Ο Τάσος Αγγελόπουλος είναι Διδάκτορας του Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ, όπου έχει διδάξει το μάθημα “Θεατρικό παιχνίδι”. Συνδυάζει την εκπαίδευση με τη σκηνοθεσία, αφού έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις μέσα στην σχολική τάξη και θεάτρου δρόμου. Από το 2011, ο Τάσος Αγγελόπουλος συντονίζει τη θεατρική ομάδα “Παπαλάνγκι”, η οποία αποτελείται από αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. και του Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ. και ασχολείται όχι μόνο με θεατρικές παραστάσεις, αλλά και με θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα.
Με αφορμή τη νέα παράσταση της ομάδας Παπαλάνγκι “Ελέφαντας” στο θέατρο 104, με κεντρικό άξονα τη μνήμη, ο Τάσος Αγγελόπουλος μας λύνει απορίες, ενώ παράλληλα δημιουργεί αφορμές και σκέψεις μέσα από το λόγο του, φυσικό αποτέλεσμα μίας παραγωγικής κουβέντας. Μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Τάσος Αγγελόπουλος μας μετέφερε το κλίμα της παράστασης Ελέφαντας και μας μίλησε για τη σχέση της μνήμης με την πραγματικότητα και την προσωπικότητά μας, για τις δράσεις της θεατρικής ομάδας Παπαλάνγκι, την επαφή των παιδιών με το θέατρο και τις φιλοδοξίες του!
Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Ιωάννου
- Η παράσταση «Ελέφαντας», που κάνει πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου στο θέατρο 104, διαπραγματεύεται τη μνήμη. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Ο Ελέφαντας ξεκίνησε από πέντε νέους ηθοποιούς. Πέντε ηθοποιούς, ήδη γνωστούς μεταξύ τους από τις σπουδές τους στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε.. Πέντε ηθοποιούς που ανήκουν, κατά κάποιο τρόπο, στους «τυχερούς» μιας και εργάζονται και σε άλλες παραστάσεις. Πέντε ηθοποιούς στην αχανή θεατρική Αθήνα, που, όμως, τολμούν να συναντηθούν ξανά και να μοιραστούν με όλους μας τις ανησυχίες τους.
Ο Ελέφαντας είναι μια ιστορία, η δική τους και, ενδεχομένως, η δική μας ιστορία: με σκηνοθέτη τον έναν από αυτούς, το Χρήστο Τσαβλίδη, οι πέντε αυτοί (τέσσερις επί σκηνής) αφηγούνται όχι μόνο το τι θυμόμαστε, αλλά και το πώς. Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για μια συρραφή προσωπικών βιωμάτων – αναμνήσεων. Είναι, πολύ περισσότερο, μια παράσταση για τη σχέση όλων μας με τον ίδιο τον θάνατο, που θα έρθει αναπόφευκτα στο τέλος (;) της διαδρομής.
Οι «ελέφαντες» της ιστορίας μας θυμούνται, οδεύοντας προς το θάνατο – για την ακρίβεια, παλεύουν να διασώσουν έστω και μία ανάμνηση. Και όσο θυμούνται, είναι ακόμη ελέφαντες. Όταν, όμως, ξεχάσουν ή ξεχαστούν, θα είναι και πάλι ελέφαντες; Ή, μήπως, αυτό είναι το τέρμα της διαδρομής;
Ο Ελέφαντας είναι μια παράσταση που βλέπει με χιουμοριστική συμπάθεια την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να αφήσει κάτι πίσω του – έστω κάτι που θα υπάρχει μόνο στη μνήμη κάποιων.
- Σε ποιο βαθμό η μνήμη αλλοιώνει την πραγματικότητα και κατά πόσο έχει νόημα να μιλάμε για πραγματικότητα από τη στιγμή που με άξονα την μνήμη η πραγματικότητα είναι υποκειμενική, αφού αλλιώς θυμόμαστε εμείς τα γεγονότα και αλλιώς οι άλλοι;
Ακριβώς αυτό είναι ένα από τα θέματα που θίγει η παράσταση: κάποιες ιστορίες της επαναλαμβάνονται αλλοιωμένες, ακριβώς γιατί ο κάθε αφηγητής των «γεγονότων» δίνει βάρος σε κάτι διαφορετικό. Έχει, όμως, κάποια σημασία η «ακρίβεια»; Και ποιος την ορίζει; Ήμουν, πάντα, καχύποπτος απέναντι στις «επίσημες» αφηγήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ τα γεγονότα. Απλά, όπως γίνεται και στην παράσταση, τελικά, ίσως, η «γεύση» που μας αφήνει, η αίσθηση, είναι σημαντικότερη από το μυαλό για να αξιολογήσουμε μια ανάμνηση ή και για να συνδεθούμε με τους Άλλους. Για παράδειγμα, οι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, αρκετές φορές, έχουν συγκρατήσει διαφορετικά γεγονότα από τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παρόλα αυτά, στο θέμα «φρίκη» (και στο ασύλληπτο μέγεθός της), σε κάτι δηλαδή που συλλαμβάνεται πιο πολύ με τις αισθήσεις και όχι λογικά, όλοι συμφωνούν…
- Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης στη συγκρότηση της προσωπικότητάς μας;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα αχανές patchwork από βιωμένες αναμνήσεις, ηθελημένες ή μη. Πολλές φορές, μάλιστα, φέρουμε «εξ αντανακλάσεως» και μνήμες άλλων ανθρώπων (ας πούμε, των γονιών μας). Η μνήμη λειτουργεί σαν ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, μέσα από το οποίο βιώνουμε το παρόν: άλλοτε μας βοηθάει να δούμε καθαρότερα, άλλοτε, όμως, όχι. Και όσο μεγαλύτερη συσσώρευση αναμνήσεων έχουμε, όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο πιο αλλοιωμένα βλέπουμε – κατά μια άλλη εκδοχή, ίσως, πιο καθαρά.
- Πιστεύετε ότι η μνήμη είναι περισσότερο βάσανο ή ευεργεσία;
Η μνήμη είναι πάντα εκεί, δεν ζητάει τη γνώμη μας, θα κάνει τη δουλειά της, είτε το θέλουμε είτε όχι. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε: έχουμε δει ανθρώπους που διαχειρίζονται άσχημα μια ανάμνηση, που για εμάς τους υπόλοιπους είναι τουλάχιστον «κακή», αντίθετα με άλλους, που μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός, έχουν συνεχίσει, αλλαγμένοι φυσικά, αλλά δυνατότεροι. Τι θα ήμασταν, όμως, χωρίς να θυμόμαστε; Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο άνθρωπος πεθαίνει πραγματικά όταν πάψουν οι υπόλοιποι να τον θυμούνται. Στον Ελέφαντα – όπως και στη ζωή – ο άνθρωπος πεθαίνει, επίσης, όταν πάψει ο ίδιος να θυμάται.
- Η μνήμη είναι επιλεκτική; Επιλέγουμε να θυμόμαστε ή να ξεχνάμε γεγονότα, ανθρώπους, καταστάσεις;
Τώρα μπαίνουμε σε βαθιά νερά… Ο εγκέφαλός μας, άρα και ο τρόπος που θυμόμαστε, είναι, σε τεράστιο βαθμό, ανεξερεύνητος ακόμη. Παρόλα αυτά, τα ερεθίσματά, με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε, ανέρχονται σε δισεκατομμύρια καθημερινά. Όλα αυτά, προφανώς, δεν «αποθηκεύονται» για πάντα, ούτε είναι καθοριστικά για το ποιοι είμαστε. Αντίθετα, κάποια – χωρίς να ξέρουμε αν είναι τα πιο σημαντικά (για ποιον;) – χρησιμεύουν ως μια διαρκής επαναδιαπραγμάτευση της γνώσης μας για τον κόσμο: έκανα αυτό και π.χ. πόνεσα, το θυμάμαι, άρα δεν θα το ξανακάνω. Ποιο, όμως, είναι αυτό και γιατί το θυμόμαστε, είναι, μάλλον, άδηλο. Στον Ελέφαντα, οι αναμνήσεις-ιστορίες που επέλεξε, τελικά, η ομάδα να μοιραστεί, ίσως, σε κάποιους φανούν κοινές. Είναι, όμως, οι πιο σημαντικές για το χαρακτήρα που επέλεξε να τις θυμάται.
- Στην παράσταση, τέσσερις ελέφαντες διανύουν τη τελική διαδρομή τους προς το θάνατο, αφήνοντας ο καθένας πίσω ό, τι θυμάται από τη δική του ιστορία. Τι συμβολίζει ο θάνατος;
Οι ελέφαντες διαισθάνονται πότε θα πεθάνουν, και όταν συμβαίνει αυτό, οδεύουν προς το νεκροταφείο τους: έναν τόπο «ιερό», που φρουρείται, στην κυριολεξία, από τα νεότερα μέλη της αγέλης. Ο θάνατος, όπως και το νεκροταφείο των ελεφάντων, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, στην ίδια θέση. Και οι πραγματικοί ελέφαντες δεν νομίζω ότι αναρωτιούνται ή οικτίρουν τους εαυτούς τους γιατί μία μέρα θα χρειαστεί να ξεκινήσουν το ταξίδι αυτό. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι ο θάνατος (πρέπει να) συμβολίζει κάτι, – όπως και δεν συμβαίνει στην παράσταση – . όπως και δεν έχουμε λόγο, όπως οι ελέφαντες, να αναρωτιόμαστε για το τι νόημα έχει, μιας και είναι το μόνο σίγουρο γεγονός στη ζωή του καθενός μας. Είναι, ίσως, καλύτερο να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει νόημα στη ζωή και ποιο είναι αυτό για τον καθένα μας.
- Πώς πιστεύετε ότι θα επηρεαστεί το κοινό από την παράσταση; Με ποιες σκέψεις και συναισθήματα θα φεύγει κανείς;
Θα ήθελα να αναρωτηθούμε, πρώτα, αν το κοινό επηρεάζεται όντως από το θέατρο, σε μια εποχή με πολύ επιδραστικότερα μέσα και δυνατότητες. Αν συμφωνήσουμε σε αυτό – και σηκώνει αρκετή συζήτηση, αν και θέλουμε, σίγουρα, να συμφωνήσουμε – το μόνο που θα ζητούσα, θα ήταν το κοινό να φύγει έχοντας παρακολουθήσει στο σύνολό της μια ιστορία και – γιατί όχι; – έχοντας ψυχαγωγηθεί, με την πραγματική έννοια της λέξης. Από εκεί και πέρα, οι αόρατες συνδέσεις του καθενός και της καθεμιάς από το κοινό με ό,τι βλέπει στην ιστορία, θα τον κάνουν να συνδεθεί συναισθηματικά ή όχι με τη δική μας ιστορία. Δεν επιθυμούμε να «επιβάλλουμε» το τάδε ή το δείνα συναίσθημα, ούτε καν αυτή ή την άλλη άποψη. Επιθυμούμε, μόνο, να μοιραστούμε με ειλικρίνεια (και λίγη… «πλάκα») κάτι.
- Το κείμενο της παράσταση και οι ηθοποιοί που παίζουν είναι από την θεατρική ομάδα Παπαλάνγκι, στην οποία είστε συντονιστής. Πώς και με ποια αφορμή δημιουργήθηκε η ομάδα;
Η ομάδα Παπαλάνγκι υπάρχει εδώ και 8 χρόνια, με δραστηριότητες τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη, για να στεγάζει ακριβώς τις όποιες ανησυχίες μας, αλλά και να μας δίνει το «όχημα» για να συναντηθούμε καλλιτεχνικά, άνθρωποι γνωστοί ή άγνωστοι μεταξύ μας, που όμως έχουν κάτι κοινό να μοιραστούν. Όλο αυτό μπορεί να ακούστηκε πολύ σοβαρό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι η ομάδα ξεκίνησε πολύ πιο «ελαφρά», χωρίς κανενός είδους «μανιφέστο», απλά σαν ένα είδος «πλατφόρμας», όπου όποιος έχει κάτι να πει, να του δίνεται η δυνατότητα να το καταφέρει. Γι’ αυτό το λόγο, δεν λειτουργήσαμε ποτέ σαν μία κλασσική, κλειστή ομάδα, με διακριτούς απαραίτητα ρόλους (και γι’ αυτό δεν αποκτήσαμε ποτέ τη δική μας «στέγη»), αλλά περισσότερο σαν ένα σημείο συνάντησης. Το μότο μας είναι: αν μια φορά γίνεις Παπαλάνγκι, θα είσαι για πάντα Παπαλάνγκι.
- Ποια είναι τα θεατρικά ενδιαφέροντα γύρω από τα οποία κινείται η ομάδα Παπαλάνγκι και ποιος ο στόχος σας;
Η ομάδα έγινε γνωστή για τις εφηβικές – παιδικές της παραστάσεις, που παρουσιάζονται σε μη συμβατικούς χώρους: από σχολικές αίθουσες έως στο δρόμο. Και ήμασταν από τους πρώτους, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη όπου ξεκινήσαμε, που αναρωτηθήκαμε τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε και τι πρέπει να αλλάξουμε για να έρθουν οι νέοι άνθρωποι πιο κοντά στο θέατρο. Δεν νομίζω, όμως, ότι αυτός ο τομέας μόνο μας καθορίζει. Αντίθετα, είναι απλώς ένα από τα πολλά ερευνητικά μας ενδιαφέροντα. Γιατί, κάθε τι που γίνεται, θα πρέπει, τουλάχιστον να εκπληρώνει αυτόν τον όρο: να έχει σχέση με ένα «ψάξιμο»: ένα ψάξιμο, όμως, όχι σε σχέση με εμάς τους ίδιους και το πώς θα γίνουμε καλύτεροι ηθοποιοί κτλ., αλλά σε σχέση με την επικοινωνία μας με άλλους ανθρώπους, το κοινό. Και γι’ αυτό, το ενδιαφέρον μας δεν είναι (δεν ήταν ποτέ) αποκλειστικά το παιδικό – εφηβικό θέατρο, αλλά το πώς θα μοιραστούμε, και με ενήλικες, ενδιαφέρουσες ιστορίες και ειλικρινείς σκηνικές προτάσεις.
- Υπάρχουν προβλήματα που αντιμετωπίζετε σαν ομάδα; Και αν ναι, πώς τα ξεπερνάτε;
Υποθέτω ότι αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες: κάποιες φορές οικονομικά, κάποιες φορές λειτουργίας. Όλα, όμως, ξεπερνιούνται με καλή θέληση, μεταξύ μας και απέναντι στους υπόλοιπους, και με πίστη στην κάθε φορά πρότασή μας.
- Στα πλαίσια της ομάδας, έχετε γράψει και σκηνοθετείτε τα κουκλοθέατρα που απευθύνονται σε παιδιά «Ο φίλος μου ο Τόμπυ» και «Ο φίλος μου ο Τόμπυ και το μαύρο πρόβατο» που λαμβάνουν χώρα μέσα στις σχολικές τάξεις. Μιλήστε μας για αυτό το εγχείρημά σας.
Χρησιμοποιώντας τη φόρμουλα που «εφηύραμε» για το εφηβικό κοινό, μια παράσταση όχι για ένα ολόκληρο σχολείο μεμιάς, αλλά για κάθε ξεχωριστή σχολική τάξη, αποφασίσαμε κάποια στιγμή να απευθυνθούμε και σε μικρότερες (προσχολικές ή πρώτες σχολικές) ηλικίες. Θεωρήσαμε, λοιπόν, ότι αυτό μπορεί να συμβεί καλύτερα μέσω της κούκλας, διατηρώντας, όμως, κάποια από τα στοιχεία που είχαμε ήδη κατακτήσει στις εφηβικές μας παραστάσεις: εξωστρεφές θέαμα, που απευθύνεται στα παιδιά (οι κούκλες μιλάνε, κυριολεκτικά, με τα παιδιά), με ενδοσχολικό θέμα και, κυρίως, με… χιούμορ, όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό το θέμα. Η απόφαση αυτή, μας οδήγησε σε μία πορεία εμπλουτισμού των τεχνικών μας (το ψάξιμο, που ανέφερα…), που έφερε εμένα μέχρι την Ακαδημία Κουκλοθεάτρου της Σόφιας για σπουδές και τους ηθοποιούς μας στην παρακολούθηση σεμιναρίων για χειρισμό και εμψύχωση κούκλας. Μας οδήγησε, όμως, και σε έναν νέο κύκλο προβληματισμού: πώς μιλάς σε ένα μικρότερο παιδί για κάτι σοβαρό (ο Τόμπυ ασχολείται με την παρουσία ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες στο σχολείο); Με ποια λόγια και μέσα από ποια ιστορία; Και αυτός ο κύκλος μας «άνοιξε» σε καινούργιους ανθρώπους και συνεργασίες. Αν πρέπει να κάνω μια αποτίμηση, μάλλον, κάτι θα έγινε σωστά, μιας και η ανταπόκριση, πρέπει να ομολογήσω, ότι ήταν κάτι περισσότερο από ενθουσιώδης, τόσο από τα παιδιά όσο και από τους εκπαιδευτικούς: πέρσι ο Τόμπυ συμπλήρωσε περίπου 150 παραστάσεις, ενώ φέτος κοντεύει ήδη τις 70.
- Τι προσφέρει στα παιδιά η επαφή με το θέατρο;
Πολλές φορές θεωρούμε ότι το θέατρο για παιδιά είναι μια αντικατάσταση του σχολείου. Πιστεύουμε ότι οφείλει να προσφέρει στα παιδιά κάποιο «μάθημα» ή δίδαγμα. Το θέατρο όμως υπάρχει και αφ’ εαυτού του: η ίδια η επαφή με την τέχνη, την αισθητική με άλλα λόγια, καλλιεργεί – και διδάσκει έμμεσα – τα παιδιά. Τα παιδιά, ακόμη και τα σημερινά παιδιά, έχουν ανάγκη, όπως όλοι μας, να ακούνε ιστορίες και να τις βλέπουν να ζωντανεύουν μπροστά τους. Το θέατρο είναι εδώ γι’ αυτό.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και ποιες οι φιλοδοξίες σας;
Όπως και στον Ελέφαντα, να συναντιόμαστε ενδιαφέροντες άνθρωποι μεταξύ μας, να ανακαλύπτουμε τα κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες μας και να προσπαθούμε να τα επικοινωνήσουμε με τον μεγάλο Άλλο του θεάτρου, το κοινό.
Ευχαριστούμε πολύ τον Τάσο Αγγελόπουλο για την παροχή του φωτογραφικού υλικού.
ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ
Θεατρική Ομάδα Παπαλάνγκι
Θέατρο 104 (Blackbox)
Ευμολπιδών 41, Αθήνα (Μετρό Κεραμεικός)
Πρεμιέρα: 27 Φεβρουαρίου 2019
Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Κι αν φτάνοντας στο τέλος έχεις ξεχάσει τα πάντα, ποιος μένει πίσω για να σε θυμάται;
Μια devised παράσταση με κεντρικό άξονα τη μνήμη
Η θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ παρουσιάζει στο Θέατρο 104 την παράσταση «Ελέφαντας» από την Τετάρτη 6 Μαρτίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00.
Λίγα λόγια για την παράσταση
«Ο ελέφαντας θυμάται. Ο ελέφαντας ξέρει πότε ήρθε η ώρα να πεθάνει και γι’ αυτό πηγαίνει αυτός να συναντήσει το θάνατο, πριν ο θάνατος προλάβει να τον συναντήσει. Όταν ο ελέφαντας σταματήσει να θυμάται, θυμάται μόνο ένα πράγμα. Την διαδρομή προς το θάνατο. Πρέπει να την εκτελέσει, πριν την ξεχάσει κι αυτήν. Αλλιώς θα τον προλάβει ο θάνατος. Οι υπόλοιποι ελέφαντες θυμούνται τον ελέφαντα που ξέχασε. Κι αν θυμούνται οι υπόλοιποι ελέφαντες, σημαίνει πως είναι ακόμη ελέφαντας.»
Τέσσερις ελέφαντες διανύουν τη τελική διαδρομή τους προς το θάνατο, αφήνοντας ο καθένας πίσω ό, τι θυμάται από τη δική του ιστορία. Πως θυμόμαστε τους εαυτούς μας και πως θυμούνται οι άλλοι εμάς; Κι αν φτάνοντας στο τέλος έχεις ξεχάσει τα πάντα, ποιος μένει πίσω για να σε θυμάται; Μια devised παράσταση με κεντρικό άξονα τη μνήμη.
Συντελεστές:
ΚΕΙΜΕΝΟ: Ομάδα Παπαλάνγκι
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρήστος Τσαβλίδης
ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: Τάσος Αγγελόπουλος
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ: Πέννυ Γεωργίου
ΜΟΥΣΙΚΗ: Δήμος Βρύζας
ΚΙΝΗΣΗ: Ηλέκτρα Καρτάνου
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Γιώργος Σαββίδης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ελίνα Γιουνανλή
TEASER TRAILER: Κωνσταντίνος Οικονόμου
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Μαριάννα Παπάκη
ΠΑΙΖΟΥΝ: Παντελής Βασιλόπουλος, Μαρία Κωνσταντά, Άγγελος – Προκόπιος Νεράντζης, Έλλη Σαρρή
Λίγα λόγια για την ομάδα:
Η θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ αποτελείται από αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. και του Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ. και λειτουργεί από το 2011 με συντονιστή τον Τάσο Αγγελόπουλο. Στα χρόνια λειτουργίας της, η ομάδα έχει συνεργαστεί με ιστορικά σχήματα, όπως η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη και το «Θέατρο Πόρτα» στην Αθήνα, ενώ δραστηριότητές της έχουν φιλοξενηθεί από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το θέατρο «Black Box» (στη Θεσσαλονίκη) και το θέατρο «Φούρνος» (στην Αθήνα). Έχει συμμετάσχει στα «47α Δημήτρια» (Θεσσαλονίκη, 2012), στο «Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου» (Κιλκίς, 2015 και 2016), στις εκδηλώσεις «Θεσσαλονίκη – Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014» και στο φεστιβάλ «BITEF Poliphony» (Βελιγράδι, Σερβία). Ταυτόχρονα με τις θεατρικές παραστάσεις, η θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ ασχολείται με τον σχεδιασμό και την εκτέλεση θεατροπαιδαγωγικών προγραμμάτων, ενώ διοργανώνει θεατρικά εργαστήρια για παιδιά, εφήβους και ενήλικές. Περισσότερες πληροφορίες: www.papalangki.gr | FBpage: @papalangkitheatre
Ο Τάσος Αγγελόπουλος σε παλαιότερη συνέντευξή του στο MAXMAG εδώ
