Από το ανοιχτό παράθυρο μυρίζει φθινοπωρινό πρωινό
Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ένα δροσερό, οριακά να γίνει παγωμένο, αεράκι. Μυρίζει φρέσκο φθινοπωρινό πρωινό, ξερά φύλλα και ένα πολλά υποσχόμενο τίποτα. Αυτού του είδους το τίποτα, που είναι πολύ πιο όμορφο για την απλότητά του από ότι η εξουθενωτική περιπλοκότητα του “τα πάντα όλα”. Στην πρώτη περίπτωση ξέρεις πως ο εχθρός σου ενδέχεται να είναι η βαρεμάρα προσεχώς. Στη δεύτερη όμως αυξάνεται η πιθανότητα να αναλωθείς σε αναλύσεις, άτοπες αναζητήσεις και ασαφείς εμβαθύνσεις. Εσύ ξέρεις καλά πως δε θες κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν το ήθελες. Σε υποχρέωσαν να πρέπει να γίνεις ευφάνταστα δυνάστης της ψυχής σου, ψάχνοντας τρόπο να ενοχοποιήσεις την οκνηρία του μυαλού σου. Θέλησαν να σε τραβήξουν στα σκοτεινά μονοπάτια της βιωματικής σου ατυχίας για να σου θυμίζουν πως οφείλεις στον εαυτό σου θαύματα πνευματικής υπέρβασης. Και φυσικά ξεχνούν να σου θυμίζουν συχνά πως είσαι τυχαιότητα και όπως κάθε τυχαιότητα είσαι δικαιωματικά επιρρεπής σε λάθη και μάλλον υποχρεωμένος να τα αποδεχτείς. Η ταυτότητά σου είναι λευκή και αυτό προκύπτει από την πολυχρωμία σου. Η ταυτότητά σου είναι κενή από στοιχεία και αυτό προκύπτει από τη ποικιλομορφία των εκδοχών σου. Των εκδοχών που ορίζεις εσύ κάθε φορά και εκείνων που οι όλοι οι άλλοι ορίζουν για εσένα.
Η ατμόσφαιρα καθαρίζει, γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος
Η ατμόσφαιρα καθαρίζει από θολές σκέψεις και μουντές διαθέσεις. Η κουζίνα, το δωμάτιο που αγαπώ περισσότερο, έχει μια θερμοκρασία πια που επιβάλει ζεστό καφέ και ζακέτα. Τα μάτια αντιστέκονται στην θέαση ενός παρεξηγημένου προφανούς και αρχίζουν να διακρίνουν τη χρωματική του βεντάλια. Το προφανές αυτό που μέχρι εχτές δε σε αφορούσε, που έβρισκες λίγο και ανούσιο, αρχίζει και σε πλημμυρίζει ουσία, σου δίνει υπόσταση. Γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο ρομποτική καρικατούρα. Ξεκινάς σιγά σιγά, πιο πολύ να νιώθεις από ότι να σκέφτεσαι, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι περισσότερο πως λειτουργούν οι αισθήσεις σου για να τις χρησιμοποιήσεις πιο σωστά. Δεν εξαντλείς τη χρήση τους ώστε να τις καταστήσεις άχρηστες. Είσαι πιο παρατηρητικός με τον εαυτό σου και προκαταβολικά τον προστατεύεις από εξωτερικές, ανούσιες παρατηρήσεις. Εμπιστεύεσαι την επανάπαυσή σου περισσότερο από τον επαναστατικό σου εκνευρισμό, που τόσο πολύ ενέργεια και μαγεία σου απορροφά. Γιατί δεν αφήνεσαι σε μια Κυριακή που εσύ θα ορίσεις και θα μπορέσεις να της δώσεις έτσι την αξία που της λείπει χρόνια τώρα; Ακόμη και την Κυριακή, επίτηδες σου την τοποθέτησαν πριν τη Δευτέρα για να είσαι πάντα ανήσυχός, πάντα σε εγρήγορση για το πρέπει σου. Η ταυτότητα σου όμως έχει όνομα πατρός και μητρός, Αδάμ και Εύα, που προτιμούν ξεκάθαρα όπως έχουν αποδείξει το θέλω από το πρέπει.
Την κουζίνα την αγαπώ γιατί ανήκει σε όλους
Την κουζίνα την αγαπώ γιατί είναι σημείο ουδέτερο, χώρος κοινόχρηστος. Δεν ανήκει σε κανένα, γιατί ανήκει σε όλους. Εγωκεντρισμοί χωρικών περιορισμών, δικό μου, δικό σου, δικό του είναι κατασκεύασμα της λογικής που περιπλέκει τις σχέσεις. Στην κουζίνα μπορείς και να δημιουργήσεις σχέσεις. Σχέσεις απλές, καθημερινές, που προκύπτουν από το ένστικτο και όχι λογικούς συσχετισμούς. Θα μοιραστείς το ίδιο τραπέζι. Θα χρησιμοποιήσεις το σερβίτσιο μου, εκείνο που χρησιμοποίησα εχτές και εγώ το δικό σου. Θα κόψεις μια φέτα ψωμί από το καρβέλι που έκοψα κι εγώ τη δική μου. Απλές συναναστροφές, ανθρώπινες και όχι υπεράνθρωπές. Απλές αποστροφές χωρίς εξηγήσεις. Βρέθηκα στην κουζίνα μου και ήρθες ακάλεστος. Δεν μπορώ να σε διώξω αλλά μπορώ να σου δείξω πως είσαι απρόσκλητος. Μπορώ να σου γυρίσω την πλάτη, δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη, δε θέλω να σου αλλάξω γνώμη, δεν με νοιάζει. Δεν ήρθα εδώ ως τυχοδιώκτης. Βρίσκομαι εδώ για να φάω, να πιω, να σκεφτώ και να μη σκεφτώ μαζί. Δεν αναγκάζομαι να δημιουργήσω μαζί σου σχέση γιατί είμαστε σε σχέση. Εξαρτάσαι από την απάντηση μου στην ερώτησή σου που είναι το φιστικοβούτυρο, καθώς εγώ το βόλεψα την τελευταία φορά. Συμπάσχω στην πείνα σου γιατί κι εγώ βρέθηκα εδώ από πείνα. Περιμένεις να γίνει ο καφές μου για να φτιάξεις τον δικό σου. Περιμένω να γεμίσεις νερό για να γεμίσω έπειτα εγώ. Είσαι ο εαυτό σου, εγώ αυτή και εμείς απλά εμείς.
Κλείνω το παράθυρο και αμέσως μετά νιώθω ελεύθερα μόνη
Κλείνω το παράθυρο για να ανακτήσω τη θερμοκρασία μου. Την κοινή θερμοκρασία που έχει το ανθρώπινο σώμα για να λειτουργήσουν ικανοποιητικά οι αισθήσεις. Τι πιο χρήσιμο από το να λειτουργούν σωστά οι αισθήσεις. Πόσες φορές η αφή σου είναι τραυματισμένη από την τόση πια απουσία αγγιγμάτων. Περίπλοκα σκέφτεσαι πριν αγγίξεις και ακόμη πιο περίπλοκα πριν τολμήσεις να δεις κατάματα την αλήθεια, την αλήθεια που πληγώνει μα σου θυμίζει πως είσαι ζωντανός. Περίπλοκο βρίσκεις το να συγκεντρώσεις την ακοή σου σε αυτόν που σου φωνάζει να αφουγκραστείς την αγωνία του, τη λαχτάρα του, την εμπειρία του. Περίπλοκα γεύεσαι την απλότητα των καθαρών γεύσεων, μπερδεύοντας τον ουρανίσκο σου με εικαστικά ψέματα που ξεγελούν και αποσπούν την προσοχή του καθώς πιάτα πορτρέτα μετατοπίζουν το ενδιαφέρον έξω από το στόμα σου. Κι αυτή η όσφρηση, αχ αυτή η όσφρηση, πόσο πολύ μπερδεμένη είναι τώρα πια που οι εποχές χάσαν την ταυτότητά τους και μαζί τα αρώματά τους. Μα μόλις βρω τη θερμοκρασία μου και μπουν σε λειτουργία οι αισθήσεις μου, χωρίς βία ούτε απάθεια, τότε απλά θα φέρω στο νου τη γεύση του καφέ, του καφέ που είναι γλυκά πικρός σαν την προσμονή μιας συντροφιάς. Αμέσως μετά θα νιώσω απλά ελεύθερα μόνη, να αγγίξω τις πιο βαθιές μου ανάγκες και επιθυμίες και έτσι απλά να αντικρίσω κατάματα τον εαυτό μου. Κάπου εκεί θα με τυλίξει το άρωμα της νοσταλγίας για όσα απλά θα μπορούσαμε να ζήσουμε αλλά αρνούμαστε, για όσα φωνάζει η ψυχή μας μα πάψαμε να ακούμε.
