Ποια είσαι;! Τι θέλεις;!’ Απαιτεί να μάθει.
Η γυναίκα δεν φαίνεται να επηρεάζεται. Αντιθέτως, χαμογελά ήρεμα καθώς σηκώνει απαλά το χέρι της και στοχεύει το δάκτυλο της σε αυτόν.
~Είμαι ο Θάνατος.~ απαντά, με την φωνή της να ακούγεται απόκοσμη ~Και επιτέλους θα πάρω πίσω ότι μου ανήκει.~
Πηγή εικόνας:
https://ak9.picdn.net/shutterstock/videos/13497290/thumb/2.jpg?i10c=img.resize(height:160)
