To MAXMAG και το Vis Motrix Performance Studio σας χαρίζουν μετά από κλήρωση 2 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση “Φάντο και Λις” για την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου.
Έναρξη διαγωνισμού: 12/12/2017
Λήξη διαγωνισμού: 16/12/2017
Οι νικητές είναι:
- Χρωματίδου Μαρία
- Δημήτρης Καλογιάννης
Μέσα από τη συμμετοχή σας στο διαγωνισμό, μόνο το e-mail θα αποθηκευτεί στη βάση δεδομένων του περιοδικού από όπου θα λαμβάνετε ενημερωτικά e-mail μια φορά την εβδομάδα μέσα από το newsletter μας. Σε περίπτωση που δεν θέλετε να τα λαμβάνετε, θα μπορείτε να διαγραφθείτε από τη λίστα μας οποιαδήποτε στιγμή εσείς θέλετε.
Πρόκειται για την ιστορία δύο χαρακτήρων, του Φάντο και της Λις που, σαν παιδιά χαμένα στα συντρίμμια του κόσμου των μεγάλων, αναζητούν τη μυθική πόλη της Ταρ. Μιας πολιτείας όπου όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Μιας πολιτείας που χαρίζει την ευτυχία σε όλους όσοι καταφέρουν να φτάσουν εκεί.
Γραμμένο το 1958 στο Παρίσι, «την πολυαγαπημένη εξορία» του συγγραφέα και την πόλη στην οποία κατέφυγε την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο – και στην οποία ζει μέχρι σήμερα -, το «Φάντο και Λις» αποτελεί ένα από τα γνωστότερα έργα του Αραμπάλ. Εκφραστής του Θεάτρου του Παραλόγου και συνιδρυτής του Θεάτρου του Πανικού, ένα κίνημα εμπνευσμένο από τον Θεό Πάνα και επηρεασμένο από τον Μπουνιουέλ και τον Αρτώ, ο Αραμπάλ αντλεί το «παράδοξό» του μέσα από την προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης υπό το πρίσμα μιας παιδικής απλοϊκότητας.
Όπως αναφέρει ο Μάρτιν Έσσλιν στο «Θέατρο του Παραλόγου», το «Φάντο και Λις» είναι ένα κράμα κομέντια ντελ άρτε και γκραν γκινιόλ και «αποτελεί μια ποιητική επίκληση της αντινομίας της αγάπης. Της αγάπης που νιώθει ένα παιδί για το σκυλί του, που άλλοτε του φέρεται τρυφερά και άλλοτε το βασανίζει.»
Στη Θεσσαλονίκη, το έργο παρουσιάζεται για δεύτερη φορά, μετά την παράσταση που ανέβασε το «Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης» σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη το 1970. Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα μιας ομαδικής ερευνητικής διαδικασίας που έχει βασιστεί στις αρχές διδασκαλίας σημαντικών δημιουργών του σύγχρονου θεάτρου, όπως ο Ryszard Nieoczym. Πρόκειται για μια εμπειρία, η οποία «σπάει» τα όρια της κλασικής ιταλικής θεατρικής σκηνής και την οποία το κοινό, με τη συνδρομή της υποβλητικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί η πρωτότυπη μουσική του Πασχάλη Ιγνατιάδη, βιώνει ως μάρτυρας και όχι ως θεατής.
