Δύο μήνες έχουν περάσει από τότε που έχω να τους ακούσω. Όλα φαίνεται πως έχουν ηρεμήσει στην πολυκατοικία και συγκεκριμένα στο Γ2, στο σπίτι τους. Θέλω να ελπίζω πως τα πράγματα μπορεί να καλυτερέψουν από εδώ και πέρα κυρίως για το παιδί. Η Ελενίτσα είναι έξι χρονών και της έχουν κάνει ήδη μεγάλο κακό τα τελευταία χρόνια. Μέχρι και η Αφροδίτη φαίνεται θετική αυτή τη φορά, πράγμα που κανονικά θα έπρεπε να με χαροποιεί. Όμως όχι! Είχα σχεδόν πιστέψει πως θα καταφέρναμε να υιοθετήσουμε τελικά αυτό το κορίτσι…
Φεβρουάριος 2015
Είναι πολύ όμορφη όταν κοιμάται. Κι εμένα μου αρέσει να τη χαζεύω. Μου αρέσει να χαζεύω τη γυναίκα ΜΟΥ. Είμαστε παντρεμένοι πια και είμαι πολύ ευτυχισμένος. Αυτόν το γάμο τον περίμενα καιρό. Η Αφροδίτη είναι ξαπλωμένη δίπλα μου τώρα έχοντας ακόμη στα μαλλιά της μερικά ανθάκια από το στεφανάκι που φορούσε στο κεφάλι της εχθές. Οι βαλίτσες βρίσκονται στο σαλόνι και μας περιμένουν. Μας περιμένει και η Σαντορίνη, επίσης! Και δεν πρέπει να αργήσουμε.
-Αγάπη μου, σήκω σιγά σιγά, της ψιθυρίζω και σηκώνομαι για να ανοίξω την πόρτα που χτυπάει.
Η οικογένεια που περίμενε η θεία Χρύσα, για να τους δείξει το σπίτι που είχε προς ενοικίαση, είχε φτάσει. Είχαν, όμως, χτυπήσει σε εμάς. Η θεία Χρύσα θα κοιμόταν ακόμη βαριά. Είναι γνωστό πως δύσκολα θα ξυπνούσε στην ώρα της όταν θα είχε κάποιο ραντεβού.
-Καλημέρα. Εσείς θα πρέπει να είστε η οικογένεια Σταθάτου. Θέλετε να περάσετε για έναν καφέ μέχρι να έρθει και η θεία; θυμάμαι να τους λέω κι εκείνοι είχαν δεχτεί την πρόσκληση μου.
Η Λένα και ο Γιώργος φαίνονταν πολύ αγαπημένοι. Παντρεμένοι πέντε χρόνια, τότε, και έχοντας και οι δύο μεγάλη αδυναμία στην κόρη τους, την Ελένη, όπως μου είχε πει το κοριτσάκι πως ονομαζόταν.
Από την αρχή αυτό το παιδί κέρδισε το ενδιαφέρον μου. Έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλάει να νοικιάσουν οι Σταθάτου το διαμέρισμα από επάνω μας και τις δύο φορές που το επισκέφθηκαν, για να σιγουρευτούν πριν βάλουν τις τελικές υπογραφές με τη θεία. Το είχαν νοικιάσει τελικά. Το γεγονός αυτό με είχε χαροποιήσει. Η μικρή Ελένη πίστευα πως θα μου έδινε ζωή, θα με έκανε να ξεχνάω αυτό που με την Αφροδίτη θέλαμε εδώ και μήνες να ξεχάσουμε…
Είχαμε επιστρέψει από το ταξίδι μας στη Σαντορίνη και η καινούριοι μας γείτονες βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην ίδια πολυκατοικία με εμάς. Ένα βράδυ η Αφροδίτη, έχοντας φτιάξει κουλουράκια, με πλησίασε και με ρώτησε:
-Τι θα έλεγες να πούμε στη Λένα και στο Γιώργο να κατέβουν με τη μικρή; Μπορούμε να δούμε και μια ταινία.
Η ιδέα ήταν τέλεια! Μία παιδική φωνή θα έδινε λίγη ζωή στο σπίτι μας. Τα ανίψια της Αφροδίτης είχαν κάμποσους μήνες να μας επισκεφθούν. Οι μόνες φωνές που ακούγονταν μέσα στο διαμέρισμα κι έσπαγαν την ησυχία του, ήταν τα νιαουρίσματα της Λίλας και του Φώντα. Η Αφροδίτη με είχε παρακαλέσει κάποια χρόνια πριν να τις κρατήσουμε αυτές τις γάτες. Και που τις κρατήσαμε…
Εκείνο το βράδυ είχαμε περάσει πραγματικά αξέχαστα. Με την Αφροδίτη για μέρες συζητούσαμε τα όσα έγιναν αυτή τη νύχτα. H κουβέντα με το ζευγάρι ήταν πολύ ευχάριστη, ενώ τα παιχνίδια με τη μικρή Ελενίτσα ήταν αυτά που είχαν τρελάνει και τους δυο μας. Λίγες εβδομάδες αργότερα θα άρχιζαν όλα…
-Μα καλά τι συνέβη; Γιατί ακούγεται τόση φασαρία από επάνω; με είχε ρωτήσει η Αφροδίτη όταν είχε επιστρέψει από το γραφείο.
-Δε ξέρω. Είναι πάνω από δύο ώρες που ακούω το Γιώργο να φωνάζει και να βρίζει, είχα απαντήσει εγώ.
-Μήπως να τους χτυπήσουμε; Ίσως χρειάζονται βοήθεια σε κάτι, πρότεινε η Αφροδίτη.
-Όχι, μην ασχοληθείς ακόμη, την σταμάτησα.
Πίστευα πως ο γείτονας μας είχε εκνευριστεί για κάτι και πως θα του περνούσε σύντομα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Όσο περνούσαν οι μέρες όλο και γιγάντωναν οι καυγάδες στο σπίτι της οικογένειας Σταθάτου. Κάθε μεσημέρι όλη η πολυκατοικία άκουγε τις δυνατές φωνές του Γιώργου και της Λένας. Μια μέρα όμως συνειδητοποίησα πως η κατάσταση ήταν πολύ πιο σοβαρή από όσο νόμιζα.
-Ελενίτσα μου! Τι κάνεις εδώ; είχα ρωτήσει το μικρό κορίτσι όταν γυρνώντας από τη δουλειά το είχα βρει να κάθεται στα σκαλοπάτια της εισόδου στην πολυκατοικία μας.
Εκείνη δε μου είχε απαντήσει. Σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας, όμως πρόλαβα να παρατηρήσω τα χτυπήματα και τις μελανιές που είχε στα χεράκια και στα μικρά ποδαράκια της.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016
Δεν ήξερα πραγματικά πώς να κινηθώ με την κατάσταση που είχε ξεσπάσει στο σπίτι. Η Αφροδίτη με πίεζε καθημερινά να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τη μικρή Ελένη. Ήταν πλέον βέβαιο πως ο Γιώργος και η Λένα ασκούσαν βία επάνω της. Όλοι το γνώριζαν. Όλη η πολυκατοικία. Αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα… Ακόμη κι εγώ ο ίδιος. Που είχα τεράστια αδυναμία σε εκείνο το παιδί. Γιατί όμως δεν προσπαθούσα να κάνω κάτι για να το προστατέψω; Δε ξέρω. Κάτι με σταματούσε. Ίσως και να ήταν η πίεση που μου ασκούσε η Αφροδίτη. Καθημερινά την ίδια καραμέλα: «Να την υιοθετήσουμε», «Να την υιοθετήσουμε». Εγώ όμως ήμουν αρνητικός στο να ξεκινήσουμε όλη αυτή τη διαδικασία. Για ποιο λόγο να προχωρούσαμε σε υιοθεσία; Ξέραμε σίγουρα πως το παιδί περνούσε άσχημα; Ανοησίες! Ανοησίες σκεφτόμουν τότε και δεν έκανα κάτι για να βοηθήσω…
-Ελένη μου, τι ωραία ζωγραφιά είναι αυτή που έφτιαξες, είπε η Αφροδίτη στο παιδί όταν εκείνο άφησε τους μαρκαδόρους του στο τραπέζι.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα το κοριτσάκι να χαμογελά μετά από καιρό. Δειλά… Οι γονείς της βρίσκονταν επάνω, στο σπίτι τους. Η Ελένη, ύστερα από τον καυγά που είχε προηγηθεί, είχε βγει από το διαμέρισμα και οι γονείς της δεν ενδιαφέρθηκαν καν να την ψάξουν. Εγώ και η Αφροδίτη ακούγοντας την να κατεβαίνει τα σκαλιά κλαίγοντας τη βάλαμε αμέσως στο σπίτι μας. Θυμάμαι πως η γυναίκα μου εκείνο το βράδυ με είχε παρακαλέσει όσο ποτέ άλλοτε στο να καλούσαμε έναν κοινωνικό λειτουργό για να επισκεφθεί τους Σταθάτου. Είχα κοιτάξει την Αφροδίτη στα μάτια εκείνο το βράδυ. Δε θα φέρναμε ποτέ στον κόσμο δικό μας παιδί! Το γνωρίζαμε αυτό. Χρόνια! Και η Αφροδίτη έβλεπε την Ελενίτσα σαν το παιδάκι που θα μπορούσε να ήταν το δικό της παιδί. Κι εγώ έτσι την έβλεπα. Κι έτσι λοιπόν ο κοινωνικός λειτουργός γρήγορα έφτασε στο σπίτι τους.
Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν το επιθυμητό. Το πόρισμα που έβγαλε εκείνος ήταν πως η Λένα και ο Γιώργος ήταν κατάλληλοι για την ανατροφή της κόρης τους. Από εκείνη την περίοδο οι Σταθάτου σταμάτησαν να μας μιλούν. Ύστερα από τη δική μας παρέμβαση για τον κοινωνικό λειτουργό και από μία συζήτηση που είχαμε σχετικά με το παιδί, αποφάσισαν να μας κόψουν και την καλημέρα. Όχι όμως και τους καυγάδες και τα συχνά χτυπήματα στο ίδιο τους το παιδί.
ΙΟΥΝΙΟΣ 2017
Καθόμασταν με τη θεία Χρύσα στο σαλόνι και πίναμε τσάι. Η διάθεση μου είχε ανέβει εκείνη την ημέρα. Η θεία με είχε ενημερώσει πως θα έκανε κι εκείνη μια προσπάθεια για να βοηθήσει την Ελενίτσα. Θα καλούσε κι εκείνη μια κοινωνική λειτουργό, φίλη της, να ελέγξει την κατάσταση. Η Αφροδίτη ήταν αρκετά αισιόδοξη, επίσης. Πίστευε πως θα καταφέρναμε να πάρουμε την επιμέλεια του παιδιού.
Η φίλη της θείας όμως καθυστερούσε να πραγματοποιήσει την επίσκεψη της και οι καυγάδες στο σπίτι των από πάνω είχαν σταματήσει εδώ και δύο μήνες. Είχα σχεδόν πιστέψει πως θα καταφέρναμε να υιοθετήσουμε τελικά αυτό το κορίτσι… Μια μέρα όμως δεν άντεξα. Αποφάσισα να πάω επάνω και να μιλήσω μαζί τους. Ήταν όμως αργά… Στο σπίτι δεν βρισκόταν πια κανείς. Τηλεφώνησα στη θεία που κατέφθασε αμέσως. Μπήκαμε μέσα με τα κλειδιά της για να το βρούμε άδειο. Η οικογένεια Σταθάτου είχε μετακομίσει αστραπιαία σε άλλη περιοχή. Σε άγνωστη για εμάς περιοχή! Θυμάμαι πως είχα απογοητευτεί εκείνο το βράδυ. Τότε ήταν που δε θα μπορούσαμε να πράξουμε τίποτα. Η φίλη της θείας θα ερχόταν να τους επισκεφθεί την επομένη κι εκείνοι είχαν φύγει…
Δε θα κάνουμε παιδιά με την Αφροδίτη. Ναι, το ξέρουμε! Όμως εκείνο το κορίτσι, δύο χρόνια τώρα, το βλέπαμε σαν παιδί μας. Νιώθαμε πως έπρεπε να το προστατέψουμε. Να προστατέψουμε το παιδί μας. Καθισμένος ένα βράδυ στην κουζίνα παρατηρούσα τη ζωγραφιά που μας είχε φτιάξει κάποτε η Ελενίτσα, η οποία βρισκόταν κολλημένη στο ψυγείο. Για καιρό την παρατηρούσα, αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες που βρίσκονταν σε αυτήν. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και πλησίασα το ψυγείο. Το μικρό κορίτσι είχε ζωγραφίσει μια θάλασσα με ένα μεγάλο καράβι στο κέντρο της. Επάνω στο καράβι κυμάτιζε η σημαία του. Η σημαία που επάνω έγραφε : Πειραιάς. Για ποιο λόγο να είχε χρησιμοποιήσει αυτή την τοποθεσία; Μήπως εκεί θα έπρεπε να ψάξουμε;
