Τα όνειρά μου, ξεχασμένα σε ένα μικρό συρτάρι με ασπρόμαυρες φώτο, φτώχεια, μιζέρια, οικογενειακά προβλήματα από παιδί και ότι άλλο ακολουθούσε μια δύσκολη ζωή σε μια επαρχιακή κωμόπολη με γονείς ψαράδες στις αρχές του 90’. Ξαφνικά γίνεται κάτι όμορφο. Γίνομαι δεκτή στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, το μεγάλο μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Φυσικά το άξιζα και χρόνια διάβαζα για να πετύχω, προσηλωμένη στο μεγάλο στόχο μου χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα και άλλες ευκολίες με φροντιστήριο μόνο στην τρίτη λυκείου.
Πηγαίνω στην Αθήνα όπου αλλάζει όλη μου η ζωή και συνάμα η κοσμοθεωρία μου στην πολύβοη, πολυπρόσωπη πρωτεύουσα! Κατάλαβα τι σημαίνει να ζεις σε ένα γκρίζο ημιυπόγειο στο Παγκράτι με πολλή φασαρία και λίγα έπιπλα. Δύο δωμάτια όλα κι όλα και ένα μικρό κουζινάκι, όλα μου τα υπάρχοντα. Δουλεύω παράλληλα σερβιτόρα σε γειτονικό καφέ, διασκεδάζω με μέτρο, κάνω φίλους, περνάω όλα τα μαθήματα του έτους κι εκεί στο τέταρτο πια έτος το αποφασίζω: θα ακολουθήσω τον κλάδο της ψυχιατρικής μαζί με την καλύτερη μου φίλη την Εύη, μια φιλία όμως που δεν θα κρατήσει για πολύ…
Πάντα με ενδιέφεραν οι ανθρωπιστικές επιστήμες. Πάντα με ενδιέφερε ο άνθρωπος, ο πόνος του, η ιστορία του κάθε ατόμου, τα κίνητρά του, οι καταστάσεις που διαμορφώνουν τον ψυχισμό του.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω σχέση παρά μόνο μερικά μικρά, αθώα φλερτ με συνομήλικους. Ήμουν πάντα ντροπαλή και κλειστός σαν άνθρωπος, ώσπου έρχεται εκείνος και μαζί του έρχεται και ο μεγάλος έρωτας στα 23 μου μόλις χρόνια…
Λέκτορας καθηγητής ψυχιατρικής, γύρω στα 38, γοητευτικός ναι , σχεδόν όμορφος, ιδιοφυής με αέρα κοσμοπολίτη ζώντας σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό μου. Σε έναν κόσμο όπου δεν σκέφτεσαι τα οικονομικά σου για να πας ένα διήμερο μέχρι την Αίγινα ή την Ύδρα, ούτε μετράς ευρώ για να πιείς καφέ στο Κολωνάκι μαζί με συμφοιτητές. Σε έναν κόσμο που έχουν δει και ζήσει πολλά τα μάτια σου, ακριβές εμπειρίες μιας και η οικογένειά του ήταν ήδη εύπορη.
Τον ερωτεύομαι από την πρώτη ματιά, είναι το τελείως διαφορετικό που με έλκει και με εξιτάρει. Κάθε του κίνηση καταγράφεται στο μυαλό και στην καρδιά μου. Για μένα είναι ο τέλειος άνδρας και ας μας χωρίζουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Όλη μου η ζωή αρχίζει την ώρα που θα καθίσω στα έδρανα για να παρακολουθήσω το μάθημά του. Ακούω φήμες πως τα φτιάχνει με όμορφες φοιτήτριες και τις προωθεί στο μεταπτυχιακό τους. Έχει μια μακροχρόνια σχέση με αιθέρια ύπαρξη. Φημολογείται πως κι εκείνη είναι γνωστή προσωπικότητα των Αθηνών και κινείται σε κοσμικούς κύκλους. Όλες λένε πως μοιάζει στον Μέλ Γκίμπσον, πως η γοητεία του, έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο. Κι εγώ ένα κοριτσάκι από την επαρχία με μέτρια ομορφιά που δουλεύει από τα 16 για να επιβιώσει και ονειρεύεται συνέχεια με μάτια ανοικτά την καλή ζωή ή έστω τον απόηχό της…
Όλα μα όλα τώρα περιστρέφονται γύρω από εκείνον, τις λέξεις, το μάθημά του. Παρακολουθώ τακτικά, φυσικά, το μάθημά του και διαβάζω μανιωδώς. Τελικά, τα αποτελέσματα του εξαμήνου είναι να πάρω ένα μεγαλόπρεπο 9 και να αποκτήσω διπλή χαρά. Καθ΄όλη τη διάρκεια του εξαμήνου κάνω ενέργειες να τον πλησιάσω, να του μιλήσω. Δεν κρύβω πως θα ήθελα να είμαι ακόμη κι ασθενής του, να είμαι συνέχεια μαζί του , να του μιλώ για τα εσώψυχά μου, τις φοβίες μου, την μοναξιά μου, τις δύσκολες στιγμές στην Αθήνα, τα χρόνια στην επαρχία, το μέλλον μου ως μέλλουσα συνάδελφός του. Για μένα είναι τόσο απρόσιτος αλλά και τόσο μοναδικός.
Πόσο ανόητη είμαι που δεν έβλεπα τότε ότι όλες σχεδόν οι φοιτήτριες του έτους μας είναι ερωτευμένες μαζί του. Όλες χωρίς εξαίρεση μαζί και η φίλη μου η Εύη τα ίδια με μένα. Είχε εκείνη δικαίωμα να εκφράσει τον έρωτα της για τον καθηγητή της; Για έναν εύπορο πανεπιστημιακό που η ζωή του υποσχότανε λαμπρή καριέρα; Όχι περισσότερο από ότι είχα εγώ! Προσπαθούσαν να βρίσκουν ευκαιρίες όλες να βρεθούν στο γραφείο του, τάχατες για «επιμορφωτικούς σκοπούς», σχεδόν επί καθημερινής βάσης. Πώς να μιλήσεις εσύ για τα όνειρά σου, για τον ψυχικό σου πόνο, σε τι χρειάζονται όλα τα ψυχιατρικά εγχειρίδια, η εισαγωγή στην ψυχιατρική όταν κόσμοι διαχωρίζονται τόσο βάναυσα; Εγώ κι εκείνος άπιαστο όνειρο αλλά θα το τολμούσα να του πω πως ζω μόνο για κείνον, να μην μείνουν απωθημένα, αυτά τουλάχιστον έλεγα στον εαυτό μου, να τον βρω να του το πω …
Κι ένα βράδυ στο Κολωνάκι σε ένα in καφέ κατάλαβα. Τον είδα, ήταν με εκείνη αιθέρια, ψιλόλιγνη, ξωτικό σχεδόν, πανέμορφη ξανθιά γύρω στα τριάντα. Δίπλα του, τον φιλούσε με τακτ, πίνανε τον καφέ τους χαλαροί, ερωτευμένοι, σε έναν ροζ όνειρο που εγώ δεν χωρούσα να μπω. Ήμουν από άλλο πλανήτη εξάλλου, μια πιτσιρίκα που έψαχνε τον δρόμο της στην μοναχική Αθήνα χωρίς πυξίδα.
Η Εύη ήταν κι αυτή σαστισμένη, λυπημένη με κοιτούσε. Καημένη Εύη και η δική σου η καρδιά χτυπούσε λοιπόν τόσο καιρό, ήμασταν αντίζηλες χωρίς η μία να το ομολογεί στην άλλη. Καημένη Εύη! Η ίδια τρικυμία υπήρχε και στην δική μου την καρδιά. Αυτός τελείως χαλαρός, τρεις φοιτήτριες του σε γειτονικό τραπέζι κι ούτε καν έκανε τον κόπο να μας κοιτάξει, να μας χαιρετίσει, να μας νεύσει, αν και είμαι σίγουρη πως μας είχε καταλάβει από την αρχή! Τόσο απρόσιτος, αναρωτιόμουν τι τον τράβηξε στην ψυχιατρική, έναν κλάδο που ως κέντρο έχει τον άνθρωπο και την πονεμένη του ψυχή.
Την επόμενη μέρα έγινε κάτι που δεν το περίμενα, με φώναξε στο γραφείο του. Τον άκουγα να μου εκμυστηρεύεται πως η εργασία μου ήταν η καλύτερη του έτους μου, πως ήμουν η καλύτερη φοιτήτριά του, πως θα γινόμουν μια εξαιρετική γιατρός αν συνέχιζα έτσι. Και μετά το είπε, ναι το είπε εκεί που ήμουν ανυποψίαστη με το στόμα ανοικτό, πως ήμουν και ένα όμορφο κορίτσι παράλληλα με αβρούς τρόπους, μια μικρή καλή νεραϊδούλα, μια ρομαντική μικρή. Με παρακολουθούσε τόσο καιρό, ολόκληρο τον χρόνο με έβρισκε εξαιρετική, με έβρισκε καλή και γλυκιά και έλεγε πως δεν υπήρχε άλλη σαν εμένα. Και τότε με πήρε στην αγκαλιά του με δύναμη να μην ξεφύγω, με φίλησε με ένα πρωτόγνωρο πάθος, το πρώτο φιλί της ζωής μου, ήμουν ανεβασμένη σε ένα μικρό ροζ συννεφάκι, δεν ήθελα να κατέβω…
- Ελένη, μου ψιθύρισε, σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στα έδρανα και σε είδα, το ήξερα από τότε πως είσαι διαφορετική!
- Κυρίε καθηγητά, λέγονται τόσα πολλά για σας κι εγώ απλά είμαι ένα ανίδεο επαρχιωτάκι. Άλλωστε έχετε σχέση, σας είδα και ξέρω πως και σεις με παρατηρούσατε εκείνη τη μέρα αν και δεν δείξατε τίποτα!
- Αν θες εσύ, στο υπόσχομαι δεν θα υπάρξει καμιά άλλη. Το ξέρω πως έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά θα μπορούσαμε να το προσπαθήσουμε. Ναι, η σκέψη μου προχθές , ήταν σε σένα παρ’ όλο που όπως λες ήμουν με άλλη. Εκείνη απλά δεν υπήρχε, της μιλούσα αλλά ήταν σαν να μιλούσα σε σένα, μωρό μου…Τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη πως θα σε δω με άλλον. Πες μου πως θα το προσπαθήσουμε, πες μου πως νιώθεις κάτι για μένα; Μίλα μου σε παρακαλώ στον ενικό, ο πληθυντικός με σκοτώνει, μη με κρατάς σε απόσταση.
«Αν ένιωθα, αχ αν ήξερες Αλέξη, ξενυχτούσα για σένα, ήθελα να στα πω όλα και να τώρα που μου τα διηγήθηκες εσύ, έμεινα στήλη άλατος να κοιτώ το κενό…
Αλέξη ήθελα τόσο να σε πιστέψω μα δεν μπορούσα. Πολλές φορές είχα πιστέψει στο άπιαστο και είχα απογοητευθεί. Το ξέρω πως αν ήταν άλλη, η Εύη πχ. τώρα θα είχε πέσει ήδη στην αγκαλιά σου, στο κρεβάτι σου. Μα εγώ ήμουν διαφορετική, εσύ το πες άλλωστε…».
Την επόμενη μέρα είχα φύγει για το Αιτωλικό, με είχε νικήσει ο φόβος, είχε γίνει αυτό που ονειρευόμουν κι όμως δεν ήμουν ευτυχισμένη! Έπρεπε να χαρώ το τώρα χωρίς να σκέφτομαι το αύριο. Μα ήσουν ένας έμπειρος άνδρας του κόσμου κοντά στα 40 και εγώ ένα ανίδεο κοριτσόπουλο που δεν είχε κάνει σχέση ξανά. Κατάλαβε τους ενδοιασμούς μου, τις αμφιβολίες, τους φόβους, πως να τα έκανα πέρα όλα αυτά. Τα ψυχιατρικά βιβλία, οι εργασίες, ο Φρόυντ δεν έδιναν απάντηση στα δικά μου ερωτηματικά.
Και μετά από μια βδομάδα σε είδα, εκεί στην γέφυρα του Αιτωλικού, στην νερένια πόλη μου. Ήσουν εσύ πλάι στη λιμνοθάλασσα της ψυχής μου. Δεν ήταν φάντασμα, ήσουν εκεί! Αν κρατούσα ημερολόγιο αυτή θα ήταν η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Έτρεξα στην αγκαλιά σου σαν ηρωίδα της Ώστεν. Η ψυχή μου είχε αφήσει για δευτερόλεπτα το σώμα και η ευτυχία με διέλυε.
- Ελένη, γιατί έφυγες, γιατί με άφησες; Γολγοθάς ήταν για μένα όλη αυτή η βδομάδα. Σ’ αγαπώ πραγματικά, στιγμή δεν βγήκες από το μυαλό μου. Μην φοβάσαι, θα’μαι εγώ μαζί σου, στηρίξου πάνω μου.
Και στηρίχτηκα Αλέξη, στηρίχτηκα όπως μου είπες, δεν το μετάνιωσα, κάποια όνειρα δεν είναι τόσο άπιαστα όπως νομίζουμε και κάποιες φορές οι ρομαντικές νουβέλες που διαβάζουμε στα βιβλία μπορούν να γίνουν και στην ίδια την ζωή μας. Στο ψαροχώρι μου, με βρήκε απρόσμενα η ευτυχία και τον φόβο μου τον πήρε για πάντα η λιμνοθάλασσα.
