Έχοντας επιστρέψει στο κλεινόν άστυ, κάθε μέρα σκέφτομαι τις όμορφες μέρες που έζησα σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας, την Κεφαλλονιά. Αν και έχουν περάσει μέρες που δεν βρίσκομαι εκεί, οι εικόνες ήταν τόσο ζωντανές που όταν κλείνω τα μάτια μου, έρχονται αμέσως. Γεμίζουν την ματιά μου, σμαραγδένια νερά, καταπράσινα δάση και ηλιόλουστες παραλίες. Και επειδή τρέμω την στιγμή που θα κλείσω τα μάτια μου, και δεν θα μπορώ να την βλέπω πια, σήμερα θα σας μιλήσω για την δική μου Κεφαλλονιά, όπως εγώ την έζησα μέσα από τα δικά μου μάτια, ξεκινώντας από το μοναδικό Αργοστόλι, που με φιλοξένησε στην αγκαλιά του, δίνοντας μου χωρίς να μου ζητήσει τίποτα, πέρα από σεβασμό, τα πάντα.
Το Αργοστόλι είναι η πρωτεύουσα του νησιού και μετά από τις πολλές καταστροφές που υπέστη λόγω των σεισμών θα έλεγα ότι είναι μια μοντέρνα πόλη έχοντας ευτυχώς απομείνει στον ιστό της και μοναδικά δείγματα από μια εποχή που πλέον δεν υπάρχει. Τα σημάδια δείχνουν ότι η ιστορία της πόλης άρχισε το 1600. Συγκεκριμένα στην περιοχή του Κούταβου προς την πλευρά της σημερινής περιοχής της Γέφυρας και την Σισιώτισσα υπάρχουν απομεινάρια από την πρώτη αποίκηση. Μέχρι τότε η πρωτεύουσα του νησιού ήταν στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου κάτω από την κυριαρχία των Ενετών. Η νέα πόλη ήταν επιβεβλημένη, καθώς τα πάντα την περίοδο εκείνη είχαν να κάνουν με την ανάπτυξη του εμπορίου έπρεπε να εξασφαλίσουν ένα νέο ασφαλή λιμάνι. Έτσι το 1757 επέλεξαν την περιοχή του Κούταβου που μέχρι τότε ζούσαν κατά πλειοψηφία ψαράδες και στην ουσία ήταν το επίνειο του κάστρου και μάλιστα η ονομασία του ήταν Tenner Della Scala di Cephalonia. To Αργοστόλι από το 1757 αρχίζει να αναπτύσσετε και να μεγαλώνει σταδιακά.
Το 1810 περίπου το νησί περνά στα αγγλικά χέρια και είχε τον δικό της Άγγλο κυβερνήτη. Από τους πιο γνωστούς ήταν ο Ντε Μποσέ, κάνοντας πάρα πολλά έργα στο Αργοστόλι. Ένα από τα πιο γνωστά είναι η γέφυρα του Αργοστολίου. Έχει μήκος περίπου ένα χιλιόμετρο και συνέδεε την απέναντι πλευρά του Αργοστολίου με το Αργοστόλι. Την εποχή εκείνη η παλαιά πόλη του Αργοστολίου ήταν πανέμορφη και πολύ γραφική. Είχε μεγάλα κτήρια και η αρχιτεκτονική τους ήταν επηρεασμένη από την ιταλική αρχιτεκτονική. Εδώ θα συναντούσατε μοναδικά μέγαρα, επιβλητικά αρχοντικά που στις προσόψεις τους έβρισκες πολλά αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία. Από τα σημαντικότερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πόλη ήταν το κάψιμο της «Χρυσής Βίβλου» του γνωστού Libro d’ Oro στην πλατεία της καμπάνας που έθεσε τέλος στις διακρίσεις που υπήρχαν μεταξύ των ευγενών και του λαού. Το 1846 ενώνεται με το ελληνικό κράτος. Να αναφέρω ότι ήταν η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε.
Οι απανωτοί σεισμοί εξαφάνισαν σχεδόν τα πάντα. Σήμερα όμως είναι μια ζωντανή πόλη και με τους ανθρώπους τις να αποτελούν ειδικό κεφάλαιο. Καλόκαρδοι, πάντα χαμογελαστοί και γεμάτοι μουσικότητα κάτι που κατοπτρίζεται στις μοναδικές καντάδες τους που αν είσαι τυχερός μπορείς να ακούσεις αυτοσχέδια είτε σε γραφικά μαγαζιά είτε στον δρόμο. Ο κεντρικός πεζοδρόμος παράλληλος με την παραλιακή οδό είναι το ζωντανό κύτταρο της πόλης χειμώνα καλοκαίρι. Πρέπει να είναι από τους λίγους πεζοδρόμους με όνομα, ονομάζεται λιθόστρωτο και είναι γεμάτος με μαγαζιά με σουβενίρ, ζαχαροπλαστεία, μικρά καφέ που το βράδυ γίνονται μπαράκια. Σε μια νοητή ευθεία ο πεζοδρόμος φτάνει στην κεντρική πλατεία Βαλλιάνου που πήρε το όνομα της από τον ευεργέτη της Κεφαλλονιάς Παναγή Βαλλιάνο. Άγαλμα του δεσπόζει στην πόλη και το καλοκαίρι σφύζει από ζωή στις άκρες τις υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για ότι βάλει ο νους σου και διοργανώνονται και πολλές εκδηλώσεις. Εκεί κοντά θα βρείτε το δημαρχείο της πόλης, το κτήριο της νομαρχίας και την ιστορική φιλαρμονική της πόλης, το θέατρο «Κέφαλος» πολιτιστική φωλιά και το αρχαιολογικό μουσείο που αυτή την στιγμή δεν λειτουργεί μετά τον τελευταίο σεισμό.
Στο κεντρικό πεζοδρόμο μπορείτε να επισκεφτείτε τον πανέμορφο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, την καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου, καθώς και τον πύργο του ρολογιού στην πλατεία της καμπάνας. Λίγο πιο πάνω από τον πεζοδρόμο κάνεις δεν πρέπει να χάσει την Κοργιαλλένειο Βιβλιοθήκη. Εδώ θα βρείτε σπάνια συλλογές από βιβλία και χειρόγραφα και υπάρχουν και εκθέματα από την καθημερινή ζωή των κάτοικων αποτελώντας ένα μικρό λαογραφικό μουσείο. Στα περίχωρα της πόλης αξίζει μια επίσκεψη στον κατάφυτο βοτανικό κήπο. Το 1998 δημιουργήθηκε με την πρωτοβουλία του ιδρύματος Φωκά- Κοσμετάτου και φυσικά ο σκοπός ήταν η ανάδειξη των αυτοφυών φυτών και να δημιουργήσει την ανάγκη για περιβαλλοντικούς προβληματισμούς. Εδώ πραγματοποιούνται πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα και υπάρχει πωλητήριο που μπορείτε αγοράζοντας να ενισχύσετε το έργο τους. Ο χώρος είναι πανέμορφος αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι σημείο που βρίσκεται η λίμνη. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη μπορείτε να δείτε τις καταβόθρες που είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα του νησιού. Στην ουσία είναι ένα είδος υπόγειου συστήματος που το θαλασσινό νερό ταξιδεύει από το Αργοστόλι μέχρι και την Μελισσάνη. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω θα συναντήσετε το γνωστό φανάρι των αγίων Θεοδώρων που από το 1863 εντάχθηκε στο δίκτυο των φάρων της Ελλάδας.
Και τώρα η ώρα που περίμενα, από την αρχή του άρθρου μου για να σας πάω σε ένα πανέμορφο μέρος που σίγουρα τα παλαιοτέρα χρόνια εκεί θα ζούσαν νεράιδες και νύμφες στο σπήλαιο της Μελισσάνης. Φτάνοντας δεν ήξερα τι θα συναντούσα, μέχρι που διασχίζοντας τον υπόγειο διάδρομο άρχισα να βλέπω μέσα στο σκοτάδι το απόλυτο γαλάζιο. Νόμιζα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα όνειρο. Θα συναντήσετε μια υπόγεια λίμνη που το μεσημέρι που ο ήλιος είναι κάθετος γεμίζει φως και χρώματα το λιμνοσπήλαιο. Σε περιμένουν βαρκούλες να σε οδηγήσουν στην διπλανή αίθουσα και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Η λίμνη βρίσκεται 20μ. κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και έχει βάθος από 10 έως 40 μέτρα και μήκος 160μ. το γνωστό ζεύγος πετρόχειλου ήταν και εδώ οι άνθρωποι που το ανακάλυψαν και έγιναν η αίτια να αξιοποιηθεί. Το σπήλαιο Δρογκαράτης επίσης είναι ένα μοναδικό σπήλαιο και ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα του νησιού. Το βάθος του φθάνει τα 95 μέτρα και η θερμοκρασία του είναι πάντα 18ο Κελσίου. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα σπήλαια της χώρας και είναι το μοναδικό με τόσο μεγάλη αίθουσα διαστάσεων 65χ45 και ύψος 20 μέτρων περίπου. Την αίθουσα την κοσμούν σταλακτίτες και σταλαγμίτες και η θαυμάσια ακουστική του επιτρέπει μέχρι και συναυλίες.
Το κυριότερο όμως αξιοθέατο του νησιού είναι οι πανέμορφες παραλίες που την αγκαλιάζουν και την γεμίζουν με σμαραγδένια και καταγάλανα νερά. Κλείνω τα ματιά μου και βλέπω τις άσπρες τις ακτές και το θαλάσσιο νερό να μου ακουμπά το σώμα. Ο λατρεμένος μου Αη χέλης, ο διεθνής Μύρτος, η κινηματογραφική Αντίσαμο, η αργιλώδες παραλία του Ξι, αλλά και οι αγαπημένες μου αν και κοσμικές στον Μακρύ και πλατύ γιαλό. Εύχομαι να σας ταξίδεψα έστω και λίγο στην δική μου Κεφαλλονιά. Βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου και δεν θα φύγει ποτέ. Γεννήθηκε ένας έρωτας και δεν θέλω να τον χάσω ποτέ. Κάνω μια απόπειρα, και ξανακλείνω τα μάτια μου, και ευτυχώς είναι ακόμα εκεί.
Πηγές:
- wikipedia
- greece.terrabook.com
- kefaloniaisland.org
- xn--mxaakrciop4d.net
- kefalonia-tours.gr
Σύνταξη κειμένου: Δημοσθένης Ζιούλας
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου
