Ο ίδιος ποτέ του δεν είχε σκεφτεί να σταματήσει. Εξάλλου του άρεσε αυτή η συνήθεια. Ήτανε μέρος της ζωής του, είχε γίνει ένα με αυτό. Χωρίς αυτή δεν μπορούσε να κάνει βήμα μπροστά μα ούτε και πίσω, Επιβαλλόταν στο ένα του χέρι πάντα να υπάρχει να το κρατεί άλλα και να το νιώθει μέσα του. Τι και αν για χάρη της είχε κυριολεκτικά χάσει τα πάντα. Για αυτόν ήταν τα πάντα αυτή. Στη ζυγαριά μεταξύ αυτής και της οικογένειας νικούσε πάντα αυτή. Το ίδιο κα με την δουλειά, το ίδιο και με τους φίλους το ίδιο και με τον ίδιο τον εαυτό του.
Την πρώτη φορά τον φέρανε για να τον εντάξουν στο πρόγραμμα κυριολεκτικά με το ζόρι και μάλιστα με μεγάλη αντίσταση. Δεν πήγαινε άλλο πλέων. Τα «όρια» τα είχε ξεπεράσει προ καιρού. Την κόκκινη γραμμή την είχε είδη ξεπεράσει. Τα λόγια δεν έπιαναν τόπο και οι κούφιες ψεύτικες υποσχέσεις έδιναν και έπαιρναν μα το κυριότερο χωρίς αντίκρισμα.
Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή που εξαναγκάστηκε να μπει στο πρόγραμμα το πρώτο πράγμα που ζητούσε επίμονα ήταν την ίδια την ουσία, την εξάρτηση του το αλκοόλ. Άλλωστε ήταν και η πρώτη φορά που εδώ και 40 ολόκληρα δεν θα του κρατούσε συντρόφια ή καλύτερα αυτός δεν θα της κρατούσε συντροφιά. Όλο του το κορμί άρχισε να αντιδρά, να διαμαρτύρεται με αυτή την πρωτόγνωρη και ξαφνική αλλαγή πρώτα σωματικά παρουσιάζοντας διάφορα συμπτώματα στην στέρηση της ουσίας του αλκοόλ. Το κορμί του άρχισε να ιδρώνει, το στόμα του να στεγνώνει, το πρόσωπό του άρχισε να παίρνει ένα περίεργο κόκκινο χρώμα ενώ είχε εμφανίσει και δέκατα πυρετού. Ο ίδιος είχε γίνει έξαλλος. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Άρχισε να διαμαρτύρεται. «Να με βοηθήσετε θέλετε εσείς ή να με καταστρέψετε». Ενώ κάνοντας μια απότομη κίνηση με τα χέρια του τους πρόσθεσε. «Για κοιτάτε πως με έχετε καταντήσει, σε τι άθλια κατάσταση με έχετε φέρει αυτό είναι που θέλετε; Φέρτε μου το φάρμακο μου τώρα». Ο ίδιος εννοούσε το αλκοόλ ενώ οι νοσηλευτές του φέρανε την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή για αντιμετώπιση των διαφόρων στερητικών συμπτωμάτων της αποστέρησης του αλκοόλ κάτι το οποίο θεωρείτο δεδομένο και φυσιολογικό να συμβεί. Μα ούτε και ψυχολογικά τα πράγματα ήταν καλύτερα. Το μυαλό του δεν μπορούσε να επικοινωνήσει και να συντονιστεί με το υπόλοιπο του σώμα, πόσο μάλλον να μπορεί να σκεφτεί. Το μόνο που εξακολουθούσε να παραμένει ανενόχλητο και βαθειά ριζωμένο μέσα στο μυαλό του ήταν το αλκοόλ.
Η συνείδηση του θόλωσε. Υπήρχαν στιγμές που μέχρι και το ίδιο το όνομα του δεν θυμόταν αλλά θυμόταν την ουσία. Πράγματι οι πρώτες του μέρες ήταν κυριολεκτικά εφιαλτικές. Πάνω στην εβδομάδα είχαν υποχωρήσει τα κυριότερα στερητικά συμπτώματα και ο ίδιος είχε αρχίσει να «μαλακώνει» αρκετά. Το κυριότερο ήταν ότι άρχισε ο ίδιος από μόνος του να ζήτα βοήθεια και να προσπαθεί να χρησιμοποίει τεχνικές για να μπορεί να αντιλαμβάνεται και να αντιστέκεται στις όποιες επιθυμίες του. Εξάλλου ήταν και πρώτη φόρα που εδώ και τριάντα χρόνια που ήταν παντρεμένος είχε δει την γυναίκα του να κλαίει όχι από στενοχώρια και πόνο άλλωστε από αυτά είχαν τελείως στερέψει τα δάκρια της αλλά από χαρά που τον έβλεπε για πρώτη φορά στεγνό και καθαρό έστω και για αυτές τις λίγες μέρες. Επίσης και για πρώτη φορά έβλεπε την κόρη του να του χαμογέλα, να τον αγκαλιάζει μα το κυριότερο ήταν ότι για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι είχε γίνει και παππούς. Είχε άλλωστε δυο υπέροχα εγγόνια 1 και 4 ετών! Μάλιστα το ένα το μακρότερο είχε και το ίδιο όνομα με αυτόν. Η χαρά του μεγάλωσε όταν τα πήρε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του ακούγοντας από το μεγαλύτερο να του λέει «παππού σε παρακαλώ μπορείς να μείνεις έτσι όπως είσαι τώρα σε παρακαλώ πολύ για να μπορώ να λέω στους φίλους μου στο σχολείο ότι και εγώ έχω επιτέλους παππού όταν θα έρχεσαι να παίρνεις από αυτό». Ο ίδιος ήταν τόσο πολύ συναισθηματικά φορτισμένος που δεν ήξερε δεν μπορούσε να χειριστεί όλα αυτά τα ερεθίσματα που άρχισαν να τον «βομβαρδίζουν» μα περισσότερο έπρεπε να μάθει να χειρίζεται ο ίδιος τις δικές του επιθυμίες και συναισθήματα αλλά παράλληλα και πέρα από τον ίδιο και αυτά που είχαν άμεση σχέση με το αλκοόλ τα οποία ήταν αναμενόμενα. Ενώ όσο αφορούσε την ψυχολογική του απεξάρτηση αυτή ήταν δεδομένη ότι θα κρατούσε θα τραβούσε καλύτερα σε βάθος χρόνου. Πέρα όμως από αυτό έπρεπε να μάθει και πολλές άλλες δεξιότητες απλές ίσως και αναμενόμενες για τον «άλλο κόσμο» αλλά για ένα πρώην εξαρτημένο δύσκολες αλλά συνάμα απαραίτητες.
Ο ίδιος εντάχθηκε με μιας σε εξωτερικό πρόγραμμα απεξάρτησης και αργότερα προχώρησε στην ομάδα επανένταξης όπου εκεί προσπάθησε και ακόμη και σήμερα προσπαθεί μέσα από την ομαδική πλέων θεραπεία να δαμάσει την ψυχολογική του εξάρτηση και να μπορέσει σιγά-σιγά να ενταχθεί στην συνέχεια ομαλά πίσω στην κοινωνία μέσα από την κοινωνική στήριξη που του προσφέρεται.
Στήριξη φυσικά δεν δόθηκε μόνο στον ίδιο αλλά και στην οικογένειά του μέσα από το πρόγραμμα της ομάδας οικογένειας όπου εκπαιδεύονται και διδάσκονται τεχνικές για να μπορούν να βοηθούν και να στηρίζουν ένα εξαρτημένο άτομο. Επίσης στα μέλη της οικογένειας δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα και ανησυχίες,
Έχουν περάσει από τότε πέντε ολόκληρα χρόνια αν και για τον ίδιο φαντάζει αιώνας. «Ο αγώνας είναι μεγάλος και συνεχείς. Δεν σηκώνει το παραμικρό παραστράτημα μην το ξεχνάς πότε αυτό» συμβουλεύει ο ίδιος τώρα μέσα από την ομάδα τα νεότερα άτομα τα οποία πλέων τον θεωρούν ως σύμβολο και πρότυπο στο δικό τους αγώνα. Ο ίδιος όμως θεωρεί την οικογένεια του ήρωες και όποτε αναφέρεται σε αυτήν τα μάτια του βουρκώνουν «είναι αυτή που με ανέκτηκε τόσο χρόνια η οποία συνεχίζει να με στηρίζει. Αν υπάρχουν ήρωες αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες» λέει ξανά και ξανά και αφήνει αβίαστα τα δάκρια του να τρέξουν ενώ το πρόσωπο του λάμπει από χαρά και αγάπη μέσα στην αίθουσα που βρίσκετε μαζί με την οικογένεια του.
Ο ίδιος τώρα περπάτα με υπερηφάνεια, με ψηλά το κεφάλι και χαμογελά διασχίζοντας την αίθουσα. Ο κόσμος είναι όρθιος και τον επευφημεί χειροκροτώντας τον δυνατά. Δυνατά κτυπάει και η καρδιά του! Νιώθει τα γόνατα του να λυγίζουν! Νομίζει ότι δεν θα καταφέρει να κάνει άλλο ένα βήμα δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του ότι στο τέλος θα λυγίσει και θα σωριαστεί στο έδαφος! Όπως και τότε πριν από χρόνια όπου κυριολεκτικά ήταν σωριασμένος στο έδαφος τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά! Όπου έμοιαζε με ένα πιόνι μια μαριονέτα στα πάθη και την εξάρτηση του!
Από το μικρόφωνο ακούγεται το όνομα του! Τα χειροκροτήματα του κόσμου αρχίζουν να γίνονται ασταμάτητα και δυνατότερα! «Τέτοιους ανθρώπους σαν τον Αντρέα είναι που χρειάζεται όσο τίποτα άλλο σήμερα η κοινωνία μας! Ανθρώπους που μας δείχνουν το δρόμο για αγώνα, που μπορούν μέσα από τις δικές τους δυσκολίες να σταθούν ξανά στα πόδια τους! Είναι αυτούς τους ανθρώπους που καλείται σήμερα να τιμήσει η κοινωνία μας» Από τα μάτια του κυλάνε δάκρια χαράς και ευτυχίας για την καταξίωση που απολαμβάνει από την πολιτεία η οποία όταν της ζήτησε βοήθεια τον αγκάλιασε με στοργή και κατανόηση δείχνοντάς του το σωστό δρόμο που έπρεπε να πορευτεί! Δίπλα του αυτή τη στιγμή έχει όλους που τον βοήθησαν και τον στήριξαν σε αυτό το αγώνα, την καινούργια του οικογένεια τους θεραπευτές της, τους συνθεραπευόμενους του και ολόκληρη την κοινωνία!
Το ρολόι που υπάρχει στον τοίχο δείχνει 8:30 μ.μ. ενώ η ημερομηνία είναι 26 Ιουνίου και είναι η παγκόσμια μέρα κατά των εξαρτήσεων!
