Κατερίνα Συναπίδου: "Η ουσιαστική επικοινωνία είναι δύσκολη αλλά όχι ανέφικτη"

Κατερίνα Συναπίδου

Ο “Γυάλινος κόσμος” του Τένεσι Ουίλιαμς ανήκει στα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και αποτέλεσε τη πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του συγγραφέα κερδίζοντας και το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Το κλασικό έργο, σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Τ μετά την μεγάλη περσινή επιτυχία. Στο ρόλο της Λώρας συναντούμε τη νέα, δραστήρια και ταλαντούχα Κατερίνα Συναπίδου η οποία μίλησε μαζί μας για την παράσταση, το ρόλο της αλλά και για την διαχρονικότητα του έργου η οποία αντανακλάται στα κοινωνικά θέματα του σήμερα.

Επιμέλεια Συνέντευξης: Μαρία Καστανάρα

Μετά τις 41 sold–out παραστάσεις τη σεζόν 2017-2018, ο «Γυάλινος Κόσμος» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Τ. Ποιοι είναι οι λόγοι, πιστεύετε, για τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης;

Ο «Γυάλινος Κόσμος» είναι ένα πολύ μεγάλο έργο, με χαρακτήρες που μόνο να τους αγαπήσεις μπορείς. Προσθετικά σε αυτό, νομίζω ότι η ειλικρίνεια και η διάθεση με την οποία εμείς τους προσεγγίσαμε, δημιούργησαν μία δυνατή χημεία μεταξύ μας, γεγονός όχι και τόσο αυτονόητο όταν συνεργάζεσαι με ανθρώπους για πρώτη φορά. Αυτή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας.

Θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις στην παράσταση σε σχέση με πέρυσι;

Βασικές διαφοροποιήσεις όχι, μόνο κάποια μικρά tips που εμπλουτίζουν τους χαρακτήρες.

Τη χρονιά που πέρασε, εκτός από τον «Γυάλινο κόσμο» στον ρόλο της εύθραυστης και συνεσταλμένης Λώρας, σας συναντήσαμε και στην παράσταση «Σεράγεβο 1914 – Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος» στον ρόλο της νεαρής, δυναμικής και εξωστρεφούς Λιούμπιτσα. Ποιος από τους δύο χαρακτήρες είναι πιο κοντά στην Κατερίνα Συναπίδου;

Χμμ, αν δεν είχα καθόλου Λώρα μέσα μου, θα ήμουν σίγουρα εντελώς Λιούμπιτσα! Τις στιγμές που δεν έχω συστολή, η ενέργεια της Λιούμπιτσα είναι κάτι πολύ δικό μου.

Το αυτοβιογραφικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Γυάλινος Κόσμος» είναι ένα ψυχολογικό δράμα το οποίο ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια του Τομ, του ίδιου του συγγραφέα. Πόσο διαφορετικό πιστεύετε θα ήταν αν η αφήγηση προερχόταν από τη Λώρα;

Διαβάστε επίσης Camille Claudel Mudness, προσεχώς στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ

Θα ήταν άλλο έργο και ένας άλλος κόσμος, αυτός της Λώρας. Μπορεί ο Γυάλινος Κόσμος να είναι της Λώρας, όπως αναφέρει ο Τομ, όμως μέσα από τα δικά του μάτια. Δεν ξέρουμε αν μιλούσε η ίδια πώς θα τον ονόμαζε. Όσο κι αν τα βιώματα μέσα σε μια οικογένεια είναι κοινά, ο καθένας μας τα αφομοιώνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Άλλες οι ανάγκες, οι επιθυμίες και τα θέλω. Από έναν χαρακτήρα που δε μιλάει, ξέρεις ότι εν δυνάμει μπορεί να ειπωθούν τα πάντα και ίσως ακόμα πιο αιχμηρά. Είναι ένας πλούτος ανεξερεύνητος που μπορεί να ξεδιπλώσει πολλές διαφορετικές πτυχές ενός χαρακτήρα. Άλλωστε αυτά που λέγονται συνήθως είναι το αποτέλεσμα πολλών εσωτερικών συγκρούσεων.

Η διαφορετικότητα της Λώρας χρίζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης τόσο από τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου όσο και από την ίδια την κοινωνία του τότε θέτοντας συγκεκριμένους τρόπους μεταχείρισης. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα για τη Λώρα αν συνέβαιναν στη σημερινή κοινωνία;

Θέλω να πιστεύω πως ναι. Σίγουρα ζούμε σε μια κοινωνία που οι ρυθμοί, τα πρότυπά της και ο τρόπος ζωής δεν αφήνουν χώρο στη διαφορετικότητα ούτε και ενσωματώνεται εύκολα. Υπάρχουν όμως ευτυχώς ομάδες ανθρώπων που κάνουν πολύ σημαντικές προσπάθειες ώστε άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί να μπορούν να έχουν μία ίση αντιμετώπιση και τον δικό τους χώρο έκφρασης ή ακόμα συνύπαρξης.

Στον αντίποδα της αδύναμης και ευαίσθητης Λώρας βρίσκεται μια δυναμική, επεμβατική και πληθωρική μητέρα, η Αμάντα. Ποια θεωρείται ότι είναι η θέση της γυναίκα στο έργο εφόσον μέσα από το κείμενο παρουσιάζεται μέσα από αυτές τις δύο αντιφατικές μορφές;

Σίγουρα κυρίαρχη, τουλάχιστον μέσα στον οικογενειακό πυρήνα. Είναι σαν μέσα από αυτές τις δύο γυναικείες μορφές να βλέπουμε τον συναισθηματικό καμβά και τις αποχρώσεις του ίδιου του Τομ και του δημιουργού του.

Η οικογένεια Γουίνγκφιλντ είναι ένα κλειστό κύκλωμα που παλεύει να επιβιώσει μέσα στην κοινωνία θυσιάζοντας τις προσωπικές ανάγκες και τα θέλω του κάθε μέλους. Βρίσκεται κοινά με την σημερινή ελληνική οικογένεια;

Διαβάστε επίσης Δεύτερη παράταση παραστάσεων για Το Κάλεσμα της Λορίν

Η σημερινή ελληνική οικογένεια παραμένει κατά μεγάλο μέρος της κλειστή. Όλα τα υπόλοιπα είναι επακόλουθά της. Πόσο μάλλον μέσα σε μια γενικότερη οικονομική κρίση, που η ενηλικίωση και η οικονομική ανεξαρτησία αργούν να έρθουν, οι επαγγελματικές και προσωπικές επιλογές διαμορφώνονται αναλόγως ή και περιορίζονται. Στην ελληνική οικογένεια τείνουμε επίσης να έχουμε πάντα άποψη για το τί είναι καλό και τι κακό για τον άλλο, λες και επειδή τον αγαπάμε, μας ανήκει και οφείλει να συμπληρώνει το κάδρο που φτιάχνουμε για αυτόν. Κάπως έτσι λειτουργούν και οι Γουίνγκφιλντς.

Στο έργο οι χαρακτήρες αδυνατούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά και βρίσκουν διέξοδο στις ψευδαισθήσεις, στην απομόνωση και στις τάσεις φυγής. Είναι και στη πραγματικότητα η επικοινωνία τόσο δύσκολη μεταξύ των ανθρώπων;

Η ουσιαστική επικοινωνία είναι δύσκολη αλλά όχι ανέφικτη. Ζούμε στην ψηφιακή και στο “μάνατζερ του εαυτού μου” εποχή, που το να ανοίξεις στον άλλο, να δείξεις τις αδυναμίες και τα ευάλωτα σημεία σου, μπορεί και να θεωρηθεί μειονέκτημα ή επικοινωνιακό λάθος, δεν πουλάει. Η διέξοδος και η φυγή έχει γίνει μπροστά στις οθόνες όπου μικροί και μεγάλοι είμαστε εθισμένοι, με μία μάλλον ψευδαίσθηση επικοινωνίας. Για να επικοινωνήσεις χρειάζεται να αφήσεις λίγο πίσω το εγώ σου, να δεις τι έχει να σου πει ο άλλος δίνοντάς του χώρο και αντιστοίχως αυτός σε εσένα. Δεν είναι εύκολο, ωστόσο, όταν συμβαίνει είναι πολύ όμορφο και γοητευτικό.

Ο Τομ βρίσκοντας την δική του προσωπική λύση της ζητά «Λώρα σβήσε τα κεριά σου. Ο κόσμος σήμερα φωτίζεται μόνο με αστραπές»Και έπειτα; Ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια για την Λώρα;

Οι εκδοχές είναι πολλές. Θα επέλεγα αυτήν που η Λώρα, μετά από την συνάντησή της με τον Τζιμ, είδε ότι μπορεί να κάνει κι αυτή ένα βήμα για να επικοινωνήσει και ότι ίσως βρεθούν άνθρωποι που την αποδέχονται έτσι όπως είναι. Δεδομένου ότι ο Τομ φεύγει, ίσως βγαίνει πιο δυνατή χωρίς στήριγμα πια, γιατί μετά την πτώση αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να σηκωθείς.

Και πριν ολοκληρώσουμε την συνέντευξη μας θέλετε να μας μιλήσετε για τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Διαβάστε επίσης Ταξίδι στην έρημο...προς Βορ(ρ)ά στο θέατρο ΕΝ-Α

Μετά το τέλος του “Γυάλινου Κόσμου” θα παρουσιάσουμε με την Ομάδα Θεάτρου ArsMoriendiσε επανάληψη στο Θέατρο Τ, την παράσταση “Σεράγεβο 1914- Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος” σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, η οποία παίχτηκε τον Μάιο στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Στη συνέχεια με την ίδια ομάδα, θα ανεβάσουμε τον “Φαέθων” του Δημήτρη Δημητριάδη. Τέλος μία soloperformance “Εγώ δεν είμαι αυτός ο τοίχος/Αληθινά” σε σκηνοθεσία της Στεφανίας Παπαμιχαήλ, ξεκίνησε το ταξίδι της τον περασμένο Αύγουστο στο Διεθνές Φεστιβάλ Monofest’ 18 στην Σμύρνη και βλέπουμε τις μελλοντικές διαδρομές της.