Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1959 στη Νίκαια, πέρα από το μετέπειτα δοθέν παρατσούκλι του «Δράκου», είχε όλα τα στοιχεία που συγκροτούν ένα όμορφο παραμύθι, από τις δυσκολίες των πρώτων χρόνων στη μετέπειτα καταξίωση. Γιος ιδιοκτήτη συνεργείου μοτοσικλετών και πατέρα πέντε παιδιών, ο Γιαννάκης γνώρισε εξαρχής τις δυσκολίες της ζωής, καθώς εκεί ξόδεψε αρκετές ώρες και ακόμη περισσότερο κόπο.
Η ασπρόμαυρη δερμάτινη μπάλα δεν τον έθελξε, όμως παρασύρθηκε από την πορτοκαλί με τα σπυριά, η οποία και αποτέλεσε το φακό που υπέδειξε το ταλέντο του στον τότε προπονητή του Ιωνικού Νικαίας, Βύρωνα Κρίθαρη. Η πρώτη αμοιβή του μικρού τότε Παναγιώτη, ήταν 20 δραχμές, τις οποίες όμως ξόδεψε αμέσως, καθώς ήταν το αντίτιμο των φωτογραφιών του δελτίου του!
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Έχει κατακτήσει τίτλους σε κορυφαίο επίπεδο, σε επίπεδο συλλόγων, αλλά και εθνικών ομάδων, και έχει διακριθεί σε οποιαδήποτε διοργάνωση έχει συμμετάσχει, τόσο ως αθλητής, όσο και ως προπονητής. Είναι γνωστός με το ψευδώνυμο «ο δράκος» και αποτέλεσε τον κορυφαίο πλέι μέικερ της εποχής και μαζί με τον Νίκο Γκάλη, ανήκει στους πιο γνωστούς Έλληνες καλαθοσφαιριστές.
Ηγέτης του Ιωνικού Νικαίας
Πρώτη ομάδα της καριέρας του Παναγιώτη Γιαννάκη υπήρξε ο Ιωνικός Νικαίας από το 1972, όταν δηλαδή ο αθλητής ήταν δεκατριών ετών. Το 1975 με την Εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης Παίδων Ελλάδας κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, με τον ίδιο να σημειώνει 80 πόντους, και να είναι από τους κορυφαίους της ομάδας.
Με ηγέτη τον Γιαννάκη το 1976 ο Ιωνικός Νικαίας κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας εφήβων στη Λάρισα με αντίπαλο τον Ηρακλή. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1976, στο Τουρνουά της ΔΕΘ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης σε ηλικία 17 ετών, αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική ανδρών.
Με τη βοήθειά του, ο Ιωνικός προβιβάστηκε στην πρώτη κατηγορία και αποτέλεσε μια αξιόλογη ομάδα, καθώς τερμάτισε στην 5η θέση το 1978 και στην 6η θέση το 1979, κερδίζοντας τη συμμετοχή στο Κύπελλο Κόρατς. Το 1979 με την Εθνική Ελλάδας ο Γιαννάκης συμμετείχε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς αγώνες από την Εθνική Ελλάδας, που είναι και το μοναδικό έως σήμερα. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος για την περίοδο 1979-80.
Το 1982 επιλέχθηκε στο νούμερο 205 στο ντραφτ του ΝΒΑ από τους Μπόστον Σέλτικς. Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας καλαθοσφαιριστής που επιλέχθηκε από ομάδα του ΝΒΑ, δίχως να έχει παράλληλα την αμερικάνικη υπηκοότητα, αλλά και ο πρώτος που το κατάφερε, έχοντας διδαχθεί το μπάσκετ στην Ελλάδα. Την περίοδο 1983-84, με αντίπαλο τον Άρη, σημείωσε 73 πόντους σε έναν αγώνα που έληξε με σκορ 113-114 υπέρ του Άρη, με τον Γκάλη να σημειώνει 62 πόντους.
Κυρίαρχος με τον Άρη και πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική
Το καλοκαίρι του 1984 αποκτήθηκε από τον Άρη, ο οποίος δεν είχε καταφέρει να επικυρώσει με τίτλους την ανωτερότητά του, καθώς στα 4 χρόνια που βρισκόταν ο Γκάλης στη σύνθεσή του είχε κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα του 1983. Η συνεργασία του Παναγιώτη Γιαννάκη με το Νίκο Γκάλη έκανε τον Άρη κυρίαρχη δύναμη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κατά την πρώτη χρονιά (1984-85), ο Άρης κατέκτησε το νταμπλ και συμμετείχε στην τετράδα του Κυπέλλου Κόρατς, σημειώνοντας την πιο επιτυχημένη χρονιά της έως τότε ιστορίας του. Ο Άρης μονοπωλούσε τους τίτλους στο ελληνικό μπάσκετ. Συμμετείχε σε διαδοχικά πρωταθλήματα από το 1985 μέχρι και το 1991, όταν και πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα, κατακτώντας παράλληλα και τα Κύπελλα, εκτός από τις χρονιές 1986 και 1991, ενώ πήρε εκείνο του 1992. Παρόλο που ο Γκάλης έφυγε από τη Θεσσαλονίκη εκείνη τη χρονιά, ο Γιαννάκης, στην τελευταία του σεζόν στους «κίτρινους», πρόσφερε στην ομάδα του μια τεράστια διάκριση, ήτοι το Κύπελλο Κυπελλούχων, όταν στο Τορίνο υπέταξε την Εφές Πίλσεν με 50-48, με τον Ρόι Τάρπλεϊ να είναι άξιος συμπαραστάτης του «Δράκου».
Και έπειτα ήρθε η μεγάλη στιγμή του ελληνικού μπάσκετ. Αυτή που έβγαλε όλους τους Έλληνες φιλάθλους στο δρόμο και έκανε το μπάσκετ το εθνικό μας σπορ. Φυσικά, δε μιλάμε για κάτι άλλο πέρα από το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Εκεί, η Εθνική μας προκρίθηκε σε έναν απαιτητικό όμιλο με Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ισπανία, Γαλλία και Ρουμανία, ενώ στους «8» και στους «4» απέκλεισε Ιταλία και Γιουγκοσλαβία αντίστοιχα. Ο τελικός απέναντι στη Σοβιετική Ένωση αποτελεί από μόνος του ένα έπος, με τους Γκάλη και Γιαννάκη να είναι και πάλι πρωταγωνιστές, ωστόσο στην παρέα τους προστέθηκε και ο Αργύρης Καμπούρης, που με τη ψυχραιμία του στην εκτέλεση των βολών, «κάθισε» την Εθνική στο θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εντούτοις, οι επιτυχίες δε σταμάτησαν εκεί, καθώς δύο χρόνια αργότερα κατακτήθηκε το ασημένιο μετάλλιο στην ίδια διοργάνωση, με την Εθνική να έχει στη σύνθεσή της τέσσερις παίκτες του Άρη.
Στην κορυφή της Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό
Το καλοκαίρι του 1994 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, όπου βρήκε ξανά ως συμπαίκτη το Νίκο Γκάλη, και πρόλαβαν να αγωνιστούν μαζί έως την αποχώρηση του Γκάλη λίγο μετά το ξεκίνημα της περιόδου, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε το ρόλο του αρχηγού της ομάδας. Το 1995 αγωνίστηκε με τον Παναθηναϊκό για 7η φορά στην καριέρα του σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Σαραγόσα. Ο τραυματισμός του λίγο πριν το ημίχρονο αποδείχθηκε καθοριστικός για την εξέλιξη του αγώνα, καθώς ο Παναθηναϊκός, ο οποίος προηγούνταν σε όλη τη διάρκεια που συμμετείχε ο Γιαννάκης, δεν κατάφερε να αναδειχθεί νικητής. Κατέκτησε ωστόσο την 3η θέση, διάκριση που σημείωσε ο Γιαννάκης για 2η φορά στην καριέρα του, σε αυτήν την κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Το καλοκαίρι της ίδιας σεζόν, κατέκτησε την 4η θέση με την Εθνική Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Την επόμενη σεζόν, ο Γιαννάκης έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την αθλητική του καριέρα. Αρχικά, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό, με συμπαίκτη το Ντομινίκ Ουΐλκινς. Στη συνέχεια, ως αρχηγός του Παναθηναϊκού, κατέκτησε και σήκωσε το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και πλέον εκτός από πρωταθλητής Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο, αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης και σε συλλογικό επίπεδο, μετά από 5 φάιναλ φορ στο θεσμό και τεράστια προσπάθεια και επιμονή από τον ίδιο. Στο τέλος της ίδιας σεζόν -για πρώτη φορά στην καριέρα του- (καθώς η Εθνική Ελλάδος μετά το 1952 συμμετείχε για 2η φορά στην ιστορία της σε Ολυμπιακούς Αγώνες) έπαιξε στη διοργάνωση της Ατλάντα το 1996 και κατέκτησε την 5η θέση, με την οποία και ολοκλήρωσε την άκρως επιτυχημένη καριέρα του ως παίκτης. Στις 2 Αυγούστου 1996, έχοντας απέναντί του τη Βραζιλία, έπαιξε για τελευταία φορά με τη γαλανόλευκη φανέλα.
Προπονητική Καριέρα
Μετά τον αγώνα της Εθνικής μας με τη Βραζιλία το καλοκαίρι του ’96, ήρθε η ώρα να γραφτεί το… σίκουελ, δηλαδή αυτό του προπονητή. Αναλαμβάνοντας την Εθνική ομάδα, ο Γιαννάκης είχε να αντιμετωπίσει τεράστια μουρμούρα, μετά από δύο τέταρτες θέσεις που κατέκτησε στις διαδοχικές διοργανώσεις του Ευρωμπάσκετ ’97 και του Μουντομπάσκετ ’98, που μπορεί στα μάτια μας να μη φαντάζουν κακός απολογισμός, ωστόσο εκείνη την εποχή εκλήφθησαν ως αποτυχίες.
Ο «Δράκος» υπέβαλε την παραίτησή του και συνέχισε την προσπάθειά του, αναλαμβάνοντας αρχικά τον Πανιώνιο, και στη συνέχεια το Μαρούσι, το οποίο και οδήγησε στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα Ελλάδας το 2004, η καλύτερη επίδοση που είχε ποτέ η συγκεκριμένη ομάδα. Στην Ευρώπη, έφτασε μέχρι τον τελικό του FIBA Europe League, όπου ηττήθηκε από την Ούνικς Καζάν. Τα παραπάνω αποτελέσματα και η ξεκάθαρη αγωνιστική του φιλοσοφία ως προπονητής, τον έφερε ξανά στον πάγκο της Εθνικής την ίδια χρονιά, με τον ίδιο να είναι αποφασισμένος να μην αποτύχει ξανά, πράγμα το οποίο και έπραξε!
Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας η ομάδα πήρε την πέμπτη θέση, αποτέλεσμα που μοιάζει με την… τροχοδρόμηση αεροσκάφους πριν την εκτόξευση. Γιατί μόνο ως τέτοια μπορούν να χαρακτηριστούν οι δύο απανωτές επιτυχίες των επόμενων χρόνων με το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και τη δεύτερη θέση στο Μουντομπάσκετ της επόμενης σεζόν. Μάλιστα, στον ημιτελικό του ευρωπαϊκού της Σερβίας απέναντι στη Γαλλία, «γεννήθηκε» το επικό «βάλτο αγόρι μου», όταν ο Διαμαντίδης έπαιρνε την προσπάθεια που θα έστελνε την Εθνική στον τελικό με τους Γερμανούς, και από εκεί στην κορυφή.
Όμως και στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, ο ημιτελικός ήταν αυτός που λαμβάνει το χαρακτηρισμό «όλα τα λεφτά». Απέναντι σε μια εκ των πληρέστερων αποστολών των ΗΠΑ, με παίκτες όπως οι ΛεΜπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Κρις Μπος, η Εθνική του άριστα διαβασμένου στρατηγού Παναγιώτη Γιαννάκη έκανε αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο, δηλαδή να νικήσει τη «Dream Team» και μάλιστα με τα δικά της όπλα, παίζοντας την αποθέωση του επιθετικού μπάσκετ και πετυχαίνοντας 101 πόντους!
Οι επιτυχίες του Γιαννάκη στη θέση του εκλέκτορα της Εθνικής δε μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους μεγάλους συλλόγους. Ο Ολυμπιακός, που και τη διάθεση και το χρήμα διέθετε -άλλωστε δε ξέραμε καν τι θα πει κρίση τότε- ήταν αυτός που απέσπασε την υπογραφή του Γιαννάκη.
Με τον τελευταίο στον πάγκο, οι «ερυθρόλευκοι» έφτασαν στον τελικό της Ευρωλίγκα μετά από 10 χρόνια, όπου όμως αποκλείστηκαν από τον Παναθηναϊκό. Την επόμενη σεζόν πήγαν ένα βήμα παραπέρα, φτάνοντας στον τελικό, ωστόσο καθηλώθηκαν από την ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα. Παρά τις ανωτέρω διακρίσεις, η κατάκτηση ενός μόνο Κυπέλλου σε διάστημα μιας διετίας, συναρτήσει του λαμπερού ρόστερ με τους Τσίλντρες, Τεόντοσιτς, Κλέιζα και Μπουρούση, θεωρήθηκε αποτυχία και η συνεργασία των δύο πλευρών έληξε.
Τον Ιούνιο του 2012 ο Γιαννάκης ανέλαβε προπονητής της γαλλικής Λιμόζ, στην οποία και παρέμεινε για μία σεζόν. Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε την Εθνική μπάσκετ ανδρών της Κίνας, με συμβόλαιο τριετούς διαρκείας, όμως αποχώρησε το 2014 από τον πάγκο της. Μάλιστα, η αποχώρηση αυτή πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερα επεισοδιακό τρόπο, καθώς κατά την αναχώρηση του από το Πεκίνο για την Ελλάδα, αρνήθηκε επιδεικτικά να δώσει το χέρι του στον αντιπρόεδρο της Κινεζικής Ομοσπονδίας, Χου Γιασί!
Ο «Δράκος» μάλιστα το έπραξε αυτό μπροστά στις κάμερες, καθώς θεωρούσε ότι ο Χου του έβαζε «τρικλοποδιές» κατά τη διάρκεια και της προετοιμασίας, αλλά και στους αγώνες του Πανασιατικού Πρωταθλήματος της Μανίλα, στο οποίο η Εθνική Κίνας τερμάτισε στην πέμπτη θέση, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός του επόμενου Μουντομπάσκετ.
Όπως είχε διαρρεύσει, πριν έρθει ο Γιαννάκης στην Κίνα, ο Γιασί υποσχέθηκε ότι θα του δώσει μια λίστα 24 παικτών, για να επιλέξει μόνος του την ομάδα, αλλά ποτέ ο κόουτς δεν την πήρε στα χέρια του. Πριν επιβεβαιωθεί η λίστα της ομάδας στο πανασιατικό πρωτάθλημα, στην ομάδα προστέθηκε και ο κόουτς Φαν Μπιν, υπεύθυνος της εθνικής Νέων, χωρίς να ερωτηθεί ο Γιαννάκης και με την εξής δικαιολογία: …«Να εκπαιδευτεί ένας νέος κόουτς». Αυτό έκανε τον Έλληνα κόουτς να νιώθει ότι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός απέναντι του.
Τελικά η λίστα της ομάδας ήταν εντελώς διαφορετική, από αυτή που ήθελε ο Γιαννάκης. Η σκέψη του ήταν να χτίσει μια νεανική ομάδα με τελικό στόχο τους Ολυμπιακούς του 2016. Κάποιοι βετεράνοι, όμως, που τους είχε αφήσει πίσω ο Γιαννάκης, κατάφεραν ως δια μαγείας να μπουν μέσα στην τελική σύσταση της ομάδας.
Όπως και να ‘χει, το αξιοσημείωτο με την πορεία του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι πως η διαδρομή του διαγράφει παράλληλα και την ιστορική πορεία του μπάσκετ στην Ελλάδα. Από το θαυματουργό Ιωνικό Νικαίας, στον Άρη της δυναστείας τη δεκαετία του ’80, και από εκεί στον Παναθηναϊκό του πρώτου Ευρωπαϊκού. Και όλα αυτά, παράλληλα με το Ευρωμπάσκετ της Εθνικής του ’87, επιτυχία που συνέχισε και ως προπονητής με το ευρωπαϊκό της Σερβίας και το παγκόσμιο της Ιαπωνίας.
Στις 7 Ιουλίου 2017 υπέγραψε συμβόλαιο με τον Άρη. Έτσι, επανήλθε στην ομάδα που έδρασε, αλλά και που σημείωσε μεγάλη επιτυχία ως παίκτης. Ο Άρης είναι η πρώτη ομάδα που προπονεί ο Γιαννάκης μετά από το 2014. Ο ίδιος δήλωσε ότι «γύρισε πίσω στο σπίτι του».
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένα βίντεο ολόκληρης της επαγγελματικής διαδρομής του Παναγιώτη Γιαννάκη και ως παίκτη, αλλά και ως προπονητή.
Πηγές
