Ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης γεννήθηκε το 1989. Αποφοίτησε από το Α’ Λύκειο Νέας Σμύρνης και είναι πτυχιούχος Τεχνικός Δικτύων Πληροφορικής. Εργάζεται σε ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής τηλεοπτικών εκπομπών. Σπούδασε Συγγραφή Σεναρίων σε σχολή τριετούς φοίτησης στην Αθήνα και η πρώτη του προσπάθεια για σενάριο κόμικς στον ελληνικό χώρο φέρει τον τίτλο «The Toxic Vigilante». Το 2019 εξέδωσε τη νουβέλα «Στα ίχνη του Ήλιου», η οποία απέσπασε το 1ο Βραβείο στην κατηγορία «Νουβελέτα Φαντασίας» στα Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2018. Επίσης, έχει λάβει το 1ο Βραβείο για το θεατρικό έργο του «Η Γυναίκα είναι σιωπή» στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Θεατρικού Μονολόγου που οργάνωσε το Θέατρο Εύπολις. Επιπροσθέτως, έχει βραβευτεί με 3ο Έπαινο από το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς «ΚΕΦΑΛΟΣ» στην κατηγορία «Φανταστικού Διηγήματος» για το έργο του «Πολυτεχνείο 2057». Τέλος, το 2019 εξέδωσε και το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Χάρτινες Αντιήρωες».
Επιμέλεια συνέντευξης: Αντώνιος Ευθυμίου
Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή;
Πιστεύω ότι δεν το αποφασίζεις. Τις μοναχικές μας ώρες ή τις ώρες που μας πνίγει κάτι μέσα μας. Αυτό το κάτι θα το παρομοιάσω με έναν κόμπο, «στον λαιμό που μας κάθεται» και δεν φεύγει από μέσα μας μέχρι να βρει διέξοδο. Εκεί φτάνει η στιγμή της συγγραφής. Όταν συσσωρευτήκαν όλες οι σκέψεις μου, ήθελαν έναν τρόπο να αποδράσουν προς κάπου. Για εμένα η συγγραφή ήταν «κόκκινο πανί» και ακόμα είναι. Είχα κάποιες δυσκολίες στην έκφρασή μου με τον γραπτό λόγο, που προσπαθώ ακόμα να τον εξελίξω. Και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, χάρηκαν που κατάφερα να εκδώσω όχι ένα, αλλά δύο βιβλία. Για εμένα ήταν ένας άθλος και ευχαριστώ την συγγραφή που υπάρχει σαν διαδικασία έκφρασης των συναισθημάτων μας. Είναι μια λύτρωση και ένα δώρο συνάμα για εμάς τους ίδιους και όσους μας επιλέξουν να μας διαβάσουν. Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής και δεν πρέπει να το ξεχνάμε όσοι την χρησιμοποιούμε, γιατί μπορούμε να σώσουμε κόσμο, αλλά μπορεί και όχι με όσα γράφουμε.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Η συγκεκριμένη ερώτηση κάποτε ήταν από τις εύκολες, αλλά τώρα πια με δυσκολεύει λίγο. Θυμάμαι όταν είχα πρωτοερωτηθεί στις πρώτες συνεντεύξεις μου, οι απαντήσεις μου ήταν κοφτές και λακωνικές. Τώρα, όμως, δεν είναι για τον εξής λόγο: κάθε τόσο διαβάζω νέους συγγραφείς που τυγχάνει να κάνουν μαζί με εμένα τα πρώτα δειλά λογοτεχνικά βήματά τους. Ένα νέο ξεκίνημα να πω πιο σωστά. Θα αναρωτιέστε αν έχω αγαπημένους συγγραφείς; Η απάντηση μου είναι πως ναι, έχω. Αλλά εκτός από τους κλασικούς, έχω και νέους συγγραφείς. Μερικοί από τους κλασικούς είναι ο Albert Camus, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Oscar Wilde, ο Orson Welles κ.ά. Οι υπόλοιποι είναι από τη σύγχρονη λογοτεχνία, όπως ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη, ο Philip Kerr, ο Steven Pressfield κ.ά.
Ποιες είναι οι κύριες πηγές έμπνευσής σου;
Οι βασικές πήγες έμπνευσης προέρχονται από άλλες μορφές τέχνης όπως είναι η ζωγραφική, η μουσική, οι ταινίες, το θέατρο, αλλά και η ίδια η ζωή. Για να γίνω πιο αντιληπτός προς το τελευταίο, η κοινωνία μας, η καθημερινότητα μάς βομβαρδίζει με πολλά μηνύματα, καθημερινές ιστορίες που βιώνουμε στην εργασία μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις με όσους ερχόμαστε σε επαφή, ιστορίες οικείων και μη προσώπων μας. Αν σταθείς και παρατηρήσεις τριγύρω σου μπορείς να βρεις μια πηγή έμπνευσης από ένα αντικείμενο, ένα κατοικίδιο, ανθρώπους, από τη φύση την ίδια ή κάποιο τοπίο. Από βιβλία ιστορικά, λογοτεχνικά, θρησκευτικά, πολιτικά και άλλα. Ακόμα και η ανάσα μας είναι μια ιδέα που μπορεί να σε εμπνεύσει για να ξεκινήσεις μια ιστορία που δεν γνωρίζεις πού θα σε οδηγήσει.
Η πρώτη σου συγγραφική προσπάθεια είχε να κάνει με την ένατη τέχνη, τα κόμικς. Θα ήθελες να ασχοληθείς με αυτόν τον χώρο;
Δεν ήταν η πρώτη μου, αλλά όταν μου έγινε η πρόταση από έναν φίλο μου να τον βοηθήσω στο κομμάτι αυτό, του είπα αμέσως «ναι» χωρίς να το πολυσκεφτώ σε τι άγνωστα νερά θα βούταγα. Με ενδιέφερε διότι βλέπεις να υλοποιείται το γραπτό σου κείμενο σε σκίτσα. Να βλέπεις καρέ – καρέ τη δραματουργική δράση να παίρνει σάρκα και οστά. Θα ήθελα να ασχοληθώ φυσικά με την ένατη τέχνη, που στον Ελλαδικό χώρο αρχίζει να ανθίζει, σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μία διάκριση στα Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2018 ήταν η αφορμή για να εκδοθεί το πρώτο σου βιβλίο. Ποια είναι η γνώμη σου για τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και για τους κριτικούς/κριτές λογοτεχνίας;
Το βραβείο μού έδωσε την ώθηση για να εκδώσω το πρώτο βιβλίο μου και γι’ αυτό ευχαριστώ πολύ αυτόν τον θεσμό των συγκεκριμένων βραβείων. Αλλά και όλους τους θεσμούς που έχουν σαν αποτέλεσμα την βράβευσή μας. Όταν βλέπεις ότι η καλλιτεχνική σου προσπάθεια ανταμείβεται νιώθεις φυσικά χαρούμενος. Όμως αισθάνεσαι κι ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος, πιστεύεις περισσότερο στον εαυτό σου.
Δεν πειράζει αν χάσεις, πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εσένα. Αυτό πρέπει να σε πεισμώσει και να στείλεις σε άλλους διαγωνισμούς, λογοτεχνικούς και μη. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν όλοι αυτοί διαγωνισμοί σε όλους τους τομείς που έχουμε ανακαλύψει. Σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις νέους ορίζοντες, νέες προκλήσεις, να συναναστραφείς με προσωπικότητες που δεν γνώριζες πριν και μπορεί να μην ερχόσουν σε επαφή μαζί τους.
Η γνώμη μου για τους κριτές/κριτικούς της λογοτεχνίας είναι ότι χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαμε εμείς οι νέοι συγγραφείς, που μας δώσανε την ευκαιρία να προβάλουμε τις ανησυχίες μας στο ευρύ κοινό. Όμως, μέσω αυτών αντλούμε πληροφορίες που πριν τον κυβερνοχώρο δεν μπορούσαμε να τις αναζητήσουμε κάπου τόσο εύκολα όσο τώρα.
Το πρώτο σου συγγραφικό πόνημα, η νουβέλα «Στα ίχνη του Ήλιου», ήταν η περιπλάνηση ενός σύγχρονου Οδυσσέα στους άγνωρους τόπους του υποσυνείδητου και της ζωής. Τι ρόλο έπαιξαν τα δικά σου βιώματα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου και ποια είναι η δική σου Ιθάκη;
Τα προσωπικά βιώματά μου ήταν η βάση. Ο πυλώνας για να μπορέσω να υποστηρίξω την ύπαρξη αυτού του οδοιπορικού. Με βοήθησαν κάποιες πηγές έμπνευσης, όπως ήταν η «Οδύσσεια» του Ομήρου, το «Ρασομόν» του Akira Kurosawa, «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Antoine de Saint-Exupéry, αλλά και οι γνώσεις που είχα από τις σπουδές μου στη συγγραφή κινηματογραφικού σεναρίου από τον δάσκαλό μου Δώρη Αυγερινόπουλο. Η δίκια μου Ιθάκη ακόμα δεν υπάρχει, εκεί που νομίζω την βρήκα, κάτι ακόρεστο με καλεί να πάω στην επόμενη Ιθάκη μου. Πιστεύω ότι ήμαστε άπληστα όντα εμείς οι άνθρωποι. Δεν ξέρουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε. Αλλά μερικές φορές είναι καλό να μην έχουμε μια Ιθάκη, αλλά πολλές. Μας κάνουν ανήσυχα πλάσματα και μερικές φορές το να θες να εξελιχθείς είναι καλύτερο από ότι να μένεις στάσιμος σε έναν προορισμό.
Πέρυσι εξέδωσες ένα ακόμη βιβλίο, τη συλλογή ιστοριών «Χάρτινοι Αντιήρωες» Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των αντιηρώων σήμερα και γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο;
«Γεμίσαμε με ήρωες» σκέφτηκα, άρα ποιο είναι το αντίθετό του; Η προφανής απάντηση είναι ο «αντιήρωας». Όσο για το «χάρτινοι» έχει πολλές έννοιες, εκτός από την προφανή. Μπορεί να τσαλακωθεί εύκολα, να σκιστεί, να μουτζουρωθεί, να γραφτεί, να σβηστεί και να ξαναγραφτεί από την αρχή. Γι’ αυτό επέλεξα αυτόν τον τίτλο. Όσο για τα χαρακτηριστικά, μερικά πιστεύω πώς είναι προφανή για όλους και κάποια όχι. Όμως, το ευρύ κοινό μέχρι τον προηγούμενο αιώνα ασχολιόταν με τους ήρωες. Τώρα πια προτιμά τους «losers», που είναι πιο κοντά στην ψυχοσύνθεσή του. Τους συναντά πια και στην ποπ κουλτούρα του σήμερα. Τα μηνύματα που του παρουσιάζουν μέσα από ταινίες, κόμιξ, βιβλία, μόδα, τηλεόραση, social media έχουν σαν αποτέλεσμα να ενστερνίζεται πιο εύκολα αυτόν τον ρόλο του αντιήρωα.
Ο καθένας μας έπαψε να νιώθει ήρωας, χάσαμε τα αλτρουιστικά μας στοιχεία και ό,τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα. Ένα από τα χαρακτηριστικά του αντιήρωα είναι ότι ήταν πάντα «outsider», ήταν ο χαμένος που στο τέλος, η τύχη τού χαμογελά και η τελική ζάρια τον φέρνει νικητή. Από τελευταίος ξαφνικά βρίσκεται πρώτος. Γίνεται αυτόματα το φωτεινό παράδειγμα για όλους. Ώστε να μην τα παρατάς. Άλλα χαρακτηριστικά του στο σήμερα είναι ότι οι περισσότεροι ταυτίζονται μαζί του, διότι βρίσκει γνώριμα στοιχεία του στον εαυτό του. Αυτό επιτυγχάνεται με την κοινωνική εξαθλίωση που βιώνουμε καθημερινά από όσα ζούμε. Λέμε «πόσο κάτω θα πάμε σαν κοινωνία;» κι αυτό οφείλεται στην οικονομική κρίση που επέφερε σαν ένα κουτί της Πανδώρας όλα τα δεινά της σύγχρονης κοινωνίας. Ο αντιήρωας μπορεί να επιζήσει σε κάθε συνθήκη. Δεν έχει να χάσει, αλλά μόνο να κερδίσει. Δεν υπάρχει σήμερα, χθες και πόσο μάλλον αύριο.
Οι «Χάρτινοι Αντιήρωες» θυμίζουν ένα ημερολόγιο μνήμης και καταγραφής του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος των ιστοριών και σε τι βαθμό σε επηρέασε η σύγχρονη πραγματικότητα;
Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους είναι ότι μέσα από τις καταστάσεις που ζουν αυτοί οι ήρωες δεν έρχονται αντιμέτωποι με τη λύτρωση. Η ιστορία του καθενός δεν είναι πλήρης, τους συναντάμε σε σημεία της ζωής τους που πρέπει να αποφασίσουν για την ζωή τους που βρίσκεται σε τέλμα ή σκοτεινές πτυχές τους βρίσκουν διέξοδο στην κοινωνία μας. Είναι μια καταγραφή του κοινωνικού γίγνεσθαι από το πρίσμα του αντιήρωα. Νιώθω κι εγώ πολλές φορές αντιήρωας στη ζωή μου. Αυτό οφείλεται στην επιρροή της σύγχρονης πραγματικότητας. Για παράδειγμα, το καναρίνι στην μια ιστορία μου κρύβει το κυνήγι προς την αθωότητα που μας την στερούν με διαφορά αθέμιτα μέσα. Το «Πολυτεχνείο 2057» είναι ένα μνημείο θύμησης και παραλληλισμού με τον «Μεγάλο Αδερφό» και το Πολυτεχνείο μας. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε όταν διαβάσετε τις άλλες ιστορίες που περιγράφω.
Πόσο και πώς επέδρασε ο εγκλεισμός στην καθημερινότητά σου; Ήταν μια δημιουργική περίοδος ή μια ευκαιρία αναρρύθμισης της ενδοχώρας σου;
Με επηρέασε όπως όλους. Στην αρχή με αποσυντόνισε, μετά, όταν συνήθισα, άρχισα να αθλούμαι, ξεκουράστηκα, διάβασα αρκετά βιβλία και τα «βρήκα» με τον εαυτό μου. Αλλά δε με βοήθησε δημιουργικά. Όσο για την αναρρύθμιση της ενδοχώρας μου, είναι μια κατάσταση που γίνεται από τότε που άρχισα να σκέφτομαι και να αναπνέω.
Τελικά πιστεύεις πως η τέχνη μπαίνει σε καραντίνα;
Η τέχνη μόνο σε λογοκρισία «μπαίνει» και πιστεύω το απέδειξε ο ρους της Ιστορίας. Κάποια πολιτικά φασιστικά καθεστώτα της Δύσης, αλλά και της Ανατολής, προσπάθησαν να το κάνουν. Όμως, χάρη στην προνοητικότητα των καλλιτεχνών κυκλοφόρησαν στην τοπική και παγκόσμια αγορά τραγούδια, ταινίες, βιβλία, πίνακες που λογοκρίθηκαν, αλλά κατάφεραν με «κρυφούς» και «υπόγειους» τρόπους να περάσουν τα μηνύματά τους. Εν κατακλείδι, η καραντίνα δεν μπορεί να επιτύχει εκεί που δεν μπόρεσε η λογοκρισία.
Έχεις ασχοληθεί και με το θέατρο. Μάλιστα, το έργο σου «Η Γυναίκα είναι σιωπή» έλαβε το πρώτο βραβείο στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Θεατρικού Μονολόγου του Πολυχώρου Εύπολις. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και πώς ένιωσες όταν είδες να ζωντανεύει επί σκηνής το έργο σου;
Έχω καταπιαστεί με πολλούς ξεχωριστούς τομείς και ένας από αυτούς είναι το θέατρο. Έχω συμμετάσχει στο κομμάτι της παραγωγής θεατρικών έργων σαν εθελοντής, όμως, αυτήν τη φορά ήταν πιο προσωπικό. Είναι μαγικό να βλέπεις το έργο σου να παίρνει σάρκα και οστά. Το είχα ξαναδεί να «ζωντανεύει» σε έναν άλλον διαγωνισμό θεατρικού μονόλογου που δεν είχε κερδίσει τότε. Αλλά χωρίς την επιμονή των συντελεστών της, των τριών σπουδαίων γυναικών Ευθυμίας Κωσταπαππά, Βίβιαν Στασινού και Μυρσίνης Θεοδωρή, που τις ευχαριστώ και γι’ αυτό τις αναφέρω, δε θα είχα βραβευτεί στην δεύτερη προσπάθειά μου, με το 1ο Βραβείο για το θεατρικό μου έργο «Η Γυναίκα είναι σιωπή». Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Τις ευχαριστώ από καρδιάς. Η ιδέα δεν ξεκίνησε από το πουθενά, αλλά προϋπήρχε και ουσιαστικά βασίζεται σε πραγματική ιστορία με κάποιες πινελιές από εμένα. Ο βασικός κορμός της ιδέας είναι πραγματική ιστορία.
Ποιο λογοτεχνικό είδος αγαπάς περισσότερο, το διήγημα, το σενάριο, το θεατρικό έργο ή τη νουβέλα;
Αγαπάω όλα τα είδη γιατί μπορώ να δημιουργήσω σε όλα με διαφορετικό τρόπο. Το ένα με βοηθάει να μπορώ με τρικ να δώσω δικές μου πινελιές στα άλλα είδη. Και «αν βαρεθείς» το ένα, υπάρχει το άλλο λογοτεχνικό είδος για να απασχοληθείς. Αλλά, όπως όλοι μας, έχω αφήσει πολλές ανοικτές εκκρεμότητες σε όλα αυτά τα είδη. Επίσης, η συγγραφή σεναρίου κόμικ πρέπει να ενταχθεί πιστεύω στην λογοτεχνία. Είναι μια νέα έκφραση του λόγου που αποδεικνύει ότι θα εξελίσσεται πάντα στο πέρασμα των αιώνων, θα έχει να προσφέρει πάντα κάτι νέο και όχι παρωχημένο που λένε πολλοί που πολεμάνε τη λογοτεχνία και την απαξιώνουν.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το άμεσο μέλλον;
Οι στόχοι μου αυτήν τη χρονική περίοδο είναι μη καθορισμένοι. Αυτό οφείλεται στην μετά καραντίνα περίοδο. Πρώτα προσπαθώ να καλύψω τους πόρους για τα προς το ζην και ο χρόνος που απομένει είναι να ξεκουραστώ ή να επικοινωνήσω με τους φίλους, οικογένεια και τον υπόλοιπο κοινωνικό μου κύκλο. Αλλά πιστεύω ότι είναι ένα διάλειμμα προς τους νέους καλλιτεχνικούς στόχους μου. Να αναδιοργανωθώ, να συγκεντρώσω νέες πληροφορίες για να αποφασίσω με τι θα ασχοληθώ στο μέλλον.
Τέλος, τι μήνυμα θέλεις να στείλεις σε όλους τους καλλιτέχνες που δοκιμάστηκαν και συνεχίζουν να δοκιμάζονται αυτή την εποχή;
Η τέχνη και αυτοί που ανήκουν σε αυτήν πάντα δοκιμάζονταν. Κάθε εποχή ήταν δύσκολη για τους καλλιτέχνες όπως έχει αποδείξει η ιστορία της τέχνης. Τους κυνηγούσαν, ζούσαν συνήθως στο περιθώριο, κάποιοι κατάφερναν να αναγνωριστούν και κάποιοι άλλοι όχι (το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Vincent van Gogh). Θέλω να πω στους συναδέλφους μου ότι ο δρόμος που διαλέξαμε ήταν, είναι και θα είναι πάντα δύσβατος, επικίνδυνος, χωρίς τα φώτα που πιστεύουμε ότι θα ανάβουν «εύκολα». Πάντως χαίρομαι που πολλοί καλλιτέχνες ακόμα και στην καραντίνα δημιουργούν. Δεν έχει σταματήσει η τέχνη να παράγει, δε θα σταματήσει όσο υπάρχουν οι καλλιτέχνες. Καμία καταστροφή δε σταματάει την τέχνη για να προσφέρει την τέρψη της ψυχής που αναζητάει ο άνθρωπος. Απλά ο καθένας μας προσφέρει μια άλλη μορφή και θέλω να τους πω να μην πάψουν να προσφέρουν. Αν σταματήσουν τότε θα χαθεί και ο πολιτισμός. Σας ευχαριστώ για την συνέντευξη και την ευκαιρία που μου δώσατε.
Ευχαριστούμε πολύ τον Χρήστο Κορφοξυλιώτη για την παροχή του φωτογραφικού υλικού. Μπορείτε να προμηθευτείτε τα βιβλία του από τις εκδόσεις «Μικρός Ελκυστής» & «Συμπαντικές Διαδρομές»:
https://elkistis.gr/product/στα-ίχνη-του-ήλιου
https://www.universepaths.com/product-page/χάρτινοι-αντιήρωες-χρήστος-κορφοξυλιώτης
