——–> https://www.surveymonkey.com/r/FFH5KMF <———
ΔημοσκοΠΕΣ και φοιτητικό σπίτι: Ένας επώδυνος αποχωρισμός;
Η εικόνα έχει ως εξής: Στο πάτωμα επικρατεί η πλήρης αταξία. Τεράστιες κούτες κείτονται στο δάπεδο, άλλες άδειες κι άλλες γεμάτες. Πρέπει σύντομα να ξεμπερδέψεις με εκείνες. Οι ώρες, άλλωστε, κυλούν γρήγορα κι οφείλεις ν’ αποχαιρετήσεις και την παρέα ή τουλάχιστον όσους πια έχουν απομείνει με το “αξίωμα” του φοιτητή. Διακατέχεσαι από έναν διαρκή εκνευρισμό. Δε μπορείς να διακρίνεις αν προέρχεται από την ακαταστασία, τις υποχρεώσεις που έχεις να διευθετήσεις ή από τη στενοχώρια, την αμηχανία της στιγμής… Βυθίζεσαι σε σκέψεις μέσα σε δευτερόλεπτα: Τί θα απογίνω από εδώ και πέρα; Για πόσο θα μένω στο σπίτι των γονιών μου; Πρέπει σύντομα να βρω δουλειά κι ένα καινούργιο σπίτι. Θα είναι σαν και τούτο εδώ; Κι αυτό άραγε σε ποιον θα καταλήξει; Η ιδιοκτήτρια σίγουρα θα έχει ήδη ανακαλύψει τον επόμενο ενοικιαστή…
Πιάνεις τον εαυτό σου να σε παρηγορεί: Έλα τώρα, μην απογοητεύεσαι! Κάθε αρχή και δύσκολη, μα εμείς θα τα καταφέρουμε. Σάμπως δεν έχουν περάσει χιλιάδες άτομα από τη θέση σου; Κι όμως, προχώρησαν… Γιατί η ζωή είναι κύκλοι. Είναι κύκλοι που ανοίγουν για να κλείσουν και που κλείνουν για να ξεκινήσουν να διαγράφονται νέοι! Η ολοκλήρωση ενός κεφαλαίου δε συνεπάγεται την οριστική διαγραφή του! Έχεις τη δυνατότητα ν’ ανατρέχεις σε εκείνο ανά πάσα στιγμή μέσω των έντονων αναμνήσεων που έχεις χαράξει αλλά κυρίως μέσω των σχέσεων, των ισχυρών δεσμών που δημιούργησες στο σύνολο των φοιτητικών σου χρόνων. Θα δεις, από εδώ και πέρα θα είναι ακόμη καλύτερη η ζωή. Τέλος σε όλες τις επώδυνες, κουραστικές εξεταστικές, στα βάναυσα εκείνα διαστήματα που, αν και σύντομα, λειτουργούσαν ως βαρίδια για την ξέγνοιαστη, διασκεδαστική καθημερινότητά σου! Ο Σεπτέμβρης που πλησιάζει μα και κάθε Σεπτέμβρης θα γίνουν για εσένα πλέον η πιο όμορφη και πολυαναμενόμενη περίοδος!
Αναμνήσεις
Τις σκέψεις σου ξαφνικά διακόπτουν φωνές από τη γωνία του δωματίου. Κάτι σαν έντονα ξεκαρδίσματα. Στιγμιότυπα από εκείνη την Τσικνοπέμπτη σπίτι σου. Εσύ κι η παρέα. Τί όμορφη εκείνη η μέρα κι ας έκανες έπειτα ώρες να επαναφέρεις την τάξη στο χώρο! Κι ύστερα, κλάματα, έντονα, ασταμάτητα, δίχως λογική. “Εκείνο το διάστημα ήταν, βέβαια, δύσκολο”, αναλογίζεσαι. Ακολουθεί σειρά από αναμνήσεις: η γυάλα με το χρυσόψαρο που είχες αγοράσει, τα βιβλία που ποτέ δε βρίσκονταν τακτοποιημένα στη θέση τους, τα άπλυτα ποτήρια διάσπαρτα, οι φίλοι κι οι κιθάρες τους, οι διαφωνίες, οι τσακωμοί, τα φλερτ, τα πρωινά μετά τα έντονα μεθύσια, οι σχέσεις σου σ’ εκείνο το σπίτι. Όλα τώρα προβάλλουν εμπρός σου. Τα άσχημα, τα όμορφα, τα λάθη, όλα φαίνονται ανεκτίμητης αξίας! Βουρκώνεις, δακρύζεις κι ύστερα χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι στη μέση του δωματίου να κλαις απαρηγόρητα σα μικρό παιδί.
Τότε αισθάνεσαι μια ακατανίκητη επιθυμία ν’ αγκαλιάσεις τους τοίχους, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα λιγοστά έπιπλα που απέμειναν μέσα στο σπίτι. Στο σπίτι ΣΟΥ. Στο σπίτι που σε δίδαξε πώς να κοιμάσαι μόνος, πώς να είσαι καλός οικοδεσπότης, πώς να κλειδώνεις το βράδυ πριν πέσεις στο κρεβάτι, πώς να καθαρίζεις, να σκουπίζεις, να μαγειρεύεις, να μιλάς μόνος, να ζεις⋅ ανεξάρτητος.
Αισθάνεσαι πια να το ακούς, ν’ ακούς τον παλμό του που χρόνια τώρα συγχρονίζεται μ’ εκείνον της καθημερινότητάς σου, με το δικό σου παλμό. Ναι, παλμό. Διότι, το σπίτι αυτό, το φοιτητικό σου σπίτι, παραμένει ζωντανό μέσα από εσένα έως τώρα. Γι’ αυτό και πονάς να το εγκαταλείψεις. Παρακαλάς μέσα σου, νιώθοντας κάπως ένοχα, να συμβεί κάτι απρόοπτο, κάποια αδυναμία της μεταφορικής, κάποιο σφάλμα ώστε να χρειαστεί να παραμείνεις έστω και μια βδομάδα παραπάνω σ’ εκείνο το σπίτι που αρχίζει πια να μοιάζει ξένο, έτσι, ανεπίπλωτο και χωρίς τις φωτογραφίες σου στο χώρο…
Ύστερα, σκέφτεσαι εγωιστικά: Ας αφήσω, δήθεν τυχαία, κάτι δικό μου σε κάποιο μέρος του σπιτιού για να’ ναι η ταυτότητά του πάντα συνδεδεμένη μ’ εμένα… Να, το κοκαλάκι των μαλλιών μου που ποτέ δεν έβρισκα όταν το χρειαζόμουν, ξοδεύοντας ώρες ατελείωτες αναζητώντας το. Ή καλύτερα το μπρελόκ των κλειδιών ή το καθρεφτάκι.
Το κλείσιμο της πόρτας
Ένας ήχος από τον απέναντι δρόμο της γειτονιάς σου που εισέρχεται στο δωμάτιο απ’ το παράθυρο, κάτι σαν κρότος, σε ταράζει. Σα να συνέρχεσαι εκείνη τη στιγμή και συνειδητοποιείς το ανώριμο, το παιδιάστικο των σκέψεών σου. Εκνευρίζεσαι που κλαις (ή που δε μπορείς να σταματήσεις να κλαις) και σκουπίζεις εν τάχει τα δάκρυά σου, τρομάζοντας στη σκέψη του ότι μπορεί να μπει κάποιος ξαφνικά και να σ’ αντικρίσει και πού να εξηγείς τώρα…
Σηκώνεσαι απότομα, κλείνεις βιαστικά και τις τελευταίες κούτες κι αποχωρείς, χτυπώντας πίσω σου την πόρτα. Κι ενώ δε θες να κοιτάξεις πίσω σου, το πράττεις. Σαν φόρο τιμής προς το πρώτο δικό σου σπίτι, που ποτέ δε θα ξεχάσεις. Ούτε εκείνο, ούτε την έντονη στιγμή του αποχωρισμού.
