62
Επόμενος σταθμός ήταν το σπίτι της Μαίρης. Πήγαμε εκεί και αυτό που παρατηρήσαμε μας ξάφνιασε: ήταν σαν να είχε γίνει κάτι απίθανο. Το σπίτι της ήταν όπως στο μέλλον, κλειστό και εγκαταλελειμμένο, με ξύλα στα παράθυρα και ξερόχορτα στην αυλή. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και θυμήθηκα πως ήταν τότε, που είχα προσπαθήσει να μπω μέσα καθοδηγούμενος απο την παρουσία της. Μία διαίσθηση, σαν να την έβλεπα· μα δεν ήταν εκεί. Έπειτα, κυνήγησα εκείνο το αμάξι που είχα ακούσει να φεύγει μακρυά από εμένα.
«Τζόν δεν ξέρω τι συμβαίνει και το σπίτι έχει μείνει όπως ήταν στο μέλλον. Εδώ ακριβώς ξύπνησα, στο κρεβάτι που είχα πέσει να κοιμηθώ το ίδιο βράδυ που σε είδα για πρώτη φορά. Τελείωσα την βάρδιά μου και ξάπλωσα», μου είπε, δείχνοντάς μου την κρεβατοκάμαρά της. Και τότε ήταν που ακούσαμε το τηλέφωνο να χτυπά μέσα από τον τοίχο, όταν σου μίλησα.
Έβλεπα έναν τοίχο με μια ξηλωμένη ταπετσαρία και από μέσα ένα παλιό τηλέφωνο να υπάρχει σκονισμένο. Σαν κάποιος να το είχε τοποθετήσει επίτηδες εκεί. Μα τι παράξενο, ένα τηλέφωνο μέσα σε ένα τοίχο. Ήταν σαν κάποιος να έπαιζε ένα περίεργο παιχνίδι μαζί μας. Σήκωσα το ακουστικό και έμεινα έκπληκτος όταν άκουσα τον ήχο της αναμονής γραμμής.Το τηλέφωνο λειτουργούσε και η γραμμή ήταν ενεργή. Αναρωτήθηκα αν ήταν στο τώρα ή αν είχε απευθείας σύνδεση με την εποχή μου. Είχα περάσει τόσα πολλά παράξενα, που δε μου φάνηκε καθόλου περίεργη αυτή μου η σκέψη.
Απογοητευμένος κάθισα στα σκάλα του σπιτιού. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει και έχουν όλα τόσο πολύ μπερδευτεί.
—Ενώ έπρεπε το σπίτι σου να είναι όπως παλιά φαίνεται να το έχει και αυτό καταπιεί ο χρόνος και εμφανίζεται όπως θα ήταν χρόνια μετά. Και αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε και οι δύο, όχι όπως και πριν.Έτσι δεν είναι, Μαίρη ;
—Δεν μπορώ να καταλάβω κι εγώ τι γίνεται Τζόν, το καλό όμως είναι ότι είμαστε μαζί τελικά, έτσι δεν είναι ;
Την κοίταξα νιώθοντας μία παραδοξότητα με όλα αυτά που συνέβηκαν αλλά ένιωσα όμορφα που επιτέλους εμπιστεύτηκα τα συναισθήματά μου. «Ναι αλήθεια, έτσι είναι Μαίρη», είπα χαρούμενος.
Της έπιασα το χέρι και ήταν παγωμένο ως το κόκκαλο, κοίταξα το πρόσωπό της και ήταν κάτασπρο σαν σεντόνι.
—Μαίρη, αισθάνεσαι καλά ; Είσαι κατάχλωμη.
—Μία χαρά είμαι Τζόν, λίγο αδιάθετη, θα έλεγα να γυρίσουμε σπίτι. Νομίζω ότι είδα αρκετά για σήμερα.
—Ναι, πάμε.
Της έπιασα το χέρι και το αισθάνθηκα σαν να επανερχόταν στην πραγματική του θερμοκρασία. Φαίνεται να έπαιρνε την ενέργεια και τη ζέστη μου και να την μετέφερε προς όφελος δικό της. Ολόκληρη η παρουσία της μεταμορφώθηκε όταν ηρέμησε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της· εκείνο που είχε κοιμηθεί και είχε ξυπνήσει χρόνια μετά, κοιτώντας με. Φαίνεται ότι εκείνο το μέρος τη φόρτιζε ενέργεια ώστε να πάρει τα πάνω της.
Πήγα να κλείσω το φως και να φύγω αλλά μου μίλησε και με προσκάλεσε να ξαπλώσω δίπλα της. Είχε δίκιο, σκέφτηκα ότι κι εγώ δεν ήθελα να ξανά χάσω ούτε στιγμή μαζί της. Άλλωστε τόσο δρόμο κάναμε για να βρεθούμε ξανά μαζί και δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα έχουμε στη διάθεσή μας.
63
Κενά δωμάτια οι αναμνήσεις μας όταν κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Τι σημασία έχει τι έγινε και τι θα γίνει ; Το σημαντικότερο είναι ότι είμαστε μαζί στο τώρα και αν ο χρόνος αποφασίσει να μας χωρίσει δεν θα του το επιτρέψουμε. Γιατί έχουμε κάτι κοινό. Ο ένας τον άλλο. Αρκεί να μη γίνει κάποιο μαγικό και εξαφανιστούμε στα δικά μας χρονικά τοπία.
Διανύσαμε λίγα λεπτά που φάνηκαν σαν ώρες κοιτώντας η μία τα μάτια του άλλου και κάναμε έρωτα. Έπειτα χαθήκαμε στη θέρμη των σωμάτων μας καθώς μας κατάπινε το σκοτάδι. Ο ήλιος χανόταν όπως και εμείς δύαμε στην αγκαλιά του άλλου με μια κοινή σκέψη. Όταν ξυπνήσουμε να είμαστε εκεί, να μη χαθούμε. Για την ώρα παρασυρθήκαμε στο πέπλο του ονείρου και δεν ξεχωρίζαμε ποια είναι η πραγματικότητα.
«Θα μας δώσεις και εμάς ένα φιλάκι ;» θυμήθηκα να λέει ο τύπος μέσα από το σκοτάδι. Ο άλλος μου εαυτός. Μας είχε προλάβει και τώρα χαιρόμουν που αποτελούσε μια ανάμνηση πλέον. Γέλασα γιατί αισθανόμουν ότι εγώ αυτή τη φορά είχα πάρει τα ηνία, τον έλεγχο της ζωής μου και μαζί με τη Μαίρη είχα περισσότερη δύναμη.
Μέσα από αυτή τη σκέψη ένιωσα το ζεστό της χέρι να με χαϊδεύει στο στήθος και σκέφτηκα ότι επιτέλους ήμασταν μαζί. Μόνοι στο σκοτάδι χωρίς τίποτα να μας χωρίζει.
Έπειτα αποκοιμήθηκα και το όνειρο που είδα δεν ξεχώριζε από την πραγματικότητα που είχα ζήσει τελευταία. Είδα ότι κατέβηκα κάτω στο γκαράζ και το αμάξι μου ήταν της εποχής που είχα ζήσει τόσα πολλά.
Απ’ έξω από το σπίτι πέρασε ένα αλλόκοτο αμάξι που δεν ανήκε στην εποχή εκείνη. Κάποιος με χαιρετούσε από τη θέση του οδηγού και είδα ότι ήταν ολόιδιος εγώ. Δεν με ένοιαζε, γύρισα την πλάτη μου και συνέχισα να ζω τη ζωή μου.
Πήγα στο τμήμα που δούλευα και θυμάμαι ότι τα παιδιά με μπέρδεψαν με κάποιον άλλο. Μου είπαν ότι είχα ξαναπεράσει από εκεί. Έπειτα δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Το μόνο που θυμάμαι είναι η αίσθηση της ανάσας της Μαίρης και τη γλυκιά φωνή της να με καλημερίζει.
Επιτέλους μετά από τόσο καιρό μπόρεσα και της είπα καλημέρα.
—Καλημέρα γλυκέ μου, επιτέλους η μέρα είναι δική μας.
—Καλημέρα Μαίρυ, ναι έτσι είναι, επιτέλους.
64
Όλα είναι ένα περίεργο όνειρο, αναρωτιέμαι μήπως έχω τελικά πεθάνει ή μήπως ζω σε ένα άλλο κόσμο. Οι αναμνήσεις μου περιφέρονται στο μυαλό μου μπερδεμένες. Απο τη μία οδηγώ ένα παλιό αυτοκίνητο και από την άλλη ένα μοντέρνο. Στο ράδιο παίζουν αντίστοιχα μουσικές της κάθε εποχής.
Σκέφτηκα ότι την βρήκα τελικά στον δρόμο, την φρόντισα και όταν με ακούμπησε τότε οι δυο κόσμοι μας διασταυρώθηκαν ξανά όπως και τότε που την συνάντησα πρώτη φορά.
Από εκείνη τη στιγμή άρχιζαν όλα τα πράγματα να αλλάζουν. Έγιναν όπως τα επιθυμούσα πραγματικά. Δηλαδή να έχω τη Μαίρη στο πλευρό μου. Είχα καιρό να αισθανθώ την παρουσία του άλλου μου εαυτού να παραφυλάει σε κάθε γωνιά, να πετάγεται από το πουθενά· και κάπως ησύχασα.
Αισθάνθηκα ότι και αυτός, όπως κι εγώ, βρήκε αυτό που έψαχνε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Η αλήθεια είναι ότι κάπως με τρόμαζε, όχι γιατί κρυβόταν στα σκοτάδια και με καραδοκούσε, αλλά γιατί σκεφτόμουν ότι είναι μέρος του εαυτού μου, μια άλλη σκοτεινή πλευρά που είχε την δυνατότητα να ελίσσεται ανάμεσα από καθρέφτες και πύλες —κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Άλλωστε, κι εγώ σκέφτομαι ότι πέρασα μία πύλη και βρέθηκα εκεί που ήθελα. Ένιωθα όμως ότι το σύμπαν δε συμφωνούσε με όλο αυτό.
Δεν ήξερα που πήγαινε το όλο θέμα, όπως δεν καταλάβαινα και εγώ που βρισκόμουν. Τον συνάντησα για πολύ λίγο και ένα πράγμα κατάλαβα. Η αλήθεια ήταν ότι με κοιτούσε κατάματα και μου έλεγε ότι με είχε επισκεφτεί ο φόβος μου τώρα που είχε γίνει αληθινός και τώρα είχε φύγει. Άραγε να ήταν αυτός ο φόβος μου για να μην χάσω ξανά την Μαίρη ; Ότι αφού τη βρήκα ξανά κάποια στιγμή θα τελειώσει έτσι παράξενα, όπως άρχισε ;
65
—Πού χάθηκες Τζόν ;
—Να, Μαίρυ, σκεφτόμουν τελικά πόσο θα κρατήσει αυτό που τελικά βρεθήκαμε και για μια στιγμή αγχώθηκα.
—Μην ανησυχείς, αυτό που έχουμε τώρα θα το ευχαριστηθούμε, θα κρατήσει για πάντα να δεις.
—Πολύ ; Το ξέρεις ;
—Απλά το διαισθάνομαι. Επίσης νιώθω ότι με γεμίζεις ενέργεια και επιτέλους, δεν σε κυνηγάω Τζόν. Τώρα χαίρομαι που δεν σε χάνω πια και είμαστε μαζί.
—Μαίρυ, κι εγώ σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Είναι σαν να σε έψαχνα χρόνια μέσα από τις αναμνήσεις του άλλου μου εαυτού. Μα εκείνος δεν μπορούσε να σε φτάσει, μόνο εγώ μπορούσα να το κάνω αυτό, καθώς είχα έρθει να σε συναντήσω από το μέλλον. Εκεί που ζούσαμε.
—Ζούσαμε είπες ;
—Ναι Μαίρυ ήμασταν μαζί πολλά χρόνια και μια μέρα έφυγες και χάθηκες μακρυά.
Από τότε σε έψαχνα και έψαχνα παντού να σε βρω μα εσύ δεν υπήρχες. Οι αναμνήσεις μου έσβηναν όσο διένυα πιο πολλά χιλιόμετρα να σε βρω ενώ κάποιος άλλος πιο κακός και σκληρός από μένα πήρε το τιμόνι.
—Αυτός που με κυνηγούσε ; Μα πώς γίνεται ; Αφού αυτός, ήσουν εσύ.
—Δεν ξέρω και δεν μπορώ να κατανοήσω. Όλα αυτά τα παράλογα πράγματα που συμβαίνουν και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την πραγματικότητα.
—Μα μπορούμε Τζόν, να που είμαστε μαζί.
Με κοίταξε και ηρέμησα καθώς ένιωθα ότι οι παλμοί μου από την αγωνία είχαν ανέβει.
«Πρέπει να σου δείξω το αμάξι που είχα έρθει από το μέλλον κάτω στο γκαράζ», της είπα και εκείνη συμφώνησε.
«Σε έφερα μαζί με εκείνο μα πιθανόν να μη το θυμάσαι πώς είναι. Μπορεί άλλωστε εσύ να έχεις δικές σου αναμνήσεις, δεν ξέρω κάτι διαφορετικό, ίσως από τότε που ήμασταν μαζί».
