25 Τζον
Μετά από μια πορεία λίγων λεπτών, εμφανίστηκε ένας θάλαμος τηλεφώνου, στη άκρη του δρόμου. Σταμάτησα το αυτοκίνητο καθώς άκουσα το τηλέφωνο να χτυπά.
Σαν κάποιος να κάνει πλάκα και να μου κάνει φάρσες, μια να με παίρνει στο σπίτι και έπειτα εδώ στη μέση του πουθενά; Να χτυπάνε τηλέφωνα από εδώ και από εκεί ακόμα και στη μέση του πουθενά; Μα τι γίνεται επιτέλους ;
Κάθισα για λίγο στο αμάξι να δω πόση ώρα θα χτυπάει το τηλέφωνο να καταλάβω ότι δεν ήταν κάτι τυχαίο. Κάποια στιγμή σταμάτησε και αμέσως μετά ξαναχτύπησε σαν να καταλάβαινε τη σκέψη μου, ότι απευθυνόταν πράγματι σε μένα και με ακολουθούσε όπου κι αν πάω..
Εκεί η καρδιά μου χτύπησε σαν τρελή από το ξάφνιασμα. Βγήκα με μια κίνηση τσαντίλας από το αμάξι και έκλεισα την πόρτα βίαια, πηγαίνοντας στο φωτιζόμενο θάλαμο με στυλ ξεκαθαρίσματος λογαριασμών αλλά όλα αυτά έσβησαν καθώς όταν σήκωσα το ακουστικό έμεινα στήλη άλατος καθώς άκουγα τη φωνή της, πεντακάθαρα να μου μιλά.
“Τζον είσαι εκεί; Με ακούς ;”
“Μαίρυ εσύ είσαι ;Που βρίσκεσαι; Σε έχω χάσει και κοντεύω να τρελαθώ, με κάποιο περίεργο τρόπο έχω βρεθεί σε ένα μέρος που μοιάζει με τη δεκαετία του εξήντα.
Χάνω το μυαλό μου δε ξέρω που ανήκω, σαν να μπήκα σε μια χρονοδίνη και δε ξέρω πως να γυρίσω πίσω και το κυριότερο ότι νιώθω πως είμαι μέρος των αναμνήσεων. Μα εγώ θυμάμαι ότι ανήκω στη δική μου εποχή, στο 1996.
“Μαίρυ;με ακούς ;“
Μου απάντησε και την άκουγα πολύ καθαρά. Η φωνή της ήταν μια ελπίδα για μένα καθώς μιλούσε στον εσωτερικό μου κόσμο λέγοντας μου ότι δεν ήμουν τρελός. Ότι κατά κάποιο τρόπο είχα βρει τον προορισμό μου.
“Τζον και εγώ έχω βρεθεί σε μια εποχή στο μέλλον και δε ξέρω πως έγινε αυτό, μα όλα έχουν αλλάξει μαζί με εμένα, έχω μεγαλώσει. Ξύπνησα μια μέρα και είχα μακριά άσπρα μαλλιά. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε άγγιξα και χάθηκα το ίδιο βράδυ που πήγα για ύπνο. Όταν ξύπνησα όλα έτρεχαν τόσο γρήγορα, βρήκα και ένα φίλο από τα παλιά Τζον, έχει και αυτός μεγαλώσει. Δεν ξέρω πως γίνεται όλο αυτό και αν είμαστε πράγματι σε διαφορετικές εποχές και ότι μιλάμε μεταξύ μας;Tι γίνεται επιτέλους;”
“Μαίρυ άκουσε με, είσαι στο ίδιο σπίτι; Στο σπίτι που με περιέθαλψες εκείνο το βράδυ;”
“Ναι Τζον στο σπίτι μου είμαι, στον πάνω όροφο”.
“Εκεί μένω και εγώ Μαίρυ αλλά το μυαλό μου έχει χαθεί, η εποχή εδώ με αλλάζει με κάνει να ξεχνώ.”
“Με ακούς Μαίρυ;”
“Ναι Τζον σε ακούω, εγώ δεν σε ξεχνώ γιατί βλέπω φωτογραφίες σου από την εποχή που ζούσα. Λες κάποια μέρα να συναντηθούμε και όλα αυτά να είναι ένα όνειρο;”
“Μαίρυ δε σε ακούω καλά, η φωνή σου χάνεται”.
Τζον; Με ακούς; Τζον…
Μαίρυ, συναντηθήκαμε τότε και μετά χαθήκαμε στο κενό και μάλλον εμείς δημιουργούμε τις αναμνήσεις. Ο ένας μέσα από τον άλλο, μάλλον αυτό γίνεται…
Μαίρυ ελπίζω να με ακούς όπου και αν είσαι…
26 Μαίρυ
Η φωνή του χάθηκε στο σκοτάδι του χωροχρόνου και οι τρείς μας παρασυρθήκαμε από το συναίσθημα να βρούμε το θησαυρό, τι κρύβεται από πίσω από την κουρτίνα. Τρέξαμε να προλάβουμε το άγνωστο που προερχόταν σαν μήνυμα από κάποια άλλη διάσταση.
Το μήνυμα απόλυτο και ξεκάθαρο, είχαμε βρει ένα κοινό σημείο. Να βρεθούμε στο σπίτι που ήδη μέναμε. Το μυαλό παίζει παιχνίδια, του αρέσει να φαντασιώνεται και να φτιάχνει νέες διαστάσεις και πραγματικότητες αλλά μία σκέψη μου υπήρχε στο μυαλό, πώς γινόταν να είμαστε στο ίδιο μέρος αλλά σε άλλη χρονική στιγμή;
Το παρήγορο ήταν ότι και οι άλλοι δυο που με συνόδευαν στο τρελό αυτό ταξίδι με είχανε πιστέψει. Δεn ξέρω τι θα έκανα αν είχα αποδειχθεί τρελή και παρανοϊκή. Ίσως να με κλείνανε και να με παρατούσαν σε κάποιο ίδρυμα. Ο χρόνος μέσα μου όμως τελείωνε καθώς είχα μεγαλώσει και μαζί με αυτό ένιωθα ότι είχα χάσει πολύτιμα χρόνια. Κάτι που δε θα τα αναπλήρωνα ποτέ. Το μόνο που με κρατούσε από την τρέλα ήταν να βρω τη λύση αυτού του παραδόξου που με είχε μεταφέρει ξαφνικά στο μέλλον. Αισθανόμουν σαν να με είχε ρουφήξει μια μαύρη τρύπα και με πέταξε σε κάποια άλλη διάσταση.
Καθώς είχαμε μείνει να κοιτάμε ο ένας τον άλλο σαστισμένοι από την επικοινωνία των δυο διαστάσεων που είχαμε, ακούστηκε η πόρτα από κάτω να ανοίγει και έπειτα να κλείνει με θόρυβο, σαν να είχε μπεί κάποιος στο σπίτι. Γρήγορα κατεβήκαμε τις σκάλες να δούμε ποιος μπήκε μέσα, μα κανένας δεν υπήρχε στην είσοδο.
Υπήρχε μόνο μια σκιά να στέκεται εκεί να μας κοιτά.
Από το τρέξιμο και την αγωνία να βρούμε αποδείξεις του φανταστικού, εκείνου του ανθρώπου που μας μιλούσε από την άλλη μεριά οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν τρελές μέσα στον χρόνο τον λίγο που μας άφησε να κοιτάμε το κενό και οι τρείς περιμένοντας το παράδοξο να εμφανιστεί. Να μας πει ορίστε πλάκα έκανα εγώ ήμουν πάμε τώρα να γιορτάσουμε…
Ο φόβος μας κυρίευσε και σαν τρελοί ξεχυθήκαμε στον δρόμο θέλοντας να ξεφύγουμε από αυτή την περίεργη σκιά. Μπουκάραμε στο αμάξι καθώς ακούσαμε λάστιχα αυτοκινήτου να ουρλιάζουν πίσω μας.
Να μας καταδιώκουν.
27 Τζον
Η ταμπέλα που έγραφε τη χρονολογία στην άκρη του δρόμου, δεν ήταν τυχαία και είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό.
Το 1996, ήταν η χρονιά μου και ειδικότερα η χρονική περίοδος που χάθηκα, τότε που πήρα εκείνη τη στροφή και εξαφανίστηκα στο παρελθόν. Επειδή δεν ήθελα να κλείσει εκείνη η πληγή, να το παραδεχτώ. Ζούσα παρέα μόνο με τις προσδοκίες, ότι θα είμασταν μαζί και ότι θα την ξανά έβλεπα. Μάταια όμως γιατί σαν κύμα το δικό της μέλλον χάθηκε μέσα στο δικό μου παρελθόν.
Από ένστικτο παρκάρισα στη οδό που έμενα και μπορούσα τώρα να καταλάβω πολλά. Ο αέρας μύριζε την εποχή μου και το μέρος θύμιζε εκεί που πραγματικά μεγάλωσα. Αναμνήσεις ξεφύτρωσαν από το μυαλό μου και ήταν σαν να ο εγκέφαλος μου να είχε πάρει υπερβολικό οξυγόνο καθώς άρχισα να γελάω δυνατά.
“Επιτέλους τα κατάφερα, είπα φωναχτά, γύρισα σπίτι. Τέρμα το παρελθόν, ο χρόνος ο περασμένος. Τώρα, είμαι στο τώρα”.
Βγήκα από το αμάξι και πήγα στην πόρτα του σπιτιού μου. Ψαχούλεψα τα κλειδιά και ήταν στην τσέπη του παντελονιού μου. Το ήξερα, σκέφτηκα, με υπερβολικό ενθουσιασμό και προχώρησα στο εσωτερικό του σπιτιού. Στο τηλέφωνο η Μαίρυ μου είπε ότι θα ήταν εκεί ενώ οι σκέψεις μου προέτρεχαν και την έβλεπαν να βρίσκεται να με περιμένει.
Μέσα στο σπίτι η ήλιος ακόμα έπεφτε από τα παράθυρα και ζέσταινε το εσωτερικό του.
Γύρισα όλο το σπίτι για να το δω, μήπως ακόμα ονειρευόμουν. Μόνο αν το έκανα αυτό θα ήμουν σίγουρος ότι είναι αληθινά όλα αυτά και ότι δεν έχω τρελαθεί. Επιτέλους είχα γυρίσει στην πραγματικότητα μου. Στον δικό μου χωροχρόνο.
Πήγα παντού, στο γκαράζ, στο υπόγειο του σπιτιού και μετά ανέβηκα στην κουζίνα και το σαλόνι και έπειτα στα υπνοδωμάτια στον πρώτο όροφο. Αφού ανέβηκα τις σκάλες γρήγορα με λαχτάρα από την αποκορύφωση των συναισθημάτων μου, παρατήρησα ότι κάποιος είχε σκάψει στον τοίχο και είχε πετάξει χώματα στο πάτωμα. Σταμάτησα απότομα από το τρέξιμο της λαχτάρας μου και είδα ότι υπήρχε ένα τηλέφωνο μέσα στον τοίχο αφημένο.
Για μια στιγμή νόμιζα ότι χτυπούσε παράλληλα με την καρδιά μου που χτυπούσε σαν τρελή και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήχος χτυπούσε πιο δυνατό στα αυτιά μου.
Ποιος μπορεί να έκανε αυτή τη δουλειά; Σκέφτηκα και παρατήρησα στο χαλί, πατημασιές. Οδηγούσαν στον κάτω όροφο και ξεκάθαρα περπατούσαν στο χαλί της σκάλας. Είχα την αίσθηση ότι κάποιος βρισκόταν μπροστά μου. Μα δεν έβλεπα κανέναν να υπάρχει εκεί.
Ακολούθησα τις πατημασιές να δω που θα κατέληγαν αλλά χάθηκαν στο πάτωμα καθώς υπήρχε κάποιο κενό που δεν καλύπτονταν από το χαλί και δε μπορούσα να ακολουθήσω τα ίχνη πια. Το μαγικό κόλπο που έβλεπα είχε σχεδόν εξαφανιστεί από μπροστά μου ενω το μυαλό μου με έκανε να σκεφτώ ότι κάτι γινόταν σε μια άλλη διάσταση που εγώ δε μπορούσα να κατανοήσω. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι έχω τρελαθεί τελείως και πως πάλι το μυαλό μου έκανε κόλπα, πάλι κάτι μπέρδευε τις διαστάσεις και τις σκέψεις μου. Έπρεπε να συγκεντρωθώ.
Απλά υπήρχαν αυτές οι πατημασιές εκεί και δε δημιουργήθηκαν τώρα, αν υπήρχαν άνθρωποι εδώ μέσα τελικά θα πήγαιναν κάπου ας πούμε να καθίσουν στη κουζίνα, στο τραπέζι. Δεν πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα καθώς είχα γυρίσει την πλάτη μου και ετοιμαζόμουν να πάω επάνω να δω τι γίνεται με το περίεργο τηλέφωνο που είχα ανακαλύψει να ξεπροβάλει από τον τοίχο και τότε το άκουσα.
Η μία καρέκλα από την κουζίνα κουνήθηκε μόνη της σαν κάποιος να την έσυρε για να καθίσει εκεί. Γύρισα το βλέμμα μου για να δω στο κενό τις καρέκλες να κουνιούνται.
Τότε παρατήρησα τις φιγούρες να με κοιτάνε. Αμυδρά να ξεχωρίζουν από το κενό, να με παρατηρούν. Μετά ήρθαν κατά πάνω μου για να χαθούν τελείως στο τρομαγμένο βλέμμα μου.
27 Τζον
Αυτή, είναι ένα μυστήριο για μένα.
Είναι για μένα η ζωή η ίδια, η γαμημένη, η ανάμνηση η ώρα και η στιγμή που έγιναν όλα αυτά.
Μπήκα στο αμάξι μου που με περίμενε με αναμμένη τη μηχανή και τα φώτα τρεμόπαιξαν για μια στιγμή. Τι τρέλα είναι αυτή που ζώ; Σκέφτηκα, εγκλωβισμένος σε αυτές τις τρελές καταστάσεις μη μπορώντας να ξεφύγω, να βρω λύση. Τουλάχιστον έχω μαζί μου τις αναμνήσεις και θυμάμαι πράγματα από το παρελθόν μου και τη ζωή που είχα πριν. Αλλά σε τι βοηθάνε όλα αυτά τόσο ξέφρενα που τρέχω ;
Είχα πατήσει το γκάζι τέρμα χωρίς δεύτερη σκέψη και η μηχανή τώρα μούγκριζε στο δρόμο. Τα φώτα του δρόμου ενώθηκαν σε μια ενιαία γραμμή διατείνοντας το βλέμμα προς το άπειρο της ασφάλτου και ο χρόνος για ακόμα μια φορά έπαψε να υπάρχει.
Σαν χαλασμένη ταινία έπαιζαν οι αναμνήσεις στο μυαλό μου προσπαθώντας να μου δώσουν μια λογική εξήγηση, να δικαιολογήσουν το πώς είχα περάσει σε αυτό το αναθεματισμένο μέρος. Χαμογέλασα λιγάκι καθώς τώρα ήξερα, έβαλα ένα τσιγάρο στο στόμα μου και χαμογέλασα.
Είχα σκοτώσει εκείνους τους τραμπούκους που μου είχαν επιτεθεί χθες το βράδυ, δεν το είχα φτιάξει με το μυαλό μου. Αυτό ήταν το σωστό. Έπρεπε να τελειώσω με τις κακές αναμνήσεις που με στοίχειωναν. Σκέφτηκα να πάω να ψάξω ξανά το σπίτι μήπως βρω καινούργια στοιχεία με τη Μαίρυ, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος.
Κατά διαβολική σύμπτωση μια ταμπέλα δίπλα στο δρόμο άναψε με ροζ γράμματα με μια λέξη «Μοτέλ»΄. Μείωσα ταχύτητα και παρκάρισα στο πάρκινγκ του.
Δε μου αρέσουν τα φτηνιάρικα μοτέλ, σκέφτηκα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Δε γαμιέται, το σπίτι είναι μακριά και είμαι πολύ κουρασμένος για να γυρίσω πίσω.
Πήγα μέσα να κλείσω δωμάτιο και χτύπησα το κουδουνάκι για να με εξυπηρετήσουν. Το Ντινγκ που έκανε ήχησε στα αυτιά μου για πολύ ώρα και όταν τελείωσε την πορεία του στον χωροχρόνο, ήμουν ήδη ξαπλωμένος στο δωμάτιο και κοιμόμουν βαθιά. Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν ο θυρωρός που χανόταν σαν σκιά στο όνειρο ανοίγοντας μου την πόρτα σε ένα άλλο κόσμο που έμοιαζε με την πραγματικότητα που είχα προέλθει.
