Κάθε φορά που ένας χρόνος τελειώνει, κάθε άνθρωπος κάνει κάποιου είδους απολογισμό. Οικονομικούς, επαγγελματικούς και προσωπικούς. Όμως κακά τα ψέματα, δεν είναι πιο διασκεδαστικός ένας καλλιτεχνικός απολογισμός; Δεν έχει πιο ενδιαφέρον ένας απολογισμός, που θα σε κάνει να θυμηθείς, ποιους δίσκους άκουσες την χρονιά που πέρασε, τι ταινίες είδες κλπ; Σίγουρα έχει και η λίστα που θα ακολουθήσει θα στο επιβεβαιώσει. Αποτέλεσμα αυτού του καλλιτεχνικού, μουσικού απολογισμού, ήταν η δημιουργία μας λίστας, με τα δέκα καλύτερα albums, που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2016. Τι ακούσαμε, τι ξεχώρισε και τι μας έκλεψε την καρδιά.
10. Metallica – Hardwired… to self–destruct
Ξεκινάμε με την επιστροφή των μεγαθήριων. Ένα album που περιμέναμε χρόνια. Οχτώ για να είμαστε ακριβείς και εν τέλη αποφάσισαν να μας το δώσουν. Φέτος ήταν η χρονιά, που το διψασμένο metal κοινό, έμελλε να ξεδιψάσει. Οχτώ χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Death Magnetic και αρκετά από το τελευταίο descent album τους, οι Metallica επέστρεψαν με ένα δίσκο δυναμίτη. Το «Hardwired… to self–destruct» περιέχει εκρηκτικά τραγούδια, όπως το «Moth Into Flame», περιέχει κλασικά Metallica κομμάτια, όπως το «Halo On Fire» και στον πυρήνα του, έχει αυτό το κάτι που τους έκανε διάσημους αν και δεν παύουν να υπάρχουν τα μέτρια και τα εντελώς αδιάφορα κομμάτια, όπως το «ManUNkind».
9. Massive Attack – Ritual Spirit
Το πρώτο EP της λίστας μας. Και για όσους αναρωτιέστε, EP είναι οι δίσκοι που δεν είναι αρκετά μεγάλοι για να θεωρηθούν κανονικά albums (LP δηλαδή), αλλά ούτε και τόσο μικροί για να θεωρηθούν singles. Αυτή η γκρίζα ζώνη λοιπόν, φέτος έχει βγάλει πολλά διαμαντάκια. Ένα από αυτά, είναι το Ritual Spirit των Massive Attack. Ένας δίσκος ψυχεδέλεια. Γεμάτος από αργά, μα ιδιαίτερα φορτισμένα κομμάτια, που ξεχειλίζουν από μελαγχολικές κιθάρες, σκοτεινά μπάσα και απόκοσμα beats ή drums. Τα κομμάτια ξεχειλίζουν σε τέτοιο βαθμό από συναίσθημα και είναι τόσο ατμοσφαιρικά, που θα σε παρασύρουν και θα τα ακούς σε λούπα. Stand out του δίσκου, το μαγικό «Voodoo In My Blood», που έχει κάτι σκοτεινό και σχεδόν ανατριχιαστικό στον ρυθμό του.
8. Nine Inch Nails – Not The Actual Events
Οι συγκεκριμένοι μπήκαν κυριολεκτικά στο 90’s στη λίστα. Ανακοινώνοντας το εν λόγο EP μια εβδομάδα πριν και κυκλοφορώντας το στις 23 Δεκεμβρίου, το λες και τελευταία στιγμή. Ήταν σαν να το έτρεχαν όσο πήγαινε, για να το κυκλοφορήσουν ντε και καλά μέσα στο 2016. Όμως ακόμη και έτσι να είναι, καλά έκαναν, διότι θα ήταν κρίμα να μην απολαύσουμε αυτό το διαμαντάκι πριν τελειώσει το έτος. Απαρτίζεται από πέντε μόνο κομμάτια, όμως είναι υπεραρκετά για να σε κάνουν να κολλήσεις. Θυμίζει τις παλιές εποχές της μπάντας, διατηρώντας και μια γεύση από το νέο ηλεκτρονικό ύφος τους, στο μαγνητικό «Dear World,”. Ακόμη ένα stand out του δίσκου, είναι το «The Idea of You», που έχει σκληρές κιθάρες, μαζί με μελαγχολικό πιάνο και φιλοσοφικούς – ψυχολογικούς στίχους.
7. Opeth – Sorceress
Ένας δίσκος έκπληξη, ένας δίσκος επιστροφή. Οι κατά τα άλλα αριστοτέχνες Opeth, είχαν χάσει λίγο την αίγλη τους, με τα τελευταία δυο album τους, όμως φέτος επέστεψαν δυναμικά. Είναι ο δίσκος που περιέχει το τέλειο πάντρεμα, ανάμεσα στον παλιό βαρύ τους ήχο και στον καινούργιο έρωτα τους, που είναι το progressive rock. Δυστυχώς δεν έχουμε και πάλι death φωνητικά, αλλά οι κιθάρες βαράνε πολύ πιο σκληρά από πριν και επανήλθαν τα μακροσκελή και ταξιδιάρικα κομμάτια. Από το καταπληκτικό «The Wilde Flowers», που θυμίζει εποχές Watershed και θα σε στοιχειώσει με τις κιθάρες και το αρμόνιο στο φινάλε του, μέχρι το εθιστικά καταθλιπτικό «Strange Brew», που σου ραγίζει την καρδιά, ο δίσκος είναι μάλαμα.
6. Garbage – Strange Little Birds
Όσο αποκαρδιωτικό και αν είναι το όνομα της μπάντας, τόσο αντίθετο είναι το υλικό της. Διότι κάθε άλλο παρά σκουπίδια δεν βγάζει και μας το απέδειξαν για μια ακόμη φορά, με το εξαιρετικό Strange Little Birds. Ο δίσκος θυμίζει Placebo. Δεν είναι αντιγραφή, όμως έχει αυτό τον σκοτεινό και ατμοσφαιρικό συναισθηματισμό που έχουν και εκείνοι. Κομμάτια που μιλούν στην καρδιά σου, όπως το σπαρακτικό «Amends», μέχρι το σκληρό και εκρηκτικό «So We Can Stay Alive», ο δίσκος είναι σκέτος εθισμός. Εκπληκτικά riffs στις κιθάρες, βρώμικα και ακουστικά και μελαγχολικές νότες στο πιάνο και στο συνθεσάιζερ, ντύνουν στίχους γύρω από το τέλος του κόσμου, την μοναξιά και τον αποξενωμένο έρωτα. Αν είσαι έτοιμος για ένα βαθύ συναισθηματικό ταξίδι, τότε βάλε τον δίσκο στο τέρμα και απόλαυσε.
5. Beyonce – Lemonade
Η πρώτη pop είσοδος στην λίστα. Το 2013 είχε κυκλοφορήσει το surprise ομότιτλο album της και όλοι είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό και την είχαμε προσκυνήσει. Και να που τρία χρόνια μετά, επιστρέφει με ένα ακόμη καλύτερο δίσκο. Το «Lemonade» είναι γλυκό και ξινό, όπως και ο τίτλος του. Έχει πικάντικες pop εκρήξεις, όπως το χορευτικό «Formation» και το εναλλακτικό και γεμάτο άποψη «6 Inch», αλλά και κομμάτια που βγάζει την καρδιά της και μας την δίνει. Κομμάτια όπως το «Pray You Catch Me» και το «Sorry», μας εξιστορούν τα προσωπικά της βιώματα, για την απιστία του συζύγου της, θέμα το οποίο την απασχολεί σε όλα τα κομμάτια του δίσκου. Το γεγονός πως αποφάσισε να μας μιλήσει έξω από τα δόντια για τα προβλήματα του γάμου της, για την ψυχολογική της κατάσταση και τις ανησυχίες της, έκανε απλά τον δίσκο πιο προσωπικό, πιο δημιουργικό και πιο διαχρονικό, όσο αφορά τους στίχους.
4. Panic At The Disco – Death Of A Bachelor
Η όχι και τόσο μπάντα πλέον, καθώς ο Brandon Urie έχει μείνει έρημος και μόνος, επέστρεψε φέτος, με ένα από τα καλύτερα album της καριέρας του. Διατηρώντας σε ένα βαθμό, το ηλεκτρονικό και πειραματικό ύφος του προηγούμενου δίσκου, αλλά και επιστρέφοντας στον παλιό πιο σκληρό ήχο, ο Urie έχει γράψει έναν δίσκο γεμάτο από catchy rock τραγούδια, απαλές jazz μπαλάντες και ενίοτε ένα κράμα αυτών των δυο. Το «Emperor’s New Clothes» είναι αδιανόητα πιασάρικο και δεν θα ξεκολλάει από το κεφάλι σου και το «Victorious» με το «Don’t Threaten Me With A Good Time», θα γίνουν τα τραγούδια που θα ακούς στην κάθε σου κραιπάλη. Ο δίσκο φυσικά και δεν έχει πολύ ψαγμένους ή φιλοσοφικούς στίχους, όμως διαθέτουν αυτό το ανέμελο και ξέγνοιαστο feeling που τόσο αγαπάμε.
3. Charli XCX – Vroom Vroom
Άλλο ένα EP στην λίστα αυτή και άλλη μια έκπληξη. Μαθαίνοντας την τυχαία από το ραδιόφωνο και κάνοντας ένα μικρό research, φαίνεται πως στις αρχές του έτους, είχε βγάλει αυτό το εναλλακτικό, pop θαύμα. Για την ακρίβεια, ο δίσκος πειραματίζεται με το είδος του bubblegum pop και avant – pop. Αυτό φαίνεται κυρίως στους παιχνιδιάρικους και ενίοτε sexy στίχους, στον ανεβαστικό και ερωτικό ρυθμό, που φλερτάρει και με το πολύ dark, αλλά και στην πολύ ιδιαίτερη και έξω από τα συνηθισμένα δομή. Τα συνθεσάιζερ δίνουν πόνο δημιουργώντας υπερβολικά catchy ρυθμούς και τα teenage φωνητικά της τραγουδίστριας, κάνουν αυτόν τον δίσκο απλά ακαταμάχητο. Αν θες να βάλεις κάτι τέρμα στα ηχεία και να ξεφαντώσεις σαν να είσαι και πάλι έφηβος, τότε έχεις βρει αυτό που ψάχνεις.
2. Korn – The Serenity Of Suffering
Μια ανάσα πριν την κορυφή και συναντάμε τους παλαίμαχους μεταλλάδες. Οι πρεσβευτές του nu metal, επιστρέφουν φέτος με τον καλύτερο δίσκο που έχουν βγάλει εδώ και μια δεκαετία. Οι κιθάρες τους βαρούν πιο σκληρά από ποτέ και οι στίχοι τους είναι μαύροι σαν το κάρβουνο. Με τίτλους όπως «Insane», «Black is the Soul» και «Rotting in Vain», καταλαβαίνεις πως το πράγμα είναι σοβαρό. Ο τραγουδιστής αναρωτιέται αν ξέρει κάποιος πως είναι τρελός, στο επόμενο άσμα διαπιστώνει πως για μια ακόμη μέρα θα σαπίσει μάταια, χωρίς να μπορεί να ξεφύγει και καταλήγει πως η ψυχή που δεν έχει προορισμό και στόχο, είναι αυτή που μαυρίζει. Όλο αυτό γίνεται με συνοδεία βάρβαρων κιθαρών, σκληρών drums και πολύ παραμιλητό από τον τραγουδιστή. Γιατί ναι, στον νέο δίσκο έχουν επιστρέψει τα γνωστά τρελαμένα παραμιλητά του Jonathan Davis. Για αυτό αν θες να ακούσεις έναν από τους καλύτερους δίσκους του έτους που μας άφησε, τρέξε να τον αγοράσεις.
1. Lacey Sturm – Life Screams
Και στην κορυφή αυτής της λίστας, συναντάμε την πρώην τραγουδίστρια των Flyleaf, που από ότι φαίνεται το να φύγει από το συγκρότημα, ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να είχε κάνει. Η μαγική φωνή της, που μας ταξίδεψε τόσα χρόνια ως μέλος της μπάντας, τώρα πια αποθεώνει τα τραγούδια που γράφει η ίδια με τον σύζυγο της. Βγάζει την καρδιά της και ψυχή της και μας την καταθέτει, μέσα από hard rock κομμάτια, κλασικών προδιαγραφών και πονεμένων στίχων. Μουσικά το album έχει αυτό το πηγαίο συναίσθημα, που εκφράζεται μέσα από επικά ρεφρέν, δυνατές μα και μελωδικές κιθάρες και νότες από βιολιά και πιάνο, που του δίνουν αυτόν τον μαλακό και συναισθηματικό χαρακτήρα που έχει η Lacey Sturm.
Στιχουργικά, μας μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις πίσω, κάποιο πρόσωπο που αγαπάς, γιατί δεν μπορείς να προσφέρεις άλλο στη σχέση αυτή, μας προτρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας και την ψυχή μας, από όλους τους ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να ας ποδοπατήσουν και να προβάλλουν το δικό τους εγώ, στο αριστουργηματικό «The Soldier» και μας αναλύει το πως βρήκε την πίστη που πάντα ήθελε και άφησε τον θεό να μπει στην ζωή της και να την σώσει. Είναι ένας δίσκος ποτισμένος στο συναίσθημα, στα υπαρξιακά ερωτήματα και στα κίνητρα. Είναι ένας δίσκος, που θα σου αλλάξει σίγουρα κάτι στον τρόπο σκέψης και συμπεριφορά σου.
