Ξύπνησα σήμερα από ένα πολύ δυνατό όνειρο.Από εκείνα που συμμετέχεις με όλο σου το είναι,που βρίσκεσαι όσο πιο παρών γίνεται στη στιγμή που βιώνεις. Ομολογώ πως δεν μου συμβαίνει συχνά αυτό ούτε στα όνειρα αλλά ούτε και στην πραγματικότητα,έχω την τάση να φεύγω. Στο όνειρο λοιπόν συνάντησα την κυρία Τασία.
Η κυρία Τασία είναι μία γυναίκα που πάντοτε μύριζε σέλινο και στοργή,ζεστή χειμωνιάτικη σούπα ή γιουβαρλάκια μετά τον παιδικό σταθμό και αργότερα το δημοτικό. Tης έκλεβα σοκολατάκια Τζοκόντα απ’το μπουφέ της κι εκείνη έκανε πως δεν το καταλάβαινε και πάντοτε μου έλεγε να μην κάνω αταξίες και να είμαι καλό παιδί. Θυμάμαι πως για να την αγκαλιάσω,έπρεπε να ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου και όταν με έπαιρνε αγκαλιά έπαιζα με τα γκρίζα μαλλιά της.
Εκτός από μία ζεστή τρυφερή αγκαλιά των παιδικών μου χρόνων,τις υπέροχες μυρωδιές μπαχαρικών που πάντα μύριζαν τα χέρια και τα ρούχα της όταν μας μαγείρευε,η κυρία Τασία πολλές φορές με κυνηγούσε γύρω γύρω απ’το τραπέζι για να με πιάσει όταν της έπαιρνα την ξύλινη κουτάλα ή έψαχνε να με βρει μέσα στο σπίτι όταν εγώ της κρυβόμουν για να τραβήξω την προσοχή της!Ποτέ δεν θυμάμαι όμως να έχασε την υπομονή της με τα παιχνίδια αντοχής τα οποία συνήθιζαν να μου αρέσουν.Και εκεί που βασάνιζα την καλόκαρδη κυρία Τασία,ξαφνικά,ακουγόταν το μαγικό soundtrack!Η μοναδική εκείνη μουσική από τους τίτλους αρχής του καρτούν που με έκανε να χοροπηδήξω από χαρά και να αναφωνήσω <<Ο Μόγληηη!Ξεκινάει ο Μόγληηη!>>Θυμάμαι να τρέχω στο μπαλκόνι που ήταν κοινό με των γειτόνων και να χτυπάω την πόρτα τους και τότε,το παιδάκι της διπλανής πόρτας,να μου ανοίγει και να του λέω <<Έλα γρήγορα!Άρχισε ο Μόγλη!>>,να τρέχουμε μαζί στον καναπέ και με τεράστια αγωνία να βλέπουμε το επεισόδιο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά από την παιδική μου ηλικία ,όμως θυμάμαι πως κάθε φορά που άκουγα ένα soundtrack από τα καρτούν που αγαπούσα ,θα έτρεχα με την ίδια ευτυχία,σαν να πετούσα πάνω από τη γη.Το κάθε soundtrack έμοιαζε σαν μια ‘προειδοποίηση’ για την μαγεία που θα ακολουθήσει και θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω στον ρυθμό του,να βιώνω τη μελωδία του χωρίς να γνωρίζω εκείνη τη στιγμή πόσο βαθιά χαράσσεται μες στην ψυχή και στο μυαλό μου η κάθε του νότα ξεχωριστά,μαζί με κάθε μυρωδιά,με κάθε κουβερτούλα,με κάθε χειμώνα ή καλοκαίρι .Κάθε soundtrack και μία εμπειρία ζωής και ένα κομμάτι των παιδικών μου χρόνων,τα χρόνια της πιο γλυκιάς μου άγνοιας που τόσο μου λείπει!
Στην καρδιά μου ακολούθησαν πολλοί ήρωες ,όπως ο Μίκυ,ο Μπάγκς Μπάνυ,ο Τρυποκάρυδος,ο Ροζ Πάνθηρας,οι Θάντερκατς,τα Στρουμφάκια… Δεν το κρύβω,πως ακόμη και σήμερα αν τύχει να ακούσω αυτές τις μουσικές,θέλω να χοροπηδήξω από χαρά και το πιθανότερο είναι να το κάνω και αυτό που νιώθω είναι <<Γιούπι!Ας παρακολουθήσω –το παιδικό-!>>,γιατί η κάθε μία από αυτές τις μουσικές που αγαπήσαμε από τα καρτούν των παιδικών μας χρόνων,είναι σαν μια μαγική γέφυρα με τον τότε μας εαυτό,που είναι πάντα εκεί,μέσα μας….
Όπως στα καρτούν και στα όνειρα,έτσι και η κυρία Τασία,πάντα έτοιμη να μου κρατήσει τα χέρια με ζεστασιά,και να μου πει:
<<Μη φοβάσαι!Θα μείνεις για πάντα παιδί!>>
