Καλοσύνη: Η ιδιότητα του καλού ανθρώπου, που θέλει το καλό και την ευτυχία του συνανθρώπου του. Η καλοσύνη είναι κάτι σπάνιο στην εποχή μας, είναι κάτι απαιτεί απίστευτη ψυχική δύναμη. Είναι μια αρετή, ένα χάρισμα που λίγοι έχουν και ενώ κάποιες φορές φαίνεται ως η αδυναμίας τους, αντίθετα αυτό αποτελεί την δύναμη τους.
Ζούμε σε μία εποχή αποξένωσης, σοβαροφάνειας κι εμπάθειας, γιατί ενώ έχουμε όλα τα μέσα για να κρατήσουμε επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα που είναι σε απόσταση από εμάς, έχουμε ξεχάσει πως να μιλάμε με κάποιον που στέκεται δίπλα μας. Ο κόσμος γύρω μας συνεχώς αλλάζει ανάμεσα λοιπόν σ’ εμένα κι εσένα, σε εσένα και σε κάποιον άλλον υπάρχει αυτός ο ‘κάποιος’ που θα σου συμπεριφερθεί με καλοσύνη, κάτι που στην αρχή θα σου φανεί παράξενο και θα σου φανεί παράξενο γιατί δεν είσαι πλέον συνηθισμένος-η σε καμία μορφή της καλοσύνης.
Απομονωμένοι καθώς είμαστε μεταξύ μας και προσπαθώντας να επιβιώσουμε μέσα στις καθημερινές μας μάχες έχουμε ξεχάσει οποιαδήποτε αρετή γύρω μας αλλά και μέσα μας. Μεταξύ άλλων αρετών υπάρχει η καλοσύνη. Μία λέξη με τόσο μεγαλείο, μεγάλη σημασία και ανεκτίμητη δύναμη κρύβει από πίσω της έναν θησαυρό για αυτόν που την έχει και την μοιράζει στους γύρω του.
Τα άτομα αυτά είναι καλοπροαίρετα, με φιλικές τάσεις και συμπάθεια στους συνανθρώπους τους, έχουν την ‘ανάγκη’ να βοηθούν τους άλλους γνωρίζοντας ότι δεν παίρνουν όσα δίνουν αλλά αυτό είναι κάτι που τους αφήνει αδιάφορους. Τα άτομα αυτά δεν προσφέρουν μόνο όταν έχουν συμφέρον. Δε σκέφτονται πριν βοηθήσουν κάποιον γιατί απλά χαίρονται να δίνουν και να προσφέρουν στους άλλους αυτό που επιθυμούν και οι ίδιοι. Στην πραγματικότητα τα άτομα που δίνουν καλοσύνη κερδίζουν πολλά αλλά το πιο σημαντικό είναι η ψυχική ηρεμία που χαρίζουν στους εαυτούς τους γιατί η πράξη τους είναι ανταποδοτική και κάποτε μελλοντικά με κάποιον τρόπο θα γυρίσει πίσω σε αυτούς. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή της καλοσύνης είναι η δύναμη που θα επιστραφεί για να κάνεις μία ακόμα καλή πράξη.
Όμως κάποιες στιγμές ξυπνάει μέσα τους η λογική, η κοινή λογική. Συνειδητοποιούν πως έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης από τους άλλους και έτσι αντικρίζουν την ωμή και σκληρή πραγματικότητα. Συνειδητοποιούν ότι αυτό για το οποίο τόσο καιρό πάσχιζαν δεν αξίζει, δεν αγγίζει καμία προσδοκία τους. Είναι ένα χάρισμα, που δυστυχώς δεν εκτιμάτε σχεδόν ποτέ από κανέναν γιατί η ευγένεια και η δοτικότητα μεταφράζεται ως αφέλεια και αδυναμία. Αλλά ακόμη και τότε δεν κατηγορούν τους άλλους, θεωρούν ότι υπαίτιοι είναι αυτοί οι ίδιοι γιατί απλά προσέφεραν χωρίς να τους ζητηθεί και ήξεραν εξ αρχής πως δεν θα ήταν ανταποδοτική η προσφορά τους. Ίσως να είναι μάταιο να προσπαθήσει να αλλάξει ένας τέτοιος άνθρωπος γιατί ενώ καταβάθος ξέρει πως θα έρχεται σε αδιέξοδο κάθε φορά που θα του δίνεται η ευκαιρία θα συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο.
Μπορούμε όμως όλοι μας να προσφέρουμε καλοσύνη στους γύρω μας και να σταματήσουμε να είμαστε ατομικιστές. Μια αρχή είναι η ‘καλημέρα’ στο γείτονα, ένα χαμόγελο σε κάποιον που περιμένει μαζί μας το λεωφορείο, η παραχώρηση της θέσης στο μετρό σ’ έναν ηλικιωμένο, και η βοήθεια σε κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη ανεξαρτήτου θρησκείας, γλώσσας, χρώματος κλπ. Είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη να εκφράζουμε τις σκέψεις μας και να ζητάμε την γνώμη ενός συντρόφου ή ενός φίλου, να μπορούμε να έρθουμε σε επαφή και με τα προβλήματα των γύρω μας γιατί ίσως να βοηθήσουν να βρούμε λύση και στα δικά μας.
Υπάρχει η άποψη ότι για να επιβιώσεις στην κοινωνία και να σε σέβονται οι υπόλοιποι πρέπει να λειτουργείς ατομικιστικά, χωρίς να σκέφτεσαι τον συνάνθρωπο παρά μόνο τον εαυτό σου γιατί σε έχουν κάνει ήδη να πιστεύεις πως δεν νοιάζεται κανένας για εσένα. Άρα μήπως αλλάζοντας τρόπο σκέψης ο καθένας από εμάς αλλάξει και ολόκληρη η κοινωνία;
