«Η Συνέντευξη»
Σε μια κοινωνία, όπου δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της αγοράς εργασίας, η οποία περιορίζεται και του καταρτισμένου νέου και μη εργατικού δυναμικού που όλο αυξάνεται, η παράσταση «η συνέντευξη» μας καλεί να δούμε ποια είναι τα συγκλονιστικά αποτελέσματα της κατάστασης αυτής. Στο επίκεντρο βρίσκεται το πνεύμα της ανταγωνιστικότητας και τα προβλήματα που προκαλεί στις σχέσεις ατόμων, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, που αν υπάρξει και η παραμικρή έλλειψη σεβασμού και κατανόησης κυριαρχεί το χάος.
Το έργο περιστρέφεται γύρω από πέντε ανθρώπους οι οποίοι είναι υποψήφιοι για μια πολυπόθητη θέση εργασίας σε τράπεζα. Τα άτομα αυτά υποβάλλονται σε μια σειρά από δοκιμασίες, όπου στο τέλος καθεμιάς αποχωρεί ένα άτομο. Ωστόσο, ο ανταγωνισμός και τα περιστατικά σαμποτάζ οδηγούν τους υποψηφίους στα άκρα και επικρατεί ένα κλίμα εχθρότητας και μίσους. Η δοκιμασία αυτών των ατόμων σχετίζεται με την εργασία και την απόδοση τους σε ομαδικό επίπεδο πράγμα αδύνατο καθώς η επιθυμία και των πέντε για την απόκτηση της θέσης δημιουργεί εντάσεις και η απουσία ανθρωπισμού και σεβασμού αποτελεί τροχοπέδη για την διεξαγωγή του έργου τους με επιτυχία.
Μια εξαιρετική παράσταση, με εξαιρετικούς ηθοποιούς που κατάφεραν να ευαισθητοποιήσουν τους θεατές για θέματα που απασχολούν συνανθρώπους μας καθημερινά και που ίσως θεωρούνται ταμπού.
Ο κάθε υποψήφιος αντιπροσωπεύει και από ένα κοινωνικό πρόβλημα που δεν του επιτρέπει να ανελιχθεί ή έστω να κριθεί δίκαια με βάση τις δυνατότητες και ικανότητές του και όχι ως προς το παρελθόν του ή προσωπικά προβλήματα.
Ένα από τα θέματα στα οποία γίνεται αναφορά είναι το θέμα της εγκυμοσύνης και ο ενδοιασμός που δείχνουν αρκετές επιχειρήσεις για την πρόσληψη εγκύων καθώς θα απαιτηθεί άδεια μητρότητας και θεωρείται πως η άδεια αυτή θα κοστίσει χρόνο και χρήμα και θα βλάψει την επιχείρηση. Η έγκυος υποψήφιος έχει μόλις μάθει για την εγκυμοσύνη της και θέλει να το κρύψει από τους υπεύθυνους ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι δε θα την προσλάβουν, έτσι ζητάει την βοήθεια των υπολοίπων υποψηφίων και να μην το αποκαλύψουν. Σε αυτή τη σκηνή προκύπτει μια συζήτηση στην οποία η μελλοντική μητέρα προσπαθεί να πείσει τους υπολοίπους πως θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε αυτή την πρόκληση και πως δε θα επιβαρύνει κανέναν με παραπάνω φόρτο εργασίας όσο θα βρίσκεται σε άδεια. Παρ’ όλα αυτά, ο ένας εκ των τεσσάρων υποψηφίων την παροτρύνει ξεκάθαρα να κάνει έκτρωση αν θέλει την θέση τόσο πολύ. Λίγο αργότερα η γυναίκα αποχωρεί καθώς μόνο ένας υποψήφιος την υποστηρίζει ενώ όλοι οι υπόλοιποι την διώχνουν με το πρόσχημα πως σκέφτονται το όφελος της εταιρίας.
Πολλές γυναίκες στη σημερινή κοινωνία έρχονται αντιμέτωπες με το δίλημμα να κάνουν παιδιά ή να αφοσιωθούν στα επαγγελματικά καθώς τους έχει γίνει ξεκάθαρο πως η μία επιλογή αναιρεί αυτόματα την άλλη και πως δε γίνεται να τα κάνουν ταυτόχρονα. Κάπως έτσι, η ανεξαρτησία, που μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσω επαγγελματικής κατάρτισης το ατόμου, μετατρέπεται σε προτεραιότητα και η απόκτηση παιδιών μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί υπάρχει θέμα υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, οι λόγοι είναι προφανείς. Ο ψυχολογικός αυτός πόλεμος που βιώνει μια γυναίκα, θα έπρεπε να μην υπάρχει σε μια πολιτισμένη κοινωνία του 21ου αιώνα και είναι υποχρέωση του καθενός από εμάς να κατακρίνει τέτοιας φύσεως περιστατικά.
Στην επόμενη δοκιμασία όπου απαιτείται ομαδική εργασία, προκύπτει πως ο ένας εκ των τεσσάρων υποψηφίων έπασχε παλιά από κατάθλιψη και καθώς αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, ο άκρως ανταγωνιστικός υποψήφιος που τους υποτιμάει όλους, με ύπουλο και προκλητικό τρόπο εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση και τον οδηγεί στα άκρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια “εκρηκτική” σκηνή στην οποία ο θιγμένος υποψήφιος ξεσπά και προβαίνει σε σωματική επίθεση έναντι του αλαζόνα και ανταγωνιστικού υποψηφίου που εκμεταλλεύεται καταστάσεις και τις αδυναμίες των άλλων. Το περιστατικό αυτό μας υπενθυμίζει πως όλοι έχουμε ένα παρελθόν και έχουμε ζήσει οδυνηρές καταστάσεις και προκειμένου να υπάρξει αρμονική συμβίωση πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση διότι αυτό το παρελθόν είναι που μας κάνει μοναδικούς. Ο εγωκεντρισμός και η αγένεια είναι εχθροί των κοινωνικών σχέσεων και δεν έχουν χώρο κατά τη διάρκεια συναναστροφής με συνανθρώπους μας.
Αυτό που προκάλεσε αίσθηση και που παρατηρούμε να συμβαίνει και στην κοινωνία μας είναι πως τα άτομα πού φαίνεται πως διακατέχονται από ηθικότητα και ένα αίσθημα δικαιοσύνης χάνονται στη σκιά αυτών που έχουν εξασκηθεί στην απονομή της δικής τους δικαιοσύνης όπως την καταλαβαίνουν εκείνοι και όχι στην πραγμάτωση του ηθικά σωστού και δικαίου. Στην περίπτωση της “συνέντευξης” ο λόγος του ηθικά σωστού ερχόταν πάντα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα καθώς ο υποψήφιος αυτός είχε αδυναμία έκφρασης λόγω του ότι ήταν τραυλός. Έτσι, κάθε φορά που προσπαθούσε να εκφραστεί, η απουσία κατανόησης και υπομονής των άλλων τον ανάγκαζαν να εγκαταλείπει την προσπάθεια και να συμβιβάζεται με τις επιλογές και αποφάσεις που ενώ θα έπρεπε να προκύπτουν από κοινού, στην ουσία αυτός δεν είχε συμφωνήσει αλλά παρόλα αυτά υπέκυψε και έμεινε σιωπηλός. Αυτό όμως αλλάζει και ο συγκεκριμένος υποψήφιος ωθείται στα άκρα και ξεπερνάει τον εαυτό του αφού από την αγανάκτηση και τον θυμό καταφέρνει να αρθρώσει λέξεις και να φωνάξει προσφέροντας στον εαυτό του αλλά και στο κοινό ένα αίσθημα ανακούφισης. Παρόλα αυτά όμως, το άτομο αυτό είναι το τρίτο που αποχωρεί, αφήνοντας πίσω του δύο μόνο υποψηφίους.
Προς το τέλος η παράσταση είναι γεμάτη ανατροπές, οι οποίες ταράζουν τον υποψήφιο και ο ίδιος φαίνεται να είναι στα πρόθυρα της τρέλας και η παράσταση τελειώνει με το άτομο αυτό να καίει τα χαρτιά που κουβαλούσε. Οι προσδοκίες του ανατράπηκαν και ο μισανθρωπισμός του, του στοίχισε το όνειρο να πάρει την πολυπόθητη θέση εργασίας.
Το μαύρο χιούμορ, που έκανε αισθητή την παρουσία του, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, έπαιξε επικουρικό ρόλο για την μετάδοση των μηνυμάτων. Τα κοστούμια και τα σκηνικά συνέβαλαν ώστε ο θεατής να νιώθει ότι συμμετέχει στη συνέντευξη ενεργά. Στο σύνολο, ήταν μια παράσταση πειστική, που και έθιξε αρκετά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας αλλά και κατάφερε να αποτελέσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Συγγραφή: Ομάδα Θεάτρου Partisans
Σκηνοθεσία: Σοφία Φυτιάνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλιος Κοντοχρήστος
Ηθοποιοί: Καλλιόπη Ξανθοπούλου, Κωνσταντίνος Μητράκας, Μυρτώ Πρατσινάκη, Ιφιγένεια Σταμπουλή, Κωνσταντίνος Σωτηριάδης, Δομίνικος Τζήκος
ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΗΡΕ ΠΑΡΑΤΑΣΗ
Πληροφορίες:
Θέατρο Αθήναιον – Μικρή Σκηνή – Βασιλίσσης Όλγας 35
Τηλέφωνο: 2310 832 060, 697 197 0722
Παραστάσεις: 25 & 26 Νοεμβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:00 & Κυριακή 20:00
Διάρκεια: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: 10 € κανονικό, 7 € φοιτητικό, ανέργων, πολυτέκνων, 5 € ομαδικό, Δωρεάν για ΑμεΑ
Προπώληση: Στο ταμείο του Θεάτρου Αθήναιον (ημέρες και ώρες παραστάσεων)
