Από το πλαστικό στη τροφή
Το μέλλον του πλαστικού
Κυκλοφόρησε η εφεύρεση που ίσως να λύσει το πρόβλημα που έχουν οι περισσότερες χώρες του πλανήτη με την υπερβολική χρήση πλαστικού. Ειδικά στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι η χρήση της πλαστικής σακούλας ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια χρήσης πλαστικού. Η αλήθεια είναι ότι οι χάρτινες σακούλες δεν έχουν την αντοχή των πλαστικών, είναι πιο ακριβές και η αντοχή τους σε υγρά είναι περιορισμένη σε σχέση με αυτή της πλαστικής σακούλας. Ίσως όμως να μην χρειάζεται να θυσιάσουμε τις πλαστικές σακούλες, ή τα πλαστικά μπουκάλια γιατί όπως υποστηρίζει η σχεδιάστρια Katharina Unger, βρήκε τον τρόπο να απαλλαγούμε από το άχρηστο πλαστικό στο σπίτι μας με το να το…φάμε!
Η Katharina Unger, η οποία συνεργάζεται με μικροβιολόγους ερευνητές, παρουσίασε μια συσκευή, την Fungi Mutarium, πριν 3 χρόνια, που μετατρέπει το πλαστικό σε ένα φαγώσιμο και ασφαλές προϊόν, χάρη σε ένα είδος μύκητα χρησιμοποιεί. Ο συγκεκριμένος μύκητας απορροφά τα στοιχεία του πλαστικού ενώ ταυτόχρονα δεν αφήνει καμία τοξική ουσία στο τελικό προϊόν που βγαίνει από τη μηχανή. Από το 2014 μέχρι σήμερα έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην ασφάλεια, στην ποιότητα και στην ταχύτητα παραγωγής του προϊόντος και βρίσκεται πλέον σε πάρα πολύ καλό στάδιο.
Πρόκειται για μια πολύ χρήσιμη εφεύρεση μιας και σε ότι αφορά το πλαστικό που καταναλώνουμε χρειαζόμαστε την οποιαδήποτε δυνατή βοήθεια. Έρευνες προβλέπουν ότι σε 35 χρόνια τα σκουπίδια πλαστικού θα έχουν ξεπεράσει σε αριθμό τα θαλάσσια όντα και μέχρι το 2050 θα χρησιμοποιούμε το τριπλάσιο πλαστικό από αυτό που χρησιμοποιούσαμε το 2014. Ο οποιοσδήποτε τρόπος να ξεφορτωθούμε το άχρηστο πλαστικό, χωρίς την διαδικασία καύσης που απελευθερώνει διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, είναι ευεργετικός.
Η ιδέα
Η γενικότερη θεωρία αυτής της ιδέας εμφανίστηκε πρώτη φορά σε μια δημοσίευση από ερευνητές του πανεπιστημίου του Yale το 2012. Εκεί μας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η ύπαρξη ενός σπάνιου μανιταριού που ονομάζεται Pestalotiopsis microspora. Το συγκεκριμένο είδος εντοπίστηκε στον Αμαζόνιο και έχει την ικανότητα να διασπά την πολυουρεθάνη, το βασικό συστατικό του πλαστικού. Πέρα από το χαρακτηριστικό αυτού του μύκητα να ζει αποκελιστικά από πολυουρεθάνη, μπορεί να το κάνει και σε ένα περιβάλλον χωρίς καθόλου οξυγόνο.
Όπως αργότερα αποδείχθηκε αυτό το χαρακτηριστικό το συναντάμε σε πολλά είδη μανιταριών. Έτσι η Unger με μια συνεργάτη της σχεδιάστρια, την Julia Kaisinger, και ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης βρήκαν ότι τα καταλληλότερα μανιτάρια για την συσκευή τους είναι το Pleurotus ostreatus και το Schizophyllum commune.
Η συσκευή στην ουσία αποτελείται από μια σειρά από μικρά λευκά “φλυτζάνια” που κατασκευάζονται από agar (ένα είδος ζελατίνης από φύκια), άμυλο και ζάχαρη και μέσα τους τοποθετούνται εσωτερικά λεπτές φέτες πλαστικών αποβλήτων που έχουν προηγουμένως αποστειρωθεί με υπεριώδη ακτινοβολία. Οι ρίζες των P. ostreatus και S. commune τοποθετούνται μέσα στα κύπελλα, και καθώς μεγαλώνουν, “τροφοδοτούν” τα πλαστικά απόβλητα και τα υλικά από τα οποία αποτελούνται οι τοίχοι του κυπέλλου. Ταυτόχρονα απορροφάνε τα συστατικά του πλαστικού και αφήνουν τελικά ένα νέο είδος “μανιταριού”, το οποίο είναι ο συνδυασμός του τοιχώματος και του νέου προϊόντος που προήλθε από το πλαστικό.
Το μέλλον του Fungi Mutarium
Η Uger είπε στο περιοδικό Vice “We were both really inspired about the idea that something digests plastic but then still creates edible biomass”. Επίσης ανέφερε ότι υπάρχουν τρόποι να αυξήσουν την ταχύτητα της διαδικασίας τους οποίους συνεχώς επεξεργάζονται και δεν απέκλεισε και το ενδεχόμενο γενετικής τροποποίησης. “We know that there’s potential to speed up this process simply by optimising the processes around it: temperature, humidity, the perfect microclimate for this fungi to colonise the plastic material………Also, though it’s more controversial, there is genetic modification. What happens if you modify the organism so that it can process the materials more quickly?”
