Ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν αναμφίβολα αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της διεθνούς πολιτικής σκηνής την τελευταία εικοσαετία, ενώ είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές, με πολλούς υποστηρικτές να τον θεωρούν ως τον άνθρωπο που «ανέστησε» την Ρωσία, και άλλους να τον θεωρούν έναν απολυταρχικό ηγέτη. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν αποτελεί τον μακροβιότερο πρόεδρο στην Ρωσία και θεωρείται από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον κόσμο.
Τα πρώτα χρόνια του Πούτιν
Ο Βλάντιμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1952 στην περιοχή του Λένινγκραντ, την σημερινή Αγία Πετρούπολη. Ο πατέρας του δούλευε στον Σοβιετικό Στρατό, στο Ναυτικό, και η μητέρα του ήταν εργάτρια. Η καταγωγή του όμως αποτελεί ένα μυστήριο, καθώς δεν υπάρχουν αναφορές για κάποιον άλλο πρόγονο του, πέρα από τον παππού του.
Ο Πούτιν θα τελειώσει την Νομική σχολή του πανεπιστημίου του Λένινγκραντ το 1975, και αργότερα θα ακολουθήσει Οικονομικές σπουδές, αποκτώντας διδακτορικό τίτλο, και στην συνέχεια θα εργαστεί σε δουλειές γραφείου, ως βοηθός Κοσμήτορα.
Κατά την πενταετία του 1985 μέχρι και το 1990, ο Πούτιν θα εργαστεί στην περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας, ως μυστικός πράκτορας της Σοβιετικής Κρατικής Ασφάλειας ως αξιωματικός, γνωστή και ως KGB, με αποκορύφωμα την περίοδο της πτώσεως του τείχους του Βερολίνου, ενώ πληροφορίες τον συνδέουν να εργάζεται και για την Στάζι την ίδια περίοδο.
Η πολιτική σταδιοδρομία του Πούτιν
Η ενασχόληση του Βλάντιμιρ Πούτιν με την πολιτική ζωή ξεκινάει από το 1991 στην Αγία Πετρούπολη, στην οποία θα επιστρέψει μετά την «θητεία» του στην Ανατολική Γερμανία, και συγκεκριμένα τη Δρέσδη.
Στην Αγία Πετρούπολη, θα εργαστεί αρχικά ως σύμβουλος του Σομπτσάκ, ο οποίος είναι και ο Δήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης με τον συνδυασμό «Νέα Ρωσία».
Τον ίδιο χρόνο θα τοποθετηθεί ως πρόεδρος των δημοσίων σχέσεων του δήμου, ενώ τρία χρόνια αργότερα θα διατελέσει Αντιπρόεδρος του τοπικού δημοτικού συμβουλίου.
Ο Βλάντιμιρ Πούτιν ανεβαίνει γρήγορα τα «σκαλοπάτια» της ιεραρχίας και το 1997 θα τοποθετηθεί στο Εκτελεστικό γραφείο του Προέδρου και μόλις έναν χρόνο αργότερα θα γίνει ο Διοικητής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών στα μέσα του 1998.
Ο Βλάντιμιρ Πούτιν ως Πρωθυπουργός της Ρωσίας
Αμέσως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σε ανεξάρτητα κρατίδια, επικρατεί χάος τόσο στον τομέα της οικονομίας, με την δημιουργία ολιγαρχών που εκμεταλλεύονται την κατάσταση, αλλά και πολιτικό, με τον τότε Πρόεδρο Γιέλτσιν να μην απολαμβάνει την αποδοχή του κόσμου, λόγω των χειρισμών του σε ό,τι αφορά τα θέματα της Δύσης.
Το 1999 ο Μπόρις Γιέλτσιν θα διορίσει ως Πρωθυπουργό της Ρωσίας, τον μέχρι τότε άγνωστο στο ευρύ κοινό της χώρας Πούτιν. Ο Πούτιν σε αντίθεση με τον Γιέλτσιν θα επιδιώξει την εγχώρια ενδυνάμωση της Ρωσίας, αλλά και την δημιουργία μιας χώρας που θα ξαναγίνει ένας ρυθμιστής της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας.
Η κρίση με την Τσετσενία
Από το 1994 μέχρι και το 1996, θα δημιουργηθούν πολεμικές συρράξεις μεταξύ Ρώσων που επιχειρούν να καταλάβουν την ορεινή περιοχή της Τσετσενίας, και Τσετσένων ανταρτών με ανάλογες επιθέσεις στα σύνορα με την Ρωσία.
Τον Αύγουστο του 1999 θα σημειωθούν πολλαπλές εκρήξεις βομβών σε διάφορες ρωσικές πόλεις, ακόμα και στην Μόσχα, επιφέροντας πάνω από 300 απώλειες.
Ο Πούτιν θα κατηγορήσει κατευθείαν τους Τσετσένους για την επίθεση, αποκαλώντας τους «Λυσσασμένα Σκυλιά» και πως έτσι θα έπρεπε να τους φέρονται, δίνοντας σήμα αντεπίθεσης.
Όπως είναι λογικό ο μέχρι τότε άγνωστος Πούτιν, βλέπει τα ποσοστά αποδοχής του στην ρωσική κοινωνία να ανεβαίνουν από το 2% στο 45%, με πολλούς να κρατούν επιφυλακτική στάση για το κατά πόσο υπήρξε δόλος από την πλευρά του Πούτιν.
Η Ρωσία πραγματοποιεί την δική της αντεπίθεση και πληροφορίες αναφέρουν πως στις συρράξεις υπάρχουν πάνω από 80.000 νεκροί, κυρίως λόγω βομβαρδισμών από την πλευρά της Ρωσίας, και σε λιγότερο από έναν χρόνο η Ρωσία επανακτά τον έλεγχο της Τσετσενίας.
Ο Πούτιν ως Πρόεδρος της Ρωσίας
Το 1999 ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας Γιέλτσιν παραιτείται και ορίζει ως προσωρινό πρόεδρο της χώρας τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Η επιλογή του μόνο τυχαία δεν θεωρείται, καθώς ο Πούτιν έχει πλέον και υψηλή κοινωνική αποδοχή μετά τα γεγονότα της Τσετσενίας, αλλά και είναι πρόθυμος να απονείμει χάρη στον Πρόεδρο Γιέλτσιν για πολιτικούς λόγους.
Το 2000 θα θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Ρωσίας, και θα εκλεγεί με ποσοστό 53.4% με σχεδόν 40 εκατομμύρια ψήφους.
Από τις πρώτες κινήσεις του ως Πρόεδρος της Ρωσίας είναι ο χειρισμός των εγχώριων ολιγαρχών. Ο Πούτιν προσπαθεί να τους θέσει υπό τον έλεγχο του. Όσοι δέχονται παραμένουν στην Ρωσία και επιβραβεύονται από τον Ρώσο Πρόεδρο και όσοι δεν δέχονται, «εξορίζονται» στο εξωτερικό ή φυλακίζονται, με τα τότε διεθνή δίκτυα να κάνουν λόγο για προσωπική «Βεντέτα» του Πούτιν.
Ο Πούτιν προσπαθεί να τονώσει την κατεστραμμένη Ρωσική οικονομία, προσπαθεί να εδραιώσει τη χώρα στο εξωτερικό, αλλά παράλληλα ασκεί «σκληρή» εσωτερική πολιτική.
Η Ρωσία θα βρεθεί αντιμέτωπη με την κρίση της Γεωργίας την οποία θα χειριστεί αποφασιστικά ο Ρώσος Πρόεδρος, ενώ το 2008 με την εκλογή του Ομπάμα, οι δύο «πόλοι» δείχνουν να βρίσκουν σημεία επαφής.
Η Μέση Ανατολή και η επανεκλογή του Πούτιν
Παρότι με την εκλογή του Ομπάμα στις Η.Π.Α οι δύο χώρες δείχνουν να βρίσκουν κοινό τόπο, κυρίως σε ό,τι αφορά τον πυρηνικό τομέα, η δράση των Η.Π.Α στη Μέση Ανατολή και κυρίως στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ανησυχούν τον Πούτιν.
Ο Πούτιν τότε δεν βρίσκεται στην θέση του Προέδρου, αλλά του πρωθυπουργoύ λόγω περιορισμών του Ρωσικού συντάγματος, και στην θέση του Προέδρου βρίσκεται ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τον οποίο επικρίνει σκληρά, για την στάση του κυρίως στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και δηλώνει πως θα κατέβει στις εκλογές για πρόεδρος της χώρας.
Στις εκλογές του 2012, ο Βλάντιμιρ Πούτιν θα κερδίζει με ποσοστό 64,35% και 45,6 εκατομμύρια ψήφους.
Γρήγορα όμως θα έρθει αντιμέτωπος με κατηγορίες νοθείας στις εκλογές, ενώ λίγο διάστημα αργότερα, θα τον χαρακτηρίσουν ως «Μονάρχη της ενημέρωσης», καθώς συγκεντρώνει την εύνοια των τηλεοπτικών μέσων, και πολλών μέσων ενημέρωσης στην χώρα, τα οποία τον προβάλουν ως τον μόνο ισχυρό ηγέτη της.
Παράλληλα θα κατηγορηθεί από μερίδα της κοινωνίας ως αυταρχικός, και ειδικότερα στον χειρισμό του στα ζητήματα ομοφυλοφιλίας και φεμινισμού, με κύριο παράδειγμα το κίνημα των Pussy Riot, διχάζοντας την Ρωσική κοινωνία.
Η κρίση της Κριμαίας
Το 2014 η Ουκρανία θα βρεθεί στο επίκεντρο του πολιτικού χάρτη. Μέσα στο 2014 θα ανατραπεί η κυβέρνηση του Γιανούκοβιτς, εν μέσω διαμαρτυριών κυρίως από ομάδες οι οποίες είναι προσκείμενες προς την Μόσχα, ζητώντας την επανένωση τους.
Το παρασκήνιο της υπόθεσης, θέλει την Ουκρανία να προσπαθεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, πράγμα που θα αποτελούσε σημαντική απειλή για την Ρωσία.
Οι αναταραχές που ξεσπούν στην Ουκρανία, επιτρέπουν, μέσω του Ρωσικού Κοινοβουλίου, στον Βλάντιμιρ Πούτιν να ασκήσει στρατιωτική βία στην χώρα, ενώ πολλά κράτη ειδικότερα της δύσης θα καταδικάσουν την συγκεκριμένη ενέργεια, εκτοξεύοντας κυρώσεις στην Ρωσία.
Στις 16 Μαρτιού του 2014, θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα για την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία, και το αποτέλεσμα θα «γείρει» στην Ρωσική μεριά, με την Ουκρανία να μην αναγνωρίζει το δημοψήφισμα, και να καταγγέλλει νοθεία και παρεμβάσεις.
Ως επακόλουθο της συγκεκριμένης εξωτερικής πολιτικής, ο Πούτιν θα έρθει αντιμέτωπος με διεθνείς εμπορικές κυρώσεις κυρίως καθοδηγούμενες από τις Η.Π.Α, και εμπάργκο που θα γονατίσει την Ρωσία, και θα δυσκολέψει την διακυβέρνηση του.
Η κριτική στο πρόσωπο του Βλάντιμιρ Πούτιν
Κατά καιρούς, στην πολυετή του θητεία ως Πρόεδρος, ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει κατηγορηθεί πως λειτουργεί με «τσαρικές πρακτικές».
Πολλοί, έχουν κατηγορήσει τον Ρώσο Πρόεδρο, για το ότι έχει με το μέρος του την πλειοψηφία των ρωσικών μέσων ενημέρωσης, και πως πολεμά σκληρά τον αντιπολιτευόμενο τύπο και τους πολιτικούς του αντίπαλους, με κύριο παράδειγμα την υπόθεση Ναβάλνι.
Επιπλέον σκληρή κριτική έχει δεχτεί ο Ρώσος πρόεδρος, για τον χειρισμό του αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και πιο συγκεκριμένα, των ομάδων ομοφυλοφίλων και των διαφόρων μειονοτήτων.
Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που στις Ρωσικές εκλογές γίνεται λόγος για περιπτώσεων νοθείας και παρεμβάσεων, αλλά και για προνομιακή μεταχείριση της εγχώριας ρωσικής οικονομικής ελίτ από τον Ρώσο πρόεδρο.
Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Ρώσος πρόεδρος, έχει απασχολήσει την διεθνή κοινότητα με τις παρεμβάσεις του στην εγχώρια νομοθεσία, πραγματοποιόντας τροποποιήσεις, που του επιτρέπουν να διευρύνει τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες του.
Στο κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής, ο Πούτιν έχει κατηγορηθεί για παρεμβάσεις στον τομέα της πληροφορίας, με κύριο παράδειγμα τις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές, ενώ πολλοί πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγορούν πως προσπαθεί να στηρίξει πολιτικούς συνδυασμούς στην Ευρώπη, που στέκονται υπέρ της αποσύνθεσης της.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να τονιστεί πως στην προσωπικότητα του Πούτιν, πολλοί Ρώσοι βλέπουν έναν ηγέτη, ο οποίος ισχυροποιεί την χώρα του στο εξωτερικό πολιτικό τοπίο, κάνοντας την ξανά ένα υπολογίσιμο μέγεθος, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
Παράλληλα, οι υποστηρικτές του Ρώσου προέδρου, τονίζουν πως η Ρωσία είναι μία ασφαλής και θωρακισμένη χώρα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως η οικονομική πολιτική του Ρώσου προέδρου έχει θετικό πρόσημο στην διάρκεια της προεδρίας του, ενώ υπάρχει καλύτερη και αποδοτικότερη αξιοποίηση του ενεργειακού τομέα.
Ο Πούτιν παραμένει μέχρι και σήμερα ο πιο δημοφιλής πολιτικός στην Ρωσία, με υψηλά ποσοστά αποδοχής από την ρωσική κοινωνία. Αποτελεί αναμφίβολα έναν ρυθμιστή της διεθνούς πολιτικής, και δεν είναι λίγες οι φορές που χαρακτηρίζεται ως η πιο επιδραστική προσωπικότητα στην διεθνή πολιτική σκηνή.
Ακολουθεί σχετικό βίντεο:
Για το συγκεκριμένο άθρο αξιοποιήθηκαν οι παρακάτω πηγές:
Βλάντιμιρ Πούτιν, από: el.wikipedia.org, Τελευταία πρόσβαση 24-09-2021.
