Η επιστολή είναι η εξής:
«Αγαπητοί φίλοι,
Όταν είδα το εξώφυλλό σας για τον George Michael, τον διαστακτικό pop star, η πρώτη μου αντίδραση είναι ότι πρέπει να ευχαριστεί τον Θεό που ξυπνά για να έχει όλα αυτά. Και αυτό θα ισχύει και για τους δυο μας που θα ευχαριστούμε τον Θεό κάθε πρωί για όλα όσα έχουμε.
Δεν μπορώ να καταλάβω τον άνθρωπο που ζει με την ελπίδα να μειώσει το celebrity status του. Εδώ είναι ένα παιδί που από τα 7 του έτη ήθελε να γίνει διάσημος. Και τώρα που είναι αναγνωρισμένος performer και τραγουδιστής στα 27 του, θέλει να παραιτηθεί από όσα συνομίληκοί του από όλο τον κόσμο θα σκότωναν για να αποκτήσουν, αυτό είναι το παράπονό του.
Έλα τώρα, George. Χαλάρωσε. Swing, φίλε. Άνοιξε αυτά τα φτερά σου και πέτα προς το φεγγάτι των επιλογών σου και να είσαι ευγνώμων για τα εφόδια που όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να σηκώνουμε εκείνες τις δύσκολες βραδιές που κοιμόμασταν στα πούλμαν και βοηθούσαμε τον οδηγό να ξεφορτώσει τα όργανα.
Και μην ξανακούσω κουβέντα περί τραγωδίας της δόξας. Η τραγωδία είναι όταν δεν έρχεται κανείς στις συναυλίες σου και καταλήγεις να τραγουδάς για την καθαρίστρια σε ένα άδειο club όπου έχει να πατήσει πελάτης καιρό. Εσύ δεν έχεις καμία σχέση με όλα αυτά. Βρίσκεσαι στην κορυφή της κορυφής που ονομάζεται Δόξα και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ευχαριστείς τους θαυμαστές σου που ήταν εκεί όταν ήταν μοναχικά.
Το ταλέντο δεν πρέπει να σπαταλιέται. Αυτοί που το έχουν – και εσύ είσαι ένας από αυτούς αλλιώς το σημερινό άρθρο του περιοδικού θα ήταν για τον Rudy Vallée- αυτοί που έχουν ταλέντο πρέπει να το αγκαλιάζουν, να το θρέφουν και να το μοιράζονται γιατί μπορεί να σου το πάρει πίσω τόσο γρήγορα όσο σου το δάνεισε.Πίστεψέ με. Το έχω ζήσει.
Frank Sinatra»
