Με θέα την Αθήνα…
Με θέα την Αθήνα…Νησίδα ζωής.
Μια πόλη γεμάτη φώτα, φωνές και μυρωδιές. Η Αθήνα αποτελεί αδιαφιλονίκητα μια από τις σημαντικότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Εξαιτίας της πληθώρας επιλογών που προσφέρει τόσο στους κατοίκους της όσο και στους επισκέπτες της.
Τα στενά της Πλάκας, ένα αληθινό ταξίδι στο χρόνο. Για νέους, και όχι μόνο, που εξακολουθούν να μαγεύονται από την ομορφιά της παλιάς Αθήνας. Μια ρομαντική promenade σε σοκάκια που θυμίζουν νησί αν κατευθυνθεί κανείς ως πάνω στα «Αναφιώτικα» αλλά και σε άλλα γύρω από το Θησείο και το Μοναστηράκι.
Μιλάμε για την καρδία της Αθήνας καθώς όλες οι αρτηρίες της πρωτεύουσες συναντιούνται με το που βραδιάσει στο ύψιστο σημείο αναφοράς, στον Παρθενώνα. Κόσμημα των Αθηνών. Ένα πολιτισμικό ηφαίστειο που με το που καλοκαιριάσει αρχίζει να βράζει. Οι εκρήξεις πολλές, γεμάτες ζωή, μουσική, και έρωτα. Η Αθήνα έχει την απάντηση… Απάντηση σε όποια και αν είναι η ανάγκη σου, φυγή, απομόνωση, εξερεύνηση, ονειροπόληση, χαρά. Κοίτη συναισθημάτων. Καφές στην «Κλεψύδρα» και στο πλάι το ρετρό βιβλιοπωλείο με τα κιτρινισμένα βιβλία. Γλυκό στο «Γιασεμί» και τριγύρω μελωδίες, μυρωδιές νυχτολούλουδου και χρώμα από τις ολάνθιστες βουκαμβίλιες .
Στενά, πολλά στενά για να μπορείς να αγκαλιάζεις και να φιλάς εκείνον, ή εκείνη. Αργότερα περαντζάδα από το Λουτρό των Αέρηδων της Ρωμαϊκή Αγοράς, ως το Ηρώδειο. Μονοπάτι για φιλοσοφικές συζητήσεις και ξελάφρωμα ψυχής. Προορισμός άγνωστος. Μα για μένα η απογείωση σκέψης συμβαίνει στο αγνάντεμα του ναού του Ηφαίστου μέσα στην Αρχαία Αγορά. Η προοπτική μέσα από τους κίονες και η θέα ως τον Λυκαβηττό. Με κατάβαση που οδηγεί σε ένα παγκάκι όπου μόνος ή με κάποιον εκλεκτό θαυμάζεις από δεξιά το μέλλον και από αριστερά το παρελθόν. Η Παλιά Πόλη. Δεν έχει παλιώσει. Παραμένει ζωντανή. Τώρα καλοκαίριασε και οι μουσικοί του δρόμου σε καλούν να χορέψεις, να ρεμβάσεις, να ερωτευτείς. Αυλές που γίνονται νέα στέκια και νέοι με ιδέες γεμάτες κάλος. Επένδυση στην τέχνη.
Επίλογος με τη φράση του μεγάλου αρχιτέκτονα LE CORBUSIER, έχοντας θέα τον Λυκαβηττό: Μύρια βράδια, από την πλαγία του Λυκαβηττού που δεσπόζει της Ακρόπολης, -είδα πέρα από τη σύγχρονη πόλη που άναβε τα φώτα της τον έρημο λόφο και τον πέτρινο φρουρό του, τον Παρθενώνα, να την εξουσιάζει για να την οδηγήσει, καθώς φαίνεται, προς τον Πειραιά{..}
