Σήμανε νύχτα, ώρα που όλοι βγαίνουν στους δρόμους. Ανήμερα λοιπόν 14 Φεβρουαρίου και η πόλη σε κάθε γωνιά μοσχοβολάει έρωτα, τα σκοτεινά σοκάκια έχουν γεμίσει από ερωτευμένα ζευγαράκια κάνοντας έτσι την πόλη να χορεύει στον ρυθμό του έρωτα αγκαζέ με την δική της μοναδική αγάπη. Και εγώ με την σειρά μου να περπατάω μονάχος μέσα στους δρόμους παρακολουθώντας την κάθε λεπτομέρεια αυτής της πόλης λες και είναι ταινία προβαλλόμενη σε σινεμά. Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό σου σαν υπνωτισμένος.
«Παρακαλώ;» ήταν και το μόνο που άκουσα αφού σαν χείμαρρος έκλεισα το τηλέφωνο δίχως να δώσω απάντηση τοποθετώντας το στην τσέπη μου. Δειλός θα λεγόμουν αν δεν ερχόμουν αυτοπροσώπως να σου μιλήσω, και έτσι, μέσα σε μερικά λεπτά είχα βρεθεί έξω από το κατώφλι της πόρτας σου.
Πήρα όλο το θάρρος που διακατείχα εκείνη την στιγμή και χτύπησα το κουδούνι. Τα γέλια και οι φωνές των κοριτσιών που διαπερνούσαν αμυδρά τον τοίχο επιτρέποντας μου να τις ακούσω έφεραν στο μυαλό μου διάφορες αναμνήσεις φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια ένα επιφώνημα γέλιου.
Όταν η πόρτα είχε ανοίξει εντελώς μπορούσα να δω καθαρά το λόγο που είχα ερωτευτεί τα πράσινα σου μάτια.
«Τι θες εσύ εδώ;» σταύρωσες τα χέρια σου ανάμεσα τους και ακούμπησες το σώμα σου ελαφρώς στον τοίχο.
«Τι θέλω εγώ εδώ; Προτιμώ να στο δείξω με πράξεις.» Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαξα με τα δυο μου χέρια το κεφάλι σου και φίλησα με πάθος, κτητικότητα και γεμάτος επιθυμία τα χείλια σου. Προφανώς και σε είχα αφήσει άφωνη αφού εσύ με την σειρά σου ούτε λεπτό δεν αντιστάθηκες στους δαίμονες σου, σε εμένα. «Ακολούθησε με απόψε όπου κι αν σε πάρω..» ψιθύρισα αποφασισμένος.
«Τι; Είσαι τρελός; Δεν ξέρω..» δίστασες για μια στιγμή αλλά μωρό μου το κορμί σου άλλα μου λέει.
«Τρελός για σένα. Θα το κάνεις; Μην είσαι δειλή» Την προκάλεσα φανερά αφού ήξερα πως από λεπτό σε λεπτό δεν θα άφηνε περιθώριο για αρνητική απάντηση.
«Που πάμε;»
«Θα δεις..» Είπα σίγουρος για την συνέχεια…
«Δεν σ’αρέσει; Ολομόναχοι σε μια ταράτσα..με μόνη μας συντροφιά τα αστέρια και την πανσέληνο» Είπα σαγηνευμένος από την ομορφιά του ουρανού καθώς και οι δύο κοιτούσαμε τα αστέρια ξαπλωμένοι.
«Δεν με εντυπωσιάζει και πολύ.» είπε βαριεστημένα. Μέσα σε δευτερόλεπτα κύλησα το χέρι μου στην μέση της και ανασήκωσα το κεφάλι μου από το σκληρό πάτωμα για να την κοιτάζω κατάματα. Έσκυψα και την φίλησα παθιασμένα, κόβοντας της την ανάσα. Γέλασε ύπουλα ενώ στην συνέχεια ξέφυγε από τα χέρια μου και ανόρθωσε το σώμα της τρέχοντας στην άλλη άκρη της ταράτσας.
«Τι κάνεις εκεί;» απόρησα κοιτώντας την να κάνει τις τρέλες της.
«Τι άλλο βέβαια;» είπε και στάθηκε στην άκρη της ταράτσας αρχίζοντας να περπατάει με αργό βήμα. Η μόνη μου αδυναμία όταν αυτή θέλει να με προκαλέσει και να με τρομάξει. Κι όμως, το σπίρτο δεν κάνει να παίζει με την φωτιά.
Έκανε δήθεν πως θα έπεφτε ενώ αυθόρμητα άρχισα να τρέχω καταπάνω της, την άρπαξα και την κόλλησα στο κορμί μου.
«Θεότρελη. Έχω μπλέξει με θεότρελη..» Μονολόγησα όση ώρα αυτή γελούσε.
«Και τώρα τι;» Άγγιξε το κεφάλι της στο στέρνο μου.
«Όσο μπορούμε και αντέχουμε..ας είναι αυτό το δικό μας “για πάντα” μωρό μου.» Και έτσι ήταν σαν να δίναμε την δική μας ξεχωριστή υπόσχεση απέναντι στην ζωή. Κανείς δεν ήξερε τι θα συνέβαινε αύριο, γι’αυτό και τα δικά τους “για πάντα” ήταν πλασμένα από ψευδαισθήσεις.
Βλέπεις μωρό μου αυτό έκανε την αγάπη μας αληθινή, εσύ είσαι η αδυναμία μου και εγώ η δύναμη σου. Η αγάπη μας είναι αρκετή για να γεμίζει το ρεζερβουάρ της καρδιάς μας δίνοντας απλόχερα όσα έχουμε και δεν έχουμε.
Σε κοίταξα βαθιά στα μάτια όλο νόημα και εσύ με την σειρά σου κατάλαβες όσα είχα να σου πω. Θα μπορούσαμε να σαλπάρουμε όλους τους ωκεανούς της γης μαζί, ελεύθερες πτώσεις από αεροπλάνο..βουτιά στην αδρεναλίνη θα το έλεγα καλύτερα! Χαμογέλασες όλο νάζια προκαλώντας με αμυδρά. Έτσι λοιπόν σε άρπαξα από τον καρπό και κατεβήκαμε τις σκάλες. Επόμενος προορισμός; Το άγνωστο υποθέτω μωρό μου.
Όλα ανάμεσα μας στους επόμενους μήνες κυλούσαν κάθε τι άλλο εκτός ήρεμα. Βλέπεις..όταν δύο πεισματάρηδες γίνονται ένα, το σύμπαν απλά παρακολουθεί βουβό τα αποτελέσματα της εκρηκτικής τους συνύπαρξης, τρανταχτό παράδειγμα εμείς. Που από τον καυγά καταλήγαμε πάντα στο κρεβάτι, αγκομαχώντας και οι δύο για να δείξουμε ο ένας στον άλλο την ανάγκη για αποκλειστικότητα. Ω μωρό μου..δεν είχες συνειδητοποιήσει με ποιον είχες μπλέξει μέχρι εκείνη την ημέρα..
«Είσαι τρελός, ανεγκέφαλος και επίμονος! Άφησε με μόνη!» Γρύλισες με όση δύναμη είχες μέσα σου, όμως εγώ εκεί σαν κτήνος άρχισα να γελάω ειρωνικά κηρύσσοντας πόλεμο.
«Ρε δεν πας καλά, παράτα με!» Άρχισες να τσιρίζεις σαν μικρό παιδί και να σπάζεις όλα τα πινέλα και τους άδειους καμβάδες που υπήρχαν στο δωμάτιο. Σαν να ήθελες να πάρεις εκδίκηση κατευθύνθηκες με το ίδιο ειρωνικό γέλιο προς τον ατελείωτο καμβά με το πρόσωπο σου απεικονισμένο επάνω όπου μήνες τώρα πάσχιζα να τελειώσω.
«Μην τολμήσεις Εύα!» Με κοίταξες με ένα τελευταίο ύπουλο βλέμμα, απλώνοντας το χέρι σου στην κόκκινη μπογιά. Απ’το δικό μου κακό είχα γίνει κόκκινος σαν την μπογιά που μόλις είχες απλώσει και στην τελευταία ίντσα του πίνακα. Έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και χωρίς να χάσω άλλο λεπτό σε κόλλησα με βία στον τοίχο.
«Λάθος επιλογή..» ψιθύρισα κάτω από τον λοβό του αυτιού σου «Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά» συμπλήρωσα ανατριχιάζοντας έτσι όλο σου το σώμα.
«Από σένα; Δεν το νομίζω» Τότε ήταν που ξύπνησες για τα καλά το θηρίο μέσα μου. Τότε ήταν που βίαια άρχισα να φιλάω τα χείλη σου χωρίς κανένα δισταγμό. Τα ρούχα ολοένα και μειώνονταν επάνω στα ξαναμμένα μας κορμιά, που τόσο λαχταρούσα την στιγμή όπου θα γινόμασταν ένα.Οι δικές σου κραυγές τόνωναν τον δικό μου πόθο σε σημείο να είμαι έτοιμος για έκρηξη, σε ήθελα απελπισμένα πολύ, δική μου και μόνο. Όταν το σώμα σου άγγιζε το δικό μου ήταν λες και ταξιδεύαμε σε άλλο πλανήτη, σε άλλη διάσταση μακριά από την φρικτή καθημερινότητα μας.
«Είσαι δική μου, μόνο δική μου» άρχισα να σου ψιθυρίζω ερωτικά όταν πλέον είχα μαγευτεί ολάκερα. Τα επιφωνήματα σου και μόνο ήταν η απάντηση ότι ναι, ήσουν δική μου.Ο πόθος μεταξύ μας δεν έλεγε να εξαντληθεί ή να εξουθενωθεί με τον καιρό. Αντιθέτως μεγάλωνε δίχως όρια και σταματημό.
Ο χρόνος περνούσε σχεδόν αστραπιαία στο πλευρό σου και πλέον 2 χρόνια μετά βρίσκομαι στον σταθμό του τρένου να τρέχω σαν τρελός μη και χάσω το τρένο.Προορισμός; Το σπίτι σου. Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα..σήμερα είχα σχέδια για μας.
Σαν κύριος λοιπόν με το κουστούμι μου και μια ανθοδέσμη από άσπρα τριαντάφυλλα βρίσκομαι στο κατώφλι της πόρτας σου χτυπώντας 2 φορές το κουδούνι..Σε θυμάμαι να ανοίγεις την πόρτα και αντί να με αγκαλιάσεις, με ρώτησες χαρούμενα και όλο απορία.
«Άσπρα τριαντάφυλλα;» Ναι μωρό μου άσπρα..γιατί τα άσπρα τριαντάφυλλα συνδέονταν με τον πραγματικό έρωτα..Κυρίως την ενότητα και την αρετή μιας καινούργιας αγάπης που ξεκινά με γάμο. Δεν μίλησα όμως, ήθελα όλα να είναι τέλεια και με την σειρά που τους αξίζει.
Τα πήρες στα χέρια σου και έκλεισες τα μάτια σου αφήνοντας την μυρωδιά να εισχωρήσει μέσα στην μύτη σου πλανώντας σε στο άπειρο. Το υπέροχο σου χαμόγελο κυρίευσε θαμπώνοντας με και θυμίζοντας μου τον λόγο που σε είχα ερωτευτεί παράφορα.
«Πάμε;» Σε ρώτησα και χωρίς να περιμένω απάντηση σε πήρα από το χέρι. Σε πήρα σε ένα εστιατόριο, ιδανικό για την περίσταση μας.. όχι φανταχτερό, εμείς δεν ήμασταν για τέτοια.
Εκείνη την νύχτα γελάσαμε με την ψυχή μας χωρίς να μας νοιάζει ο κόσμος τι θα έλεγε. Η αποψινή νύχτα δεν ήταν για εκείνους αλλά για εμάς. Η ώρα 12:00 τα μεσάνυχτα όταν πλέον είχε αλλάξει η μέρα..14 Φεβρουαρίου 2016 η ιδανικότερη μέρα για τον ιδανικότερο σκοπό. Εσύ με τα τακούνια και εγώ με τα αθλητικά ο πιο τέλειος συνδυασμός, περπατούσαμε σε ένα στενό γεμάτο λουλούδια και φώτα ιδανικά για ερωτευμένους.
Σε σταμάτησα με το χέρι μου και ομολόγησα «Πάμε στην παραλία..θέλω να μιλήσουμε μωρό μου.»
Μου έκλεισες το μάτι «Και εγώ θέλω να μιλήσουμε καρδιά μου.»
Βρεθήκαμε δίπλα από την παραλία και εν τέλει κατευθυνθήκαμε προς το λιμανάκι.. ο τελικός μου προορισμός, εκεί όπου θα μας έβλεπαν όλα τα ερωτευμένα ζευγαράκια και ο βιολιστής να παίζει τραγούδια κατάλληλα για την περίσταση. Όλα ήταν έτοιμα, όλα.
Περπατήσαμε αργά και με ρώτησες «Τι κάνουμε εδώ μωρό μου;» Χωρίς να απαντήσω γονάτισα «Θα με παντρευτείς; Ε μωρό μου;»
Δεν πρόλαβες όμως να απαντήσεις. Πυροβολισμοί άρχισαν να ακούγονται και ο κόσμος έτρεχε αναστατωμένος πάνω κάτω. Τι γινότανε εδώ; Αργά το κατάλαβα.
Ήταν πλέον αργά όταν σε είδα να πέφτεις κάτω. Μια αδέσποτη σφαίρα σε είχε βρει στην καρδιά… στην καρδιά που τόσο αγαπούσα και πέθαινα για αυτήν. Όταν σε είδα στο βαμμένο κόκκινο τσιμέντο νεκρή είχες ξεριζώσει όχι την μισή αλλά όλη μου την καρδιά. Ήμουνα κενός.
Το σπίτι όπου ζούσαμε οι δύο μας δεν με χωρούσε..όλα θύμιζαν εσένα. Ειδικά όταν άνοιξα το ντουλαπάκι σου και βρήκα μέσα το χαρτί..το χαρτί αυτό που με έκανε να θέλω να πεθάνω ακόμη πιο πολύ.
Έγκυος..ήσουν έγκυος 2 μηνών.Για αυτό ήθελες να μιλήσουμε και δεν πρόλαβες. Δεν πρόλαβες ούτε το ναι να πεις, αλλά ούτε και να ζήσεις.
Ένα χρόνο μετά 14 Φεβρουαρίου 2017 και εγώ περπατάω στο ίδιο λιμανάκι όπου συνέβη το κακό. Το απλανές μου βλέμμα κοιτάει την θάλασσα όπου ένα χρόνο πριν πήρε την ζωή από τα μάτια μου. Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη μου και έβγαλα το δαχτυλίδι..ναι αυτό που θα όριζε ότι ήσουν επίσημα δική μου.
Με μία κίνηση το έριξα βαθιά στον πάτο της θάλασσας. Ας το έπαιρνε και τούτο μαζί του όπως όλα τα άλλα που θέλησε να πάρει με την βία. Καμία δεν θα μπορούσε να πάρει την θέση σου αγαπημένη μου Εύα, ούτε και το δαχτυλίδι.
Πηγή εικόνας:
https://www.pinterest.com/pin/149533650108774249/
