Όπως έχουμε παρατηρήσει από την αρχή του έτους 2016 στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω των ενισχυμένων ροών προσφύγων προερχόμενων από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, της προσπάθειας της ισομερούς και ισάριθμης κατανομής των προσφύγων σε όλα τα κράτη μέλη από την πλευρά της ΕΕ, των τρομοκρατικών χτυπημάτων στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, την Κων/πόλη και αλλού, αλλά και λόγω της δυσαρέσκειας και των αντιδράσεων που δημιουργήθηκαν από πολλούς πολίτες ανά την Ευρώπη λόγω των προαναφερθέντων γεγονότων και καταστάσεων, τα εκλογικά ποσοστά και η δημοτικότητα πολλών δεξιών, συντηρητικών και ακροδεξιών κομμάτων και κινημάτων όπως το κίνημα «Πεγκίντα» και το κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» στη Γερμανία, το κόμμα «Εθνικό Μέτωπο» στη Γαλλία, τα Κόμματα Ελευθερίας στην Ολλανδία και την Αυστρία και φυσικά το κόμμα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, έχουν αυξηθεί πολύ καταφέρνοντας κιόλας να λάβουν έδρες στα κοινοβούλια των εκάστοτε χωρών τους, ή ακόμα και οι αρχηγοί τους να διεκδικούν την προεδρία ή την πρωθυπουργία των χωρών τους.
Το συγκεκριμένο πολιτικό, ή ακόμα και κοινωνικό θα μπορούσαμε να πούμε, φαινόμενο και σκηνικό που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στους κόλπους της Ευρώπης και της ΕΕ, έχει ταλανίσει όλους τους πολιτικούς ηγέτες της ηπείρου αλλά και παγκοσμίως, καθώς τείνει να επαναφέρει φαινόμενα φανατισμού, πολιτικοκοινωνικές νόρμες και φυσικά πολιτικές εξελίξεις, που ανάλογης έντασης έχουν να λάβουν χώρα στην Ευρώπη πάνω από μια 20ετία περίπου. Βέβαια, όπως έχει έρθει πιο ευρέως στο φως της δημοσιότητας από την στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε την προεκλογική του καμπάνια, τέτοιας ιδεολογίας πολιτικά κινήματα, δεν τα συναντάμε μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ.
Λόγος γίνεται λοιπόν για το ακροδεξιό κίνημα των ΗΠΑ, το Alt-Right, ή σε ελληνική απόδοση, Εναλλακτική Δεξιά. Τον Αύγουστο σε ομιλία της, η δημοκρατική υποψήφιος για την προεδρία της χώρας, Χίλαρι Κλίντον, συνέδεσε το Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, Ντ. Τραμπ, με το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα καθώς αναγνώρισε επίσημα την ύπαρξή του. Αν και ο Τραμπ αμέσως έσπευσε να κρατήσει αποστάσεις, για λόγους δημοτικότητας, από το εν λόγω κίνημα, οι υποστηρικτές του λατρεύουν τον Τραμπ και επρόκειτο να αποτελέσουν ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης.
Πιο συγκεκριμένα, το Alt-Right δεν έχει κομματική ή κάποια ιδιαίτερη οργανωτική μορφή και ξεκίνησε και συνέχισε να λειτουργεί περισσότερο ως ένα διαδικτυακό ακροδεξιό κίνημα, το οποίο ήρθε στην επιφάνεια, περίπου όπως και ο Τραμπ θα μπορούσαμε να πούμε, λόγω της αύξησης των ρυθμών μετανάστευσης, της πολυπολιτισμικότητας, του φεμινισμού, της πολιτικής ορθότητας, της παγκοσμιοποίησης και του προοδευτισμού. Για το συγκεκριμένο κίνημα δεν υπάρχει κάποια κεντρική ιδεολογική βάση, αν και θεωρούν ως μεγαλύτερο «δαίμονά» τους την πολιτική ορθότητα (το ίδιο ισχύει και για τον Ντ. Τραμπ), οι υποστηρικτές του είναι λευκοί πολίτες που δεν έχουν κάποιο ακαδημαϊκό πτυχίο και ανήκουν στην εργατική τάξη και έχουν άτυπα ως κύριο προπαγανδιστή τους, τον ελληνικής καταγωγής, Μάιλο Γιαννόπουλο. Μετά από πολύ καιρό, όντας κρυμμένοι στα σκοτάδια, απογοητευμένοι και παρατημένοι από το κόμμα τους, το συντηρητικό κόμμα, βρήκαν στο πρόσωπο του Τραμπ τον ηγέτη που έψαχναν και έτσι εγκατέλειψαν τον κύκλο αοριστίας και αμφισβήτησης που τους περιέβαλε.
Εν κατακλείδι, λαμβάνοντας υπόψη τα όσα υπόθηκαν παραπάνω, δύο ερωτήματα αναδεικνύονται: το συγκεκριμένο «εναλλακτικό» κίνημα θα έχει άραγε την πρόοδο και την πορεία που είχαν αντίστοιχα κινήματα στην Ευρώπη και θα μπορούσαν οι υποστηρικτές άραγε να βοηθήσουν με την ψήφο τους τον Ντόναλντ Τραμπ, να εκλεγεί εν τέλει ως πρόεδρος των ΗΠΑ ? Τροφή για σκέψη…
