Το Babyteeth θα μπορούσε να είναι μία από εκείνες τις ταινίες ενηλικίωσης που έχουν ως μοναδικό τους σκοπό να εκβιάσουν το συναίσθημα (και τα δάκρυα) του θεατή. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Σάνον Μέρφι, το οποίο προβλήθηκε στο 76o Φεστιβάλ Βενετίας, είναι -ευτυχώς- διαφορετικό. Είναι μια ωδή στους νεανικούς έρωτες που δεν γνωρίζουν πρέπει και μη. Θυμάσαι;
Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια;
Η Μίλα είναι μια 16χρονη καρκινοπαθής που περνάει μια ήρεμη, συγκρατημένη εφηβεία. Δεν έχει περιθώρια για επαναστάσεις, καθώς περιμένει διαρκώς το χειρότερο που δεν μπορεί να αποφύγει. Από την άλλη, ο Μόζες είναι ένας 23χρονος που μόνο ήρεμα και συγκρατημένα δεν ζει. Ναρκωτικά, φυγή από το σπίτι, παραβατική συμπεριφορά, γενικά άγριο νιάτο. Λίγο η σεξουαλική έλξη, λίγο το “μια φορά ζει κανείς”, καταλαβαίνεις γιατί η Μίλα μαγνητίζεται από τον Μόζες. Όχι όμως και οι γονείς της, ο Χένρυ και η Άννα. Upper middle class people με άρρωστη κόρη, δεν τους αδικείς. Έλα όμως που συνειδητοποιούν ότι η Μίλα είναι πιο κεφάτη και ζωντανή από ποτέ. Έλα που ο Μόζες, πέρα από τη Μίλα, λιγουρεύεται και τα χάπια της ίδιας αλλά και της μητέρας της. Και κάπως έτσι, οι γονείς θα επιτρέψουν στον Μόζες να μετακομίσει σπίτι τους. Το λες και win-win. Όλα μοιάζουν τέλεια, και η Μίλα είναι -επιτέλους- μια ευτυχισμένη έφηβη. Μέχρι που το αναπόφευκτο δεν μπορεί να αποφευχθεί πια.
Πού ‘ναι η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη, να μας ζεστάνει στην παγωνιά;
Δεν ξέρω αν η Μέρφι εμπνεύστηκε απ’ αυτό το τραγούδι του Σταύρου του Κουγιουμτζή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το Babyteeth σου ζεσταίνει την καρδούλα. Όχι τόσο γιατί βλέπεις μια έφηβη να ερωτεύεται (σιγά το πρωτότυπο), όσο γιατί βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά στην οθόνη σου μια ιστορία ενηλικίωσης ενώ ο θάνατος κάνει αισθητή την παρουσία του. Ναι, το Babyteeth είναι ενίοτε βαρύ. Η Μέρφι, όμως, επιλέγει να στρέψει την κάμερα της και σ’ εκείνες τις τρυφερές κι αστείες στιγμές που σε κάνουν να ξεχάσεις την προδιαγεγραμμένη κατάληξη της ιστορίας. Ταυτόχρονα, επιλέγει να χρησιμοποιήσει και μια ενδιαφέρουσα χρωματική παλέτα, η οποία άλλοτε είναι νέον και ζωηρή, και άλλοτε παλ και ήρεμη. Και κάπως έτσι, ο θάνατος φαίνεται πιο ανθρώπινος.
Πέρα από την υπόθεση, το Babyteeth βασίζεται και στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Δυνατή η ερμηνεία της Ελίζα Σκάνλεν (Μίλα), ενώ ο Τόμπι Γουάλας (Μόζες) απλά σε μαγνητίζει με την τρελιάρικη ερμηνεία του. Κάτι που αναγνώρισε και η κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Βενετίας, με αποτέλεσμα να του δώσει το Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για νέο ταλέντο. Όμως και οι ερμηνείες των Μπεν Μέντελσον (Χένρυ) και Έσι Ντέιβις (Άννα) δεν πάνε πίσω. Πιο διακριτική, αλλά στιβαρή, η ερμηνεία του πρώτου, πιο έντονη η ερμηνεία της δεύτερης.
Το μόνο που με χάλασε κάπως στην ταινία ήταν το κοινωνικό στάτους της οικογένειας που δεν με άφηνε να συνδεθώ σε κάποιο βαθμό με την οικογένεια της Μίλα. Δώσε προσοχή στο σπίτι και θα καταλάβεις. Κατά τ’ άλλα, το Babyteeth είναι η καλύτερη ταινία που είδα φέτος το καλοκαίρι, και μάλιστα στα πλαίσια των Cinobo Nights. Γιατί όλοι χρειαζόμαστε μια όμορφη δραματική ταινία γεμάτη ευαισθησία και χιουμοριστικές πινελιές. Μακάρι η Μέρφι να μας προσφέρει κι άλλα τέτοια διαμαντάκια στο μέλλον.
