Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά που είχε στην εφορία μετά από μιάμιση ώρα αναμονής στην ουρά. Βγήκε από την μεγάλη αίθουσα και κατευθύνθηκε στο διάδρομο με τους ανελκυστήρες.
Για λίγο αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στην κλειστοφοβία της και στους οχτώ ορόφους που την χώριζαν από το ισόγειο. Τελικά όμως λόγω της ευρυχωρίας των ανελκυστήρων και της πολύ μεγάλης χωρητικότητας, αποφάσισε να ενδώσει στην πιο εύκολη λύση και πάτησε το κουμπί για να καλέσει τον πρώτο διαθέσιμο ανελκυστήρα, υπερνικώντας στιγμιαία την κλειστοφοβία της.
Μόλις ήρθε ο ανελκυστήρας και άνοιξε η πόρτα, είδε ότι ήδη υπήρχαν εφτά άτομα μέσα και επειδή ακόμη βρίσκονταν σε υψηλό όροφο και προμηνύονταν ότι ο μακρόστενος ανελκυστήρας θα γεμίσει αποφάσισε να οδηγηθεί στο βάθος του και να σταθεί πιο πίσω από τους υπόλοιπους, παίρνοντας τον χώρο της και αποφεύγοντας το συνωστισμό που θα επακολουθούσε στην είσοδο του.
Ο ανελκυστήρας άρχισε να κατεβαίνει με μέτρια ταχύτητα και εκείνη κοίταξε το ρολόι της. Ήταν δύο παρά τέταρτο το μεσημέρι, ημέρα Παρασκευή. Σήμερα πήρε άδεια από την εργασία της, για να τελειώσει κάποιες εξωτερικές δουλειές που είχαν συσσωρευτεί και για να ετοιμαστεί για να φύγει ένα διήμερο ταξίδι με τον σύντροφο της. «Έχω οριακά τρεις ώρες για να φτιάξω κάτι να φάμε και να ετοιμάσω βαλίτσες μέχρι να έρθει να με πάρει ο Πέτρος και να φύγουμε» σκέφτηκε.
Με τον Πέτρο έκλεισαν σήμερα τέσσερα χρόνια σχέσης και αποφάσισαν να πάνε ένα διήμερο στο Ναύπλιο για να το γιορτάσουν και να χαλαρώσουν μαζί. Πριν τέσσερα χρόνια που μπήκε στη ζωή της, ήταν μια περίοδος αστάθειας και απορρύθμισης για εκείνη, όπου μάζευε τα κομμάτια της μετά από το πέρασμα ενός ισοπεδωτικού και ολοκληρωτικού έρωτα. Που την άφησε αλλαγμένη, μόνη και μπερδεμένη, να προσπαθεί να ‘τετραγωνίσει τον κύκλο’ για να χωρέσει στα νέα δεδομένα της ζωής της.
Ο Πέτρος λοιπόν ήταν η πέτρα, ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο έχτισε τη νέα της ζωή. Μετά τη γνωριμία τους, την πολιόρκησε για ένα εξάμηνο μέχρι τελικά να ενδώσει. Το βασικό στοιχείο του, που την γοήτευσε και την κέρδισε τελικά ήταν το χιούμορ του. Χρόνια είχε να την κάνει κάποιος να γελάει με την ψυχή της, καθώς και η πιο ανάλαφρη στάση που είχε για τη ζωή, γεγονός που αντιστάθμιζε τον δικό της πεσιμισμό, ιδιαίτερα εκείνης της περιόδου.
Με τον καιρό λοιπόν τον αγάπησε πολύ, παραπάνω από ότι περίμενε, βέβαια δεν τον ερωτεύτηκε ποτέ, πράγμα που ίσως και να την βόλευε. Είχε δει τι εστί έρωτας, σε όλο του το μεγαλείο, από το ναδίρ ως το ζενίθ του και είχε αποφασίσει πως καλύτερο και πιο λειτουργικό συναίσθημα είναι η αγάπη. Τελεία και παύλα. Την παύλα την τόνιζε δε τα τελευταία χρόνια με πάθος φανατισμένου θιασώτη μιας θεωρίας.
Αυτά τα τέσσερα χρόνια σχέσης μόνο κατά σποραδικά διαστήματα την έπιαναν κρίσεις, που ξεκινούσαν κατά βάση από δικές της εσωτερικές σκέψεις και συναισθήματα και όχι από χειροπιαστές αφορμές. Οπότε ποτέ δεν έκανε κοινωνό αυτών των σκέψεων τον Πέτρο.
Σε εκείνες τις εκλάμψεις, της φαίνονταν δυσβάσταχτη η ιδέα ότι δεν ζει τη ζωή της με αυτόν που στην πραγματικότητα κάποτε θέλησε όσο κανέναν άλλο και ονειρεύτηκε να ζήσει μαζί του. Τον άνθρωπο που θεωρούσε αναπόφευκτη μοιραία επιλογή και όχι τη δεύτερη επιλογή της, την λίγο κατά συνθήκη και πολύ κατ’ ανάγκην, αυτό δηλαδή που φαίνονταν να είναι ο Πέτρος.
Αυτό που τη στοίχειωνε τα πρώτα χρόνια της σχέσης τους ήταν η αμφιβολία της επιλογής της. Δεν ήταν σίγουρη για το εάν δεν είχε μπει εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ο Πέτρος στη Ζωή της και αν δεν είχε τόση ανάγκη από κάποιο αποκούμπι, αν θα έκανε σχέση μαζί και εάν θα κρατούσε η σχέση αυτή τόσα χρόνια.
Με το πέρασμα των χρόνων όμως, αυτές οι σκέψεις έφθιναν και όσο αγαπούσε τον Πέτρο τόσο περισσότερο την ένοιαζε η δική του ευτυχία. Θεωρούσε μεγάλη αδικία για τον ίδιο τον Πέτρο που ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της, το ότι ήταν με μια γυναίκα που δεν είναι το ίδιο ερωτευμένη μαζί του και του Πέτρου του άξιζε να είναι η πρώτη επιλογή κάποιας και όχι ο αναπληρωματικός. Ίσως με κάποια άλλη γυναίκα να γίνονταν πιο ευτυχισμένος. Γιατί του άξιζαν τα καλύτερα και τα επιθυμούσε για αυτόν. Αυτές τις τύψεις της προσπαθούσε να τις απαλύνει με το να προσπαθεί συνεχώς να δείχνει την αμέριστη αγάπη, στήριξη και φροντίδα της στον Πέτρο. Πολλές φορές μπορούσε να προσποιείται την ερωτευμένη και να ξοφλάει τον αληθινό της έρωτα στην αγκαλιά του Πέτρου. Όχι όμως πάντα.
Στο τέλος πίστεψε ότι κατάφερε να κάνει την σχέση της δίκαιη και ισορροπημένη. Παράλληλα έκανε τη δουλειά του κι ο πανδαμάτωρ χρόνος και η ανάμνηση του άλλου είχε πλέον ξεθωριάσει χωρίς όμως να σβήσει. Την ενοχλούσε όμως σπάνια, όταν κατά τύχη ή ηθελημένα τον θυμόνταν και την έκαιγε ξανά η κλειστή πληγή. Εκείνο το πρόσωπο όμως το θεωρούσε αμετάκλητο παρελθόν με μηδαμινές πιθανότητες να γίνει παρόν και μέλλον. Φαίνονταν πλέον πεπεισμένη ότι βρίσκονταν «σήμερα» με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό χρόνο και τόπο. Και ότι για όλες τις άλλες παρελθοντικές σκέψεις, έφταιγε απλά η αίσθηση του ανικανοποίητου που είχε για τα πάντα την κατέτρωγε από παιδάκι. «Ευτυχώς όλα βαίνουν καλώς πια» σκέφτηκε και χαμογέλασε στον καθρέφτη του ανελκυστήρα.
«Τέταρτος όροφος» ακούστηκε να ανακοινώνει μια γυναικεία φωνή από το ηχείο του ανελκυστήρα. Η πόρτα άνοιξε και είδε μέσα από τον καθρέφτη ότι μπήκαν δύο άτομα. Ένας άγνωστός και ένας πολύ γνώριμος αν και μακρινός πλέον. Ήταν ο Σταύρος, ο μεγάλος «σταυρός» που κουβάλησε κάποτε στη ζωή της. Ο Σταύρος μπήκε μέσα στον ανελκυστήρα αφηρημένος κοιτώντας το κινητό του και γύρισε με το προφίλ του γυρισμένο προς την πόρτα. Η Ελένη μαρμάρωσε όταν τον αντιλήφθηκε και έριξε το βλέμμα της στο πάτωμα. «Μάλλον δε με είδε σκέφτηκε και αν είμαι τυχερή ούτε θα με δει εδώ που είμαι χωμένη » και συμπλήρωσε «ευτυχώς». Αλλά για αυτό το ‘ευτυχώς’ δεν ήταν σίγουρη το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο.
Γιατί θυμήθηκε πόσο πολύ επιθυμούσε τα προηγούμενα πέντε χρόνια να τον συναντήσει κάπου έστω και τυχαία για να τον δει ακόμη και για λίγο και για να μάθει νέα του αλλά και για να τεστάρει τα συναισθήματά της. Δεν μπορούσε όμως από φόβο, ντροπή και εγωισμό να επιδιώξει αυτήν τη συνάντηση οπότε είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στη θεά τύχη.
Δεν μπορούσε να ζητήσει κάποια συνάντηση γιατί την ημέρα του τελικού τους χωρισμού, του οποίου η απόφαση ήταν μονομερής από την πλευρά της – γιατί εκείνη αισθάνονταν κατώτερη των περιστάσεων και ανήμπορη να κουβαλήσει το βάρος των συναισθημάτων της καθώς και φοβόνταν ότι έχανε επικίνδυνα τον έλεγχο μαζί του-, εκείνος της είπε ότι εν μέρει καταλαβαίνει ότι ο έρωτας είναι κάποιες φορές πολύ δύσκολος για κάποιους ανθρώπους και ότι σκοπεύει να σεβαστεί την απόφαση της όσο και να τον πονάει και πως δεν πρόκειται να την ξαναενοχλήσει ποτέ.
Αν αυτή το μετάνιωνε κάποτε, τότε ήξερε που να τον βρει της είπε. Αλλά η Ελένη μέσα της ήξερε πως αν ποτέ ζητούσε να τον συναντήσει και πάλι θα ήταν μόνο για να ξανά πιαναν την ιστορία τους από εκεί που την άφησαν και για να την έφταναν στο τέρμα της, όποιο και αν ήταν αυτό. Αλλιώς δεν επιθυμούσε να κάνει άλλο κακό ούτε σε εκείνον ούτε στον εαυτό της. Επίσης οι λόγοι που τότε την κράτησαν μακριά δεν είχαν ακόμη εκλείψει από το μυαλό της παρά τα χρόνια που πέρασαν. Οπότε δεν επιδίωξε ποτέ μια συνάντηση. Τώρα που υπήρχε στη ζωή της και ο Πέτρος δεν της έφταιγε σε τίποτα να υποφέρει εξ αιτίας της.
Η σημερινή μέρα όμως της έφερε τη συνάντηση που τόσο επιθυμούσε και μαζί το τεστ που τελικά δεν πέρασε. Όση ώρα κοιτούσε τον Σταύρο μέσα από τον καθρέφτη, τόσο φούντωναν οι αναμνήσεις και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει σαν τρελή όπως τότε στα πρώτα στάδια του έρωτά τους. Ξάφνου κατάλαβε ότι όση πρόοδο νόμιζε ότι έκανε πέντε χρόνια τώρα, πήγαν στράφι σε δέκα δευτερόλεπτα, όσο διήρκησε η κοινή τους κατάβαση με τον ανελκυστήρα. Ναι, τον Σταύρο τον θέλει ακόμα, ναι δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Τελικά αυτή η κατάβαση από τον 8ο όροφο, της στοίχησε σωματικά και ψυχικά όσο θα της στοίχιζε και μια ελεύθερη πτώση από τον 8ο.
Και τώρα που συνειδητοποίησε πια, έπρεπε να επιλέξει αν θα του μιλήσει ή όχι. Γιατί ο Σταυρός δεν την είχε δει και πρέπει αυτή για άλλη μια φορά να επιλέξει και για τους δύο. Θα ήταν πιο εύκολο να την είχε δει και αυτός. Τότε ίσως να είχε καταλάβει κάτι για τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του. Όμως η ζωή ήθελε να είναι αποκλειστικά δική της απόφαση.
«Ισόγειο!» ακούστηκε άλλη μια φορά από τα μεγάφωνα, η πόρτα άνοιξε και ο Σταύρος βγήκε έξω πρώτος και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε ένα viber μήνυμα στο κινητό της. Ήταν ο Πέτρος, της έστειλε :
– «Αγάπη μου τι έγινε με την εφορία; Τελείωσες; Ανυπομονώ να φύγουμε σήμερα…»
-« Τελείωσα για σήμερα, αλλά προέκυψαν κάποιοι παρελθοντικοί ανεξόφλητοι λογαριασμοί» απάντησε.
– «Παρελθοντικοί λογαριασμοί; Μήπως είναι από αυτούς που παραγράφονται»; Την ρώτησε.
– «Όχι, δεν είναι από αυτούς που παραγράφονται» απάντησε. Αμέσως κοίταξε προς το σημείο που απομακρύνονταν ο Σταύρος και επιτάχυνε το βάδισμά της προς τα εκεί…
Πηγή εικόνας:
https://www.theodysseyonline.com/open-letter-past-present-future-self
