14:00.
Περιμένουμε όλοι στην σειρά. Όπως μας έβαλαν. Και δεν περνάει η ώρα με τίποτα.Από όταν πρωτοήρθαμε εδώ δηλαδή,όλα πάνε πολύ αργά. Κάποιες φορές ίσως πάνε πιο γρήγορα,όταν έρχεται η κυρία Ζωή και παίζει μαζί μας. Άντε,και όταν μας ταϊζει. Αλλά και αυτή,πού να προλάβει τόσοι που είμαστε. Έρχεται και φεύγει ,ή μάλλον έρχεται για να φύγει. Δεν είναι πάντα έδω. Ύστερα,έρχεται μια άλλη κυρία,η κυρία Πόπη,αλλα τις ώρες που κοιμόμαστε. Την αγαπάμε και αυτή,άλλα όχι τόσο.Υπάρχει και ο κύριος Αντρέας,που έρχεται ,μας πιάνει να δει πώς είμαστε , σημειώνει κάτι και φεύγει. Μας πόναει όμως κάποιες φορές και για αυτό δεν τον συμπαθούμε όλοι,όπως ο Κώστας κάθε φορά που τον βλέπει βάζει τα κλάματα. Τον φοβάται όταν τον βλέπει ντυμένο στα άσπρα να τον ακουμπάει με τα πλαστικά γάντια που φοράει.Εγώ δεν τον φοβάμαι,άλλα δεν μ’ αρέσει που φεύγει.Ούτε αυτός ούτε οι άλλοι. Θέλω κάποιον να ναι εδώ όποτε τον θέλω. Μπόρει σήμερα να τον βρω. Σήμερα ίσως να είμαι εγώ η τύχερη!
15:00
H στιγμή πλησιάζει,πρέπει να ετοιμαστώ. Αλλά τόση ώρα δεν σας συστήθηκα. Συγγνώμη,άλλα καταλαβαίνετε,όλη μέρα στο κρεβάτι νυστάζεις συνέχεια.Και δύσκολα λες όχι στον ύπνο. Είμαι η Στέλλα. Έτσι με φωνάζει η κυρία Ζωή,άρα έτσι θα με λένε. Είμαι εδώ τρεις μήνες. Η Κατερίνα δίπλα μου μου λέει ότι συνήθως μένουμε εδώ έξι. Κάποιοι παραπάνω,κάποιοι παρακάτω.Τώρα αν κάποιος είναι πιο όμορφος και δυνατός,φεύγει γρήγορα. Ο Γρηγοράκης που ήταν εδώ πριν το Κώστα,ήταν ψηλός και ξανθός. Έφυγε αμέσως!Ο Παύλος όμως που είναι δίπλα στην Κατερίνα είναι εδώ δέκα μήνες,μπορεί να μην φύγει ποτέ.Δεν φωνάζει πολύ,ούτε κλαίει,είναι γενικά μαζεμένος και ντροπαλός. Αυτούς δεν τους διαλέγουν.Κρίμα,γιατί είναι καλό παιδί και γλυκό.Συνήθως τους πάνε σε ένα άλλο κτήριο,άλλα για μεγάλα παιδιά. Πολλοί ωστόσο λένε ότι είναι το ίδιο σαν εδώ.Δεν θέλω να πάω ποτέ εκεί.Να ρθει ένας καλός κύριος και μια καλή κυρία και να με πάρουν από δώ,μόνο αυτό θέλω!
15:30
H ώρα περνάει και γω ακόμα έτοιμη. Αυτός ο καταραμένος ύπνος με πιάνει και δεν λέει να με αφήσει και όπως σας είπα πριν, όχι σε ύπνο δεν μπορείς να πεις,ο ύπνος είναι ότι καλύτερο.Τις πρώτες μέρες θυμάμαι κοιμόμουν συνέχεια,ειδικά στο πρώτο σπίτι. Και όταν ξυπνούσα,έκλαιγα. Έκλαιγα ,αλλα μόνο όταν πεινούσα.Ούτε για να με προσέξουν,ούτε γιατί περνούσα άσχημα. Αλλά ερχόντουσαν και με τάϊζαν!Ωραίες μέρες!Βέβαια από τότε κατάλαβα ότι ήμουν διαφορετική.Στα άλλα παιδιά,πήγαιναν μαμάδες και μπαμπάδες.’’Μπαμπάς’’ είναι ένας κύριος που σε αγκαλιάζει και σε αγαπά από την πρώτη στιγμή που γεννιέσαι.’’Μαμά’’ είναι μια κυρία που κάνει το ίδιο.Την δικιά μου την θυμάμαι μόνο από την γεννήση,μετά τίποτα.Μια μέρα άκουσα ένα κύριο ντυμένο στα άσπρα που μοιάζει με τον κύριο Αντρέα,να λέει ότι ήταν χρήστες,δηλαδή κάτι που κάνουν οι μεγάλοι και είναι κακό και όταν κάνουν παιδιά τους τα κρατάνε. Πρέπει να ναι πολύ κακό,δεν μας αφήνουν σαν τα άλλα παιδιά να έχουμε μαμά και μπαμπά!Αλλά ευτυχώς, θα έρθουν καινούριοι να μας επιλέξουν.Ελπίζω οι δικιοί μου καινούριοι γονείς να μην είναι χρήστες,να με αγκαλιάζουν μόνο και να με αγαπάνε,όπως και στα άλλα παιδιά στο πρώτο σπίτι.
15:45
Eπιτέλους ετοιμάστηκα. Τώρα περιμένουμε ,μέχρι να ρθούνε να αρχίσουν να μας βλέπουν.Είναι κάποιοι μεγάλοι ,σαν τον κύριο Αντρέα,την κυρία Πόπη και την κυρία Ζωή,που θέλουν να μας πάρουν από δώ.Λένε ότι μας πάνε σε ένα μεγάλο σπίτι που μένουμε μόνοι μας μαζί τους και μας αγκαλιάζουν και μας αγαπάνε όλη την ώρα!Αυτοί θέλουν να γίνουν ο μπαμπάς και η μαμά μας. Πρέπει να ναι όλοι τους πολύ καλοί.αφού μας προσέχουν και μας αγαπάνε χωρίς να είμαστε παιδιά τους.Αλλά και γω όταν με πάρουν,θα τους αγαπώ σαν μπαμπά και μαμά.Τους άλλους έτσι κι αλλιώς,δεν τους πολύθυμάμαι.Όλοι μας εδώ μέσα δεν θυμόμαστε καλά τους γονείς μας.Οπότε ,δεν τους λες γονείς μας.Τον Κωστάκη ας πούμε ,τον αφησαν γιατι έχει κάτι που έλεγε ο κύριος Αντρέας με ένα περίεργο όνομα που δεν θυμάμαι.Γιατί όμως,αφου είναι γονείς να το αφήσουν,ποτέ δεν κατάλαβα.Θα ταν χαζοί λογικά ,ή μπορεί τίποτα ‘’χρηστες’’ σαν τους δικούς μου.Όλοι όσοι μας αφήνουν εδώ είναι χαζοί.Είσαι ο μπαμπάς και η μαμά μας,γιατί μας αφήνεις;
16:30
Ήρθανε.Τους είδε ο Δημητράκης από κάτω και έβαλε τα κλάματα.Πάντα έτσι κάνει.Συνήθως έρχονται και περιμένουν απέξω,μιλώντας με τον κύριο Αντρέα.Μιλάνε,μιλάνε,μιλάνε.Οι μεγάλοι μιλάνε πάντα πολύ!Δεν ξέρω γιατί, έντεκα μηνών είμαι έτσι κι αλλιώς,πόσα να προλάβω να μάθω;Το μόνο που ξέρω είναι ότι αφού μιλήσουν θα ρθουν μέσα και θα μας δουν,συνήθως αφού περάσει καμιά ώρα.Σχεδόν κάθε μέρα,περίπου στις πέντε και τέταρτο.Και μας κοιτάνε όλα,κάποιους περισσότερο, κάποιους λιγότερο.’Οταν πάνε πάνω από κάποιο παιδί,συνήθως είναι τυχερό.Ξανάρχονται μετά από καμιά δυο βδομάδες και το παίρνουν.Τώρα που το πάνε ακριβώς δεν ξέρουμε ,αλλά το αγκαλιάζουν και το φιλάνε συνέχεια.Είναι οι νέοι του γονείς και είναι καλοί άνθρωποι.Οι καλοί άνθρωποι σε προσέχουν και σε φροντίζουν ,δεν σου κάνουν κακό. Για αυτό λοιπόν περιμένουμε κάθε μέρα να ρθούνε και να μας δουν.Είμαστε όλοι χαμογελαστοί ,και δεν κλαίμε.Καλά,όχι πάντα όλοι,κάποιοι κλαίνε μπας και τους δουν.Τους κλαψιάρηδες δεν τους παίρνουν πάντα όμως ,τους χαμογελαστούς όμως συνήθως τους προσέχουν.Κάποιους όμως,σαν το Κωστάκη ή την Ελενίτσα δεν τους προσέχουν καθόλου.Αλλη ατυχία εκεί,η Ελενίτσα δεν κουνιέται,είναι σχεδόν πάντα ακίνητη.Αυτοί είναι άτυχοι,δεν θα τους κοιτάξει ποτέ κανείς.
17:00
Aκόμα περιμένουμε.Η χειρότερη στιγμή.Το δωμάτιο γίνεται τρομακτικό.Δεν είναι γενικά,όμως τώρα γίνεται.Το γιατί δεν το ξέρω,αλλα με κάποιο τρόπο οι κίτρινοι τοίχοι με τρομάζουν.Οι πολύχρωμες πεταλούδες στους τοίχους,τα λουλούδια,τα χρώματα, όλα γίνονται τρομάκτικα.Ίσως να φοβάμαι ότι μπορεί και σήμερα να μην τα καταφέρω.Να μείνω και σήμερα εδώ,να μην είμαι τυχερή.Δεν είναι ότι περνάω άσχημα,με προσέχουν.Και ο κύριος Αντρέας,η κυρία Πόπη,η κυρία Ζωή,όλοι τους.Και με τα άλλα παιδιά δεν έχω θέμα.Ακόμα όμως ονειρεύομαι να βρω την οικογένεια μου.Δύο μεγάλους να με φιλάνε και να με κοιτάνε όπως τα παιδιά που έφυγαν.Τα τυχερά.Όλοι εδώ άτυχοι γεννηθήκαμε,κάποιοι όμως στάθηκαν τυχεροί.Έτσι θέλω να γίνω και γω.Να χω δύο γονείς να με αγαπούν.Δεν με νοιάζει να ναι χοντροί ή λεπτοί,δυνατοί ή αδύναμοι ,θέλω μόνο να με αγαπούν,να είναι οι γονείς μου.Αυτοί που θα με νοιάζονται,οι άλλοι δεν με νοιάστηκαν ποτέ και μάλλον δεν θα τους ξαναδώ.Οι άλλοι όμως,που θα ρθουν και θα με πάρουν από δω και θα με προσεχουν,τους περιμένω,κάθε μέρα,τέτοια ώρα.Μακάρι να ρθουν σήμερα.Μακάρι…
17:15
Έφτασε η στιγμή!Έχω άγχος,δεν μπορώ να συγκρατηθώ,θα βάλω τα κλάματα.Ίσως και να πετύχει,να με προσέξουν.Ακούω το τρίξιμο της πόρτας,ποιοι να είναι σήμερα;Δεν πρέπει να είμαι μακριά από την πόρτα,θα τους δω όπου να ναι!Να,τους βλέπω!Ήρθαν πάνω από το κρεβάτι μου.Σαν να τους θυμάμαι.Ναι,είχαν έρθει πριν δύο βδομάδες!Το θυμάμαι καθαρά.Ο ψηλός,κύριος χωρίς μαλλιά και η αδύνατη ξανθιά.Εντάξει ,δεν είναι τόσο όμορφοι,άλλα φαίνονται γλυκούληδες.Έχουν όμορφο χαμόγελο,όχι σαν τους χθεσινούς,που του κυρίου του έλειπε ένα δόντι.Βέβαια δεν παίζει ρόλο η ομορφιά ,αρκεί να με αγαπάνε.Μήπως εγω έχω όλα μου τα δόντια;Τότε δεν πειράζει να μην τα έχουν αυτοί.Φύγανε όμως από πάνω μου τώρα.Μήπως δεν τους άρεσα;Θα φταίει που δεν έχω πολλά μαλλιά.Μα και οι άλλοι εδώ δεν έχουν,αλλά τους παίρνουν.Ας είμαι αισιόδοξη,μπορεί να ξανάρθουν.Ναι αυτό θα είναι,θέλουν να μας δούν όλους.Εξάλλου,το παιδί τους διαλέγουν,αυτό που θα αγαπάνε για πάντα,δεν είναι εύκολη επιλόγη,θέλει σκέψη. Πιο μέτα ,θα ξαναπεράσουν από δω και θα με ξαναδούν.Αμά με ξαναδούν ,σίγουρα θα με διαλέξουν.Αν με διαλέξουν,θα είμαι η καλύτερη κόρη!Δεν θα τους στεναχωρήσω ποτέ,δεν θα γκρινιάζω ποτέ.Θα είμαι πολύ ήσυχη και αυτοί θα είναι οι πιο χαρούμενοι γονείς στο κόσμο!Αρκεί μόνο αυτό,να με διαλέξουν…
21:00
Tέλειωσε και η σημερινή μέρα, και εγώ ακόμα περιμένω τους καινούριους γονείς μου.Ούτε σήμερα με διάλεξαν. Κοιμήθηκα και λίγο να πω την αλήθεια,αλλά αν με διάλεγαν,θα με έπαιρναν στα χέρια τους.Έτσι γίνεται πάντα.Κάθε μέρα τέτοια ώρα με ξαναπιάνουν τα κλάματα.Στεναχωριέμαι.Γιατί δεν με παίρνουν;Αφού ούτε ντροπαλή είμαι και κουνιέμαι μια χαρα.Μπορεί να χω άλλο πρόβλημα.Δεν ξέρω τι ,αλλά μάλλον θα χω.Για αυτό θα με άφησαν οι άλλοι μου γονείς εδώ.Ίσως για αυτό να μην με αγαπούσαν.Αλλά τι;Και γω τι μπορώ να κάνω ; Είμαι μόνο έντεκα μηνών,τι να κάνω;Προς το παρόν το μόνο που μπορώ είναι περιμένω μέχρι αύριο.Τουλάχιστον δεν περνάω άσχημα εδώ,με προσέχουν,με ταϊζουν και παίζουν μαζί μου.Μέχρι πότε όμως,δεν μπόρω άλλο να περιμένω τους γονείς μου.Είναι άσχημο να περιμένεις να έρθει κάποιος που σε νοιάζεται και αυτός να μην έρχεται ποτέ. Όπως και να έχει,σας ευχαριστώ που περάσαμε μαζί μου το απόγευμα.Εγώ πάω για ύπνο τώρα και μετά πάλι θα περιμένω να έρθει η αυρίανη μέρα.Πού ξέρεις,ίσως αύριο με διαλέξουν.Μέχρι αύριο,στις πέντε και τέταρτο,το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.Και πάλι σας ευχαριστώ.
