Οδυσσέας Ιωάννου: «Ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητάς μας το χρωστάμε στο όνειρο»

Οδυσσέας Ιωάννου
Οδυσσέας Ιωάννου/ dialogos

Αυτό που πραγματικά σε δένει περισσότερο με ένα τραγούδι, είναι οι στίχοι του.  Η δύναμη των λέξεων είναι τόσο μεγάλη, όσο σχεδόν και η δύναμη των πράξεων. Μια λέξη μπορεί να σε εξυψώσει, να σε πικράνει, να σε κρίνει, να σε δικάσει. Η λέξη μπορεί να γίνει είτε τρυφερό άγγιγμα, είτε δίκοπη λεπίδα, είτε ξύπνημα. Είναι η φαντασία που καλπάζει εκεί όπου αδυνατεί ο νους του ανθρώπου να κάνει αυτήν την υπέρβαση. O στίχος ανοίγει την πόρτα στην ψυχή. Της λέει να περάσει και τη συστήνει στον κόσμο να την αγαπήσει. Είναι η κραυγή όλων όσων θέλουν να εκφραστούν κι αδυνατούν. Ο άνθρωπος, λοιπόν, που κατέχει τις σκέψεις σου και τις συνοδεύει άψογα με τα συναισθήματά σου είναι ο στιχουργός, ο συγγραφέας, ο ποιητής. Ο λόγος για τον Οδυσσέα Ιωάννου.  Στιχουργός, ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας και, όσο και αν δεν αποδέχεται τον όρο, έχω το δικαίωμα να του προσδώσω την ιδιότητα του «λαϊκού ποιητή». Λαϊκό με την έννοια της λιτότητας, της καθαρότητας , της διαφάνειας. Ποιητής για όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε.  Ο Οδυσσέας Ιωάννου γράφει σε εφημερίδες και περιοδικά από το 1986 ενώ είναι και ο ίδιος συγγραφέας αρκετών βιβλίων. Πέντε χρόνια μετά την μουσικοθεατρική παράσταση «9:05», επιστρέφει στο θέατρο Διάνα και πάλι με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην παράσταση «Κοινή ησυχία» με την σκηνοθετική υπογραφή της Ελένης Ράντου.  Μαζί τους οι ηθοποιοί  Σοφία Πανάγου και  Μιχάλης Τιτόπουλος. Το καινούργιο ταξίδι αναζητάει τα χαμένα μας όνειρα, τις ματαιωμένες προσδοκίες μας και προτείνει «να αρχίσουμε ξανά να λέμε πιο όμορφα πράγματα», προσπαθώντας να ξεφύγουμε από την «Κοινή ησυχία»

Επιμέλεια Συνέντευξης: Χριστίνα Ζαχαριά

 

Πότε ξύπνησε η επιθυμία σας να γράψετε;

Από μικρός σκάρωνα κάποια πεζά, στις πρώτες τάξεις του Λυκείου. Μόνο αυτή η μορφή με ενδιέφερε. Θυμάμαι πως είχα γράψει κι ένα ποίημα, αλλά δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου φόρμα. Η στιχουργική ήρθε στα είκοσι δύο μου, έπειτα από παρότρυνση του Διονύση Τσακνή.

Πέντε χρόνια μετά το “9:05” επιστρέφετε στο θέατρο Διάνα με την νέα μουσικοθεατρική παράσταση “Κοινή ησυχία”. Τί πραγματεύεται η παράσταση;

Advertising

Advertisements
Ad 14

Την ανάγκη του ονείρου. Την δύναμή του ως μια παράλληλη πραγματικότητα, όχι ως ψέμα. Ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητάς μας το χρωστάμε στο όνειρο. Ακόμη και σε εκείνο που δεν θα πραγματωθεί ποτέ.

Διαβάστε επίσης  Η Άννα Μελίτη ζει με αντίβαρο την περιπέτεια της μουσικής και των ονείρων της

 

Οδυσσέας Ιωάννου
Μιχάλης Τιτόπουλος, Οδυσσέας Ιωάννου, Σοφία Πανάγου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου στις πρόβες για την παράσταση Κοινή ησυχία.

 

Γράφετε στην παράσταση:“Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει,ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά”. Το όνειρο δεν έχει ανάγκη να πάρει ζωή μέσα απ’ την πραγματοποίηση;

Όχι, νομίζω πως το όνειρο δεν δικαιώνεται μόνο όταν πραγματώνεται, αλλά δικαιώνεται με το που αρχίζει να υπάρχει. Το όνειρο είναι μια κίνηση προς τα κάπου ψηλότερα. Όπως λέμε και στην παράσταση «δεν θα πάμε και στα αστέρια, αλλά τουλάχιστον να μην τα χάσουμε από τα μάτια μας»

Τελικά έχει νόημα το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;

Advertising

Αυτός ο στίχος έχει παρερμηνευτεί πολλές φορές και του έχει αποδοθεί άλλη σημασία από την δική μου πρόθεση και αναφορά. Στις «μικρές νοθείες» δεν μιλάω για το όνειρο ως όραμα, αλλά ως ανάμνηση. Κάτι που κάνουμε όλοι μας, είναι ότι, όταν θυμόμαστε κάτι που έχει γίνει, του «πειράζουμε» λίγο τις παραμέτρους και το κάνουμε ομορφότερο, ιδανικότερο. Το «νοθεύουμε» με αυτό που θα θέλαμε να είχε συμβεί.

 

Οδυσσέας Ιωάννου
Το εξώφυλλο του δίσκου Θάλασσα στη σκάλα το 1999.

 

Οι στίχοι σας έχουν τη φαντασία ενός ποιήματος και την αλήθεια ενός καλού λαϊκού τραγουδιού. Πώς συνδυάζονται άρτια αυτά τα δύο;

Μακάρι να συνδυάζονται όπως λέτε, είμαι ο τελευταίος που θα το διακρίνει. Ίσως έχει να κάνει με τις αναφορές και τις αγάπες μου. Λάτρεψα τον ελλειπτικό, συμβολικό και βαθιά ποιητικό στίχο του Μάνου Ελευθερίου, αλλά αγάπησα και τον άμεσο, ακαριαίο λόγο των μεγάλων λαϊκών δημιουργών. Κάποιες φορές το ένα κλέβει από το άλλο, αλλά τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να είμαι πιο κοντά στο άμεσο και όχι στο «περίτεχνο».

Στιχουργός, συγγραφέας, αρθρογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός. Αν είχα μια σύντομη συνομιλία με την καρδιά σας και την ρωτούσα: Τί είσαι;” Τί θα μου απαντούσε;

Advertising

Γραφιάς που χρωστάει πολλά στο ραδιόφωνο.

Η έμπνευση είναι σαν πυροτέχνημα; Να έρχεται και να φεύγει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

Πιστεύω πως η έμπνευση σε βρίσκει την ώρα που δουλεύεις. Την καλείς με την σκληρή δουλειά σου. Δεν σου χαρίζεται σαν Άγιο Πνεύμα. Έτσι μπορεί να σου χαριστεί η αρχική ιδέα, το θέμα. Όμως η έμπνευση είναι εκείνη που θα του δώσει ζωή, θα το κάνει αληθινό. Και αυτό θέλει δουλειά.

Διαβάστε επίσης  Γρηγόριος Ξενόπουλος , Μυστικοί Αρραβώνες
Οδυσσέας Ιωάννου
Από την παράσταση Κοινή ησυχία/Αθηνόραμα

 

Καλλιτέχνες που είναι για εσάς σημεία αναφοράς;

Advertising

Πάρα πολλοί. Λόγω του ραδιοφώνου αγάπησα πολλούς με έναν άδολο τρόπο. Δεν γίνεται να κάνεις ραδιόφωνο με προσωπικές αντιπάθειες και να απορρίπτεις την δουλειά τους. Είναι δεκάδες οι δημιουργοί που αγαπάω, όλοι τους με έχουν διαμορφώσει. Από τον Τσιτσάνη και το Μίκη, μέχρι τον Ξαρχάκο και τον Χατζιδάκι, τον Άκη Πάνου, τον Άλκη Αλκαίο, είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η λίστα. Και βέβαια πολλοί σπουδαίοι ξένοι μυθιστοριογράφοι. Στο μυθιστόρημα χρωστάω ένα πολύ μεγάλο μέρος της προσωπικής μου αρματωσιάς. Τώρα βέβαια, αν προσθέσεις σε αυτά το προσωπικό στοιχείο, σαφώς ο Θάνος Μικρούτσικος με καθόρισε βαθιά. Από κει και πέρα, πρώτος και καλύτερος ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας αλλά και συνομήλικοί μου ή νεότεροί μου όπως ο Μίλτος Πασχαλίδης αλλά και ο Θέμης Καραμουρατίδης. Ευτυχώς έχω αναφορές και από νεότερους.

Ποια τραγούδια πιστεύετε ότι αντέχουν στο χρόνο;

Δεν ξέρω πού βάζει κάποιος το όριο του χρόνου. Έτσι κι αλλιώς σε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου τίποτα δεν θα μείνει, όλα είναι καταδικασμένα να πεθάνουν, ακόμη κι αν χρειαστούν αιώνες. Για να μιλήσουμε όμως για τα μέτρα μας, φαντάζομαι πως ένα τραγούδι που ακούγεται και συγκινεί για πενήντα χρόνια, έχει φτάσει πολύ πιο μακριά απ’ όσο είχε ονειρευτεί ο δημιουργός του.

 

Οδυσσέας Ιωάννου
Οδυσσέας Ιωάννου/musicpaper

 

Η «ποιητική» σας δημιουργία από πού πηγάζει;

Advertising

Είναι στιχουργική, όχι ποιητική. Είναι διαφορετική λειτουργία. Γράφω λόγια για να γίνουν τραγούδια. Προσπαθώ να παραμένω ένα ενεργό φίλτρο όσων συμβαίνουν γύρω μας αλλά και να γίνομαι αγωγός του αισθήματος και της συγκίνησης. Ακόμη κι όταν υπάρχει σκέψη και στοχασμός πίσω από ένα τραγούδι, η συγκίνηση είναι πάντα το μέτρο, με αυτό θα κριθεί.

Τί σημαίνει κύριε Ιωάννου «σπουδαίος άνθρωπος»;

Δεν ξέρω, πραγματικά. Υπάρχει η εικόνα και η επιδραστικότητα ενός ανθρώπου προς τα έξω, προς τους άλλους, αλλά υπάρχει και ένα πολύ μεγάλο κρυφό κομμάτι που μόνο η καρδούλα του το ξέρει. Με γοητεύουν οι ολόκληροι άνθρωποι –όσο κι αν αυτό δεν επιτυγχάνεται ποτέ λόγω της ατελούς φύσης μας. Να έχουν ειρήνη μέσα τους αλλά και πάθος για όλα. Να νοιάζονται, να διαθέτουν τον εαυτό τους στους άλλους, να μη ξεχνάνε τις δικές τους ανάγκες αλλά να σέβονται και των άλλων. Να δημιουργούν, να αγαπάνε, να πολεμάνε, να ερωτεύονται, να ονειρεύονται.

Διαβάστε επίσης  Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε: Ο φιλέλληνας συγγραφέας και το έργο ζωής «Φάουστ»

Τέλος κλείνοντας τα μάτια σας, ποια Ελλάδα ζωγραφίζεται στο σκοτάδι;

Advertising

Δεν ζωγραφίζω μία γιατί ποτέ δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι μία. Ονειρεύομαι να μπορούμε να ζήσουμε μαζί, όλοι οι διαφορετικοί μεταξύ μας, με σεβασμό, ανεκτικότητα και ενσυναίσθηση. Να σταματήσουμε να θεωρούμε πως μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στους άλλους, στους διαφορετικούς. Δεν μπορούμε, κι αν κάποιος το καταφέρει θα είναι πρόσκαιρο και με πολύ μεγάλο κόστος. Ονειρεύομαι μια ανοιχτή χώρα, με ανοιχτούς ανθρώπους.


 

Πληροφορίες για την παράσταση «Κοινή ησυχία»:

Έναρξη : Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου

Πέντε χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του εμβληματικού «9:05», σε σκηνοθεσία  Παντελή Βούλγαρη, του έργου των 270 παραστάσεων, των 130.000 θεατών και της ενθουσιώδους υποδοχής από κοινό και κριτικούς, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Οδυσσέας Ιωάννου  επιστρέφουν στο θέατρο ΔΙΑΝΑ και συναντιούνται πάλι επί σκηνής με την νέα τους μουσικοθεατρική παράσταση “Κοινή ησυχία”.

Advertising

Αυτή τη φορά με την επιμέλεια της Ελένης Ράντου, που υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο, και με συνοδοιπόρους τους ηθοποιούς Σοφία Πανάγου και  Μιχάλη Τιτόπουλο, το καινούργιο ταξίδι αναζητάει τα χαμένα μας όνειρα, τις ματαιωμένες προσδοκίες μας και προτείνει «να αρχίσουμε ξανά να λέμε πιο όμορφα πράγματα», προσπαθώντας να ξεφύγουμε από την «Κοινή ησυχία».

Στο «9:05» ακούσαμε πως η πραγματικότητα έχει το μισό δίκιο. Αυτή η παράσταση είναι για το άλλο μισό, το όνειρο.

«Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά!»

Στην πρώτη του θεατρική συνάντηση με την Ελένη Ράντου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει 30 σπουδαία τραγούδια, κάποια από το προσωπικό του ρεπερτόριο και άλλα από την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού, προκαλώντας το ρίγος που τόσα χρόνια παραμένει αμείωτο ακούγοντάς τον.

Advertising

Επί σκηνής: 
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Οδυσσέας Ιωάννου
Σοφία Πανάγου
Μιχάλης Τιτόπουλος

Μουσικοί: 
Ανδρέας Αποστόλου: Πιάνο-ενορχηστρώσεις
Μαίρη Μπρόζη: Βιολί-μαντολίνο-τραγούδι
Βαγγέλης Πατεράκης: Μπάσο
Στέφανος Δημητρίου: Κρουστά
Γιάννης Αυγέρης: Κιθάρες- πνευστά

Για προπώληση εισιτηρίων:https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-diana/koini-isyhia/

 

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Τζο Πέσι

Τζο Πέσι: Ηθοποιός, μουσικός, αλλά πάνω από όλα καλλιτέχνης

Ο Τζο Πέσι είναι Αμερικανός ηθοποιός, κωμικός, αλλά και μουσικός.

Χαρισματικότητα και ψυχολογική λειτουργικότητα

Χαρισματικότητα: Περιγραφή Το παρόν άρθρο εστιάζει στην χαρισματικότητα και τη