Αν και έχει περάσει 1 χρόνος από το ξέσπασμα των προσφυγικών εισροών, το προσφυγικό ζήτημα συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μένει στην κορυφή της επικαιρότητας. Τα σύνορα έπειτα από τόσο διάστημα παραμένουν ακόμη κλειστά ενώ 56.975 πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στον ελληνικό χώρο. Μία προσφυγική «Οδύσσεια» που μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος.
Η υπέροχη και κατά τα άλλα ανέμελη ζωή στη χώρα μας μοιάζει να κυλά σχετικά ήρεμα. Αυτή βέβαια η φαινομενική ηρεμία φαίνεται πως αναταράχθη από μία απόφαση της κυβερνούσας αρχής, με βάση την οποία τα παιδιά των προσφύγων θα εντάσσοντας από τον Σεπτέμβριο στα ελληνικά σχολεία για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Η συγκεκριμένη απόφαση, είτε εξέπληξε τα πλήθη είτε δεν τα εξέπληξε, όχι μόνο δεν έμεινε στα λόγια αλλά προχώρησε και ξεκίνησε να εφαρμόζεται. Μέσα από την υλοποίησή της όμως βγήκαν για ακόμη μία φορά στο προσκήνιο τα αισθήματα ξενοφοβίας.
Θα πίστευε κανείς, έχοντας παρατηρήσει τις πολυπολιτισμικές επιρροές που δέχτηκε ο ελληνικός λαός από την αρχαιότητα έως και σήμερα, πως η ξενοφοβία όχι απλά θα έπρεπε να είναι «υπό εξαφάνιση» αλλά σε πλήρη αφάνιση. Η ίδια η πραγματικότητα όμως δείχνει και πάλι το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό της. Ίσως τελικά μία μεγάλη μερίδα Ελλήνων να μην είναι μόνο μισάνθρωπο αλλά και υπάνθρωποι.
Πολλές φορές νομίζουμε πως είμαστε καλύτεροι επειδή γεννηθήκαμε και ζούμε σε μία χώρα που δεν έχει πόλεμο. Αυτό όμως δεν μας κάνει καλύτερους αλλά απλά τυχερούς. Παρόλ’ αυτά χειρότεροι γινόμαστε με απόλυτη βεβαιότητα όταν σκεφτόμαστε με μίσος προς τον οποιονδήποτε άλλο. Η εκπαίδευση είναι σημαντική, σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν ζεις, και το να εμποδίσεις κάποιον από το να την λάβει δείχνει το πόσο απαίδευτος είσαι εσύ ο ίδιος. Το δικαίωμα στην πρόσβαση και στην απόκτηση της είναι επιτακτικό και αναγκαίο. Όταν οι ίδιες οι καταστάσεις, οι οποίες απορρέουν από τις πολεμικές συρράξεις, έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο, τότε η εκπαίδευση, έστω και μέσα σε ένα ελληνικό σχολείο, είναι κοινωνική επιταγή.
Οι δικαιολογίες περί μετάδοσης ασθενειών, από τη κοινή χρήση των σχολικών θρανίων, τις περισσότερες φορές είναι απλά τραγελαφικές. Θέτοντας μπροστά το προσωπείο της «υγείας» καλύπτουν (ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον) τις κατεστραμμένες και ακροδεξιές φύσεις τους. Αυτές οι «φύσεις» καθοδηγούν και οι υπόλοιποι ακολουθούν τυφλά, δίχως λογική.
Και ναι….υπάρχουν πρόσφυγες που έχουν κάποιες ασθένειες, υπάρχουν και ταραχοποιά στοιχεία ανάμεσα σε αυτούς, δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι. Τι φοβόμαστε τελικά ότι θα μας πάρουν; Μήπως μας κλέψουν λίγο ήλιο, λίγη θάλασσα και μία ξαπλώστρα στη Ψαρού; Μόνιμα κανείς δεν θέλει να μείνει στην καταπληκτική κατά τα άλλα Χώρα του Ήλιου (βλ. Ελλάδα). Ίσως «άλλοι» να το θέλουν, οι ίδιοι όμως όχι…
