Το φαινόμενο Beatles ξεκίνησε το 1957, όταν ο Paul McCartney πέρασε με επιτυχία μια ακρόαση για τη θέση του κιθαρίστα στους Quarrymen, ένα γκρουπ που έπαιζε αυτοσχέδια μουσική, με επικεφαλής τον αείμνηστο John Lennon. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, άλλοι δύο μουσικοί είχαν προστεθεί στο συγκρότημα. Ο τότε 15χρονος κιθαρίστας, George Harrison, (γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1943 στο Λίβερπουλ) και ο Stuart Sutcliffe, φίλος του John Lennon από το σχολείο (γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 1940 στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και πέθανε στις 10 Απριλίου του 1962 στο Αμβούργο, στη Γερμανία). Στην αρχή, το συγκρότημα ονομάστηκε Johnny And The Moondogs, σύντομα όμως, άλλαξε το όνομά του σε Silver Beetles. Τον Απρίλιο του 1960 έκαναν την πρώτη τους περιοδεία στη Σκωτία και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς άλλαξαν ξανά το όνομά τους. Αυτή τη φορά, βάπτισαν τους εαυτούς τους Beatles. To όνομα αυτό το εμπνεύστηκε ο John Lennon από ένα όνειρο που είχε δει, μερικές μέρες πριν.
Το ξεκίνημα μιας μεγάλης πορείας
Ένα από τα μέλη των τότε Beatles ήταν και ο Pete Best που εμφανίστηκε μαζί με το συγκρότημα σε αρκετές συναυλίες, κυρίως στο Αμβούργο. Εκείνον τον καιρό, η κάθε συναυλία των Beatles διαρκούσε τουλάχιστον έξι ώρες, κάτι που ήταν εξαντλητικό. Στην κάθε τους εμφάνιση, οι Beatles συνήθιζαν να διασκευάζουν R&B και Rock ‘n’ Roll τραγούδια, που αγαπούσε ιδιαίτερα ο κόσμος. Πράγματι, η συνεργασία του John Lennon με τον Paul McCartney απέδωσε καρπούς. Σταδιακά, οι Beatles άρχισαν να αλλάζουν παρουσιαστικό, όλοι έκοψαν τα μαλλιά τους, λανσάροντας έτσι μια νέα μόδα, που εξελίχθηκε σε «μανία». Όμως κατά βάθος, εκείνη η μεταβατική περίοδος δεν ήταν και τόσο καλή. Ο George Harrison αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και οι Beatles έπρεπε να σταματήσουν τις εμφανίσεις τους στη Γερμανία. Έτσι, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Αγγλία με τον τότε μάνατζερ τους, Allan Williams.
Πέρασαν περίπου δύο μήνες, και ο George Harrison ανάρρωσε. Οι Beatles έκαναν μια εξαιρετική εμφάνιση στο Caravan Club, στο Λίβερπουλ, και ξαναπήγαν στη Γερμανία, όπου έδωσαν μια συναυλία στο Top Ten Club με προσκεκλημένο τον Tony Sheridan, που ερμήνευσε μαζί τους τη μεγάλη του επιτυχία, «My Bonnie». Στο μεταξύ, ο Stuart Sutcliffe αποχώρησε από τους Beatles, αποφασίζοντας να μείνει στη Γερμανία για πάντα, ακολουθώντας το επάγγελμα του ζωγράφου. Τότε, ο Paul McCartney ανέλαβε το ρόλο του μπασίστα.
Το Νοέμβριο του 1961 ο Brian Epstein, διευθυντής μεγάλου δισκοπωλείου στο Λίβερπουλ, έδειξε σημαντικό ενδιαφέρον για τη δουλειά των Beatles. Αφορμή υπήρξαν τα χιλιάδες γράμματα, που λάμβανε, από όσους ήθελαν να αποκτήσουν το «My Bonnie», στην εκτέλεση που είχε τραγουδήσει ο Tony Sheridan μαζί με τους Beatles. Έχοντας δει τους Beatles να τραγουδούν ζωντανά, ενθουσιάστηκε και αμέσως έγινε ο νέος τους μάνατζερ. Ωστόσο, οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες δεν είχαν ενδιαφερθεί ακόμα ιδιαίτερα. To 1962 οι Beatles πέρασαν με επιτυχία μια ακρόαση με την Decca Records, αλλά ακόμα κανείς δεν είχε πάρει στα σοβαρά τη δουλειά τους. Στις 10 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, μαθεύτηκε ότι ο Stuart Sutcliffe, που είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα, για να μείνει στη Γερμανία, έπαθε εγκεφαλικό και πέθανε στο Αμβούργο. Την επόμενη μέρα, οι Beatles πήγαν στη Γερμανία και έδωσαν επτά συναυλίες για τη μνήμη του καλού τους φίλου. Το Μάιο της ίδιας χρονιάς, ο Brian Epstein κανόνισε μια συνάντηση των Beatles με τον παραγωγό της EMI Records, George Martin. Το επόμενο βήμα ήταν τα «σκαθάρια» να υπογράψουν με την Parlophone Records.
Τρεις μήνες αργότερα, ο ντράμερ Pete Best εγκατέλειψε το συγκρότημα. Ο αντικαταστάτης του Pete Best, Ringo Starr, ήταν ό,τι ακριβώς έψαχναν οι Beatles (το πραγματικό όνομα του Ringo Starr είναι Richard Starkey, γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1940 στο Λίβερπουλ, και αρχικά έπαιζε ντραμς στους Rory Storm And The Hurricanes). Προς το τέλος του 1962, οι Beatles γνώρισαν την πρώτη τους επιτυχία με το «Love Me Do», που έπαιξαν στην τελευταία εμφάνισή τους στο Star Club της Αγγλίας. Η φυσαρμόνικα που ο John Lennon έπαιζε μέσα στο κομμάτι, ήταν κάτι πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή. Ο Brian Epstein, που εξακολουθούσε να είναι μάνατζερ τους, τους έφερε σε επαφή με το μουσικό εκδότη, Dick James.
Στις 13 Φεβρουαρίου του 1963 οι Beatles εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην τηλεόραση, και συγκεκριμένα στο βρετανικό τηλεοπτικό σόου «Thank Your Lucky Stars», προκειμένου να προωθήσουν το καινούργιο τους single «Please Please Me». Το σόου είχαν παρακολουθήσει πάνω από έξι εκατομμύρια τηλεθεατές. Ήταν μια από τις πολύ καλές στιγμές της καριέρας τους, γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι το single -πολύ γρήγορα- άγγιξε την κορυφή των charts της Αγγλίας. Μετά από λίγο, ένα ακόμη single τους σκαρφάλωσε στην κορυφή, μένοντας εκεί για επτά ολόκληρες εβδομάδες, το «From Me To You». Αμέσως μετά, οι Beatles κυκλοφόρησαν το «She Loves You» (Yeah, Yeah, Yeah), άλλο ένα Νο.1 για τα θρυλικά «σκαθάρια». Η Beatlemania άρχισε να εξαπλώνεται από άκρη σε άκρη. Ένα ακόμη single τους, το «I Want To Hold Your Hand», προκάλεσε παραλήρημα στον κόσμο. Το κομμάτι μπήκε κατευθείαν στο Νο.1 των charts, πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μόνο στην Αγγλία.
Είχε μπει ήδη το 1964, αλλά δυστυχώς οι Beatles δεν ήταν ακόμα γνωστοί στην Αμερική, παρόλο που στην Αγγλία πραγματοποιούσαν ήδη θεαματικές πωλήσεις. Οι Αμερικανοί γνώρισαν τα «σκαθάρια» μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους σε διάφορα βρετανικά shows, που μεταδίδονταν και στην αμερικάνικη τηλεόραση, όπως για παράδειγμα το Show του Ed Sullivan. H δημοτικότητα τους ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας τους και το τραγούδι τους «I Want To Hold Your Hand» ακουγόταν σε ολόκληρο τον κόσμο, με αποτέλεσμα τον Απρίλιο του 1964 οι Beatles να μπουν για πρώτη φορά στα πέντε πρώτα singles του Hot 100 του Billboard. Στον Καναδά επίσης, εννέα στα δέκα singles του ραδιοφωνικού Top 10 ανήκαν στους Beatles. Είχαν καταφέρει να αποδείξουν ότι αυτό που έκαναν ήταν σημαντικό. Το Λίβερπουλ απέκτησε μεγάλη φήμη και οι Beatles μάγεψαν με τα τραγούδια τους εκατομμύρια ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι η μουσική είναι τόσο «έξυπνη», ώστε να μπορεί να σαγηνεύει άτομα κάθε ηλικίας.
«Beatlemania»
Η Beatlemania έκανε τον κόσμο να παθαίνει υστερία και σίγουρα υπήρξαν πολλοί που θα έδιναν τα πάντα για να δουν έστω μία φορά το αγαπημένο τους συγκρότημα από κοντά. Τόσο στην αμερικάνικη, όσο και στην αγγλική αγορά, άρχισαν να πωλούνται από μπλουζάκια, καπελάκια και τσάντες με φωτογραφίες των «σκαθαριών», μέχρι και πλαστικά κουκλάκια με τις μορφές των Beatles. Ο John Lennon και ο Paul Mc Cartney απέκτησαν μεγαλύτερη δημοτικότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος.
Οι Beatles ήταν εκείνοι που ενθάρρυναν τους Rolling Stones στα πρώτα τους βήματα, γράφοντας μάλιστα το δεύτερο single τους «I Wanna Be Your Man». Από πολλούς χαρακτηρίστηκαν ένα φαινόμενο. Έβγαζαν τη μια επιτυχία μετά την άλλη και το κοινό τους ακολουθούσε γιατί τα τραγούδια τους είχαν πάντα κάτι το αυθεντικό. Παρόλο που τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, «Α Hard Day’s Night» και «Help», δεν ανήκαν στη συνηθισμένη pop γκάμα, επικροτήθηκαν στο έπακρο.
Τα «σκαθάρια» άρχισαν να κερδίζουν μουσικά βραβεία για την προσφορά τους στη βρετανική μουσική. Λίγο πριν τελειώσει το 1965, ανέβασαν ένα ακόμη Νο.1 single, αυτή τη φορά το double sided «We Can Work It Out»/«Day Tripper» (και τα δύο τραγούδια από το ίδιο 45άρι ήταν τόσο εξαιρετικά που πήγαν και τα δύο στο Νο.1 της Αγγλίας). Τα Χριστούγεννα του 1965 οι Beatles κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Rubber Soul», που δεν ήταν ένα απλό compilation, αποτελούμενο από κάποια τραγούδια. Ήταν μια εκπληκτική συλλογή με ποικίλα ακούσματα, από το σατιρικό «Nowhere Man», μέχρι το αξιοσημείωτο «In My Life». Το μουσικό στυλ των Beatles ήταν τόσο όμορφο, που πολλά συγκροτήματα εκείνης της εποχής το υιοθέτησαν στα τραγούδια τους. Οι Byrds, Yardbirds και οι Rolling Stones είναι τρανά παραδείγματα.
Κατά τη διάρκεια του 1966, εξακολουθούσαν να εμφανίζονται ζωντανά στη σκηνή μπροστά σε χιλιάδες θαυμαστές, που έφταναν στα όρια της υστερίας. Το μόνο μελανό σημείο ήταν το κοινό της Ιαπωνίας, που κάθε άλλο παρά φιλικό ήταν, ως προς τους Beatles. Στο Τόκιο μάλιστα, λίγο πριν ξεκινήσουν μια συναυλία, αντιμετώπισαν την οργή κάποιων μαθητών, ενώ λίγο αργότερα δέχθηκαν μέχρι και απειλές για τη ζωή τους. Το γκρουπ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιαπωνία, απογοητευμένο από το κοινό, μη ξέροντας όμως ότι αυτά τα επεισόδια θα συνεχίζονταν και στη Μανίλα. Εκεί, ο κόσμος ξέσπασε εναντίον των Beatles, γιατί δε δέχθηκαν να πάνε μετά τη συναυλία σε ένα πάρτι, όπου θα βρισκόταν και ο τότε Πρόεδρος, Ferdinand Marcos. Λίγους μήνες αργότερα, τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Οι Beatles πιο δημοφιλείς, ακόμα και από τον Χριστό
Οι καταστάσεις στη ζωή του συγκροτήματος άρχισαν να ξεφεύγουν εκείνη την εποχή. Στην Αμερική υπήρξαν μερικοί που έκαψαν τους δίσκους των Beatles, επειδή ο John Lennon είχε δηλώσει ότι «αυτή τη στιγμή οι Beatles είναι πιο δημοφιλείς, ακόμα και από τον Χριστό». Αν και όλα αυτά πέρασαν απαρατήρητα από τους Βρετανούς, το πλήγμα ήταν μεγάλο. Εξαντλημένοι πλέον, έδωσαν την τελευταία τους συναυλία στην Αμερική, και συγκεκριμένα στο Candlestick Park του San Francisco, στις 29 Αυγούστου του 1966. Αντίθετα, στην Αγγλία, η επιτυχία τους συνεχιζόταν και τα Νο.1 τραγούδια τους διαδέχονταν το ένα, μετά το άλλο. Το «Paperback Writer» και το «Yellow Submarine»/«Eleanor Rigby», ένα από τα doubled sided singles των Beatles με την υπογραφή του Ringo Starr, γνώρισαν ταυτόχρονα τη δόξα της κορυφής.
Μετά το τέλος του 1966, οι Beatles θέλησαν και πάλι να εμφανιστούν μπροστά στο κοινό τους. Δεν ήταν εύκολο γι’ αυτούς να ξεχάσουν τις άσχημες εμπειρίες τους, αλλά από την άλλη μεριά δε μπορούσαν να ξεχάσουν, ούτε τη θερμή αποδοχή από τους ανθρώπους, που πραγματικά τους αγαπούσαν. Έτσι, αποφάσισαν να αλλάξουν το look τους και να ξεκινήσουν και πάλι τις δημόσιες εμφανίσεις. Οι φωτογραφίες τους από εκείνη την εποχή έδειχναν μια ολοκληρωτική μεταμφίεση.
Τα «σκαθάρια» λανσάρουν ένα νέο τρόπο ζωής
Πέρασαν έξι μήνες, για να κυκλοφορήσουν το single «Penny Lane»/«Strawberry Fields Forever». Ήταν το πρώτο single τους που δεν πήγε Νο.1, αφού εκείνη την εποχή τα πρωτεία κρατούσε ο Engelbert Humperdinck με το «Release Me». Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν για μία ακόμα φορά, να δείξουν πόσο καλά συνεργάζονταν ο Paul McCartney και ο John Lennon. Το 1967 οι Beatles είχαν ήδη έτοιμα άλλα 13 κομμάτια. Αυτά αποτέλεσαν το υλικό του νέου τους δίσκου, «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Ήταν η πρώτη φορά, που μέσα στο άλμπουμ προσθέσανε φωτογραφίες από την προσωπική τους ζωή. Παράλληλα, ήταν η πρώτη φορά, που τυπώνονταν οι στίχοι από τραγούδια σε χαρτί που υπήρχε ως ένθετο μέσα στο δίσκο. Κατά γενική ομολογία, τα «σκαθάρια» είχαν λανσάρει ένα νέο τρόπο ζωής, που ξέφευγε αρκετά από τα standards της προηγούμενης δεκαετίας.
Φανταχτερά ρούχα, ναρκωτικά, μυστικοπάθεια και απελευθέρωση από τον έλεγχο των γονέων. Στο παρελθόν είχαν επιχειρήσει να πειραματιστούν μουσικά (αυτό φαινόταν ιδιαίτερα σε αποσπάσματα από τα «Beatles For Sale» και «Revolver»), αλλά τελικά κατέληξαν στο να αφομοιώσουν -μέχρι ενός βαθμού- τη νοοτροπία των καρτούν. Υπήρχαν φωτογραφίες τους, τυπωμένες σ’ αυτή τη μορφή. Αλλά ακόμα και στη μουσική τους, μερικές φορές είχαν αυτή τη νοοτροπία, αφού τα τραγούδια τους άγγιζαν μια καρτούν ψυχεδελική κατάσταση, ενώ από την άλλη ήταν χαρακτηριστικό το φιλοσοφικό περιεχόμενο των στίχων τους. Προτιμούσαν τις ορχήστρες και τα μουσικά όργανα που «έβγαζαν» απαλούς ήχους, όπως την κλασική κιθάρα και το βιολί. Όσο για τις ηχογραφήσεις τους, ήταν για εκείνη την εποχή πρωτοποριακές, και η πιστότητα των δίσκων τους μοναδική, τόσο, που ακόμα και σήμερα μένει ασύγκριτη.
Η δική τους δισκογραφική και οι νέες επιτυχίες
Το 1968 οι Beatles ίδρυσαν μια δική τους δισκογραφική εταιρία, την Apple Corps. Το πρώτο single τους που ηχογράφησαν εκεί, ήταν το «Hey Jude», μια εκπληκτική μπαλάντα -διάρκειας 7 λεπτών- και ένα εντυπωσιακό φινάλε. Το επόμενο άλμπουμ των Beatles ήταν το «Yellow Submarine» που επανακυκλοφόρησε και μέσα στο 1999 με ψηφιακή επεξεργασία (remastered). Το εξώφυλλο του δίσκου ήταν εντυπωσιακό, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων. Όσον αφορά το περιεχόμενο του άλμπουμ, το μισό περιείχε instrumental κομμάτια, με την υπογραφή του George Martin, καθώς επίσης και τέσσερα vocal κομμάτια (τα δύο καλύτερα ήταν το «Hey Bulldog» του John Lennon και το «Only A Northern Song» του George Harrison). Το υπόλοιπο υλικό των Beatles αποτέλεσε το περιεχόμενο του διπλού τους άλμπουμ «The Beatles», ή όπως αλλιώς ήταν γνωστό, «White Album», από όπου τα περισσότερα κομμάτια του ξεχώρισαν σαν singles, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία, και όχι μόνο. Μερικές από τις πολύ καλές στιγμές αυτού του δίσκου ήταν το αφιέρωμα στον Chuck Berry, «Back In The USSR», το «Julia» που ο John Lennon έγραψε για τη μητέρα του, το εκπληκτικό «Blackbird», που έγραψε ο Paul McCartney, και τέλος το πασίγνωστο «While My Guitar Gently Weeps», όπου ο George Harrison έπαιζε κιθάρα μαζί με τον Eric Clapton. Οι Marmalade πήραν αργότερα τη σύνθεση των Beatles «Ob-La-Di, Ob-La-Da», με αποτέλεσμα το κομμάτι να φτάσει στο Νο.1 της Αγγλίας.
Πολλοί είχαν την αίσθηση ότι τα τέσσερα μέλη των Beatles εργάζονταν και σαν αυτόνομοι μουσικοί, κι αυτό ήταν καλό, τόσο για τη ξεχωριστή τους καριέρα, όσο και για τη συνεργασία και των τεσσάρων στους Beatles, γιατί αυτό που έκαναν ήταν μοναδικό και ο καθένας ήταν τέλειος στο είδος του. Κάποια στιγμή, οι Beatles ξαναγύρισαν στο γνωστό μουσικό στυλ που είχαν τη δεκαετία του ’60, γνωρίζοντας και πάλι επιτυχία, αυτή τη φορά με το «Get Back», όπου μάλιστα συνεργάστηκαν με τον οργανίστα Billy Preston. Ακόμα, υπήρχε αρκετό ακυκλοφόρητο υλικό του που «περίμενε», γραμμένο σε ταινίες, αλλά αυτό έπρεπε ακόμα να περιμένει για πολύ. Ουσιαστικά, το τελευταίο για εκείνη την εποχή βρετανικό Νο.1 των «σκαθαριών» ήταν το 1969 με το «Ballad Of John And Yoko», στο οποίο εμφανίζονταν μόνο ο Paul McCartney και ο John Lennon.
Ακολούθησε το άλμπουμ «Abbey Road», μια λαμπρή συλλογή από τραγούδια b’ sides, κομμάτια δηλαδή που βρίσκονταν σε flip sides των singles, αναφέροντας ενδεικτικά τα «Mean Mr. Mustard», «Polythene Pam», «She Came In Through The Bathroom Window» και «Golden Slumbers»/«Carry That Weight». Το «Come Together» του John Lennon και το «Something» του George Harrison ήταν επίσης από τις καλές στιγμές των Beatles. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς το ιστορικό «Yesterday» που έφτασε δυστυχώς μόνο μέχρι το Νο.4, δηλαδή στη χαμηλότερη θέση, που είχαν φτάσει ποτέ οι Beatles από την εποχή του «Love Me Do» (1962). Το 1970 τα «σκαθάρια» έκαναν τη μουσική επένδυση στην ταινία «Let It Be», σε παραγωγή του Phil Spector. Το ομώνυμο τραγούδι έγινε επιτυχία, πηγαίνοντας μέχρι το Νο.2 της Αγγλίας πέφτοντας όμως μια εβδομάδα μετά στο Νο.3. Ήταν ολοφάνερο, ότι ούτε ο George Harrison, ούτε ο John Lennon ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τη στάση του Paul McCartney απέναντι στο συγκρότημα, που με τόση αγάπη είχαν δημιουργήσει. Παράλληλα, η ορχηστρική εκτέλεση του «Long And Winding Road» κατάφερε μόλις και μετά βίας να αγγίξει την κορυφή των charts.
Το τέλος
Στο ξεκίνημα της δεκαετίας, η μόδα των Beatles είχε αρχίσει να περνά, καινούργια ονόματα ανέτειλαν στο μουσικό στερέωμα, προκαλώντας νέες εντυπώσεις και νέες τάσεις στη μουσική. Οι Beatles διαλύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Από τότε, μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει αρκετές συλλογές με γνωστά και άγνωστα τραγούδια τους, το ένα καλύτερο από τ’ άλλο. Οι άνθρωποι που πραγματικά λάτρεψαν τους Beatles, δεν απογοητεύτηκαν ούτε μία φορά. Αν μπορούσαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτές τις συλλογές με τα τραγούδια τους, θα διαλέγαμε τέσσερις. Οι δύο πρώτες κυκλοφόρησαν το 1996 σε δύο ξεχωριστά διπλά cd’ s, το ένα κόκκινο, και το άλλο μπλε. Και οι δυο περιλαμβάνουν γνωστά και άγνωστα τραγούδια των Beatles, η πρώτη από το 1958 μέχρι το 1966, και η δεύτερη από το 1967 μέχρι το 1970. Η τρίτη συλλογή είναι live και περιέχει 56 τραγούδια που οι Beatles ερμήνευσαν σε συναυλίες τους στο BBC. Και η τέταρτη είναι το «1», που κυκλοφόρησε μέσα στο 2000, ξεπερνώντας σε πωλήσεις ακόμα και τους δίσκους μοντέρνων top ονομάτων, αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά, ότι η μόδα των Beatles δεν πρόκειται να περάσει ποτέ…
Δισκογραφία
– Let It Be «Naked» (2003)
– One (2000)
– In The Beginning-Remastered (2000)
– Yellow Submarine-Remastered (1999)
– Anthology 3 (1996)
– Anthology 2 (1996)
– Anthology 1 (1996)
– Live at the B.B.C (1994)
– Vol. 1-Past Masters (1988)
– 1967-70 (1973)
– 1962-66 (1973)
– Let It Be (1970)
– In The Beginning-Early Tapes (1970)
– Abbey Road (1969)
– Yellow Submarine (1969)
– White Album (1968)
– Magical Mystery Tour (1967)
– Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967)
– Revolver (1966)
– Rubber Soul (1965)
– Help! (1965)
– Beatles For Sale (1964)
– Hard Day’s Night (1964)
– With The Beatles (1963)
– Please, Please Me (1963)
https://www.youtube.com/watch?v=2uneYz201p0
Πηγές
