Είμαστε άτομα που εμπνέουμε και χρειαζόμαστε να νιώθουμε αγάπη. Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο! Επιλέγουμε λοιπόν πάντοτε εκείνους τους ανθρώπους στους οποίους ανοίγουμε την καρδιά μας και αφηνόμαστε με ελάχιστες, έως καθόλου, επιφυλάξεις. Τι γίνεται όμως με εκείνα τα άτομα που δεν χρειάζεται να εξετάσουμε αν μπορούν να κατανοήσουν τα όσα σκεφτόμαστε; Εκείνοι είναι που πάντα άθελα αγνοούμε και θεωρούμε μακριά μας, ενώ βρίσκονται πιο κοντά από κάθε καλύτερο φίλο! Τέτοια άτομα όπως τα αδέρφια μας…
Εμείς που έχουμε αδέρφια καταλαβαίνουμε πως το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι κάτι, λανθασμένα, δεδομένο. Αγνοούμε το ‘’γιατί’’ και αγαπούμε επειδή έτσι μάθαμε να κάνουμε. Δεν πρόκειται να γενικολογήσω όμως ούτε να αναφερθώ σε άγνωστες για εμένα καταστάσεις.
Μια μεγαλύτερη αδερφή πάντα φαντάζει αιτία πολλών τσακωμών για τα παραμικρά ασήμαντα θέματα και πιστέψτε με… ισχύει! Άλλοι το ονομάζουν διαφορετικότητα των φύλλων, νοοτροπίας ή ακόμη και ηλικίας. Κατ’ εμέ όλα αυτά δεν είναι τίποτα παρά θεωρίες ανέπαφες με την πραγματικότητα.
Σίγουρα, οι περισσότεροι από εμπειρία μπορούν να επιβεβαιώσουν ένα πράγμα! Αν μετρήσουν τις στιγμές με τα αδέρφια τους η ζυγαριά γέρνει προς τι κακές με υπάρχον εκείνο το συναίσθημα «μίσους»! Ο παραμικρός λόγος, όπως το τελευταίο κομμάτι μιας πίτσας, μπορεί να φανεί αιτία ενός μεγαλύτερου των προσδοκιών Παγκοσμίου Πολέμου. Μαλώνουμε, σκοτωνόμαστε σε σημείο να μην μιλάμε για καιρό ο ένας στον άλλον. Πάντα όμως τα συγχωρούμε όλα χωρίς καν να μπούμε στη διαδικασία να το κάνουμε.
Είναι στιγμές όμως που η ζωή φέρνει τα πράγματα έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις που ούτε φανταζόμασταν. Τέτοια πράγματα όπως η απόσταση.
Εκεί που έμπαινες με φόρα στο απέναντι δωμάτιο μόνο και μόνο για να φωνάξεις στην αδερφή σου, πλέον ανοίγοντας με την ίδια φόρα την ίδια πόρτα αντικρίζεις έναν άδειο χώρο. Καταλαβαίνεις πως εκείνος ο λόγος που ενέπνεε τη ζεστασιά δεν ήταν το κλίμα του σπιτιού, μα το συγκεκριμένο άτομο. Σ’ αυτό το σημείο είναι που κοντοστέκεσαι κι αναπολείς.
Μέρα με τη μέρα δεν στέκεσαι μόνο στο κατώφλι. Μπαίνεις συχνά-πυκνά μέσα σκεπτόμενος πως κάτι χρειάζεσαι. Ξαφνικά σου φαίνεται ωραία η ιδέα του να διαβάζεις εκεί κι αργότερα ακόμη και να κοιμάσαι. «Την τυχερή είχε το καλό δωμάτιο», λες. Όμως όχι! Δεν είναι η θέση του χώρου που τον κάνει ξεχωριστό παρά η γνωστή μυρωδιά, τα πράγματα στους τοίχους και τα προσωπικά σημάδια που σε κάνουν να νιώθεις οικεία σε σχέση με το υπόλοιπο σπίτι. Την ώρα λοιπόν που πιάνεις το βλέμμα σου να κολλάει σε πράγματα και τον νου σου να ταξιδεύει είναι που παραδέχεσαι ότι σου λείπει.
Τα τηλέφωνα αυξάνονται, όπως και οι ώρες σου φαίνονται λεπτά. Δεν σου φτάνει να ακούς μια φωνή και θες να τη δεις. «Έλα μωρέ συναισθηματισμοί και βλακείες, αφού το ξέρει», σκέφτεσαι. Ωστόσο κάθε φορά που τηλεφωνείς θέλεις να πεις πόσο σου λείπει, μα ποτέ δεν το κάνεις… Σε ανύποπτο χρόνο περνάνε από το μυαλό σου στιγμές που σε κάνουν ανεξήγητα χαρούμενο, θέλοντας να εκδηλώσεις την αγάπη σου! Πάλι όμως δεν το λες… Επομένως περνάει ο καιρός χωρίς να δηλώνεις πράγματα που νιώθεις και που θα κάνουν δυο άτομα να νιώσουν χαρούμενα, επειδή θεωρείς πως εννοούνται και είναι υπερβολικά!
Κάπως έτσι λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όχι μόνο αφήσαμε, αλλά συνεχίζουμε να αφήνουμε στιγμές χωρίς να λέμε κάποια φαινομενικά μικρά πράγματα που τελικά είναι τα μεγαλύτερης σημασίας! Αυτό φυσικά που αφήνουμε να περνά απαρατήρητο είναι πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι μονόπλευρο. Γεμίζουμε χαρά σκεπτόμενοι πόσο αγαπάμε τα αδέρφια μας αγνοώντας, λανθασμένα, πόση ευτυχία θα εισπράξουμε και οι δυο με μερικές απλές λέξεις! Λένε πως κάθε αρχή και δύσκολη, κανείς όμως ποτέ δεν το μετάνιωσε!
Αδερφή μου, σ’ αγαπώ και μου λείπεις…
