Το ότι τα άτομα και η πολιτεία δεν μπορούν να προοδεύσουν χωρίς κλασική παιδεία είναι ένας κοινός τόπος. Κοινός τόπος που όμως δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση. Όλοι οι υπουργοί παιδείας ξεκινούν με δημόσια διαγγέλματα για την πρωταρχική σημασία της παιδείας στη ζωή του ανθρώπου, όταν όμως ξεκινούν τα πολιτικά ζητήματα, τα ζητήματα της πνευματικής ζωής αναβάλλονται επ’ αόριστον. Το αποτέλεσμα είναι να έχει παραγκωνιστεί η κλασική παιδεία και να έχουν εξαφανιστεί από την εκπαίδευση αριστουργήματα όπως η Αντιγόνη και ο Οιδίπους Τύραννος. Αν το δούμε ιστορικά αυτό που έκανε την ελληνική πολιτεία να αντέξει μέσα στον χρόνο ήταν η δημιουργική της ιδιοφυΐα, η ευγένεια της φυλής και η επινοητικότητα.
Το θέατρο είναι ένας τρόπος μετάδοσης της γνώσης από εκείνους που την κατέχουν σε εκείνους που δεν την κατέχουν, ώστε να γίνουν με τη σειρά τους δημιουργοί. Το αρχαίο δράμα είναι ένα μέσο που κινεί το πνεύμα του ανθρώπου μέσα στον χρόνο, έτσι ώστε εκείνοι που φεύγουν να το παραδίδουν σε εκείνους που έρχονται σαν μια αιώνια σκυταλοδρομία. Σήμερα που ζούμε στην κοινωνία της τεχνολογίας και της ελεύθερης οικονομίας η αισθητική παιδεία θεωρείται πολυτέλεια. Όμως η ανθρωπιστική παιδεία και όχι η τεχνολογία είναι αυτή που υψώνει όχι μόνο λίγα άτομα, αλλά ολόκληρους λαούς μέσα στην ιστορία. Η διδασκαλία του αρχαίου δράματος συγκεκριμένα βοηθά τον μαθητή να κατανοήσει βαθιά τον κοινό άνθρωπο και να είναι επιεικής ως προς τα αδιέξοδα του ανθρώπου.
Το ωραίο είτε είναι στη φύση, είτε είναι στην Τέχνη, ενσαρκώνει ένα μεταφυσικό νόημα που η σημερινή υλιστική σκέψη ούτε να το αδράξει μπορεί, αλλά ούτε και να το ξεστομίσει. Το θέατρο εκφράζει το ωραίο με το νόημα του αληθινού και του ηθικού. Εκφράζει το απόλυτο νόημα της ζωής που αγωνιζόμαστε να το αγγίξουμε, είναι μια πληρότητα πέρα από κάθε σύλληψή και έκφραση.
Για τους σημερινούς μαθητές που μεγαλώνουν στην Ελλάδα της κρίσης, όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά της κρίσης των αξιών γενικότερα, έννοιες όπως το θρήσκευμα, η φιλοπατρία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μπερδεμένες λέξεις στο κεφάλι τους καθώς καλούνται να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη καθημερινότητα. Δεν ισχυρίζομαι ότι η θεατρική παιδεία είναι το αντίδοτο σε όλα αυτά τα μεγάλα προβλήματα, αλλά ότι οι νέοι που διδάσκονται θέατρο θα μπορούν να δέχονται τις επιρροές της κοινωνίας προστατευμένοι με μια δυνατή πανοπλία που δεν είναι άλλη από το ελληνικό κλασικό πνεύμα.
Αυτή η μικρή μου εισήγηση για την αξία της θεατρικής παιδείας στην εκπαίδευση δεν πηγάζει από μια γραφική νοσταλγία του ωραίου που πέρασε, αλλά από την ακλόνητη πίστη μου ότι το θέατρο είναι πανανθρώπινο και διαχρονικό. Κλείνοντας θέλω να κάνω μια πρόβλεψη και να παραμείνει όπως ακριβώς το έχω γράψει: μια μέρα το αρχαίο δράμα θα επιστρέψει στη εκπαίδευση, θα είναι υπέροχο, θα είναι μεγαλειώδες και θα κρατήσει για πάντα!
