Το βράδυ της Κυριακής στις 9 Μαΐου, παρακολουθήσαμε μία ιδιαίτερη -σε online streaming-παράσταση σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου. Το γνωστό έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Το Όνειρο ενός Γελοίου» ενσαρκώνεται επί σκηνής με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο. Η ερμηνεία του Δημήτρη Βερύκιου υπήρξε καθηλωτική, αλλά και η ερμηνεία της σοπράνο, Ευτυχίας Δημητρακοπούλου, έκλεψε αναμφίβολα την παράσταση.
Το παραπάνω έργο του Ντοστογιέφσκι έχει χαρακτηριστεί από τους σύγχρονους φιλοσόφους ως ύμνο στην ανατομία της ανθρώπινης ψυχής. Πιο συγκεκριμένα, το πέρασμα του ανθρώπου από τον υπαρξισμό στον μηδενισμό αποτυπώνεται εύλογα στην παράσταση. Ο σκηνοθέτης εστιάζει στην διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, ο οποίος ψάχνει να βρει το ιδανικό. Ένας Γελοίος με αντί-ηρωική υπόσταση ταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας, μεταξύ του πραγματικού και του φαντασιακού. Στο πρόσωπο του εντοπίζεται η φιλοσοφία του μεγάλου Ρώσου κλασικού. Στα μάτια του εγγράφεται το στοιχείο της παραφροσύνης, το οποίο μας οδηγεί στην συμβολική αλήθεια του φιλοσοφήματος.
Το κλίμα που επικρατεί είναι άκρως ατμοσφαιρικό, δίνοντας έμφαση στον ιδεατό κόσμο του ήρωα. Ο Ντοστογιέφσκι, ένας συγγραφέας του 19ου αιώνα, περιγράφει μέσα από τον ήρωα την ιδανική κοινωνία. Μία κοινωνία καθαρά ουτοπική, όπου στην πορεία κατακερματίζεται στο έλεος της διεφθαρμένης πραγματικότητας. Ο ήρωας ζει στο όνειρο της δικής του ειδυλλιακής πραγματικότητας. Ο συμβολικός χαρακτήρας του έργου εντοπίζεται και στον σκηνικό χώρο. Ο χώρος είναι λιτός και εναρμονισμένος με τις ανάγκες της θεατρικής παράστασης. Ο άνεμος που «χαϊδεύει» απαλά το τραπεζομάντιλο στο τραπεζάκι και τα γύρω υφάσματα, δημιουργεί την ψευδαίσθηση του ονειρικού πλαισίου.
Ο ηθοποιός αποδίδει με αληθοφάνεια την εσωτερική σύγκρουση του ήρωα. Μία σύγκρουση μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, μεταξύ παρόντος και μέλλοντος. Το τώρα με το αύριο, δύο έννοιες αντιθετικές, μπερδεύονται και καθοδηγούν την εξέλιξη της ιστορίας. To περίστροφο περίμενε σπίτι. Οι αυτοκτονικές σκέψεις του ήρωα ταλάνιζαν το μυαλό του. Η ενδόμυχη μάχη μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Ο ενδυματολογικός κώδικας είναι εξίσου συμβολικός και λειτουργεί ως σημεία που ορίζουν μία συγκεκριμένη κατάσταση. Το κατάλευκο κοστούμι αντικατοπτρίζει την παρθενία της ιδανικής κοινωνίας σα μία άλλη Εδέμ. Τον τόπο αυτό σηματοδοτούν τα πελώρια αέρινα φτερά στο βάθος του σκηνικού.
Η μουσική υπόκρουση της Ευτυχίας Δημητρακοπούλου με το φλάουτο υπήρξε καθηλωτική σε όλη την πορεία της παράστασης. Ο ήχος ήταν τόσο γλυκός, μα και συνάμα δραματικός που συνόδευε με μαεστρία τον συγκλονιστικό ρόλο του Δημήτρη Βερύκιου. Μέσα από την σφαίρα του ονείρου αντανακλάται η πραγματικότητα, γεγονός που αποτύπωσε ορθά ο εξαίρετος Τάκης Χρυσικάκος. Η παράσταση στο σύνολο της ήταν ένα όνειρο.
