H Ίζο ένιωθε τον καυτό ήλιο να ταλαιπωρεί τους γυμνούς ώμους της και η αγωνία της άρχισε να κορυφώνεται. Όλοι γύρω της φαίνονταν ενθουσιασμένοι, σχεδόν πανηγύριζαν. Οι υπηρέτριες της βρίσκονταν πάντα γύρω της και που και που της ψέλλιζαν καθησυχαστικά λόγια. Καθώς το πλοίο έφτανε όλο και πιο κοντά στη στεριά, η Ίζο μπορούσε επιτέλους να διακρίνει τις κορυφές των βουνών που περικύκλωναν από μακριά την πόλη, το λιμάνι με τα αμέτρητα εμπορικά πλοία, τον ερυθρόμαυρο στόλο λίγο πιο πέρα, την αποβάθρα όπου θα την περίμενε η βασιλική φρουρά. Δεν ήξερε, αν έπρεπε να φοβάται. Θα έβλεπε τον πατέρα της για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δεν μπορεί να ήταν τόσο κακό.
Δεν θυμόταν καθόλου τον πατέρα της. Όταν είχε φύγει από το Στόρμσορ ήταν μόλις δύο χρονών, ανήμπορη μέσα στην ταραχή της μάχης να συγκρατήσει λεπτομέρειες από τα αγαπημένα της πρόσωπα. Τώρα, ύστερα από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, το μόνο που ήξερε για τον πατέρα της ήταν ό,τι άκουγε στα τραγούδια που μελοποιούσαν για αυτόν. Σύμφωνα με την Αμόρα, μία από τις υπηρέτριες της, ο βασιλιάς Αλβάρο είχε μεταξένια μαύρα μαλλιά και μάτια άγρυπνα σαν του πουλιού. Η Λενόρα και η Σίλα συμφωνούσαν, και η κάθε μία προσέθεται κι άλλα μεγαλόπρεπα χαρακτηριστικά, όπως το ψηλό του παρουσιαστικό, το αποφασιστικό βλέμμα, τα πανέμορφα γαλάζια μάτια.
Η Ίζο ήξερε ότι δεν έμοιαζε με τον πατέρα της. Σε αντίθεση με εκείνον, η ίδια ήταν πολύ κοντή -ακόμη και σε σύγκριση με άλλες κοπέλες της ηλικίας της- με κάποιες ανεπιθύμητες καμπύλες. Σίγουρα, δεν θύμιζε την κατάλληλη γυναίκα, την όμορφη, ψηλή και λυγερή που παρουσίαζαν όλες οι ιστορίες και τα τραγούδια. Βέβαια, η Ίζο ήξερε ότι τα χαρακτηριστικά του σώματος της ήταν αποδεκτά στην Ανατολή, αλλά ποιος της έλεγε ότι ίσχυε το ίδιο και στην Δύση; Οι διαφορές δεν σταματούσαν εκεί. Το δέρμα της, όντας χλωμό, δεν μαύριζε ποτέ, παρά μόνο κοκκίνιζε πολύ άσχημα, κάτι που την δυσανασχετούσε, μιας και όλη τη μέρα βρισκόταν στον ήλιο. Υπήρχαν όμως και όμορφα, κατά τους άλλους, χαρακτηριστικά που της προσέδιδαν μια γοητεία κι ας μην έμοιαζαν με του πατέρα της. Καθώς η Ίζο περπατούσε, μια κομψή και πλούσια κόμη σάλευε από πίσω της, σε ένα κόκκινο της φωτιάς, ικανό να τραβήξει κάθε λογής βλέμματα. Όταν κανείς την κοιτούσε στα μάτια, έμενε μαγεμένος από το νεφελώδες βλέμμα της.
Παρόλα αυτά, η Ίζο ήξερε ότι σε λίγο κάποιες τρίχες της θα άρχιζαν να ξεφεύγουν από το κομψό χτένισμα της και ότι ο ήλιος θα κοκκίνιζε τόσο πολύ το πρόσωπο και τις φακίδες της που κανείς δεν θα μπορούσε να μαγευτεί πλέον από τα μάτια της. Εδώ και δύο εβδομάδες φανταζόταν αυτήν τη μέρα. Είχε κάνει αμέτρητες πρόβες για το περπάτημα, την ομιλία, το πως θα έφτιαχνε τα μαλλιά της, τι θα φορούσε. Δεν ήθελε με τίποτα να κάνει τον βασιλιά πατέρα της να ντρέπεται για εκείνη.
Κι εκείνη τη στιγμή, καθώς η πλώρη του πλοίου συναντούσε την ξύλινη αποβάθρα, πήρε μια βαθιά ανάσα και αφέθηκε στα χέρια των υπηρετριών της. Η κάθε μία έπιασε απαλά το δεξί χέρι της Ίζο και φίλησε την πάνω μεριά της παλάμης της. Πρώτα η Λενόρα, μετά η Σίλα και τελευταία η Αμόρα. Ήταν ένα έθιμο της Ανατολής και σήμαινε σεβασμό, καλή τύχη, πίστη. Αντίθετα, το φιλί στη μέσα πλευρά της παλάμης ήταν συνδεδεμένο με τον έρωτα και το πάθος. Η Ίζο είχε ακούσει ότι, όταν ένας άντρας και μια γυναίκα ήταν κοντά και ένιωθαν έτοιμοι να ολοκληρώσουν την σχέση τους με το θείο δώρο του έρωτα -όπως το ονόμαζαν-, ο άντρας φιλούσε το εσωτερικό της παλάμης της γυναίκας, δείχνοντας έτσι τον σεβασμό και την αγάπη του προς εκείνη. Αποδεχόταν ότι ήταν δικός της και μόνο δικός της.
Η Ίζο χαμογέλασε γλυκά στις ακόλουθες της και ύστερα γύρισε μπροστά κλείνοντας για μια στιγμή τα μάτια της στην εικόνα των ανθρώπων της αποβάθρας. Την επόμενη στιγμή, τα άνοιξε και ανάσανε ικανοποιημένη. Μπορούσε να το κάνει. Ήταν άλλωστε πριγκίπισσα, αυτό ήταν το καθήκον της. Καθώς κατέβαινε από το πλοίο στην αποβάθρα παρατήρησε τον κόσμο γύρω της. Παντού υπήρχαν άνθρωποι που χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν. Κι ενώ περνούσε ανάμεσα από το πλήθος, με την φρουρά και την ακολουθία της ξοπίσω και εμπρός, ένα κοριτσάκι της έδωσε ένα στεφάνι με μοβ άνθη. Της χαμογέλασε ντροπαλά και γρήγορα χάθηκε μέσα στον κόσμο. Αυτή η μικρή αλλά σημαντική κίνηση έδωσε θάρρος στη νεαρή κοπέλα. Σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε γλυκά στους πολίτες. Στο λαό της.
Μια άμαξα σε χρυσό και πορφυρό χρώμα φάνηκε στην άκρη του λιμανιού και μαζί της επιβιβάστηκαν οι ακόλουθες της. Αν και οι φρουροί προχωρούσαν απ’ έξω αργά στο ρυθμό της άμαξας, βρίσκονταν κοντά και σε επιφυλακή. Η Ίζο χαιρέτισε -στην αρχή ντροπαλά- για κάμποσα λεπτά το πλήθος, όπως της είχαν υποδείξει λίγες ώρες νωρίτερα. Παρ’ όλες τις επευφημίες , δεν καταλάβαινε προς τι η τόση χαρά των απλών πολιτών για τον ερχομό της. Από όσο ήξερε, δεν είχε κάτι να προσφέρει παραπάνω στον λαό του Στόρμσορ.
Το παλάτι του πατέρα της βρισκόταν στους πρόποδες ενός βουνού με θέα την γαλάζια θάλασσα να βρέχει τα τείχη της πόλης. Η Ίζο παραμέρισε τις κουρτίνες και κοίταξε με θαυμασμό τους μεγαλόπρεπους κήπους με το καταπράσινο χορτάρι και τα ζωηρόχρωμα λουλούδια, τις επιχρυσωμένες αψίδες και αγάλματα από μάρμαρο που στόλιζαν τις αυλές και τις εισόδους. Μπορούσε να ακούσει τα επιφωνήματα των υπηρετριών της, αφού κι εκείνες έσκυβαν να δουν με περιέργεια το παραδεισένιο παλάτι. Ο χώρος του παλατιού φαινόταν απέραντος στα μάτια της. Ενώ η άμαξα τσουλούσε στα καθαρά πέτρινα μονοπάτια προς το κάστρο, η Ίζο δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει και θαυμάσει το ύψος των χρυσών πυργίσκων που ταίριαζαν απόλυτα με το κόκκινο χρώμα των τοίχων του κάστρου. Το κάστρο δέσποζε από μακριά θυμίζοντας αστραφτερό ρουμπίνι που το σκέπαζαν οι χρυσαφένιες ακτίνες του ήλιου.
Μετά από αρκετή ώρα, η άμαξα έπαψε να κινείται και οι ομιλίες και τα επιφωνήματα θαυμασμού σταμάτησαν. Ένας φρουρός βοήθησε την Ίζο και τις υπηρέτριες της να βγουν από την άμαξα και τις οδήγησε στην πύλη του κάστρου. Η Ίζο κοίταξε πίσω της με ανησυχία. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονταν οι ακόλουθες της, λίγο παρακάτω κάποιοι έμπιστοι στρατιώτες και οικονόμοι που είχαν αναλάβει την φροντίδα της, πιο πίσω κουβαλώντας αποσκευές και βαριά μπαούλα βρίσκονταν μισή ντουζίνα δούλοι και τριγύρω της φρουροί. Όπως και στο πλοίο, η Ίζο πήρε μια βαθιά ανάσα και όταν ο προηγούμενος φρουρός της έγνεψε να προχωρήσει, ελευθέρωσε τον αέρα που συγκρατούσε και άρχισε να βηματίζει. Ο φρουρός που την συνόδευε, ένας γεροδεμένος άντρας πολύ μεγαλύτερος της, την ενημέρωσε πως όδευαν προς την αίθουσα του θρόνου, όπου εκεί ο βασιλιάς δεχόταν τους υπηκόους του αλλά και τους πιο σημαντικούς καλεσμένους του.
Η πολυμελής συνοδεία στάθηκε για λίγα δεύτερα μπροστά στη βαριά μπρούτζινη πόρτα πριν οι δυο φρουροί, που στέκονταν στις άκρες της, την ανοίξουν. Η Ίζο άρχισε να βηματίζει πάνω στο πλούσιο κόκκινο χαλί με τις ακόλουθες της καθ’οδόν, όταν άκουσε να αναγγέλλεται το όνομα και ο τίτλος της.
“Χαίρε, Ιζόλδη Σελέστια Γκρίφιν, πριγκίπισσα του Δυτικού Βασιλείου και Προστάτιδα της Αρχαίας Παράδοσης”
Η Ίζο ξεροκατάπιε και προσπάθησε να συγκεντρώσει την προσοχή της στην διακόσμηση της αίθουσας και όχι στις μύτες των παπουτσιών της ή στο πλήθος που στεκόταν δεξιά και αριστερά παρατηρώντας την έντονα. Κόκκινα λάβαρα, πράσινες κουρτίνες, βασιλικός θρόνος και ωχ!… Πάνω στην εξέδρα, την οποία πλαισίωναν κάμποσοι φρουροί, καθόταν σε έναν ασημένιο θρόνο ένας ψηλός και γεροδεμένος άντρας με στέμμα να στολίζει τα σκούρα μαλλιά του. Είχε μια σκεπτική αλλά ψυχρή έκφραση, ενώ ακουμπούσε τα δάχτυλα του στο σημείο πάνω από τα χείλη του. Η Ίζο υποκλίθηκε στον βασιλιά πατέρα της και τότε εκείνος σηκώθηκε -προς μεγάλη της έκπληξη- και αφού κατέβηκε από την εξέδρα, την πλησίασε και την αγκάλιασε θερμά.
“ Καλώς όρισες Ιζόλδη. Καλώς ήρθες πίσω στο σπίτι”, της ψιθύρισε με βλέμμα ικανοποίησης στο πρόσωπο του αλλά όχι ακριβώς την έκφραση που θα περίμενε κανείς να έχει ένας πατέρας που έχει να δει την κόρη του σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Τότε, ο βασιλιάς Αλβάρο γύρισε στους άρχοντες και αρχόντισσες που τους κοιτούσαν με θαυμασμό.
“Φίλοι μου! Αυτή είναι μια πολύ σημαντική μέρα για τον λαό μας, για το βασίλειο ολόκληρο! Με την επιστροφή της κόρης μου στην πατρίδα, στην αρχή της ανοιξιάτικης περιόδου, η εποχή της ατέλειωτης διχόνοιας τελειώνει!” Ο βασιλιάς συνέχισε το λόγο του αλλά το βλέμμα της Ίζο περιπλανήθηκε στους τοίχους κι έτσι, δεν μπόρεσε να ακούσει παραπάνω. “Καμία σκοτεινή δύναμη ή εχθρός δεν θα μπει ανάμεσα σε εμάς και την νίκη!” Στα λόγια αυτά όλοι στην αίθουσα συμφώνησαν με ιαχές και κραυγές ενθουσιασμού.
Κι αν κάποιος πρόσεξε σκοτεινές σκιές να κάνουν αθόρυβα βόλτες στους τοίχους , δεν είπε τίποτα. Η Ίζο τις παρακολούθησε να κάνουν σχεδόν περιπαικτικές κινήσεις ανεμίζοντας τα λάβαρα στους τοίχους. Χάθηκαν, όμως, σε κλάσματα δευτερολέπτου πίσω από την ψηλή σιλουέτα ενός νέου άντρα, που στεκόταν στην άκρη της αίθουσας κοντά στους φρουρούς. Όταν είδε την Ίζο να τον κοιτάζει, έριξε πάνω της ένα βλέμμα, τόσο παγερό που την έκανε να ανατριχιάσει. Κι εκείνη την στιγμή, μέσα στην πολύβουη αίθουσα και με το χέρι του πατέρα της να σφίγγει απαλά το δικό της, η Ίζο ήθελε να γυρίσει σπίτι.
