Και ποιος δεν έχει υποφέρει έστω μία φορά από αυτό το σαράκι είτε ως θύτης είτε ως θύμα; Η απιστία αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο στις αναπτυγμένες (και αναπτυσσόμενες) κοινωνίες με μια διαφορά – στις αναπτυγμένες δεν παρουσιάζονται περιστατικά ανίατης ζήλιας, θυμού και αλά Κόκκινα Φανάρια σκηνικά (και τις περισσότερες φορές δε θεωρείται απιστία, αλλά ένα αναθεωρημένο Κοινωνικό -και προσωπικό- Συμβόλαιο μεταξύ των “ερωτευμένων”). Και το βάζω σε εισαγωγικά, προχωρώντας σε μια σύντομη μεν, αλλά ουσιαστική δε θεώρηση της ποιότητας των σχέσεων, χρησιμοποιώντας ένα από τα πιο ισχυρά της τεστ -το τεστ της εμπιστοσύνης.
Και ξεκινώντας από τα βασικά ερωτήματα – τι αποτελεί μια σχέση; Βγαίνεις ένα Σάββατο βράδυ, πίνεις μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη “όλο το Βόσπορο”, γνωρίζεις τον τύπο που σε βοήθησε να μην καταρρεύσεις από τη συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα σου ή την τύπισσα που σε γδύνει με τα μάτια της από το απέναντι τραπέζι, που βρίσκεται στην άλλη μεριά του μαγαζιού, βγαίνετε μερικά ραντεβού και μετά τις πρώτες βδομάδες είτε αρχίζετε να συνειδητοποιείτε πως είστε σε σχέση ή προβαίνετε σε τυπικές-παιδιού-5-ετών δηλώσεις: “Τώρα, πες μου, έχουμε σχέση;”. Όπως και έχει, βρίσκεστε σε αυτήν την κατάσταση και ανταλλάσσετε ρομαντικά ραβασάκια, καρδούλες, χαριτωμένα βιντεάκια και φωτογραφίες μέσω Viber, 
μέχρι την κακιά εκείνη ώρα που ο γκόμενος έχει έναν παράξενο λεκέ ή η γκόμενα που εξαφανίζεται με τις ώρες, δίχως να αφήνει σημάδια ζωής. Η εμπιστοσύνη αρχίζει να κλυδωνίζεται: “Άραγε μου τα φορά;” Και δωσ’ του τα αμέτρητα τσιγάρα, ποτά, τηλεφωνήματα σε φίλους, πολιτικές αναλύσεις και κλάμα με σπαραξικάρδια μπουζουκοφονικά ακούσματα. Οι ξένοι δε θα τα έκαναν αυτά, πιάνω τον εαυτό μου να μου ψιθυρίζει -Γιατί οι ξένοι είναι ξενέρωτοι, του αντιγυρίζω- Όχι, βλάκα. Γιατί οι ξένοι έχουν προλάβει τέτοιες μελό καταστάσεις, ξεκαθαρίζοντας τη θέση τους εξ αρχής, με γνώμονα ο καθένας τον εαυτό του. Θεωρείτε πως αυτό είναι παράλογο; Για ξανασκεφτείτε το.
Η απιστία είναι απληστία. Ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν κάποιοι εξ υμών. Αλλά σίγουρα είναι μια ακόρεστη -ακατανίκητη- δύναμη που σαν μαγνητικός τομογράφος μας τραβάει στις πλάκες της; Ή μήπως χρησιμοποιείται ως αντίβαρο ελλείψεων, λόγω προσωπικών ανασφαλειών, αδιαφορίας του άλλου, κλπ κλπ κλπ υπό τη γενική ομπρέλα “Κάπου έχουμε χάσει τα σύνορα ανάμεσα στην αποκλειστικά δική μας ιδιωτικότητα των προσωπικών μας ζωών και
δεν ξέρουμε τι μας γίνεται πλέον”; Και αν η απιστία μεταφράζεται μόνο ως πράξη με αμιγώς σεξουαλικό περιεχόμενο με τη συμβολή ενός τρίτου ατόμου, γιατί θεωρώ πως η έλλειψη επικοινωνίας και αυτο-σεβασμού (και γνώσης αυτο-ορίων) αποτελούν παθογένειες ασυγκρίτως πιο σημαντικές; Η απιστία είναι μια λέξη. Και μάλιστα από τις λέξεις που νοηματικά αντιστοιχούν σε έναν ορισμό, ενώ ουσιαστικά παραπέμπουν σε μη αναφερόμενους άλλους. Απιστία στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στο σεβασμό ιδιωτικότητας του άλλου, σε πολλά πράγματα που προϋπάρχουν μιας απλής πράξης ανταλλαγής υγρών. Άραγε οι ξένοι έχουν τελικά τόσο άδικο που συγκλίνουν σε ένα a priori άτυπο συμφωνητικό παρούσας και μελλοντικής κατάστασης της σχέσης τους; Φυσικά και δε θα καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα τόσο γρήγορα… Απλά σας εισάγω σε ένα brainstorming που θα μας χρειαστεί σε επόμενες συναντήσεις.
—> Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο: Απιστία ή Απληστία; Πριν τα μαλλιά γίνουν κουβάρια…
