Μπορεί η νέα ρομαντική ντραμεντί, ιδέα των πολυαγαπημένων αδερφών Duplass, να μην έφτασε στις ελληνικές αίθουσες, αλλά της αξίζει τουλάχιστον ένα ριβιού και μια καλοκαιρινή προβολή από τον καναπέ σου. Το «Τραπέζι 19» συνδυάζει το ιδιότυπο χιούμορ και την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τα συγγραφικό δίδυμο με τη ματιά του σκηνοθέτη Jeffrey Blitz («Spellbound», «Rocket Science»), καταλήγοντας σε κάτι πιο αμερικάνικο απ’ ότι θα ήθελες, αλλά ταυτόχρονα ικανοποιητικά αμήχανο και περιέργως στυλάτο.
To «Τραπέζι 19» είναι το τελευταίο αριθμημένο τραπέζι μιας γαμήλιας δεξίωσης. Είναι το γωνιακό, το απομακρυσμένο, το τραπεζάκι εκείνων που, είτε προβλέπεται να σε κάνουν ρεζίλι, είτε απλώς δεν ταιριάζουν σε καμία άλλη παρέα, όπως ας πούμε η πρωταγωνίστρια Eloise McGarry (Anna Kendrick), παλιά φίλη της νύφης και παλιά… ιστορία του κουμπάρου. Γύρω της κάθονται η -ντυμένη σαν την βασίλισσα της Αγγλίας- συνταξιούχος νταντά Jo Flanagan (June Squibb), το ζεύγος Kepp (Lisa Κudrow, Craig Robinson) που ήρθε να περάσει την κρίση του χαζεύοντας μεθυσμένους καλεσμένους να χορεύουν και ο έφηβος Renzo (Tony Revolori) που μάταια προσπαθεί να αγγίξει κοπέλα ακολουθώντας τις τηλεφωνικές συμβουλές της απελπισμένης μητέρας του. 
Α, και ένας παρεξηγημένος συγγενής με τεράστια μυωπικά γυαλιά και τρελό χαμόγελο που αν νομίζετε ότι σας θυμίζει κάτι, έχετε δίκιο. Τυχαίνει να είναι ο θεούλης σεναριογράφος του «The Office», Stephen Merchant, 11 επεισόδια του οποίου σκηνοθέτησε ο Blitz. Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως για την guest εμφάνιση του Merchant γιατί ο τύπος είναι απόλαυση και στην οθόνη όσο και πίσω από αυτή, κυρίως όταν κυκλοφορεί σ’ ένα κυριλέ ξενοδοχείο φορώντας μαύρη υφασμάτινη καμπάνα που του είναι 20 πόντους κοντή.
Ίσως για μια φορά να μην είναι το κείμενο των Duplass που ανεβάζει την ταινία (το σενάριο άλλωστε το υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης), αλλά το εξαιρετικά αταίριαστο-ταιριαστό καστ και κάτι αντισυμβατικά καρέ που έρχονται από του πουθενά και σπρώχνουν την αμερικανιά από την επιφάνεια του τραπεζιού, όπως οι καλεσμένοι τη γαμήλια τούρτα, σε μια από τις άτυχες στιγμές τους. Η Anna Kendrick φέρνει με ευκολία εις πέρας έναν ρόλο που, η αλήθεια είναι, έχει ξαναδοκιμάσει: της κοπέλας που έχει περιεχόμενο, χιούμορ και μερικές πληγές παραπάνω, αντί για φουσκωμένο στήθος, χείλη και ένα ψεύτικο δράμα στο μανίκι της. Ευχάριστη έκπληξη η Lisa Kudrow που είναι ήρεμη, συγκεντρωμένη και λιγότερο «υστερική» απ’ ότι συνήθως και, πιο απολαυστικός απ’ όλους, ο 21χρονος πλέον Revolori, τη φάτσα του οποίου αναγνωρίζεις και καλά κάνεις, από το «Grand Budapest Hotel» του Wes Anderson.
Μάλιστα, θα τολμήσουμε να σου πούμε πως θυμίζει μέχρι και Anderson η ταινία ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε. Ίσως τα «γεμάτα» κόκκινα και ροζ που κυριαρχούν, τα καλογυαλισμένα σερβίτσια, τα μακρινά πλάνα μιας μινιμαλιστικής ρεψιόν και τα κοντινά στο πρόσωπο του Tony…
…Ίσως και να τα παραλέμε. Επιστρέφοντας στην ωμή αντικειμενική κριτική, Anderson ή όχι, είναι ξεκάθαρο ότι θα δεις μια ελαφριά, αμερικάνικη κωμωδία που, προς τιμήν της, καταφέρνει να αφήνει που και που στην άκρη τα δύο αυτά στοιχεία. Μασουλάει μερικά κλισέ και δίνει ένα χαστουκάκι στον άκρατο ρομαντισμό, αλλά λίγο αργότερα τον αγκαλιάζει γιατί, άααακου να δεις, γεννήθηκε για να ‘ναι light και το ξέρει. Γλυκόπικρο, κυνικό με το γάντι και τελικά αισιόδοξο, το «Τραπέζι 19», μπορεί να μην είναι το πιο λαμπερό διαμάντι των δημιουργών του, αλλά χωρίς αμφιβολία αντιπροσωπεύει αρκετά και τους τρεις.
