Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό, αυθορμητισμό και αμεσότητα με όσους συνδιαλέγεται.Σκέφτεται με ευαισθησία, αισθάνεται με σκέψη και έχει μια σεμνή, μα ουσιαστική παρουσία του στο χώρο του θεάτρου.
Φέτος τον βρίσκουμε για δεύτερη χρονιά στο” Μικρό Πόνι” ,στο “Τζασμιν”στο Διανα και “στις ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” θεατρικά ,αλλά και στο σήριαλ “η ζωή εν τάφω”στην ΕΡΤ. Στη συνέντευξή του στο maxmag.gr μας μίλησε για την δουλειά του ,για το “φως “του ηθοποιού ,για τα παιδιά,το παιδικό θέατρο αλλά και τι είναι αυτό που πρέπει να δίνουμε απλόχερα όλοι οι γονείς στα παιδιά μας!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
«Μικρό Πόνι» του Πάκο Μπαθερα σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη .Ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ μιας και αναφέρεται στο σχολικό εκφοβισμό. Υπάρχουν όρια στα πειράγματα;
Έξυπνη ερώτηση. Γιατί είναι γεγονός πως στο ίδιο πείραγμα , δύο άνθρωποι μπορούν να αντιδράσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο. Αφού ο καθένας τους είναι μοναδικός. Και ευτυχώς δηλαδή.
Επομένως την διαφορά δεν την κάνει μόνο αυτός που κάνει το πείραγμα αλλά και αυτός που το δέχεται. Και φυσικά αυτός που το βλέπει ως τρίτος. Αυτό που λέμε παρατηρητής. Έτσι λοιπόν δεν φτάνει μόνο η οριοθέτηση.
Σαφώς μπορούμε να πούμε πως όταν το πείραγμα δεν έχει ίχνος χιούμορ, κι έχει ως σκοπό του την προσβολή της προσωπικότητας του άλλου, έχουμε κατά κάποιον τρόπο αυτό που ονομάζουμε λεκτική βία. Όμως ακόμα κι εδώ, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Κατά την γνώμη μου, το μυστικό κρύβεται στο πώς μεγαλώνει ένα παιδί. Τα παιδιά μαθαίνουν τη ζωή μέσα από εμάς. Έτσι δημιουργούν τα πρότυπά τους. Αν εμείς τους προσφέρουμε έναν κόσμο βίας για πρότυπο, αυτό θα αναπαράξουν. Και μάλιστα ως κάτι φυσικό.
Έχουμε μάθει να κρύβουμε πίσω από ένα πείραγμα, όλα μας τα συμπλέγματα.
Δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία μ΄αυτόν τον τρόπο. Ανάμεσα σ’ αυτό το χάσμα, χωράει πολύ βία.
Μπορείς να πειράξεις κάποιον, μόνο και μόνο για να σπάσεις εσύ πλάκα; Από πού παίρνεις αυτό το δικαίωμα; Κι αν για τον άλλον δεν είναι πλάκα, και το βλέπεις, είσαι σε θέση να τον προστατέυσεις, ζητώντας συγνώμη αναγνωρίζοντας το λάθος σου;
Τέτοιου είδους γενναιότητα, πώς θα την μάθει ένα παιδί; Πρέπει κάποιος να τον κάνει να πιστέψει πως αυτό είναι ο μόνος τρόπος να αγαπήσει αλλά και να αγαπηθεί. Κάπου ο Ρουμί λέει, πως ό,τι κάνει ο άνθρωπος στην ζωή του είναι μια αίτηση για αγάπη.
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως δεν υπάρχει τίποτα όρθιο σ αυτόν τον κόσμο. Και θα εξακολουθούν δικαίως να το πιστεύουν αν κανείς δεν ενδιαφερθεί γι αυτούς.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτό. Ας ενδιαφερθούμε γι αυτούς. Χωρίς όρια.
Ποια είναι η δουλειά των γονιών; Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας;
Η βασική «δουλειά» των γονιών είναι να αγαπάνε το παιδί τους. Όμως κι αυτό χρειάζεται επεξήγηση. Κάποιοι αντιλαμβάνονται με περίεργο τρόπο την έννοια της λέξης αυτής.
Αν δεν ενδιαφέρεσαι για το παιδί σου, δεν το αγαπάς στην ουσία. Του προσφέρεις , μόνο στέγη και τροφή. Μπορούμε να πούμε πολλά στα παιδιά, αλλά πρέπει να ενδιαφερόμαστε ν΄ακούσουμε άλλα τόσα. Αν τ΄αφήσουμε να μας οδηγήσουν εκείνα , πολλά θα ωφεληθούμε ως γονείς. Και μιλώ από προσωπική πείρα , αφού είμαι κι εγώ γονιός. Το παιδί χρειάζεται την αγκαλιά σου, περισσότερο από ένα ακριβό παιχνίδι. Να μια καλή δουλειά των γονέων. Ν΄αγκαλιάζουν τα παιδιά τους.
Στο έργο μια σχολική τσάντα έφερε τη βία, λεκτική και σωματική. Γιατί θέλει να φοβίσει το άλλο παιδί;
Γιατί θεωρεί πως μ αυτό τον τρόπο θα κερδίσει κάτι απ την έλλειψη της αγάπης που έχει.
Το» Μικρό Πόνι» πραγματεύεται και το θέμα της έλλειψης επικοινωνίας ανάμεσα σε γονείς και παιδί. Τραγικό και συνάμα τόσο αληθινό. Αν ήσουν ο Χάιμε, τι θα έκανες;
Θα προσπαθούσα ν ακούσω τον Λουίσμι. Να τον κάνω να νιώσει πως έχει έναν φίλο που μπορεί να εμπιστευτεί. Κι έναν συμπαραστάτη. Θα του έδειχνα πόσο σημαντική είναι για εμένα η επικοινωνία μαζί του, και θα προσπαθούσα να τον κάνω να αισθανθεί πως δεν υπάρχει τίποτα για να φοβάται. Κι αν υπάρξει, να ξέρει πως δεν είναι μόνος.
Ο εκφοβισμός υπάρχει μόνο στις μέρες μας ή υπήρχε αλλά δεν είχε πάρει τέτοια έκταση;
Φυσικά και υπήρχε. Πάντα. Απλά τώρα διαθέτουμε ορολογία για το φαινόμενο αυτό.
Η ένταση του , είναι φυσικό να επηρεάζεται από τις εκάστοτε πολιτικοκοινωνικές συνθήκες. Κάθε εποχή έχει τις δικές της. Κάθε χώρα επίσης.
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση από το έργο, ποια θα επιλέγατε;
Αυτό που λέει ο Χάιμε…“Αν φυσιολογικός είναι αυτός που μισεί τον διαφορετικό, δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, εγώ πάντως δεν θέλω το παιδί μου να είναι φυσιολογικό! Ούτε φυσιολογικό, ούτε συνηθισμένο!”
Τι μήνυμα αποκομίζει ο θεατής φεύγοντας;
Σίγουρα δεν είναι μόνο ένα, κι αυτό θα έλεγα, κάνει το έργο ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό που έχουμε καταλάβει γενικά, κυρίως απ αυτά που μας λένε οι θεατές, είναι ότι σκέφτονται πολύ την παράσταση και τις επόμενες μέρες, γιατί έχουν την ανάγκη να ξεκαθαρίσουν την δική τους στάση πρώτα απ’ όλα, όχι μόνο ως παρατηρητές μιας ιστορίας, αλλά ακόμη και στην υποψία του να βρίσκονταν εκείνοι στην θέση της Ιρένε ή του Χάιμε. Στην θέση του διευθυντή ή του γονέα ενός από τα παιδιά που φέρθηκαν άσχημα στον Λουίσμι.
Με λίγα λόγια, ακόμη και η υποψία, μιας πιθανής ενοχής, βάζει τον θεατή σε σκέψεις.
Αυτό για μας είναι πολύ σημαντικό. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η ουσία είναι να αντιληφθούμε ότι είναι καλό να μάθουμε κάποια στιγμή να ακούμε. Από τα παιδιά μας, μέχρι τον τελευταίο άγνωστο. Μα πάνω απ όλα είναι καλό να διαθέτουμε συχνά-πυκνά χρόνο, για να ακούμε και λίγο την καρδιά μας.
Φέτος σας βρίσκουμε επίσης στο «Τζασμιν» στο Διάνα και στις «ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου εκτός από το «Μικρό Πόνι» που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά. Επίσης, έχετε γυρίσματα για το σήριαλ της ΕΡΤ «η ζωή εν τάφω». Ένας γεμάτος χειμώνας, πολύ δημιουργικός. Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους σας.
Νομίζω ότι θα σας κουράσω. Κι αυτό γιατί οι «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» π.χ. είναι στην ουσία τέσσερα έργα του Αριστοφάνη, συνεπτηγμένα και θεατρικά προσαρμοσμένα σε μια παράσταση. Οπότε δεν έχω έναν, αλλά τρείς ρόλους. Δούλος στην «Ειρήνη», Βλεψίδημος στον «Πλούτο», και Μέτων στα «Πουλιά» . Και οι τρείς κωμικοί ρόλοι, πολύ χαριτωμένοι και διαφορετικοί μεταξύ τους. Επιτέλους κάνω και κάτι κωμικό! Και το διασκεδάζω!
Στο «Τζάσμιν» του Γούντι Άλεν είμαι ο Ντουάιτ. Διπλωμάτης στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ , άνθρωπος καριέρας, ετοιμάζεται να θέσει υποψηφιότητα ως γερουσιαστής, στην Καλιφόρνια… Γνωρίζεται με την Τζάσμιν σ’ ένα πάρτυ και ερωτεύονται. Φαίνεται πως βρίσκει ο ένας στον άλλον το στήριγμα που αναζητά στην ζωή, καθώς και οι δύο έχουν χάσει τους πρώην συντρόφους τους. Ε.., τα υπόλοιπα επί σκηνής.
Στο «Μικρό πόνι» είμαι ο Χάιμε. Οδηγός ταξί. Με πολύ προοδευτικές ιδέες όπως θέλει να δείχνει. Παντρεμένος με την Ιρένε με την οποία έχουν αποκτήσει τον Λουίσμι. Ένα δεκάχρονο αγόρι. Και οι δυο εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα. Ένα φυσιολογικό , αγαπημένο ζευγάρι. Τίποτα δεν προμηνύει, αυτά που θα ακολουθήσουν.
Και τέλος στην «Ζωή εν τάφω» θα πω εν τάχει ότι είμαι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Λοχαγός της «Μεραρχίας Αρχιπελάγους». Ένα από τα πραγματικά πρόσωπα , που χρησιμοποιεί ο Μυριβήλης στο συγκεκριμένο έργο, καθώς και ίδιος πολέμησε ως εθελοντής στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Σας το πα ότι θα κουραστείτε.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να κάνει παράλληλα τόσες παραστάσεις;
Θέλετε να σας απαντήσω μετά από τα παραπάνω; Ναι είναι αρκετά δύσκολο. Όμως καθώς βλέπω τον γιό μου να παίζει λίγο από το ένα παιχνίδι, και μετά λίγο απ το άλλο, και μετά λίγο απ το τρίτο, με την ίδια χαρά, σκέφτομαι ότι μου δείχνει ποιος είναι ο δρόμος. Να είσαι χαρούμενος με ό,τι κάνεις. Με ό,τι «παίζεις» , αν θέλετε.
Παιδικό θέατρο ,μια κατηγορία από μόνο του. Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για τον ηθοποιό;
Δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο , γιατί εγώ το αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο, όπως ένα οποιοδήποτε έργο. Η διαφορά εδώ, είναι ότι αυτοί οι θεατές έχουν κάτι μάτια. Μα κάτι μάτια. Νιώθεις πως δεν χωράει τίποτα άλλο να τους δώσεις παρά μόνο αγάπη. Και χαρά. Γιατί ζούμε σε καιρούς που κάποια παιδιά δεν την έχουν αυτήν την χαρά. Ας την ζήσουν τουλάχιστον στο θέατρο.
Έχετε κάποιον ρόλο απωθημένο;
Μου αρέσουν πολλοί ρόλοι, δεν έχω όμως απωθημένο με κάποιον. Νομίζω ότι τα απωθημένα, δεν είναι παρά σπατάλη χρόνου.
Πώς αντιλαμβάνεστε την τύχη στη ζωή ;
Όπως ο Θουκιδίδης: «Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς». Με βρίσκει όμως απόλυτα σύμφωνο και η φράση του Πλούταρχου: «Τα μεγάλα τα φροντίζει ο Θεός και τα μικρά άφησέ τα στην τύχη.»
Διδασκόμαστε οι άνθρωποι από τα λάθη μας;
Όσο δεν τα επαναλαμβάνουμε, ναι. Κι όσο δεν τα φοβόμαστε επίσης.
Πόσο φως έφερε το επάγγελμα του ηθοποιού στη ζωή σας;
Αρκετό πιστεύω. Γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να συναντηθώ με φωτεινά μυαλά. Μεγάλα κείμενα. Να μάθω να κυνηγάω κι εγώ το φως. Να με ψάξω καλύτερα. Να εξακολουθώ να παίζω και ως ενήλικας.
Ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος στη καθημερινότητα του;
Δύσκολο τώρα να πω εγώ ποιος είμαι. Θα πω μάλλον αυτά που κάνω και βγάλτε εσείς το πόρισμα.
Μου αρέσει οτιδήποτε ωραίο γύρω μου, και δεν εννοώ μόνο την φύση. Και ένας χαμογελαστός κι ευγενικός άνθρωπος μπορεί να μου φτιάξει τη μέρα. Μου αρέσει να χαζεύω τους ανθρώπους. Ο καθένας τους μια ιστορία. Μπροστά μου. Μισή βέβαια. Η άλλη μισή είναι στην φαντασία μου. Δεν μου αρέσει η γραφειοκρατία , η βρωμιά στους δρόμους, η υποκρισία της εξουσίας και ο βανδαλισμός σε ιστορικά κτίρια, ή κτίρια με απίστευτη αρχιτεκτονική τα οποία υποφέρουν από καλλιτέχνες που πριν δούμε τα «έργα» τους, θεωρούν πως είναι χρήσιμο να μας παρουσιάσουν την..υπογραφή τους.
Δεν μπορώ το δήθεν. Με κάνει και ντρέπομαι, η γιαγιά κι ο παππούς που ψάχνουν στα σκουπίδια.
Πηγαίνω στην δουλειά μου, πάντα σχεδόν, με ποδήλατο. Μου αρέσει να με φυσάει ο αέρας και μην κολλάω στην κίνηση. Μ΄αρέσει να παίζω με τον γιό μου. Το καλοκαίρι στα Χανιά . Η γυναίκα μου που με ανέχεται και με στηρίζει. Η μουσική. Η ποίηση.Το τραγούδι πολύ. Δεν θα με χάλαγε να τραγουδούσα μόνο.
Θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες του maxmag.gr;
Υγεία και αγάπη για όλους. Τι άλλο;
