Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι ‘άλλα κλαίει αναφέρει σε ένα ποίημα του ο σημαντικότερος ποιητής μας Κ. Π. Καβάφης με τίτλο «Η σατραπεία». Διαχρονικός, εύστοχα διαχωρίζει την εύκολη λύση, ωσάν εναλλακτική επιλογή καμωμένη με ελάχιστο κόπο προσφέροντας στο άτομο που την προτιμά πολλά οφέλη . Στον αντίποδα αυτού βρίσκεται η πραγματική επιθυμία, που δεν συμβαδίζει με τίποτα λιγότερο, που πηγάζει από την πραγματική ανάγκη. Την ανάγκη ύπαρξης του καθενός.
Πώς έχουμε φτάσει να μπερδεύουμε την προσφερόμενη επιθυμία με την πραγματική ανάγκη; Έχουμε αποδώσει μεγάλη σύγχυση στον τρόπο που τέρπεται η ψυχή μας σήμερα. Παλιά ήταν πιο ευδιάκριτο να ανακαλύψεις την ουσιαστική ανάγκη, το οξυγόνο της ψυχής. Αυτό που τέρπει μεν την ψυχή σου αλλά ταυτόχρονα βρίσκουν απάγκιο οι ανασφάλειες σου, τα εσωτερικά σου διλήμματα και όλα τα φιλοσοφικά ερωτήματα που χρόνια ταλανίζουν όλους μας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα συναντάμε τόσο πιο πολύ θόρυβο δημιουργούν και έτσι αποπροσανατολίζεται η πυξίδα της ψυχής μας. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε και ως εκ τούτου αναζητούμε λάθος πράγματα. Βρίσκουμε συνέχεια τρόπους να καλύπτουμε το έξω μας γιατί είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε τι μας ζητάει. Πεινάμε; Θα μας ταΐσουμε. Στεναχωριόμαστε συχνά λόγω της αλλεπάλληλης σύγκρισης που υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους; Χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αρετή της ευγνωμοσύνης που μας επαναφέρει στο παρόν με την επίγευση μιας ουσιαστικής πληρότητας.
Τι γίνεται όμως όταν η οργή ξεπερνάει την λογική μας; Όταν το συμφέρον υπερισχύει της ανθρωπιάς; Όταν η δική σου ζωή κλωτσάει την δική μου; Όταν δεν γνωρίζουμε πως ορίζεται η αγάπη; Όταν τα λόγια μας ξεπερνάνε τις πράξεις μας; Όταν η ευτυχία σήμερα ορίζεται με χρήματα; Όταν η επαγγελματική αποκατάσταση κάποιου φτάνει να τον καθορίζει; Κάπως, κάπου χάσαμε την ισορροπία, τις αξίες μας και αμελούσαμε για χρόνια να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας τους λόγους που αξίζει να τις υπερασπιζόμαστε. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο ο θόρυβος διακαώς να αναζητείται σε τέτοιο βαθμό που αν δεν τον προκαλέσεις να ακουστεί, δεν ακούγεσαι εσύ. Δεν υπάρχεις. Μεταφράσαμε την σιωπή με άλλο νόημα. Να θεωρείται πλέον ένοχη, απαγορευτική ως επιλογή για όλους εκείνους που δεν επιθυμούν να αφιερώσουν χρόνο προς το ταξίδι της δικής τους ξεχωριστής συνειδητότητας και αταίριαστη στην εποχή της αμεσότητας που διανύουμε.
Για να βρεθούμε ικανοί να αναγνωρίσουμε την ανάγκη την ουσιαστική από μια επιθυμία που γεννιέται από τα σαλόνια της πολυτελείας, της υπερβολής, συνυφασμένη φανερά με την αίσθηση του ανικανοποίητου προϋποθέτει επίγνωση, υπευθυνότητα και ένα βροντερό φρόνημα που σε ανυψώνει, ικανό να σε υπερασπιστεί σε σκοτεινές μέρες. Η ψυχή τέρπεται και όχι από εναλλακτικές δευτερεύουσες επιλογές, αλλά από προτεραιότητες. Προτεραιότητες που υπογραμμίζουν την υπέρβαση του ανθρώπου, την θυσία του, την πάλη του, τον αγώνα για πνευματική ελευθερία και αποδέσμευση από οτι σαθρό στέκει στα συντρίμμια του μυαλού σου και προσπαθεί να σε αποπροσανατολίσει εκλιπαρώντας σε για λίγη προσοχή.
Διψάει η ψυχή μας για συγχώρεση, για αποδοχή των σφαλμάτων, για αλήθεια, για ανωτερότητα. Έχει ανάγκη να φροντιστεί για να τροφοδοτήσει και το σώμα μας με τον ίδιο ωφέλιμο τρόπο που θα την ξεδιψάσουμε. Η φορά που προτείνεται να ακολουθηθεί είναι από μέσα προς τα έξω. Οι περισσότεροι αγνοούμε και προσπερνάμε την διακριτική εσωτερική φωνούλα που πάντα βρίσκεται εκεί να μας ειδοποιεί. Ιεράρχηση αναγκών επιβάλλεται.
«Ευδαιμονίη ουκ εν βοσκήμασιν οικεί ουδέ εν χρυσώ. Ψυχή οικητήριον δαίμονος» (Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα κοπάδια που έχεις, ούτε στον χρυσό. Η ψυχή είναι η κατοικία της ευδαιμονίας). Δημόκριτος, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.
