«Η βιβλιοθήκη Haskell εμπράκτως αντιπροσωπεύει την ουσία της γνώσης… Ούτε αυτή δεν γνωρίζει σύνορα.»
Παράδοξο της εποχής αποτελεί το γεγονός πως παρά την υποτιθέμενη πρόοδο των σύγχρονων καιρών οι συζητήσεις περί ανύψωσης ψηλών τοίχων ανάμεσα σε χώρες όλο και εντείνονται ενώ τα συρματοπλέγματα και οι προσεγμένες περιφράξεις, συνοδευόμενες από αυστηρούς συνοριοφύλακες, δεν λείπουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών, άλλωστε, αποτελεί η απαγορευτική οδηγία του αμερικανικού προέδρου, Ντοναλτ Τραμπ, για την είσοδο Ιρανών στις ΗΠΑ, η οποία καθιστά ανέφικτη την συνάντηση Ιρανών μόνιμων και νομίμων κατοίκων των ΗΠΑ -φοιτητών για παράδειγμα- με τις οικογένειές τους, δυσκολεύοντας την ζωή χιλιάδων ανθρώπων που στερούνται την θερμή αγκαλιά των αγαπημένων τους και την εν γένει αναντικατάστατη δια ζωής επικοινωνία μαζί τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, ωστόσο, βρίσκουν καταφύγιο από αυτού του είδους την ακραία συντηρητική μεταναστευτική πολιτική αλλά και χώρο και χρόνο για μια αγκαλιά, λίγες κουβέντες και ένα τρυφερό χαμόγελο των λατρεμένων τους προσώπων σε ένα σημείο που η γνώση επιτελεί κυριολεκτικά τον σκοπό της, καταρρίπτοντας τα σύνορα, καθώς αρνείται να υποκύψει σε νοητές γραμμές που για μερικούς δεν αποτελούν παρά μόνο χαρακιές στο σώμα του πλανήτη.Ο λόγος, λοιπόν, για την βιβλιοθήκη του Haskell, η οποία ιδρύθηκε το 1904, ισορροπώντας από τότε κι έκτοτε ανάμεσα στα σύνορα ΗΠΑ και Καναδά, ανάμεσα στην πόλη Στάνσεντ του Κεμπέκ και Ντέρμπυ Λάιν του Βερμόντ. Η οικοδόμησή της ακριβώς επάνω στα σύνορα των δύο χωρών διόλου τυχαία δεν είναι, αφού κατασκευάστηκε από τα παιδιά της οικογένειας Haskell με στόχο την εκπλήρωση της επιθυμίας των γονιών τους, του αμερικανού πατέρα τους και της καναδής μητέρας τους, αποδεικνύοντας πως η αγάπη για την γνώση και την τέχνη δεν υπόκειται σε γεωπολιτικούς περιορισμούς.
(Πηγή εικόνας: thefact.gr)
Αναντίρρητο είναι πως τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά η Βιβλιοθήκη του Haskell μοιάζει με ένα τυπικό προσεγμένο νεοκλασικό κτίριο με φροντισμένους και καλαίσθητους χώρους, ξύλινες σκαλισμένες λεπτομερώς γωνίες, άνετες καρέκλες στο αναγνωστήριό του, αλλά και μια μικρή σκηνή όπερας, κατασκευασμένο όχι μόνο για λογοτεχνικά αλλά και για μουσικά ταξίδια. Αυτό που την ξεχωρίζει, όμως, καθιστώντας αδύνατη την σύγκρισή της με οποιαδήποτε άλλη βιβλιοθήκη του κόσμου είναι μια λεπτή φθαρμένη πλέον μαύρη κολλητική ταινία στο πάτωμά της, η οποία περνά κάτω από τις θέσεις της όπερας κι από το μέσο του κεντρικού δωματίου της βιβλιοθήκης και αποτελεί ένα διεθνώς αναγνωρισμένο σύνορο ανάμεσα στις δύο χώρες, με αποτέλεσμα ορισμένα τμήματα του κτιρίου να βρίσκονται σε αμερικανικό έδαφος και τα υπόλοιπα σε καναδικό.
(Πηγή εικόνας: newsbeast.gr)
(Πηγή εικόνας: tripadvisor.com)
Συμπερασματικά, λοιπόν, αυτό το διατηρητέο και από τις δύο χώρες οίκημα κατόρθωσε να γκρεμίσει τα σύνορα, ενώνοντας τους ανθρώπους όχι με την γνώση αλλά και μεταξύ τους, όντας ταυτόχρονα μια έντονη υπενθύμιση πως τα σύνορα είναι μια ανθρώπινη επινόηση και δύνανται να γίνουν όσο αληθινά και απειλητικά εμείς επιλέξουμε.
