Μία οικογένεια με πολλά μέλη είναι ευλογία λένε και, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν δίκιο. Χωρίς να μειώνονται τα προτερήματα που μπορεί να έχει ένα μοναχοπαίδι, η εμπειρία του να έχεις αδέρφια είναι μοναδική. Και, ειδικότερα, μεγάλα αδέρφια. Γιατί αν έχεις μεγάλα αδέρφια, όλα φαίνονται διαφορετικά.
Αρχικά, και μόνο το γεγονός ότι τα έχουν περάσει όλα πρώτα, λέει πολλά. Είναι σαν να έχουν πάρει εξειδίκευση σε οτιδήποτε αφορά την οικογένεια, τις συμπεριφορές των γονιών, τα ευαίσθητα και αδύναμα σημεία τους καθώς και τα δύσκολα. Τα μικρότερα αδέρφια, καλώς ή κακώς, αυτά τα παίρνουν έτοιμα. Ακόμα και οι γονείς έχουν αποκτήσει εμπειρία και δεν επαναλαμβάνουν λάθη που έκαναν στο πρώτο παιδί. Βέβαια, μαθαίνουν και πότε δεν πρέπει να κάνουν χάρες στα νάζια που κάνουν τα επόμενα παιδιά.
Τα μεγάλα μας αδέρφια δεν γίνεται να είναι κακομαθημένα. Αυτό γιατί, ναι μεν, είχαν την απόλυτη αποκλειστικότητα των γονιών μας αλλά μόνο μέχρι να γεννηθεί το επόμενο παιδί. Όχι ότι μετά σταματούσαν οι γονείς να νοιάζονται και να τα αγαπούν, απλά αυτή την αγάπη και φροντίδα που τους έδειχναν πλέον την μοίραζαν στα δύο, για να συμπεριλάβει και το άλλο ή άλλα παιδιά. Οπότε, τα μεγάλα μας αδέρφια γνώριζαν τη φροντίδα και τη στοργή των γονιών, ακριβώς στο σημείο που χρειαζόταν χωρίς υπερβολές. Ας εξαιρέσουμε σε αυτό το σημείο τυχόν αδυναμίες!
Άρα, μετά από όσα αναφέρθηκαν, είναι λογικό να αποτελούν και τους καλύτερους συμβούλους. Ας είμαστε ειλικρινείς, κάθε φορά που θέλουμε μια άμεση βοήθεια, κάθε φορά που έχουμε κάνει κάτι πολύ κακό, αμέσως τρέχουμε στα μεγαλύτερα αδέρφια. Όλα αυτά που έχουν περάσει και ο τρόπος που τους βλέπουμε εμείς ως μικρότεροι, τους δίνει μία έξτρα δόση σοφίας μετατρέποντας τους στους καλύτερους συμβούλους που θα μπορούσαμε να απευθυνθούμε. Μπορούν να μας καθοδηγούν, χωρίς να γίνονται πιεστικοί. Και, συνήθως, δικαιώνουν την επιλογή μας να διαλέξουμε εκείνους.
Ας μην ξεχνάμε όμως το βασικότερο τους προτέρημα, την προστασία. Δεν υπάρχει μεγάλος αδερφός ή αδερφή που να μην νιώθει την ανάγκη να προστατεύει συνεχώς με κάποιον τόπο τα μικρότερα αδέρφια του. Δεν είναι ρόλος που υιοθετείται, αλλά ένα διαφορετικό συναίσθημα βαθιάς αγάπης και υπευθυνότητας.
Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεστε, όσο μαλωμένοι και αν είστε, αν συμβεί το παραμικρό θα τα αφήσει όλα στην άκρη για να βεβαιωθεί ότι το “μικρό”του αδερφάκι είναι καλά. Και, αν δεν είναι, να φροντίσει να το κάνει. Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν και για άλλους τόσους που έχουμε κρυμμένους μέσα μας, θα τα αγαπάμε και θα τα προσέχουμε και εμείς ως μικρότερα αδέρφια..
Σύνταξη κειμένου: Γεωργία Κρικέλλη
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
