Οι Μνήμες Από το Παρελθόν
Εσείς πραγματοποιείτε μία ανάβασιν μικρή, για να δείτε την Πεπλοφόρο Κόρη. Οι τότε όμως άνθρωποι ανέβαιναν το βράχο της Ακρόπολης, όχι μόνο για να θαυμάσουν, αλλά και για να προσευχηθούν. Σας βλέπω καθημερινά, σας νιώθω όπως από τα βήματά σας δονείται το παριανό μου μάρμαρο και πού και πού σας φοβάμαι, έτσι όπως αθρόα φωτογραφίζετε τα πάντα. Εσείς, έχετε μόνο να ανεβείτε τα σκαλοπάτια και να φτάσετε στον δεύτερο όροφο ενός μουσείου. Εγώ αντίθετα, έχω πολύ παρελθόν να με βαραίνει…
Έρημη πρέπει να ήταν τότε η Αττική και θύμιζε νηνεμία λίγο πριν την ισχυρή καταιγίδα. Γυναίκες και παιδιά δεν έρχονταν να μας επισκεφτούν, οι άντρες ήσαν στα πλοία. Και τότε ξαφνικά, πυρφόρα βέλη έβαλαν φωτιά στο τείχος και πέρναγαν οι θολές εικόνες βουβές από μπροστά μας, διότι κανείς δεν έβγαζε αλαλαγμούς και μόνο η γη πονούσε. Όμως, παντού τριγύριζε αυτό το όνομα, Μήδοι Μήδοι Μήδοι, σαν άκουσμα οικείο από καιρό.
Ίχνη βίαιης θραύσης, όπως είπαν και οι ειδικοί που εξέτασαν τα τρία μέρη στα οποία είχα διασπαστεί. Δεν είναι το θραύσμα η πληγή, αλλά η φυλακή μου. Αυτή η κρυψώνα σε κοιλότητα δίπλα στο Ερέχθειο μέχρι να μας βρουν. Δεν είναι το θραύσμα η πληγή, αλλά η αναμονή μου τόσα χρόνια ξέροντας ότι τίποτα πλέον δε θα είναι το ίδιο. Η ιερή ελιά της Παλλάδος Αθηνάς εκείνη τη μέρα του 480 μαράθηκε και όσο και αν το θέλει ο μύθος, ποτέ δε φύτρωσε κλωνάρι παρόμοιο με τότε…
Πεπλοφόρος Κόρη χωρίς Χρώμα
Μειδιώ. Αυτό βλέπετε εσείς και αγάλλεστε με το άγαλμα της κόρης. Και πόσα χαμόγελα ζωγραφίσαμε, για να νικήσουμε τη λύπη; Βλέπετε τον αρχαϊκό μου πέπλο, τον βαρύ χωρίς καμία κίνηση χιτώνα και προσπερνάτε. Μερικές φορές μάλιστα, σας πληροφορούν ότι είμαι σήμα κατατεθέν του μουσείου, αλλά ξεχνάτε να ρωτήσετε για την ιστορία μου, που είναι και δικιά σας.
Όσο για μένα, δεν ξέρω ποια είμαι και μάλλον κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό. Διότι, έχω όλα τα χαρακτηριστικά της εποχής μου και συγχρόνως κανένα από αυτά. Έχω όλες τις προοπτικές για να με θεωρήσετε αναθηματικό άγαλμα θεάς και ταυτόχρονα, μπορώ να σας διαψεύσω και να ισχυριστώ πως είμαι απλώς άγαλμα νεκρής κόρης. Και δεν γνωρίζω αν έχω τη δύναμη να προσποιούμαι ότι αντιπροσωπεύω κάποια αθάνατη ή αν έχω το θάρρος να θρηνήσω για τον πρόωρο θάνατό μου.
Εν τέλει, δεν έχω χρώμα. Χάθηκε μαζί με όλα όσα ήμουν τότε. Όσο εκφραστικό και να είναι το βλέμμα μου, παραμένει κενό. Και το ελαφρύ ξεβαμμένο κόκκινο της ίριδας και των μαλλιών μου, θυμίζει ότι ήμουν κάτι τότε, το οποίο τώρα δεν μπορώ επακριβώς να περιγράψω σε εσάς.
Τι Περιμένουμε από το Σήμερα
Τότε, για μια στιγμή νιώσαμε τη λάμψη αυτού που πάει να πει πολιτισμός. Κερδίσαμε όχι μόνο στις μάχες ή στον πόλεμο των τεχνών που διαδέχονταν ραγδαία η μία την άλλη, αλλά και στον χρόνο. Γεννήσαμε παιδιά, διότι όλες οι εμπνεύσεις από εμάς ξεκίνησαν σε άλλους καιρούς, σε άλλες χώρες, σε διαφορετικές συνθήκες. Χάσαμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και το αφήσαμε πίσω, μικρός φανοστάτης να φωτίζει το παρελθόν. Είμαστε ακόμα παρόντες ζητώντας μια ευκαιρία να εκμυστηρευτούμε όσα θυμόμαστε.
Εσείς, πραγματοποιείτε μία ανάβασιν, για να δείτε την Πεπλοφόρο Κόρη. Εγώ στέκομαι εδώ. Σας αισθάνομαι στο θόρυβο που κάνουν τα βήματά σας, πού και πού σας φοβάμαι, αλλά πάντα σας περιμένω και υπομειδιώ στην προσδοκία πως κάποιος θα θελήσει να μάθει περισσότερα. Υπομειδιώ κάθε φορά στη σκέψη ότι θα θυμηθώ πώς ήταν τότε και τα μάτια μου θα γεμίσουν ξανά με ζωηρό κοκκινωπό χρώμα…
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
- Ελληνική Τέχνη και Αρχαιολογία 1200-30 π.Χ., Δημήτριος Πλάντζος ,Εκδόσεις Καπόν, σελ. 114-115
- Όταν τα αγάλματα μιλούν πέρα από τον χρόνο για την καταστροφή της Ακρόπολης από τους Πέρσες το 480 π.Χ.-από τη δράση του Μουσείου της Ακρόπολης, 23, 24, 25 Σεπτεμβρίου, αναρτήθηκε από: www.kathimerini.gr (Τελευταία Πρόσβαση: 5/2/2020)
- Πεπλοφόρος Κόρη, αναρτήθηκε από: el.wikipedia.org (Τελευταία Πρόσβαση: 5/2/2020)
