Δεν μπορώ να φανταστώ τι ακριβώς φταίει. Όμως υποπτεύομαι πως αν έγραφα σε δέκα χρόνια ένα άρθρο για τα soundtrack ελληνικών ταινιών οι οποίες βγήκαν στις αίθουσες τα τελευταία έξι χρόνια(κάτι που καθιστά τον τίτλο σχεδόν αδόκιμο), δε θα είχα πολλά να θυμηθώ ή δε θα με ενθουσίαζε και τόσο η ανάμνηση.
Η σοδειά ήταν μεγάλη αλλά αυτό επ’ ουδενί δεν εξασφάλισε την ποιότητα των έργων ή την ανταπόκριση του κοινού είτε όσον αφορά τα θεάματα είτε τα ακούσματα που τα συνοδεύουν. Οικονομική κρίση, κρίση αισθητικής, επιλογή του εύκολου δρόμου, κακή προώθηση; Ίσως πάλι απλά να φταίει πως είμαι παιδί που έζησε την εφηβεία και τα φοιτητικά του χρόνια στα 00’s κι έτσι η προηγούμενη δεκαετία αναπόφευκτα γεννά μια νοσταλγία κι έναν «πατριωτισμό» από τη μεριά μου.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να παραβλέψω τα μαργαριτάρια που ξεπρόβαλαν αυτά τα χρόνια, αγαπήθηκαν, έκοψαν εισιτήρια, ταξίδεψαν στο εξωτερικό και ντύθηκαν με υπέροχες κυρίως ορχηστρικές μουσικές!
Μες την καρδιά του χειμώνα, ταξιδεύουμε πίσω στο 2011 και στο καλοκαίρι της Σίφνου. Ο Αντώνης Αγγελόπουλος στη Νήσο 2 βάζει τους γνώριμους πρωταγωνιστές του να ψάχνουν με χιλιάδες ευτράπελα ένα χαμένο θησαυρό. Σίκουελ, ομολογουμένως όχι τόσο απολαυστικό όσο ο προκάτοχός του. Οι Onirama πάντως μας βάζουν στο κλίμα μ’ ένα κεφάτο και τρεχάτο δικό τους Χαμένο θησαυρό.
Μια στιγμή για πάντα, Γιώργος Νταλάρας
Η τρύπα του χρόνου μας ρουφάει, και το Τανγκό των Χριστουγέννων(2011), που βασίζεται στο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, σκηνοθετημένο από το Νίκο Κουτελιδάκη, μας προσγειώνει σ’ ένα στρατόπεδο του Έβρου το 1970. Κρυφοί έρωτες, καταχνιά, πάθος και τανγκό. Ο Γιάννος Αιόλου ντύνει μελωδικά την ταινία, η Ελένη Ζιώγα γράφει τους στίχους και ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύει το Μια στιγμή για πάντα όπου πάνω του πατούν τα χορευτικά βήματα των πρωταγωνιστών.
Το 2012 κυκλοφορεί το Αν, κινηματογραφικό ντεμπούτο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και κάνει «μπαμ», παίζεται επί εβδομάδες στις αίθουσες καθώς αγγίζει την μελοδραματική πλευρά που κρύβει μέσα του ο κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του! Έρωτας, κρίση και τα γνωστά “Παπακαλιάτικα” κόλπα. Η Δήμητρα Γαλάνη συνθέτει τη μουσική και με τον Παρασκευά Καρασούλη που γράφει του στίχους διατυπώνουν τα Αν του έρωτα!
Την ίδια χρονιά Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι. Ο Γιάννης Σμαραγδής σκηνοθετεί τις περιπέτειες του πειρατή/εθνικού ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη και ο Μίνως Μάτσας τον συνοδεύει μουσικά στα ταξίδια του με τα επιβλητικά του ορχηστρικά.
Μεσογειακές Φωνές, Κατερίνα Πολέμη
Κι έπειτα το 2013 έρχεται η σπαραχτική Μικρά Αγγλία που έγραψε η Ιωάννα Καρυστιάνη και σκηνοθέτησε ο σύζυγός της, Παντελής Βούλγαρης. Η ζωή στην προπολεμική Άνδρο των ναυτικών και καραβοκύρηδων κι ένας έρωτας που θάβεται κυριολεκτικά και μεταφορικά αλλά δεν πεθαίνει, ξεδιπλώνονται μπροστά στα δακρυσμένα μας μάτια. Η νέα, ταλαντούχα κι Ανδριώτισσα Κατερίνα Πολέμη ντύνει μουσικά με τον πιο όμορφο και ταιριαστό τρόπο την ταινία με ήχους νησιώτικους, βαλς, γαμήλιους και πένθιμους.
Το 2014 το πολυεργαλείο Θοδωρής Αθερίδης γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Από έρωτα σκιαγραφώντας ως είθισται τα ανθρώπινα και τα ερωτικά πάθη. Επίσης γράφει τους στίχους του ομώνυμου, ο Σταμάτης Κραουνάκης το επενδύει μουσικά και η ερμηνεία ανήκει στην Ελεωνόρας Ζουγανέλη. «.. δεν ξέρουν τι’ ναι το μαζί γι’ αυτό δεν αγαπούν».
Την ίδια χρονιά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας παρέα με τον Πάνο Μουζουράκη τραγουδούν κεφάτα το «Στα καλά καθούμενα» για την ομότιτλη ταινία του Νίκου Ζαπατίνα.
Ερωτικό, Θέμης Καραμουρατίδης
Η χρονιά είναι 2015 και ο Μανούσος Μανουσάκης μας γυρνάει στην κατοχική Θεσσαλονίκη του ’42. Με το Ουζερί Τσιτσάνης, σκηνοθετεί το βιβλίο του Γιάννη Σκαμπαρδώνη. Απαγορευμένος έρωτας, αντισημιτισμός, κίνδυνος κι ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ο Θέμης Καραμουρατίδης γράφει τη μουσική και σπέρνει τραγούδια του Τσιτσάνη στο επεισοδιακό, μελοδραματικό, ιστορικό σκηνικό.
Στις αρχές της χρονιάς που πέρασε ο Τάσος Μπουλμέτης βγάζει, δεκατρία χρόνια μετά τη θρυλική Πολίτικη Κουζίνα, το Νοτιά. Το σκηνικό είναι η Αθήνα του ’60-’70. Εκεί, μεγαλώνει πάλι ένα ιδιαίτερο αγόρι, έχοντας την μυθοπλαστική φαντασία που χαρακτηρίζει όλους τους καλλιτέχνες. Έρωτες, απογοητεύσεις, ανήσυχοι γονείς, νιάτα, όνειρα σε αποχρώσεις πολύ οικίες. Και φυσικά η Ευανθία Ρεμπούτσικα! Μια από τις εξέχουσες συνθέτριες του ελληνικού πενταγράμμου. Γράφει πάλι για τον Μπουλμέτη το μουσικό, λυρικό χαλί της ταινίας του και αναθέτει στον Γιώργο Μαργαρίτη να ερμηνεύσει το ομότιτλο της ταινίας.
Μια φωνή, Χάρις Αλεξίου
Καθώς η χρονιά τελειώνει βγαίνει στις αίθουσες η Ρόζα της Σμύρνης του Γιώργου Κορδέλλα και κάνει θραύση. Άλλωστε οι χαμένες πατρίδες πάντα συγκινούν τους Έλληνες, πόσο μάλλον όταν συνδυάζονται με έρωτα και μυστήριο. Τη μουσική για την ταινία γράφει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, τους στίχους ο σκηνοθέτης και οι ερμηνείες ανήκουν στο Μανώλη Μητσιά, στην Αρετή Κετιμέ και την Χάρις Αλεξίου. Η τελευταία μας χαρίζει το όμορφο και νοσταλγικό «Μια φωνή».
Το άδειο δημαρχείο, Τα παιδία δεν παίζει
Τέλος, όμορφη μουσική ακούστηκε κι από ντοκιμαντέρ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Τα παιδία δεν παίζει(2010) του Αργύρη Τσεπελίκα και της Άγγελης Ανδρικοπούλου. Ένα μανιφέστο υπέρ της παιδικής ηλικίας, της ξεγνοιασιάς, του παιχνιδιού και της διεκδικητικότητας των παιδιών. Σε μια εποχή που μαζί με το περιοριστικό αστικό περιβάλλον τους τα στερεί. Την μουσική έγραψε ο ταλαντούχος, δημιουργικός Βαγγέλης Γεωργαντζής πλαισιώνοντας έξυπνα, παιχνιδιάρικα, εφευρετικά και τρυφερά το βραβευμένο ντοκιμαντέρ.
O χρόνος ας δικαιώσει αυτούς που με τη γνήσια τέχνη τους μιλούν στην καρδιά!
To πρώτο μέρος του άρθρου είναι εδώ.
