Το «Dolores Claiborne», βασίζεται στο βιβλίο του σκληρά εργαζόμενου και ευπώλητου συγγραφέα Stephen King, ο οποίος εν προκειμένω αποστασιοποιείται από την πάγια θεματική του είδους τρόμου, αλλά δακτυλογραφεί μια αμιγώς δραματική ιστορία που αποτελεί και μια από τις καλύτερες «ενσαρκώσεις» δουλειάς του στον κινηματογράφο ανάμεσα σε αναρίθμητες, αδιάφορες μεταφορές. Το έργο αυτό αναλαμβάνει ο Taylor Hackford, ο οποίος το οπτικοποιεί με συγκροτημένη σκηνοθετική τεχνική και αφηγηματικό ρυθμό, συνεπικουρούμενος από ένα εκλεκτό καστ αποτελούμενο από τους Cristopher Plummer, John Reily, Kathy Bates, Jennifer Jason Leigh σε μια χορταστική ταινία που βολιδοσκοπεί την σμιλευμένη από τις πληγές του παρελθόντος σχέση, μάνας-κόρης.
Μια υπερφιλόδοξη, παθιασμένη με την δουλειά της δημοσιογράφος, ανακαλύπτει ότι το επόμενο ζουμερό θέμα που σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία στην εφημερίδα που εργάζεται, αφορά την υπόθεση δολοφονίας μιας πλούσιας, γηραιάς γυναίκας με μοναδική ύποπτο την οικιακή της βοηθό. Όταν διαπιστώσει πολύ νωρίς ότι η κατηγορούμενη δεν είναι άλλη από την μητέρα της με την οποία έχει εσκεμμένα χάσει επικοινωνία για χρόνια, θα φέρει στην επιφάνεια την συγκρουσιακή σχέση που είχε μείνει στο συρτάρι, καθώς και οδυνηρά, σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος.
Η Selena (Jennifer Jason Leigh) που είναι μια νεαρή πολλά υποσχόμενη δημοσιογράφος, πεισματικά αφοσιωμένη στο επάγγελμά της, αίφνης, μαθαίνει για την υπόθεση της δολοφονίας μιας γυναίκας και αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι για να συναντήσει την μητέρα της που είναι και η κατεξοχήν ύποπτη και ζει σε ένα απομακρυσμένο, ήσυχο νησί. Δράττεται της ευκαιρίας λοιπόν, να επισκεφτεί το μέρος και να «αντιμετωπίσει» την μητέρα της εκ του σύνεγγης έπειτα από πολυετή απουσία λόγω διαρρηγμένων σχέσεων, με πρόσχημα το σοκαριστικό περιστατικό. Η Dolores (Kathy Bates) δούλευε για χρόνια κάτω από την σκέπη και τον «ζυγό» της Donovan, μιας πάμπλουτης, στρυφνής γυναίκας που δεν χαριζόταν σε κανέναν και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, φορτώνοντας τις ανασφάλειές της στο υπηρετικό της προσωπικό ως απόρροια της μίζερης, μοναχικής ζωής της. Αντιλαμβανόμαστε, πως ενώ ακόμα δεν υπάρχει σίγουρο πόρισμα όσον αφορά την ενοχή της μητέρας η οποία επίσης ήταν η βασική ύποπτη στο παρελθόν για την δολοφονία του άντρα της, βλέπουμε τους λόγους για τους οποίους μπορεί και να το έκανε δικαιολογώντας την πλήρως, σε μια προσπάθεια να μπούμε στην ψυχοσύνθεσή της κρίνοντας εξ ιδίων πώς θα πράτταμε. Από τα ταλαιπωρημένα, τραχιά χέρια της που υποδηλώνουν την πολυετή εργατική της ζωή, μέχρι τις άδικες, απρεπείς συμπεριφορές στο πρόσωπό της, λίγη σημασία έχει αν όντως διέπραξε τα φονικά (ωστόσο μαθαίνουμε στο τέλος τι ακριβώς συνέβη), πάρα ταύτα το «Dolores Claiborne» δεν βγάζει ποτέ από το μεγενθυντικό του φακό τη σχέση μάνας-κόρης, που είναι και το απόσταγμα της ταινίας με όλα τα υπόλοιπα να έπονται.
Οι συμπεριφορές των χαρακτήρων είναι αποτύπωμα πρότερων αρνητικών βιωμάτων που μεταδίδονται σαν ασθένεια από τον έναν στον άλλον, αρχής γενομένης από τον κακοποιητικό, μέθυσο πατέρα. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με μια συνεχή αναδρομή ως exposition, ξετυλίγοντας ένα ντόμινο γεγονότων που εξηγούν την συμπεριφορά της οικογένειας με τις επιμέρους σχέσεις που δημιουργούνται με όλους τους συνδυασμούς. Κεντρικός πυρήνας, η Dolores, σαν ηλεκτρικό πεδίο που πλαισιώνεται από τους υπόλοιπους και είναι ο άνθρωπος κλειδί για τις απαντήσεις στα τόσα ερωτήματα που έχουν ανεγερθεί από το πρώτο κιόλας λεπτό. Πεισμώδης, έφερνε εις πέρας τις ιδιόρρυθμες απαιτήσεις της ψυχαναγκαστικής, τυρραννικής αφεντικίνας της που σχεδόν σαδιστικά απολάμβανε να της κάνει καψόνια απλώς και μόνο επειδή μπορούσε αλλά θα καταστεί λυτρωτικός παράγοντας για την ιστορία, αργότερα. Η εχθρική ατμόσφαιρα γύρω από την μάνα και την κόρη αρχίζει να αμβλύνεται, όσο διαστέλλεται το πεδίο των αιτιών και κινήτρων που οδήγησαν στα γεγονότα. Υπόλογοι του παρελθόντος, οι χαρακτήρες αναζητούν την κάθαρση μέσα από την εσωτερική αναδίφηση και την συμφιλίωση μεταξύ τους και όχι με την άμεση, επιπόλαια αντίδραση στο κακό, διότι οι ανοικτές πληγές δεν θα επουλωθούν χωρίς την εξομολογητική απογύμνωσή τους.
Η ταινία επιλέγει να εξιστορηθεί με δύο απλά, διακριτά χρονικά πλαίσια (παρελθόν και παρόν) και διχοτομείται και χρωματικά, όπου στον ενεστωτικό χρόνο παρακολουθούμε τα συντρίμια που άφησε το παρελθόν με τη φωτογραφία να ρίχνει την φωτεινότητά της αισθητά, φλατ και μουντή σαν ένα τεράστιο σκοτεινό πέπλο που σκεπάζει τους πρωταγωνιστές αποκομμένους από οποιαδήποτε συναισθηματική αχτίδα ελπίδας. Στο flashback προτάσσει τα εύθυμα, φωτεινά πρόσωπα λουσμένα στο θερμό φως που είναι και η χρονική περίοδος που έλαβε χώρα η όλη δράση και θα δώσει την πολυπόθητη λύση του μυστηρίου. Τα βιώματά τους έχουν απομυζήσει την ζωντάνια που κάποτε είχαν (νόμιζαν ότι είχαν) και το πλήρωμα του χρόνου επέφερε την απόλυτη μιζέρια και τα συμπαρομαρτούντα αυτών των επιλογών. Η σκηνοθεσία στέρεη και συνεπής, αλλά χωρίς να καταφέρνει να διαφοροποιηθεί από τα τετριμμένα και να κάνει την υπέρβαση σε καμία σκηνή στην ταινία, καθώς και οι μουσικές ενέσεις στις δραματικές στιγμές που επιβάλλουν το συναίσθημα σίγουρα δεν βοηθάνε καθόλου, αλλά αντιθέτως τις σαμποτάρουν. Ευτυχώς το «Dolores Claiborne», παραμένει στο δραματουργικό ύψος του λόγω του καλοκουρδισμένου σεναρίου και των εξαιρετικών ερμηνειών, με ειδικά εύσημα στην Kathy Bates που σηκώνει το βαρύ δραματουργικό φορτίο στους ώμους της με αξιοθαύμαστη αρτιότητα.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας «Dolores Claiborne»:
