Η Σιμόν ντε Μποβουάρ (Simone de Beauvoir /συναντάται και ως Μπωβουάρ) γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1908 στη Γαλλία. Ήταν συγγραφέας, διανοούμενη, ακτιβίστρια και φεμινίστρια. Εκτός από το συγγραφικό και ακτιβιστικό της έργο, είναι γνωστό πως υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ και πως έζησε μια αντισυμβατική για τα δεδομένα της εποχής, ζωή. Το διασημότερο της , και ίσως το έργο με τη μεγαλύτερη επιρροή κυρίως στο φεμινιστικό κίνημα, αποτελεί το βιβλίο της το Δεύτερο Φύλο (The Second Sex), το οποίο εκδόθηκε το 1949 και αναφέρεται στη μεταχείριση της γυναίκας ανά τους αιώνες.
Πέρα όμως από το πρωτοποριακό και διαφωτιστικό ακόμα και για τη σημερινή εποχή έργο, η Μπoβουάρ έχει δημιουργήσει και άλλα βιβλία τα οποία αξίζουν και αυτά αναγνώριση, καθώς η συγγραφέας έχει ερευνήσει και αναλύσει πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα.
Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο της είναι το Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί (1946), ένα μυθιστόρημα στο οποίο εξιστορεί την πορεία ενός άνδρα ο οποίος καταφέρνει να γίνει αθάνατος και βάζει ως σκοπό της ζωής του να διορθώσει όλα τα προβλήματα που κυριαρχούν στον κόσμο. Στη μακροχρόνια ζωή του, καταφέρνει να γίνει ζάπλουτος και να αποκτήσει δύναμη, όμως η απληστία και η αδικία που υπάρχει στον κόσμο , δε φαίνεται να υποχωρούν εύκολα. Το μυθιστόρημα αυτό, πέρα από το μυθοπλαστικό του ενδιαφέρον, είναι και μια καλή κριτική στην ιστορία την πορείας των γυναικείων δικαιωμάτων, μέσα από τις ζωές των γυναικών που ερωτεύονται τον πρωταγωνιστή. Είναι ακόμα ένα έργο απομακρυσμένο από την προσωπική ζωή της Μποβουάρ και τις αναφορές στον Σαρτρ.
Το Ένας πολύ γλυκός θάνατος (1964) είναι ένα φανερά πιο αυτοβιογραφικό έργο. Η Μποβουάρ περιγράφει το θάνατο της μητέρας της, καθώς και ένα μέρος της ζωής της, αλλά και της μεταξύ τους σχέσης. Όπως είναι φυσικό, το έργο πραγματεύεται τη φύση του θανάτου, καταλήγει όμως να αγγίζει περισσότερο θέματα σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων, την αγάπη, και την ισορροπία μεταξύ του εγωισμού και της υπερβολικής αφοσίωσης που μπορεί να δείξει ένα άτομο στους γύρω του, σπαταλώντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη ζωή του.
Η Αμερική από μέρα σε μέρα (1948) είναι κατά βάση ένα ημερολόγιο ταξιδιού, ένα οδοιπορικό αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε έναν πιο τυπικό όρο. Η Μποβουάρ έχοντας πια γίνει διάσημη, ταξιδεύει στην Αμερική, όπου συναντάει μεγάλες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και φιλοσοφικού κόσμου, αλλά δεν περιορίζεται εκεί, ερευνώντας πως ζει ο μέσος άνθρωπος σε αυτή τη χώρα. Παρόλο που περιγράφει σε αρκετά σημεία την Αμερική με θετική διάθεση και αναφέρεται στις θετικές και περίεργες εμπειρίες ενός μέσου ταξιδιώτη, δεν παραλείπει να αναφέρει πόσο σοκαρισμένη είναι από το ρατσισμό που επικρατεί στην Αμερική εκείνη την εποχή. Τα διδάγματα της φαίνεται να γίνονται αποδεκτά, αλλά μάλλον μόνο όσον αφορά τις λευκές γυναίκες. Έτσι το ημερολόγιο του ταξιδιού της στην Αμερική, καταλήγει να αποκτήσει φιλοσοφικές διαστάσεις πάνω στο κατά πόσο η συνολική οντότητα ενός ατόμου, περιορίζεται στα βασικά εξωτερικά χαρακτηριστικά του.
Κάποια ακόμα αξιόλογα έργα της Μποβουάρ είναι Η δύναμη των πραγμάτων (1963), Αναμνήσεις μιας καθώς πρέπει κόρης (1958), Η δύναμη της ηλικίας (1960), Το αίμα των άλλων (1945), Πύρρος και Κινέας (1944) και πολλά ακόμα, τα οποία έχουν φιλοσοφικό, αλλά και συναισθηματικό ενδιαφέρον.
