Το βιβλίο το Ζευγάρι απέναντι δεν καβγαδίζει πια, της Γιώτας Στεφάνου από τις εκδόσεις Κέδρος αποτέλεσε για εμένα την έκπληξη των φετινών διακοπών. Γιατί ενώ το ξεκίνησα και από τις πρώτες γραμμές θεώρησα πως θα είναι κάτι ανάλαφρο και διασκεδαστικό, στην πορεία διαψεύστηκα πανηγυρικά. Μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία στιγμή προξενώντας μου και εκπλήξεις καθόλη την διάρκεια της ανάγνωσης. Είμαι το είδος του αναγνώστη που δεν μπορώ καθόλου την αγωνία. Προτιμώ να κλέψω λίγο από το τέλος για να διαβάσω την συνέχεια προϊδεασμένη. Έτσι και έκανα. Και παρόλα αυτά πάλι κατάφερε η συγγραφέας να με αφήσει λιγάκι άφωνη.
Πάμε όμως στην υπόθεση του βιβλίου. Παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού, της Βέρας και του Γιάννη από την αρχή της γνωριμίας τους μέχρι και το τέλος. Γνωρίζονται ρομαντικά πολύ, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και ζουν μια παθιασμένη σχέση που οδηγείται πολύ πολύ σύντομα στα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνη 40 και μόνη στην ζωή όχι από επιλογή ψάχνοντας τον έρωτα , εκείνος ένας παρά πολύ όμορφος ορκισμένος εργένης που έχει τον τρόπο του με τις γυναίκες. Δυο άνθρωποι με τελείως διαφορετικά θέλω, με τελείως διαφορετικές στάσεις ζωής ενώνονται μη γνωρίζοντας ο ένας για τον άλλον βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Το παιδί που έρχεται στην ζωή τους παρά πολύ σύντομα, κάνει το χάσμα που στην αρχή αχνοφαίνεται ανάμεσα τους σχεδόν αγεφύρωτο.
Το βιβλίο έχει να κάνει με το πώς οι άνθρωποι μπερδεύουν τα θέλω τα δικά τους με τα θέλω του άλλου ανθρώπου που έχουν μπροστά τους. Πως παραγνωρίζουν τα συναισθήματα τους. Πως μπερδεύουν τον έρωτα με την αγάπη , με την συντροφικότητα, με την έλξη. Πως μια αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε μίσος και μετά πάλι να μετεξελιχθεί σε αγάπη. Πως η μητρική αγάπη μπορεί να επισκιάσει όλα τα άλλα συναισθήματα και πως βάζει τον άνθρωπο σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια.
Όποιος γνωρίζει την γραφή της Γιώτας Στεφάνου, είτε από προηγούμενα βιβλία της, είτε μέσω Facebook , που τα σχόλια της ή τα status της πραγματικά είναι ένα και ένα, δεν θα περίμενε τίποτα λιγότερο από αυτήν σε αυτό το βιβλίο. Με τρόπο απλό, που δεν σου ωραιοποιεί καθόλου σε καμία στιγμή τα γεγονότα , περιγράφει στιγμές από ένα ζευγάρι που θα μπορούσε κάλλιστα να ήσουν εσύ ή και κάποιος που γνωρίζεις πολύ καλά. Οι ήρωες της δεν είναι ήρωες βγαλμένοι από παραμύθια, που ζουν σε μια άλλη εποχή με μια γλώσσα στημένη. Είναι ήρωες πραγματικοί, δουλεμένοι πολύ καλά, βγαλμένοι από την εποχή μας. Κατανοητοί , με τις αδυναμίες τους αλλά κυρίως με τα πάθη τους. Είναι ένα βιβλίο πραγματικό, που θα μπορούσε να είναι και μια αληθινή ιστορία χωρίς να μας κάνει καμία εντύπωση. Ένα βιβλίο που θα συγκινήσει σε στιγμές, αλλά κυρίως θα αφήσει στον αναγνώστη μια στυφή γεύση στο τέλος. Όπως άλλωστε είναι και η ζωή. Ένα βιβλίο που εγώ τουλάχιστον το σκεπτόμουν για πολύ καιρό αφού το τελείωσα.
Περίληψη:
Η Βέρα και ο Γιάννης ερωτεύονται κεραυνοβόλα και παντρεύονται ύστερα από μια σύντομη σχέση. Μετά τη γέννηση του παιδιού τους η ζωή τους εκτρέπεται προς μια νέα, δραματική τροχιά. Ο γάμος τους κλυδωνίζεται· τα συναισθήματα συμπιέζονται· κι εκείνοι ασφυκτιούν.
Το χρονικό μιας σχέσης: από το πρώτο φιλί μέχρι την τελική, σπαρακτική, αναμέτρηση δύο κουρασμένων εραστών.
Μια κατάδυση στη σκοτεινιά του έρωτα, μια ελεγεία για τη μητρική αγάπη.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Γιώτα Στεφάνου γεννήθηκε στη Λάρισα.
Σπούδασε στην Ιατρική σχολή Θεσσαλονίκης και ζει στην Αθήνα, όπου ασκεί την Παιδιατρική.
Είναι μητέρα τριών παιδιών.
Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Έρωτας που κυλάει δε χορταριάζει, Η κυνηγός, Ο κάμπος με τις κούκλες, Τι κρύβεις;, Το ζευγάρι απέναντι δεν καβγαδίζει πια.
